Ισραήλ: από τη μία κράτος πρότυπo για την Ελλάδα και τη δύση από την άλλη λαός που λατρεύουν να μισούν
Σχόλιο για τις δηλώσεις Πελεγρίνη και την παρέμβαση της ισραηλινής πρεσβείας Πολλές φορές, και με αρκετές αφορμές, έχουμε γράψει για τη στρατηγική συμμαχία του ελληνικού και του ισραηλινού κράτους.
Αυτός ο στρατηγικός άξονας, για τον οποίο πανηγυρίζουν τα αστικά κατεστημένα και στις δύο χώρες κι ο οποίος περιλαμβάνει – εκτός από τη στρατιωτικοποιημένη δημοκρατία του Ισραήλ και τον ελληνικό κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό – τη χούντα της Αιγύπτου και το καταπιεστικό κράτος-αεροπλανοφόρο της Κύπρου, επιχειρεί να επιβάλει μια κοινή συνισταμένη προβολής ισχύος για τη διευθέτηση των ανταγωνισμών στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και ένα περιβάλλον ασφάλειας.
Όπου, περιβάλλον ασφάλειας νοείται το σύνολο των μέσων και των κυρίαρχων πολιτικών που επιβάλλουν την τάξη και την ασφάλεια στο εσωτερικό κάθε χώρας, καταπιέζουν ή/και εξοντώνουν τις εργατικές τάξεις, ενοποιούν εθνικούς πληθυσμούς κάτω από τις σημαίες των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, μετατρέπουν ολόκληρους πληθυσμούς σε κρέας για τα κανόνια που επιβάλλουν την ένοπλη pax capitalista(καπιταλιστική ειρήνη) στο διεθνές περιφερειακό σύστημα.
Ο ψυχρός υπολογισμός των ωφελειών, εξάλλου, επιτρέπει στις δύο χώρες ταυτόχρονα να δικαιολογούν τη συμμαχία με όρους προαιώνιας φιλίας και να στηρίζουν ιδεολογικά «ασύμβατες» πολιτικές. Επιτρέπει, για παράδειγμα, στο ελληνικό κράτος να υποθάλπει τραυματίες ναζιστικών ουκρανικών ταγμάτων εφόδου (με χαραγμένο αντισημιτισμό στο πετσί τους) και στο Ισραήλ να βομβαρδίζει, μαζί με κατεξοχήν τζιχαντιστές-διδυμάκια του ISIS (Σ. Αραβία), πόλεις στην Υεμένη ώστε να μην ελέγχεται πολιτικά από δυνάμεις προσκείμενες στο φονταμενταλιστικό Ιράν. Δικαιολόγηση δεν χρειάζεται.
Η ασφάλεια πάνω απ’ όλα…
Σε αυτό το κλίμα γεωστρατηγικής αναβάθμισης (όπως το θέτει το site της πρεσβείας του Ισραήλ, από το 2010 και έπειτα), εμφανίζονται οι δηλώσεις Πελεγρίνη από το βήμα της Βουλής (15/9/16), οι οποίες είναι παραδειγματικές για το πώς ο χυδαίος αντισημιτισμός του ακροδεξιού βόθρου μπορεί να γίνει υπόδειγμα στρατηγικής σκέψης για τη χάραξη μιας εθνικής πολιτικής, βασισμένης στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την ιδεολογία που περιβάλλει το σύνολο των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας ενός επιθετικού περιφερειακού κράτους, όπως η Ελλάδα. Από αυτή την άποψη, καταρχάς, παίρνει το πραγματικό και βαθύτερο νόημά της η στρατηγική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ.
