Αφιέρωμα: ιδιόκτητα γήπεδα με «ευγενική» χορηγία του κράτους
Το ποδόσφαιρο αποτελεί εκτός από μια αδιαμφισβήτητη διαταξική, διαφυλετική και διαπολιτισμική «θρησκεία», ένα ακόμη πεδίο πλουραλισμού και καπιταλιστικής κερδοφορίας. Για την ακρίβεια, ειδικότερα σε ότι αφορά το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη περίπτωση εφαρμογής του σχήματος «κρατικοποίηση των χρεών και ιδιωτικοποίηση των κερδών». Βεβαίως επειδή το ποδόσφαιρο εξαπλώθηκε γρήγορα και έγινε το πιο δημοφιλές σπορ, δεν άργησαν να αναπτυχθούν άμεσες και έμμεσες διαπλοκές με την πολιτική. Πολιτική ασκείται εκεί που υπάρχουν πλήθη και μαζικότητα, συνεπώς διαχρονικά οι ευνοημένοι της πολιτικής, μετά τη μεταπολίτευση, ήταν και εξακολουθούν να είναι οι τρείς μεγάλοι του πάλαι ποτέ ΠΟΚ (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ), αλλά και ο ΠΑΟΚ ως το ισχυρότερο σωματείο της Θεσσαλονίκης και κατ’ επέκταση της Βόρειας Ελλάδας. Στον αστερισμό του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, σχεδόν καμία ΠΑΕ δεν έχει μείνει παραπονεμένη από το δόγμα «χαρίζω οικόπεδα, χαρίζω χρέη», η οποία διαχρονικά ακολουθείται από τις κυβερνήσεις ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Πλήθος νομοθετικών ρυθμίσεων, ειδικών νόμων και τροπολογιών κατατέθηκαν, ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν εδώ και περίπου σαράντα χρόνια προκειμένου να χαριστούν χρέη και οφειλές Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΠΑΕ) κυρίως προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ από την άλλη σκανδαλώδεις νόμοι, σε οικονομικό αλλά και σε πολεοδομικό επίπεδο ψηφίστηκαν προκειμένου να κατασκευαστούν γήπεδα για ΠΑΕ και ΚΑΕ. Από το σκάνδαλο Κοσκωτά ως το κλειστό της Πυλαίας και από τα φαραωνικά σχέδια για τα γήπεδα της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού σε Νέα Φιλαδέλφεια και Βοτανικό αντίστοιχα ως τα άρθρα 33 και 99 και την «κολυμβήθρα διαγραφής χρεών», όπως έγινε η Γ΄ Εθνική κατηγορία, η ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου βρίθει τέτοιων σκανδάλων.
Σε ότι δε αφορά το ζήτημα της κατασκευής νέων γηπέδων είναι αξιοπρόσεκτο ότι η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ειδικά μετά τις τελευταίες εξαγγελίες για το γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Γουδί και την τροπολογία για το γήπεδο της ΑΕΚ, μπορεί να χαρακτηριστεί από αριβιστική έως άκρως ψηφοθηρική. Το κόμμα το οποίο μέχρι να ανέλθει στην εξουσία είχε αντισταθεί –και σωστά– σθεναρά και με διάρκεια εναντίον των φαραωνικών επιχειρηματικών σχεδίων για κατασκευή γηπέδων σε Βοτανικό και Φιλαδέλφεια, σήμερα μετατρέπεται σε δήμιο του περιβάλλοντος και των πολεοδομικών κανόνων. Σημεία των καιρών θα πει κανείς. Εδώ υπέγραψαν και υπηρετούν τα πιο μαύρα μνημόνια, ένα προσκύνημα στην …«Αγιά Σοφιά» ή το τέμενος στο Γουδί θα τους έβλαπτε;
Μ.Γ
«Είναι ωραίο να έχεις το δικό σου γήπεδο»
Η λογική του «πάρε μπάρμπα χρήμα και οικόπεδο για να φτιάξεις γήπεδο», τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχει πολλά κραυγαλέα και σκανδαλώδη παραδείγματα. Το πρώτο, ίσως, αν και πέρασε στα ψιλά παρότι πρόκειται για κραυγαλέα περίπτωση, είναι αυτό του κλειστού γηπέδου στην Πυλαία για την ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Η αρχική απόφαση για την κατασκευή του ελήφθη το μακρινό 1991, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, αλλά τελικώς ολοκληρώθηκε σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το 2000. Χτίστηκε πάνω σε οικόπεδο το οποίο παραχώρησε ο επιφανής ΠΑΟΚτσής Ιωάννης Δεδέογλου καθώς και σε οικόπεδο του δημοσίου, στο οποίο υποτίθεται ότι θα κατασκευαζόταν νοσοκομείο του ΙΚΑ.
Ήδη, από το 1995, με την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ της ερασιτέχνη ΠΑΟΚ και της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού (ΓΓΑ), το κράτος είχε αναλάβει όλες τις δαπάνες για την κατασκευή του έργου, το οποίο έπρεπε κανονικά να ολοκληρωθεί μέσα σε ενάμισι χρόνο. Τελικά, όταν το έργο παραδόθηκε στον ΠΑΟΚ ως περιουσιακό του στοιχείο, είχε κοστίσει 10 δισ. ευρώ και όχι 4 δισ. όπως ήταν ο αρχικός προϋπολογισμός. Συν τοις άλλοις, τα έξοδα συντήρησης του γηπέδου μέχρι το 2014 τα είχε αναλάβει η ΓΓΑ. Αν και κάποιες «κακιές κίτρινες γλώσσες», λένε πως το καθεστώς δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα. Στον ιστορικό Άρη, μπορεί να μην του έχτισαν γήπεδο, αλλά δεν τον άφησαν και με άδεια χέρια. Η ΓΓΑ προχώρησε σε ριζική ανακαίνιση του Αλεξανδρείου Μελάθρου, συνολικού κόστους 16,1 εκατ. ευρώ και το παρέδωσε προς χρήση στον Άρη για τα επόμενα 20 χρόνια. Τόσο την κύρια και βοηθητική σάλα, όσο και τους χώρους για γραφεία και εμπορικές δραστηριότητες.
Αυτήν την εποχή, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρίσκεται η κατασκευή του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ένα «μοντέρνο γεφύρι της Άρτας», και συν τοις άλλοις έχει εξάψει μίση και πάθη και εσχάτως έχει μετατρέψει τη Νέα Φιλαδέλφεια σε «εμπόλεμη ζώνη». Με πληρωμένους τραμπούκους και ένα συρφετό ακροδεξιών αποβρασμάτων να απειλούν δήμαρχο, δημοτικούς συμβούλους και πολίτες. Η ουσία είναι πως ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης, όπως είναι η ΑΕΚ και συνακόλουθα το γήπεδό της, έχουν κι αυτά συνδεθεί με το επιχειρηματικό συμφέρον του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, Δ. Μελισσανίδη. Επιπλέον, ήδη από τη θητεία του Γ. Σγουρού στην περιφέρεια Αττικής (2010-2014) έχουν δεσμευτεί είκοσι εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να ολοκληρωθούν και να παραδοθούν κύρια και συμπληρωματικά έργα σε σχέση με το γήπεδο.
Η ουσία είναι πως παρά το γεγονός ότι το 2014 η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ψήφισε νόμο, ο οποίος τροποποιούσε περιβαλλοντικούς και πολεοδομικούς όρους και επιπλέον έδινε το δικαίωμα στην ΠΑΕ ΑΕΚ να οικειοποιηθεί ένα κομμάτι του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας, εντούτοις χρειάστηκε και μια τροπολογία για να μπορέσει να εκδοθεί η οικοδομική άδεια. Την τροπολογία ωστόσο κατέθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Απριλίου και αναμένεται να ψηφιστεί τη ερχόμενη Τρίτη 11/4. Αφορά τις υψομετρικές μελέτες και άλλες ρυθμίσεις για αθλητικούς και όχι μόνο χώρους και εγκαταστάσεις άνω των 15.0000 θέσεων η έγκριση και η αδειοδότηση των οποίων εφεξής θα γίνεται από το υπουργείο Υποδομών. Είναι οι ίδιοι που δεν είχαν ψηφίσει τον προηγούμενο νόμο και φυσικά με την πολιτική «σκέπη» των οποίων εξελέγη ο Α. Βασιλοπουλος ως δήμαρχος της πόλης εκφράζοντας εξ’ αρχής τη διαφωνία του με το υφιστάμενο σχέδιο. Τα συμπεράσματα είναι ευνόητα και η πολιτικάντικη και ψηφοθηρική αντίληψη μιας δήθεν «Αριστεράς», η οποία μάλιστα κυβερνά, προκαλούν αλγεινή εντύπωση.
