Δελτία Τύπου

8 ΜΑΡΤΗ 2025: παγκόσμια μέρα των αγώνων των γυναικών: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ

Δελτίο Τύπου Συνέλευσης 8 Μάρτη
8 Μάρτη 2025, παγκόσμια μέρα των αγώνων των γυναικών: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ
Ενωτική, φεμινιστική διαδήλωση, στο κέντρο της Αθήνας (2μμ, Σταδίου – άγαλμα Κολοκοτρώνη)
Στη φετινή 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών και ημέρα-ορόσημο αγώνα και διεκδίκησης στην Ελλάδα και στον κόσμο, θέλουμε να υπερασπιστούμε τη ζωή σε κάθε της όψη.
Στις 28/2 πήραμε βαθιά ανάσα μέσα από τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις για το έγκλημα των Τεμπών, που ανέδειξαν τη συλλογική οργή για τα κρατικά εγκλήματα και την επιτακτική επιθυμία για δικαιοσύνη. Ως φεμινιστική συλλογικότητα δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από αυτό το ποτάμι αλληλεγγύης, συλλογικής έκφρασης και αγώνα που ξετυλίχθηκε στους δρόμους της Αθήνας. Γιατί ξέρουμε καλά τι σημαίνει να αντιμετωπίζονται οι ζωές μας ως ανάξιες να βιωθούν. Γιατί από τα Τέμπη και την Πύλο μέχρι τις γυναικοκτονίες και τα εργατικά “δυστυχήματα” είναι η ίδια θανατο-πολιτική που γεννά “κακές ώρες”.
Γι’ αυτό, η 8η Μάρτη 2025 θέλουμε να αποτελέσει αγωνιστική συνέχεια στο κύμα οργής και διεκδίκησης που κατακλύζει ολόκληρη την αγωνιζόμενη κοινωνία.
Στον απόηχο μίας χρονιάς βαμμένης με αίμα από τις θανατοπολιτικές των κερδών και των πολέμων, είμαστε περισσότερο εξαγριωμένες και σε επαγρύπνηση παρά ποτέ. Από τη γενοκτονία που για 15 μήνες διέπραττε το κράτος-εγκληματίας Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού μέχρι τη βία που ζούμε κάθε μέρα εδώ, στην «πολιτισμένη» Δύση, έχουμε φεμινιστικό και ιστορικό καθήκον να βρεθούμε συλλογικά στον δημόσιο χώρο, ερχόμενες σε ευθεία σύγκρουση με ό,τι μας καταπιέζει και μας στερεί το «οξυγόνο».
Με κεντρικό σύνθημα το «Δικαίωμά μου», την 8η Μάρτη 2025 θέλουμε να βρεθούμε ενωμένες μαζικά στο δρόμο, διεκδικώντας όσα μας ανήκουν.
Γιατί «είναι δική ΜΑΣ υπόθεση». Στις 8Μ, καταδικάζουμε συνολικά τη θανατοπολιτική των κερδών ενάντια στην ζωή. Τις ιδιωτικοποιήσεις που μετατρέπουν τα δημόσια αγαθά (μεταφορές, υγεία, παιδεία, ενέργεια, κ.ά.) σε εμπορεύματα και αποκλείουν την πρόσβαση των φτωχών και ευάλωτων σε αυτά. Τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών, που μας οδηγεί στον θάνατο στα τραίνα, τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, χωρίς κρεβάτι στα νοσοκομεία, αλλά και χωρίς πρόσβαση σε ξενώνα φιλοξενίας όταν θέλουμε να προστατευτούμε από την έμφυλη βία (καταλήγοντας να δολοφονούμαστε έξω από τα αστυνομικά τμήματα, όπως η Κυριακή Γρίβα). Αγωνιζόμαστε για να είναι πραγματικά δημόσια όλα τα κοινωνικά και ζωτικά αγαθά, για ποιοτικές, καθολικά προσβάσιμες υπηρεσίες και υποδομές υπέρ των αναγκών του λαού, απέναντι στις λογικές της αγοράς.
Γιατί «αν σταματήσουμε εμείς, σταματάει ο κόσμος». Στις 8Μ φωνάζουμε όχι στην επισφάλεια και στην καθημερινή εργασιακή μας υποτίμηση. Αντιστεκόμαστε στην επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, που οδηγεί την κοινωνία στην εξαθλίωση, με εμάς να πληρώνουμε το μεγαλύτερο τίμημα, εργάτριες στην εργασία και το σπίτι. Μαζί με τα σωματεία και τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος, αγωνιζόμαστε για ισότητα στην εργασία με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, χωρίς βία και διακρίσεις, για χώρους δουλειάς ασφαλείς για καθεμία και καθένα μας.