Από αυτή την άποψη, κατά δεύτερον, αποδεικνύεται ότι ο νέο-φασισμός, με όλες τις αυτόνομες πολιτικές στοχεύσεις του, δεν αποτελεί τελικά παρά μια στιγμή στο κράτος του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Ακριβώς γιατί ο πρώτος εκφράζει μια πολιτική μίσους (που στρέφεται με μιλιταριστικές ιαχές ενάντια στους μουσουλμάνους και έχει για προαιώνιους εχθρούς τους «σιωνιστές») και ο δεύτερος μια πολιτική κυνικού ρεαλισμού (που στρέφεται ενάντια σε ό,τι απειλεί τη σταθερότητά του, χρησιμοποιώντας τον «ψύχραιμο» υπολογισμό ενός πολιτικού μιλιταρισμού). Από αυτή την άποψη, τέλος, ο βαθύς αντισημιτισμός, που ενυπάρχει ιστορικά σε κάθε δυτικό (πρώτα απ’ όλα) κράτος και διαχέεται ως «λαϊκό αίσθημα», συνδέεται με μια λογική «συγκοινωνούντων δοχείων» με τον αντιμουσουλμανισμό. Αν ο πρώτος, αποτέλεσε καταστατικό στοιχείο της ίδιας της σύνθεσης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης με τη δημοκρατική ομαλότητα και του στρατοπέδου συγκέντρωσης με την κοινωνική πειθαρχία, ο δεύτερος αποτελεί συστατικό στοιχείο των σύγχρονων δογμάτων ασφάλειας αναγκαίων για την επιβολή της «δημοκρατικής ομαλότητας» και των hot-spot ως εφαρμοσμένης πρακτικής κοινωνικού αποκλεισμού και αντιτρομοκρατικής πολιτικής.
Αν ο πρώτος συνιστά το α-μέτρητο δράμα ενός λαού, ο δεύτερος αποτελεί το μετρήσιμο δράμα εκατομμυρίων «ανθρώπινων ροών». Αντισημιτισμός και αντιμουσουλμανισμός συνυπάρχουν, όμως από την Ιρανική Επανάσταση και μετά, με τα «νέα κύματα τζιχαντισμού», τη στροφή των γεωπολιτικών συμφέροντων στη Μέση Ανατολή μετά και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, την παγκόσμια αντιτρομοκρατική εκστρατεία και τους πρόσφατους πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία και αλλού), η κρατική πολιτική του δυτικού διακρατικού μπλοκ κατασκευάζει ως κυρίαρχο εχθρό τον «μουσουλμάνο» που ισοσκελίζει και επισκιάζει ως απειλή τον «μοχθηρό Εβραίο», ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία.
Η «κατασκευή του εχθρού» και ο κρατικός βιοπολιτικός ρατσισμός δεν προκύπτει εν κενώ, αλλά ανταποκρίνεται στις οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές και δημογραφικές προτεραιότητες της καπιταλιστικής τάξης, όπως δείχνει το ζήτημα της κρατικής διαχείρισης εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών και η προσπάθεια απανθρωποποίησης του «κάθε ισλαμικού τέρατος» από τα δυτικά μέσα προπαγάνδας. Κάπως έτσι, ο αντισημιτισμός παραμένει ρατσιστική βάση της κατασκευής του εχθρού της δυτικής κρατικής πολιτικής, και πλέον ανακυκλώνεται στα «χαμηλόβαθμα», «αόρατα» κλιμάκια των μηχανισμών εσωτερικής ασφαλείας, της οποίας δεσπόζουσα αναδεικνύεται η Ισλαμοφοβία, χαράσσοντας τον επίσημο πολιτικό λόγο και τις κεντρικές γεωπολιτικές και βιοπολιτικές διευθετήσεις.
Η συνολική μετατόπιση της δυτικής κρατικής βιοπολιτικής τα τελευταία χρόνια, και ειδικότερα η ανατίμηση του ισραηλινού κράτους από τη μεριά του ελληνικού κράτους με τη βελτίωση των σχέσεών τους, βρίσκεται σε σχετική αναντιστοιχία με το βαθιά ριζωμένο αντισημιτικό και αντισιωνικό αίσθημα μεγάλων κομματιών (και) του ελληνικού λαού. Έτσι λοιπόν, η Καθημερινή μπορεί να υιοθετεί τη γραμμή ενάντια στον αντισημιτισμό-αντισιωνισμό του πρέσβη του Ισραήλ ή ο Μπουτάρης να εκπροσωπεί τους ευρωπαίους δημάρχους στo «Παγκόσμιο Φόρουμ της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής», εκφράζοντας ως πολιτική γραμμή την πιο τεχνοκρατική, διεθνο-κρατική καπιταλιστική δυναμική. Ταυτόχρονα, βέβαια, απέναντι στις πιο κοσμοπολίτικες, προοδευτικά αντιρατσιστικές και αντισεξιστικές αντιλήψεις του πιο διεθνοποιημένου κεφαλαίου, ορθώνονται, αντιφατικά, οι αντιλήψεις ενός εθνο-λαϊκισμού, στα όρια του σοσιαλσοβινισμού της «εθνικής ανεξαρτησίας» και της αυτόκεντρης-κρατοκεντρικής ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού πάση θυσία, με στοιχεία κλασικού αντισημιτισμού ή αντισιωνισμού.