Το γήπεδο Καραϊσκάκη, της λαοφιλέστερη ομάδας στην Ελλάδα, του Ολυμπιακού, αποτελεί μια ακόμη «αμαρτωλή» ιστορία. Την περίοδο της δεύτερης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη (2000-2004), εν όψει τον Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 συνέβησαν κυριολεκτικά «πράγματα και θαύματα». Μέσα σε μια νύχτα, το «Καραϊσκάκη» πέρασε από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) στη ΓΓΑ και από εκεί στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό. Εκείνος, χάρις σε μια φωτογραφική διάταξη, είχε τη δυνατότητα, να μεταβιβάσει δικαιώματα και υποχρεώσεις σε ιδιώτη. Κάτι που όπως φαντάζεστε και έπραξε, παραχωρώντας …στον Σωκράτη Κόκκαλη.
Επιπλέον, ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός δεν αποκόμισε το παραμικρό κέρδος από αυτή την τεράστιας αξίας μεταβίβαση, ενώ αποστερήθηκε και το 10% που εδικαιούτο επί των πάσης φύσεως εσόδων του νομικού προσώπου το οποίο συνεστήθη για τη λειτουργία και εκμετάλλευση του νέου γηπέδου επί 49 ολόκληρα χρόνια. Και αυτό γιατί η κυριότητα του γηπέδου Καραϊσκάκη πέρασε για μισό αιώνα στην εταιρεία «Καραϊσκάκη ΑΕ», συμφερόντων του τότε προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός Σ. Κόκκαλη, ενώ τώρα ανήκει στον σημερινό πρόεδρο Βαγγέλη Μαρινάκη. Συν τοις άλλοις, δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ότι το νέο «Καραϊσκάκη», είναι ένα καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο, γεγονός που είχε μεγάλες συνέπειες για τα υπόλοιπα τμήματα του Ολυμπιακού καθώς και των άλλων πειραϊκών συλλόγων που αποστερήθηκαν τον σημαντικότερο χώρο άθλησης που υπήρχε στην περιοχή. Τέλος, η άλλη ιστορική ομάδα του Πειραιά, ο Εθνικός έμεινε «άστεγος».
Άλλη μια «πονεμένη» ιστορία, είναι αυτή του νέου γηπέδου για τον Παναθηναϊκό, η οποία ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα μετά την πρόσφατη πρόταση της κυβέρνησης για την κατασκευή του στο Μητροπολιτικό Πάρκο στο Γουδί. Η όλη ιστορία βέβαια ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του 2000, με την περίπτωση του Βοτανικού και το λεγόμενο μοντέλο της «διπλής ανάπλασης». Το 2003, η εταιρεία ΕΤΜΑ ανακοίνωσε την παύση των δραστηριοτήτων της στον συγκεκριμένο χώρο και ζήτησε από την τότε υπουργό Β. Παπανδρέου να γίνει απαλλοτρίωση κατ’ εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος Λαλιώτη (1995). Το οποίο προέβλεπε την δημιουργία χιλιάδων στρεμμάτων κοινόχρηστου πρασίνου, με επίκεντρο 350 στρέμματα στην περιοχή του Ελαιώνα.
Τον Ιανουάριο του 2004, ο Οργανισμός Αθήνας του ΥΠΕΧΩΔΕ αποφάσισε ότι η απαλλοτρίωση δεν μπορεί να προχωρήσει λόγω κόστους, το οποίο ανερχόταν στα 45 εκατ. ευρώ. Τότε άρχισε να παίζει «μπάλα» ο Παναθηναϊκός, με την βοήθεια του δήμου Αθηνών και της Εθνικής Τράπεζας, που διέθετε 75 στρέμματα δίπλα στην ΕΤΜΑ. Τον Νοέμβριο του 2005, το δημοτικό συμβούλιο ενέκρινε την δημιουργία της εταιρείας «Διπλή Ανάπλαση». Το σχέδιο ήταν ξεκάθαρο. Να μην προχωρήσει η δημιουργία χιλιάδων στρεμμάτων κοινόχρηστου πρασίνου στον Βοτανικό και να κατασκευαστούν εκεί οι εγκαταστάσεις του Παναθηναϊκού και ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο. Η μόνη υποχρέωση του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού ήταν να παραχωρήσει το γήπεδο της Λεωφόρου, για την κατασκευή πάρκου. Ένα γήπεδο το οποίο όπως αποδείχτηκε στην πορεία άνηκε τελικά στον …δήμο Αθηναίων!
Και εκεί που το κράτος δεν έβρισκε τα απαραίτητα 45 εκατ. ευρώ για την απαλλοτρίωση, οι Γ. Σουφλιάς και Γ. Αλογοσκούφης εξασφάλισαν την χρηματοδότηση του έργου με 127,6 εκατ. ευρώ μέσω του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, ενώ εν μια νύκτα άλλαξαν και οι συντελεστές δόμησης στην περιοχή. Η τροπολογία για την «Διπλή Ανάπλαση» κατατέθηκε στην Βουλή τον Ιούνιο του 2006 και ψηφίστηκε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τελικώς, η όλη προσπάθεια ναυάγησε εξαιτίας σύγκρουσης επιχειρηματικών συμφερόντων εντός της «παναθηναϊκής οικογένειας», αλλά και λόγω της πτώχευσης της κατασκευαστικής εταιρείας του Α. Βωβού, η οποία είχε αναλάβει την κατασκευή του έργου. Όσον αφορά, την «φρέσκια» –προεκλογική;– πρόταση της κυβέρνησης για κατασκευή γηπέδου στο Γουδί, αγνοεί αρκετές αντικειμενικές παραμέτρους οι οποίες απαγορεύουν την υλοποίησή του. Όπως σχολίασε, με πρόσφατη δήλωσή του, ο καθηγητής πολεοδομίας και ιστορίας της πόλης της σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, Νίκος Μπελαβίλας, το γήπεδο του Παναθηναϊκού δεν χωράει στο Γουδί γιατί εκτός των άλλων «βρίσκεται σε απόλυτη επαφή με τα μεγάλα νοσοκομεία και την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου. βρίσκεται εντός της Β’ Ζώνης Προστασίας Υμηττού και διαλύει μία μεγάλη περιοχή αμιγούς κατοικίας όπως είναι του Παπάγου, ενώ βρίσκεται εντός του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδί και προκειμένου να κατασκευαστεί θα καταστραφούν εκατοντάδες στρέμματα υψηλού πρασίνου»
Μ.Γ-Κ.Ν
Διαχρονική διαγραφή των χρεών ΠΑΕ και ΚΑΕ από τις κυβερνήσεις
Το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, εκτός από οικόπεδα και χρήματα για την κατασκευή γηπέδων, ενίοτε χαρίζουν και τα δυσθεώρητα χρέη προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία των ΠΑΕ και των ΚΑΕ. Η αρχή έγινε, το 1979, με τη διοργάνωση του πρώτου επαγγελματικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Τότε η κυβέρνηση Γ. Ράλλη, με το άρθρο 21 του νόμου 879/197, ουσιαστικά διαγράφει τις μέχρι τότε οφειλές των «σωματείων» και έτσι οι νεοσύστατες ΠΑΕ ιδρύονται απαλλαγμένες από χρέη.
