Με κουπόνια σίτισης ζουν εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στις ΗΠΑ
του Αλέκου Αναγνωστάκη
Η περιγραφή, αυτολεξεί, είναι από τον κύριο Χ και είναι ωμή! «Ένα παιδί που γεννιέται στη φτώχεια δεν έχει σχεδόν καμιά πιθανότητα να ξεφύγει από τη φτώχεια στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες. Τα φτωχά παιδιά έχουν ελάχιστη ή καμία πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή για να αναπτυχθούν, στο σύστημα υγείας ή σε μια αξιοπρεπή εκπαίδευση, παράγοντες που αποτελούν όλοι κλειδιά για να ξεπεράσουν τη φτώχεια». Οι ΗΠΑ από χώρα της μεγαλύτερης κινητικότητας από το ένα κοινωνικό στρώμα στο άλλο έχουν μεταμορφωθεί ανεπίστρεπτα στη χώρα των οριστικά χαμένων ευκαιριών. «Οι φτωχοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ακουστούν οι φωνές τους, καμιά πιθανότητα να επηρεάσουν την πολιτική που χαράσσεται. Οι φτωχότεροι Αμερικανοί συχνά βρίσκονται στη φυλακή, στερούνται το δικαίωμα ψήφου επειδή έχουν ποινικό μητρώο, ή δυσκολεύονται να πάνε στα εκλογικά κέντρα, εν μέσω ορισμένων συνειδητών προσπαθειών για την αποτροπή της συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες και ακόμη και την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, κάτι που αποτελεί τη βάση για την (σ.σ. αστική) δημοκρατία». Το συμπέρασμα του κυρίου Χ πως «οι τρέχουσες τάσεις στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα υπονομεύουν τη δημοκρατία» είναι βάσιμο. Κι αυτό γιατί η φτώχεια αυτή καθ’ αυτή ξεπετά τους σύγχρονους κολασμένους έξω και από τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Η φτώχεια στην ουσία εθίζει, επωάζει τον ολοκληρωτισμό σε σύγχρονη μορφή. Πολύ περισσότερο μάλιστα αφού δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος η φτώχεια, όχι σπάνια, ποινικοποιείται. Οι απόψεις που προωθούνται από πολιτικούς εντός των φτωχών αλλά και γενικότερα είναι πως «οι πλούσιοι είναι τολμηροί, αλτρουιστές, σκληρά εργαζόμενοι, αφοσιωμένοι», ενώ οι φτωχοί «χαμένοι, μικροαπατεώνες, άνθρωποι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα». Οι απόψεις αυτές έχουν πέραση. Προωθούνται όχι μόνο για να δικαιολογηθούν οι περικοπές στις υπηρεσίες πρόνοιας και οι αντιλαϊκές φορολογικές μεταρρυθμίσεις που ευνοούν τους πλουσιότερους αλλά για λόγους ευρύτερους. Στην ουσία οι ιδέες αυτές επικυρώνουν την κυριαρχία της αμερικάνικης αστικής τάξης, αφού οι ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται σαν ιδέες. Οι απόψεις αυτές είναι λανθασμένες. Αλλά η κυρίαρχη ιδεολογία δεν χρειάζεται να είναι σωστή από την άποψη της θεωρητικής τεκμηρίωσης για να μπορεί να λειτουργήσει. Λειτουργεί επειδή είναι ήδη κυρίαρχη, δηλαδή είναι ήδη μη αμφισβητήσιμη από τις κυριαρχούμενες τάξεις. Στο κάτω κάτω εντέλει «το βασικό επιχείρημα της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι τα όπλα της αστυνομίας», κατά τον Γκράμσι. Δεν ξενίζει επομένως η περιγραφή του κύριου Χ όταν σημειώνει πως «ένα συνηθισμένο σενάριο είναι η επιβολή προστίμου από αστυνομικούς σε έναν άστεγο επειδή κοιμόταν στον δρόμο ή χασομερούσε. Το ποσό του προστίμου αυξάνεται καθώς μένει απλήρωτο, το διογκώνουν προσαυξήσεις και τόκοι. Τελικά ο άνθρωπος στον οποίο επιβλήθηκε καταλήγει στη φυλακή. Χάνει όποια δουλειά πιθανόν είχε κι αποκτά ποινικό μητρώο, κάτι που κάνει ακόμη δυσκολότερο το να βρει δουλειά. Αυτή η πορεία συχνά επιτείνεται λόγω της ασκούμενης πολιτικής». Με λίγα λόγια ποινικοποιούν τη φτώχεια. Ο κύριος Χ που περιγράφει την κατάσταση σήμερα, Δεκέμβρης του 2017, δεν είναι άλλος από τον Φίλιπ Άλστον ο οποίος έχει οριστεί από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ως Ειδικός Επιτετραμμένος του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ο Άλστον προειδοποιεί ότι οι δείκτες της φτώχειας και της ανισότητας στις ΗΠΑ βρίσκονται σε επίπεδα συναγερμού, οδεύουν να επιδεινωθούν επί των ημερών του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και απειλούν τη δημοκρατία στη χώρα. Τόνισε δε πως οι εμπειρίες από τους καταυλισμούς των αστέγων στην Καλιφόρνια ως τις μικρές πόλεις του νότου και το κατεστραμμένο από τον πρόσφατο κυκλώνα Μαρία νησί του Πουέρτο Ρίκο δείχνουν πως σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς βιώνουν αυτήν που αποκαλείται «βαθιά φτώχεια», κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν κανέναν τρόπο να ξεφύγουν από την κατάστασή τους. Αντανάκλαση της αύξησης της φτώχειας και της ανισότητας, ανέφερε ο Άλστον, είναι η επανεμφάνιση των εντερικών μολύνσεων από νηματώδη, παρασιτικά σκουλήκια στον αμερικανικό νότο, όπου οι τοπικές αρχές δεν προσφέρουν καθαρό νερό ούτε αποχέτευση κι αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν οι ίδιοι γι’ αυτές τις βασικές υπηρεσίες. Αναφέρθηκε επίσης σε εργαζομένους της Wal-Mart Stores Inc, μιας από τις μεγαλύτερες αλυσίδες πολυκαταστημάτων στις ΗΠΑ, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να βασίζονται στα κυβερνητικά κουπόνια τροφίμων για να ζουν, διότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνο με τους μισθούς που βγάζουν παρότι έχουν θέσεις πλήρους απασχόλησης. Σε αυτές τις συνθήκες, παράλληλα με το νεοφασισμό, στις ΗΠΑ σιγά αλλά βασανιστικά αναγεννιέται ένα σύγχρονο εργατικό και μαρξιστικό ρεύμα, μάχιμο και στο πεδίο της δουλειάς και των δικαιωμάτων αλλά και στο επίπεδο των ιδεών. Το ρεύμα αυτό περιλαμβάνει όλες τις παραλλαγές της Αριστεράς. Τα κοινωνικά ξεσπάσματα σε διάφορες πολιτείες της σύγχρονης φτώχειας κρύβουν μέσα τους και το αυθόρμητο και το συνειδητό. Κυρίως όμως αποκαλύπτουν την ανάγκη ο άνθρωπος να ζήσει σήμερα ανθρώπινα!
Πηγή https://kommon.gr/diethni/item/1774-me-kouponia-sitisis-stis-epa
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