Ο Πελεγρίνης δεν είναι Τζήμερος, αποτελώντας κομμάτι αυτού του δεύτερου μπλοκ.
Ο Πελεγρίνης, λοιπόν, υιοθετεί μια πολύ συγκεκριμένη λογική συλλογικής ευθύνης απέναντι στο ισραηλινό κράτος και τον εβραϊκό λαό (είτε της δύσης που καλείται να γίνει εθνικιστικό στήριγμα της πολιτικής του, είτε της ανατολής που εξωθείται στο περιθώριο και καταστέλλεται άγρια – προκειμένου να αποτελέσουν από κοινού καύσιμη ύλη της επιθετικής ανάπτυξής του). Μια λογική συλλογικής ευθύνης που σχετικοποιεί τη Shoah, το αδιανόητο ολοκαύτωμα των εβραϊκών πληθυσμών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ναζιστικού κράτους, σαν μετρήσιμο εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής ικανό να πετύχει κρατικές επιδιώξεις.
Ο Πελεγρίνης, σε αντίθεση με αυτό που θα έκανε ο (κάθε) Κασιδιάρης ή Μπαλτάκος, σπεύδει να ενσωματώσει αυτόν τον αντισημιτισμό, όχι ως μια ρητορική μίσους απέναντι στη «φιγούρα του Εβραίου» (ο ακαδημαϊκός κυνισμός του, εξάλλου, δεν θα του το επέτρεπε), αλλά ως ένα δημιουργικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να στοιχηθεί ένα ολόκληρος λαός πίσω από έναν ιστορικό εθνικισμό με στόχο τοχρήμα (αποζημιώσεις), την ισχύ (επιθετικό δίκαιο) και την κυριαρχία. Δεν θα μπούμε στη διαδικασία μιας ιστορικής αναδρομής για το αν (ή πώς) η ίδρυση του ισραηλινού κράτους αποτέλεσε αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης, μετά τον Β’ Π.Π., μεταξύ κυρίαρχων κομματιών μιας διεθνοποιημένης αστικής τάξης (χαρακτηριστικό που έχουν κοινό η ελληνική, η ισραηλινή και η αρμένικη αστική τάξη) και ενός διεθνούς συστήματος που αναζητούσε μια μεταπολεμική ισορροπία μεταξύ των νικητών αλλά και μεταξύ των νικητών και των ηττημένων.
Σίγουρα, όμως, αν μπορούμε να πούμε ότι το ολοκαύτωμα συνοψίζει τους λόγους για τους οποίους είναι αναγκαία η καταστροφή της μορφής του έθνους-κράτους (ως κυρίαρχης μορφής του παγκόσμιου καπιταλισμού) από το προλεταριάτο, η συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ αποτέλεσε ταυτόχρονα ήττα για τους εβραϊκούς πληθυσμούς αλλά και μέρος μιας συνολικότερης ήττας για το παγκόσμιο προλεταριάτο, που έβγαινε σακατεμένο από έναν τριακονταετή παγκόσμιο πόλεμο… Για τους εβραίους, το κράτος του Ισραήλ ήταν μια «ανάπηρη αποζημίωση», λογιστικού τύπου, ανίκανη να κλείσει το ανοιχτό τραύμα. Μάλιστα, αυτή η «λογιστική αποζημίωση» προϋπέθετε την έναρξη μιας σύρραξης ανάμεσα σε δύο πληθυσμούς (ας τους πούμε ισραηλινούς και παλαιστίνιους – αν και είναι πολύ πιο σύνθετο), για τους οποίους είναι τρομακτικά δύσκολο να διακρίνει κανείς στα βάθη της ιστορίας ποιες είναι οι διαφορές τους ή πώς θα μπορούσε να διαιρεθεί η γη στην οποία από κοινού δικαιούνται να κατοικούν. Ακριβώς: Δεν θεωρούμε ότι στα παλαιστινιακά εδάφη διακυβεύεται μια «μάχη μεταξύ εθνών-προαιώνιων εχθρών».
Το γεγονός ότι εμφανίζεται με αυτούς τους όρους συνιστά ήττα των προλετάριων και νίκη της κυριαρχίας.
Το βασικό διακύβευμα είναι η άγρια εκμετάλλευση του πιο περιθωριοποιημένου κοινωνικού κομματιού, πρώτα και κύρια από το ισραηλινό κεφάλαιο κι ύστερα από τους παλαιστίνιους εταίρους του, είτε συντάσσονται με τον Αμπάς είτε με τη Χαμάς. Το ισραηλινό κράτος, εξάλλου, είναι δύναμη καταπίεσης εξίσου για τους Ισραηλινούς: αναγκάζει, άντρες- γυναίκες, να υπηρετήσουν 3χρονη θητεία κι εξαπολύει εναντίον τους επίθεση σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα στο όνομα του «παλαιστινιακού κινδύνου».Ταυτόχρονα, τόσο για τους Εβραίους όσο και για τους προλετάριους όλου του κόσμου, το κράτος του Ισραήλ δεν ήταν παρά μια στιγμή οικοδόμησης της κρατικής ομαλότητας του μεταπολεμικού κόσμου, που στηρίχθηκε στη συμφωνία της Γιάλτας, στη συνθήκη του Μπρέττον-Γουντς και στις δίκες της Νυρεμβέργης.
Ο Πελεγρίνης προτείνει μια επανάληψη ενός, κατ’ αυτόν, «επιτυχημένου πειράματος». Η Shoah (η βιβλική λέξη για την καταστροφή) να γίνει, ως «καταστροφή» αντικείμενο οικειοποίησης από το ελληνικό κράτος, να εμπεδωθεί στο «ελληνικό έθνος» μέσω της εκπαίδευσης, να γίνει κατεξοχήν εργαλείο άσκησης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικής πολιτικής διαχωρισμού. Αλήθεια, ποιος μπορεί να φανταστεί τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια στοίχιση λαού και κράτους, για τους αποκλεισμένους και τους πρόσφυγες; Μπορεί να φανταστεί πού ακριβώς τελειώνει ο κατάλογος των εσωτερικών εχθρών; Η «κρυφή γοητεία» της πρότασης Πελεγρίνη, βρίσκεται σε πολύ μελετημένους υπολογισμούς του ελληνικού κεφαλαίου. Το ελληνικό κράτος, συνεργαζόμενο με ΕΕ, ΔΝΤ και διεθνείς οργανισμούς, έχει καταφέρει να υποτιμήσει τη δική του εργατική τάξη, τείνει να δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για ένα νέο γύρο ανάπτυξης και συσσώρευσης με εργαλεία το χρέος, την καταστολή και τον εθνολαϊκισμό.
Αυτό είναι και το στοίχημα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ:
Ένα στιβαρό, με σιδερένια πυγμή, Επιχειρηματικό Κράτος Άμυνας-Ασφάλειας, που θα διαμορφώσει το υποτιμημένο και μορφωμένο κομμάτι της νεολαίας σε φορέα επιχειρηματικότητας και «πατέντας», θα έχει τη στρατιωτικοποίηση ως βάση μιας νέας κοινωνικής πειθάρχησης και νέων τομέων επενδύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και επιχειρηματικής έρευνας. Δεν υπάρχει καλύτερο πρότυπο για τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο από το κεφαλαιο-κρατικό σύστημα κοινωνικής συγκρότησης του Ισραήλ. Καμμένος-Τσίπρας επιχειρούν τη διαμόρφωση μιας γενιάς που θα πηγαίνει απ’ το σχολείο και το πανεπιστήμιο στο στρατό και τις επιχειρήσεις. Πατριδογνωσία, επιχειρηματικότητα, νέες τεχνολογίες μαζί με τη βαρβαρότητα σε μετανάστες, φτωχούς εργάτες, διευρυμένο κοινωνικό περιθώριο, που θα είναι ταυτόχρονα αντικείμενο κρατικής καταστολής και φιλανθρωπίας.