Παράλληλα, η πλήρης κατάλυση του κοινωνικού κράτους αυξάνει το βάρος της φροντίδας που επωμιζόμαστε εντός της οικογένειας. Μέσα από τους φεμινιστικούς αγώνες, διεκδικούμε μια κοινωνία όπου η εργασία φροντίδας θα αναγνωρίζεται, θα αμείβεται και δεν θα αποτελεί εργαλείο έμφυλης, ταξικής εκμετάλλευσης, όπου όλες μας, εργάτριες, άνεργες και μετανάστριες δεν θα εγκλωβιζόμαστε στα σπίτια των κακοποιητών μας. Απαιτούμε ο φαύλος κύκλος της βίας να σπάσει.
Γιατί «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την ειρήνη». Στις 8Μ συνεχίζουμε το νήμα της φεμινιστικής αντίστασης στον πόλεμο. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στην πατριαρχία είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα κατά της στρατιωτικοποίησης και του μιλιταρισμού. Εμπνεόμαστε από την αντιπολεμική παράδοση των αγωνιζόμενων γυναικών σε όλο τον κόσμο: από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τις γυναικείες ανθρωποαλυσίδες στο Greenham Common ενάντια στα πυρηνικά, μέχρι το φεμινιστικό αντιπολεμικό μανιφέστο για την Ουκρανία και τη φεμινιστική αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη σήμερα. Ξέρουμε ότι οι διαρκείς πόλεμοι ανέκαθεν εξυπηρετούσαν τους ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα των ισχυρών, που αντλούν υπερκέρδη από την βιομηχανία όπλων, την εκμετάλλευση και την καταστροφή. Αγωνιζόμαστε για να μπει φρένο στις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, στις «κούρσες» εξοπλισμών που φέρνουν όλο και πιο κοντά μας τη φρίκη του πολέμου. Στην «οικονομία των όπλων» αντιτάσσουμε την οικονομία των αναγκών μας και το αίτημα του αφοπλισμού.
Γιατί «είναι δικά μας σώματα». Στις 8Μ, υπερασπίζουμε το δικαίωμά μας στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, που κερδίσαμε με διαχρονικούς φεμινιστικούς αγώνες και εναντιωνόμαστε σε κάθε ακροδεξιά και μισογύνικη ρητορική, που υποσκάπτει την αυτονομία μας, την σεξουαλικότητα μας και τα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα.
Λέμε «ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΣΩΜΑΤΑ» και διεκδικούμε την υπεράσπιση των ζωών μας ενάντια στην έμφυλη βία σε κάθε της μορφή (ήδη, στην Ελλάδα κατά τον δεύτερο μήνα του 2025 μετράμε τη 2η γυναικοκτονία). Παλεύουμε ενάντια στην ανυπαρξία δομών στήριξης, στη διάλυση των υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας, στην ανεπάρκεια του νομικού πλαισίου, στη συγκάλυψη των δραστών έμφυλων εγκλημάτων και στην ενοχοποίηση των θυμάτων. Διεκδικούμε αποτελεσματικά μέτρα πρόληψης και στήριξης που θα κάνουν πράξη το “Καμία μόνη, καμία λιγότερη”.
Γιατί είναι «Δικαίωμά μου». Η 8Μ είναι η δική μας υπόθεση, είμαστε εμείς, μέσα από τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας που θα την συν-διαμορφώσουμε. Μεταφράζουμε το ατομικό σε συλλογικό και το προσωπικό σε πολιτικό και πιστεύουμε ότι θα καταφέρουμε μέσα από τους αγώνες μας, να συν-κατασκευάσουμε έναν κόσμο που θα μας ενώνουν κυρίως οι γιορτές, παρά ο θάνατος.
Καλούμε όλες τις γυναίκες, τις θηλυκότητες, τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, κάθε ευαισθητοποιημένο εργαζόμενο και νεολαίο, τα σωματεία και τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος, κοινωνικές συλλογικότητες, φορείς και οργανώσεις να συμμετέχουμε ενεργά στην ενωτική φεμινιστική πορεία της 8Μ στις 2μμ στο κέντρο της Αθήνας (Σταδίου, άγαλμα Κολοκοτρώνη), να συντονιστούμε με τις αδερφές μας από όλο τον κόσμο και να βροντοφωνάξουμε όλες μαζί για το δικαίωμά μας να ζούμε ελεύθερες από την έμφυλη και ταξική βία, εκμετάλλευση και καταπίεση.
Σε έναν κόσμο που μας θέλει διασπασμένες, εμείς θα απαντάμε με ενότητα όλων των καταπιεσμένων. Σε μια συγκυρία που επιχειρεί να επιβάλει τη σιωπή, εμείς θα μιλάμε δυνατά. Με όσο «φεμινιστικό οξυγόνο» έχουμε, φωνάζουμε:
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ.