Ο φόβος των πλουσίων: αν ξεσηκωθούν οι Αβράκωτοι; Τάσος Παππάς
Ενας από τους μύθους του κυρίαρχου αφηγήματος είναι ότι οι οικονομικές συνέπειες από την πανδημία πλήττουν το ίδιο όλους.
Και τους μη έχοντες και τους κατέχοντες. Ψέμα ολκής. Φαίνεται άλλωστε στην πράξη. Μαζικές απολύσεις, χιλιάδες λουκέτα σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, πολλοί φυτοζωούν με γλίσχρα επιδόματα, εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται, γενικευμένη μερική απασχόληση και τηλεργασία χωρίς προστασία, ενώ την ίδια στιγμή οι διευθυντικές ομάδες στιβαρών οικονομικά εταιρειών απαιτούν από τις κυβερνήσεις να σώσουν τις μονάδες τους, όπως έγινε και την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, διαφορετικά θα υποχρεωθούν είτε να μετακομίσουν σε πιο φιλικές χώρες (με μειωμένη φορολογία και αυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης) είτε να τις κλείσουν και να σπρώξουν στην ανεργία τους υπαλλήλους τους.
Και οι κυβερνήσεις -στις περισσότερες χώρες εφαρμόζουν με ευλάβεια και όταν χρειαστεί με πυγμή τις νεοφιλελεύθερες συνταγές τους- ενδίδουν και τους κάνουν όλα τα χατίρια. Ματαίως φωνάζουν πολλοί (ανάμεσά τους και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Γκουτέρες) που δεν διακρίνονται για κλίση προς τον αριστερισμό ότι το lockdown κατέστη μονόδρομος όχι μόνο από την επιθετικότητα του κορονοϊού αλλά από την κυρίαρχη σε παγκόσμιο επίπεδο δυναμική συρρίκνωσης των δαπανών για τα δημόσια συστήματα υγείας.
Οπως πολύ σωστά σημειώνει ο συνάδελφος Γιώργος Καπόπουλος «η έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας επιδημίας, πριν τεθεί εκτός ελέγχου και εξελιχθεί σε πανδημία, είναι ασύμβατη με τη στρατηγική του λιγότερου κράτους και της αντιμετώπισης της δημόσιας υγείας όχι ως δημόσιου αγαθού αλλά ως απορρυθμισμένης αγοράς» («Η Εφημερίδα των Συντακτών» 9-10-2020). Ωστόσο, για τους πλούσιους αυτού του κόσμου πρόκειται για ασήμαντες λεπτομέρειες. Δεν τους αφορούν. Συνεχίζουν να αυξάνουν τις περιουσίες τους με κάθε τρόπο και να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των πληβείων κάνοντας μερικές φιλανθρωπίες για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα τους και να εισπράξουν οι ίδιοι τα «μπράβο» και τα «ευχαριστώ» των δουλοπρεπών πολιτικών ελίτ.
Οπως αναφέρει έκθεση της ελβετικής Τράπεζας UBS (ως γνωστόν δεν ελέγχεται από κομμουνιστές) και του κολοσσού ορκωτών λογιστών PwC (κι αυτός υπεράνω υποψίας για φλερτ με τον μπολσεβικισμό), από τις αρχές του περασμένου Απριλίου έως τα τέλη Ιουλίου -στο αποκορύφωμα δηλαδή της κρίσης- οι 2.189 δισεκατομμυριούχοι του κόσμου αύξησαν τον πλούτο τους κατά 27,5%: «Ούτε λίγο ούτε πολύ, η περιουσία τους σε αυτούς τους τέσσερις μήνες αυξήθηκε συνολικά κατά 2,2 τρισ. δολάρια που αποτελεί νέο ρεκόρ» (Μπάμπης Μιχάλης «Η Εφημερίδα των Συντακτών» 8-10-20220). Σοκαριστικό; Σίγουρα. Τόσο πολύ μάλιστα που ανησυχούν ακόμη και οι ίδιοι οι πλούσιοι. Το επισημαίνει ο Τζόζεφ Σάντλερ, ανώτερο στέλεχος της UBS που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία πολύ πλούσιων οικογενειών.
Αρα ούτε αυτός είναι ευάλωτος στην κατηγορία ότι είναι φίλος των Αβράκωτων. Λέει λοιπόν: «Η συγκέντρωση πλούτου είναι τόσο υψηλή όσο το 1905 και αυτό είναι κάτι για το οποίο ανησυχούν και οι δισεκατομμυριούχοι [σ.σ.: …συμπάσχουμε ειλικρινώς]. Το ερώτημα είναι μέχρι πότε αυτό θα συνεχιστεί και πότε η κοινωνία θα αποφασίσει να παρέμβει και να αντεπιτεθεί». Για τις αιτίες ούτε λέξη. Λέτε να ισχύει η ακόλουθη απάντηση; «Ποια είναι η πηγή της ακρότατης αυτής ανισότητας των περιουσιών, που συγκεντρώνει όλα τα πλούτη σ’ ένα μικρό αριθμό χεριών; Δεν είναι άραγε οι κακοί νόμοι, οι κακές κυβερνήσεις, όλα τέλος τα ελαττώματα των διεφθαρμένων κοινωνιών;».
Πολύ προχωρημένο ακόμη και για τρομοκρατημένους αστούς; Φυσικά, αφού ανήκει στον Ροβεσπιέρο (σελ. 45 από το βιβλίο του Αλμπέρ Μάνφρεντ «Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος» εκδόσεις Ράππα). Βεβαίως αν οι κοινωνίες αντιδράσουν και αντεπιτεθούν, οι πλούσιοι θα βάλουν τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν να καταγγείλουν τις οχλοκρατικές διαμαρτυρίες, τον χυδαίο λαϊκισμό, τις πεζοδρομιακές πρακτικές, θα μιλήσουν για απειλή εναντίον της δημοκρατίας και θα κινητοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να τσακίσουν τις διαμαρτυρίες.
Ανάγωγα
Απορώ. Γιατί το ΚΙΝ.ΑΛΛ. αισθάνθηκε την ανάγκη να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» που επιτίθεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αντώνη Σαμαρά; Δεν υπερασπίστηκε τους δύο, ως όφειλε εκ της θέσεώς του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Πέτσας; Γιατί χρειαζόταν να δώσει βοήθεια το ΚΙΝ.ΑΛΛ.; Απορώ. Μήπως δεν πρέπει;
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