Ο αντισημιτισμός ως δημιουργική πρόταση πειθάρχησης και ο αντιμουσουλμανισμός ως αντιτρομοκρατική διαχείριση του εσωτερικού εχθρού… Σε τι απ’ όλα αυτά έχει πρόβλημα η Ισραηλινή πρεσβεία; Σε ένα. Αρκεί για τους εκπροσώπους του ισραηλινού κράτους, η ανασκευή των δηλώσεων Πελεγρίνη σε μία μόνο λέξη: όχι οικειοποίηση – ανάδειξη… Κατά τ’ άλλα, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την χρήση ενός άφατου ανθρώπινου δράματος, των εβραίων που ήταν Γερμανοί-Ιταλοί-Γάλλοι-Έλληνες-Ισπανοί-Πολωνοί, για πολύ συγκεκριμένους εθνικούς σκοπούς κυριαρχίας και ανάπτυξης. Ανάμεσα στα «κοράκια» του πολέμου (σε Ελλάδα και Ισραήλ) δεν μας πολύ-αφορούν οι διαμάχες γύρω από τον ορισμό των λέξεων που σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Αποδεικνύεται, απλώς, ότι η συγκρότηση κάθε κράτους, σαν μια θέληση και μια διαπραγμάτευση κυριαρχίας, βρίσκεται μακριά από τις ανάγκες και τις επιθυμίες του λαού – ιδίως του πιο αποκλεισμένου μέρους του.
Συγκροτείται σαν ένας κοινωνικοπολιτικός σχηματισμός τάξεων και διαιρέσεων στο εσωτερικό του, για να καταπιέζει τους από «κάτω» στο όνομα των αξιών των «από πάνω». Και αυτές οι αξίες είναι η ανάπτυξη, η ποσοτικοποίηση, η κρατική εξουσία και το μετρήσιμο κέρδος. Μπορεί το «Ολοκαύτωμα» να μην είναι συγκρίσιμο με καμιά άλλη εξόντωση ανθρώπου από άνθρωπο (ή, να συγκρίνεται να κάθε άλλη ανθρώπινη εξόντωση ώστε να αποδεικνύεται ιστορικά πρωτόγνωρο και ανεπανάληπτο γεγονός), εκείνο όμως που δεν είναι μοναδικό και σχετίζεται με κάθε καπιταλιστική & κρατική συγκρότηση είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης και το apartheid, που υπήρχαν από την περίοδο της κεφαλαιοκρατικής αποικιοκρατίας, που υπάρχουν και σήμερα, έστω και αν έχουν ως ιστορικό ταβάνι ή φρικιαστικό ορίζοντα το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, είναι, επιπλέον, αυτοί οι αριθμητικοί υπολογισμοί κερδοφορίας και άμυνας/ασφάλειας (πρώτα στο εσωτερικό της ταξικής κοινωνίας και ύστερα στο εξωτερικό) που δεν λογαριάζουν, αν χρειαστεί, ανθρώπινες απώλειες.
