15. ΚΥΡΙΑΚΗ & ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ!!! (εμπνευσμένες από δω και πέρα ως τις εκλογές απ΄ όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου)
Παράταιρος ο λόγος της Κυριακής μέσα στην Πολιτεία που ακόμα κοιμάται ή σιωπηρά προσεύχεται, σαν ακουστεί όμως με το λάλημα των πουλιών ξυπνά και καλημερίζει όποιον βρεθεί ομπρός της!
Αν και πολλοί θα γέλαγαν μέρες πούναι να καταπιανόμαστε με πτηνά κι άλλα πτερόεντα, να όμως που η φύση οργιάζοντας ετούτη ειδικά την εποχή κάνει τα πάντα να μας επιβάλει τα γούστα της!!!
Ήρθαν πρωί – πρωί που λέτε και φώλιασαν πάνω στη συκιά απέναντι στο σπίτι μας καμιά δεκαριά, μπορεί και παραπάνω παπαγαλάκια, πολύχρωμα και ζωηρά κουνούσαν τις ουρές των, τα τιτιβίσματά των χάλαγαν τον κόσμο, πέταγαν χαρούμενα πηδώντας από το ένα κλαρί στο άλλο διασκεδάζοντας παίζοντας κρυφτό στην φυλλωσιά του δέντρου και παπαγάλιζαν συνεχώς κατά το συνήθειό τους!!! Βγήκαμε στα μπαλκόνια και χαιρετιόμαστε οι γείτονες, ρωτώντας από πού μας ήρθαν οι φτερωτοί φίλοι μας… κανείς δεν ήξερε να απαντήσει. Τότε, ως απάντηση, παίρνω την ανθολογία του Ρένου Αποστολίδη απ’ το πρώτο ράφι (εκεί που κρατώ τα αγαπημένα μου για να τα φτάνω εύκολα) κι αρχίζω να απαγγέλω δυνατά τον «παπαγάλο» του Ζαχαρία Παπαντωνίου:
Σαν έμαθε τη λέξη Καλησπέρα ο παπαγάλος, είπε ξαφνικά:
“Είμαι σοφός, γνωρίζω Ελληνικά.
Τί κάθομαι δωπέρα;”
Αν και πολλοί θα έλεγαν πως από Παπαγάλο είναι ξεπεσμός να γράφεις για τους «γράφοντες» και καλοπληρωμένους «παπαγάλους» μα και για κείνους που καμώνονται πως ξέρουν καλά τα «ελληνικά» ώστε να τα διδάσκουν ακόμα και σε σκυλιά… γιατί κι αυτό το ακούσαμε τα τελευταία χρόνια σ΄ ένα «αλλόκοτο» σχολείο «ελληνικής αγωγής»! (θου Κύριε, κράτα με… μην γράψω γι αυτή την αγωγή αυτού του σχολείου)…
Αν και πολλοί θα θύμωναν με τα καμώματα και πάλι των γνωστών και καθημερινών μας παπαγάλων που φτερουγίζοντας και τούτοι στις δικές των συκιές, παπαγαλίζουν ακατάπαυστα απ΄ το πρωί ως το βράδυ, μεταφέροντας σε συσκευασία βρωμερής κουτσουλιάς όλη την ψευτιά, και την κακολογία των κτητόρων τους, αυτή είναι η δουλειά τους και γι αυτήν πολύ καλά πληρώνονται κι έτσι αφοδεύουν επί πληρωμή ελεύθερα κι από ψηλά!
Της ποίησης η πεθυμιά είναι που κάνει την γραφή σκαλιστήρι αιχμηρό σκαλίζοντας βιβλία μέχρι και της «παπαγαλίας»! Είναι εκεί που συναντάμε τους ωραίους ψιττακούς τους
παπαγάλους δηλαδή του άτοπου του τόπου, τα παράξενα αυτά πουλιά που μιλούν με ανθρώπινη λαλιά, χωρίς ανθρώπινο μυαλό, χωρίς βιβλία, χωρίς χαρτιά…
Με το όνομα παπαγάλος είναι γνωστά διάφορα είδη που σχηματίζουν την μεγάλη οικογένεια των Ψιττακόμορφων.
Στον ελλαδικό χώρο είναι γνωστοί από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου, όταν για πρώτη φορά ο ίδιος κι οι άντρες από το εκστρατευτικό του σώμα έφεραν παπαγάλους. Το είδος αυτό, πήρε όνομα ιστορικό ως “Αλεξανδρινό παπαγαλάκι” για τούτο περηφανεύονται πως και την ιστορία κατέχουν και δόξα μεγάλη κατέκτησαν μαζί με τον κατακτητή κι όπου δεν καταδέχονται την γη να την πατήσουν ούτε τα «πάρε – δώσε» επιδιώκουν με τα λαϊκά στρώματα των υπολοίπων πουλιών, γεννημένοι ετούτοι αριστοκράτες εκ γενετής το προνόμιο…
Ζουν ομαδικά σε όλες τις χώρες που απαντώνται, είναι μονογαμικά πτηνά επιλέγοντας το ταίρι τους προσεκτικά και δένονται μαζί του για μια ζωή. Εξυπνότερος όλων θεωρείται ο Γκρίζος Παπαγάλος που είναι κι ο πιο γνωστός «ομιλητής», μιμείται καλύτερα απ΄ όλους τους άλλους την ανθρώπινη ομιλία.
Για τούτο, αυτός ο Γκρίζος οργανώνει συνέδρια, πάει σε κάθε εκδήλωση ακόμα και απρόσκλητος, ως και σε πανηγύρια τον συναντάμε τον τελευταίο καιρό, (όχι για πολύ), πανταχού παρών όπου βλέπει κόσμο συγκεντρωμένο: στάση λεωφορείων είναι; κηδεία ή μνημόσυνο είναι; πάρτι γενεθλίων είναι; παραλία με λουόμενους;… εκεί κι αυτός! τρέχει πετώντας, παντού! Ντύνεται ανάλογα κάθε φορά, προτιμά όλες τις αποχρώσεις του μπλε σε ό,τι βάλει από κοστούμι, γραβάτα, υποθέτω μέχρι και βρακί… όταν ανεβαίνει στο βήμα παίρνει μια στάση σοβαρή κοιτάζει τους θαμώνες με «Ναπολεόντειο» ύφος, αφ’ υψηλού (θα πει αυτό), πλέκει τα δάχτυλα των ποδιών (χέρια δεν έχει, είπαμε πουλί είναι) αν κι ο ίδιος νομίζει πως είναι άνθρωπος, κατ΄ αρχήν με χαμόγελο, σοβαρεύει απότομα, ακολουθεί άλλο ένα χαμόγελο, βαθιές αναπνοές κι αρχίζει τον λόγο τον βαρύ… πω! πω! Τι λόγος είναι αυτός! Θαυμάζεται απ΄ τους παρόντες με επιφωνήματα, τον πνίγουν τα χειροκροτήματα τόσο που σχεδόν δεν ακούγεται… μια γιαγιούλα χαμηλοσυνταξιούχα των 400 ευρώ, εκεί μπροστά, δεν βλέπει και καλά, τρέχει, πέφτει στα γόνατα, σαν νάχει μπροστά της τον Άη – Γιώργη τον καβαλάρη (ένα πουλί βέβαια έχει) και του φιλάει το χέρι, ε, συγνώμη το πόδι ήθελα να πω… «τι σοφός που είσαι! Πόσα βιβλία έχεις διαβάσει; απ΄ τις Ινδίες θα μας έρχεσαι…», θέλει να του πει κι άλλα, για τον ΜεγΑλέξανδρο και τον Βουκεφάλα του, μα δεν προλαβαίνει, μάλλον δεν Τον προλαβαίνει, περαστικός είναι απ΄ τα μέρη της και βιαστικός … αλλά πού να ακουστεί η καημένη από την φασαρία την μεγάλη; Δεν την νοιάζει όμως, την έδειξε η τηλεόραση κι αυτό είναι που μετράει!
-Κυρ-παπαγάλε, θα ‘χομε την τύχη
ν’ ακούσομε τί λες και παραπέρα;”
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει…
-μα τί να πει; Ξανάπε: Καλησπέρα!
Επειδή όμως είναι και είδος που απειλείται με εξαφάνιση, τον έχουν ανακηρύξει ως προστατευόμενο, αν κι εδώ που τα λέμε στην χώρα μας εκτός από προστατευόμενος είναι και περιζήτητος ειδικά ο Γκρίζος γιατί προστατεύει ως Πατέρας και τα πολλά γκρίζα ως μαύρα παπαγαλάκια… τα οποία όμως, (να τα λέμε κι αυτά) απειλούν να κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία τα άλλα τα κανονικά , τα χρωματιστά , τα υπέροχα που μας φέρνουν και θα μας φέρνουν πάντοτε την ΆΝΟΙΞΗ! … όπως κι εφέτος!!! (με μια μικρή καθυστέρηση, εκεί κατά τα μέσα του Μάη) πώς και πώς την περιμένουμε την φετινή την ΆΝΟΙΞΗ!!!
Χαρούλα Κοτσάνη
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