Γι’ αυτό και οι προτάσεις Πελεγρίνη, η ρατσιστική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η ακροδεξιά φρασεολογία σχεδόν του συνόλου του συνταγματικού τόξου, η διαχρονικά επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους είναι η άλλη πλευρά της άγριας εσωτερικής πολιτικής του ισραηλινού κράτους, της ρατσιστικής επιθετικότητας στα πιο αποκλεισμένα τμήματα και τους παλαιστίνιους, των πολεμικών τυχοδιωκτισμών του σε πλανητική κλίμακα. Υπάρχει όντως βαθύτερη σύνδεση μεταξύ των δύο κρατών. Σύνδεση που μπορεί να βρει κανείς, και σε διαφορετικά σημεία, με τα υπόλοιπα κράτη αυτής της ταραγμένης περιοχής. Το θέμα για εμάς είναι η βαθύτερη σύνδεση των λαών, απαλλαγμένων από την εθνική «ουσία» τους, σε ένα διεθνιστικό κίνημα, σε οικουμενικές κοινότητες αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Αυτή τη σημασία έχει για εμάς ο διεθνισμός των από κάτω. Με αυτό τον τρόπο, μόνο, μπορούμε να ενωθούμε ενάντια «στον εχθρό στην ίδια μας τη χώρα».
Μπορεί τμήματα της εθνικιστικής και μη αριστεράς, κομμάτια του κινήματος, πολιτικές φράξιες του κράτους και να ερίζουν για το αν το ολοκαύτωμα είναι σχετική έννοια, αν οαντισημιστισμός είναι (ή δεν είναι) αντισιωνισμός και το αντίστροφο, για τα «οφέλη» ή τους «κινδύνους» της στρατηγικής συμμαχίας Ελλάδας-Ισραήλ, αφήνοντας στο απυρόβλητη την καλά κρυμμένη ουσία της κρατικής κυριαρχίας. Η σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος, όμως, προβάλλεται υπόρρητα ως ιδεολογική συνισταμένη, από τους κρατικούς υπαλλήλους και το αστικό πολιτικό προσωπικό σε Ελλάδα και Ισραήλ-όπως μαρτυρούν οι περίφημες δηλώσεις του Νετανιάχου για τον Χίτλερ και την «παλαιστινιακή προέλευση του Ολοκαυτώματος». Όπως, περίπου, το apartheid αναδύεται ως κύρια μορφή της εσωτερικής πολιτικής κάθε κράτους: τείχος στο Ισραήλ, τείχος στο σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιβύη, φαβέλες και ghetto με checkpoint, σε ΗΠΑ, Βραζιλία, Γαλλία, η ρωσική στρατιωτική πολιτική ασφαλείας σε Τσετσενία και Αμπχαζία, τείχη στα σύνορα Ουγγαρίας-Κροατίας, τείχος του Έβρου και Αμυγδαλέζες στην Ελλάδα, στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και εμφύλιος πόλεμος ενάντια σε Κούρδους και αριστερά στην Τουρκία, στρατόπεδα συγκέντρωσης αστέγων στην Πολωνία.
Και ο κατάλογος δεν τελειώνει…
Είμαστε εκμεταλλευόμενοι. Είμαστε μέρος των «κολασμένων». Γι’ αυτό και δε θα ησυχάσουμε μέχρι να σαρωθούν όλα τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας που μας επιτηρούν, μας καταστέλλουν, μας διαρούν και μας σκοτώνουν Η Συμμαχία Ελληνικού και Ισραηλινού κράτους πρέπει να ανατραπεί. Χρέος μας είναι να «φροντίσουμε» για την ήττα του δικού μας κράτους. Πρέπει να ανατραπεί το καθεστώς της Τουρκίας, η χούντα της Αιγύπτου, το σύστημα εξουσίας στην Κύπρο, οι συμφωνίες για τους αγωγούς και τα πετρέλαια, οι εμπορικές συνεργασίες. Να μπλοκαριστούν οι πολεμικοί εξοπλισμοί και να σταματήσουν οι στρατιωτικές ασκήσεις. Καλούμε τη νεολαία και το εργατικό κίνημα να συμβάλλουν στην ανάπτυξη κινήματος μέσα και έξω από τον Στρατό.
Να σταθούμε απέναντι στον Ελληνικό Στρατό, το ΝΑΤΟ και τον ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ, τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Απέναντι στην αντεργατική, αυταρχική και φιλοπόλεμη κυβερνητική πολιτική του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού. Βάζοντας μπροστά τα εργατικά συμφέροντα και το διεθνισμό της κοινής πάλης των λαών.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