Επόμενος μεγάλος σταθμός, το 1992. Μόλις ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει αγοράσει τον Ολυμπιακό, ο οποίος έχει από την εποχή Κοσκωτά υποχρεώσεις ύψους 11,5 δισ. ευρώ. Ο τότε υπουργός Οικονομικών Στέφανος Μάνος εισάγει στη βουλή τον νόμο 2021/1992 με τίτλο «Ταμείο διαχείρισης πιστώσεων για εκτέλεση αρχαιολογικών έργων και άλλες διατάξεις». Στο συγκεκριμένο σχέδιο νόμου εμπεριέχονται άρθρα τα οποία αφορούν την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Τελικώς, ο Σωκράτης Κόκκαλης δέχεται την τελική πρόταση για αποπληρωμή μόλις 2 δισ. ευρώ σε 120 δόσεις, πετυχαίνοντας σχεδόν «αναίμακτα» την οικονομική εξυγίανση της ΠΑΕ». Το 1993, θα απαιτηθεί μια νέα, ακόμη πιο φωτογραφική ρύθμιση, για να δοθεί τελική λύση με την ψήφιση του νόμου 2166/1993 στο άρθρο 22 του οποίου, ρυθμίζονται χρέη ΠΑΕ «εν γένει». Τότε στο νόμο υπάχθηκαν συνολικά 22 ΠΑΕ οι οποίες χρωστούσαν 24 δισ. ευρώ.
Το 1996, τα συσσωρευμένα χρέη των ΠΑΕ προς το δημόσιο έχουν αγγίξει σχεδόν τα 7,6 δισ. δραχμές. Τον Δεκέμβριο του 1996, μόλις δυο μήνες μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ επί Κ. Σημίτη, στο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ) δημοσιεύεται ο νόμος 2443, με την επωνυμία «τροποποίηση και συμπλήρωση τελωνειακού κώδικα και άλλες διατάξεις», υπογεγραμμένος από τους υπουργούς Γ. Παπαντωνίου και Ευ. Γιαννόπουλο. Με βάση το άρθρο 21 του νόμου διαγράφεται το 70% των προσαυξήσεων και τα υπόλοιπα χρέη (5,8 δισ. δραχμές) ρυθμίζονται σε 48 δόσεις. Παρόλα αυτά, καμία ΠΑΕ δεν μπαίνει στη ρύθμιση.
Το 2001, στη δεύτερη θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού, ο Ευ. Βενιζέλος θεσπίζει την λεγόμενη «ειδική εκκαθάριση», από την οποία επωφελούνται έξι ΚΑΕ (Άρης, ΠΑΟΚ, Πανιώνιος, Ηρακλής, Νήαρ Ήστ, ΓΣ Λάρισας) καθώς και πέντε ΠΑΕ (Πανιώνιος, Λάρισα, Καβάλα, Νάουσα, Πιερικός). Όλοι μαζί χρωστούσαν συνολικά 51 εκατ. ευρώ αλλά καθάρισαν την «μπουγάδα» αποπληρώνοντας μόλις το 2,3%. Ταυτόχρονα, συμβαίνει και το εξής τραγελαφικό: Μπροστά στην ονομασία τους προστίθεται η λέξη Νέος/Νέα…
Τον Μάιο του 2004, ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού της ΝΔ, Γ. Ορφανός, μιλάει για χρέη συνολικά 278 εκατ. ευρώ και κάνοντας λόγο περί «τελευταίας ευκαιρίας», σβήνει κατά 80% προσαυξήσεις και πρόστιμα και ρυθμίζει το υπόλοιπο ποσό σε 120 δόσεις. Όλα τα παραπάνω τα ορίζει το άρθρο 19 του νόμου 3262.
Επειδή όμως «τα καλά τα παλικάρια ξέρουν και άλλα μονοπάτια», εκείνη την περίοδο τρεις μεγάλες ΠΑΕ, ο Άρης, ο ΟΦΗ και η ΑΕΚ κάνουν αίτηση για την υπαγωγή τους στο περίφημο άρθρο 44. Πρόκειται για άρθρο του νόμου 1892/1990 που είχε ψηφιστεί επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη για την ΑΓΕΤ Ηρακλής και ο οποίος ουσιαστικά επέβαλε σε όλους τους πιστωτές να συμφωνήσουν στο «κούρεμα» των χρεών, στην περίπτωση η εταιρία έλθει σε συμφωνία με τους πιστωτές που υπερκάλυπταν το 60% των συνολικών χρεών. Πρώτος σε συμφωνία έρχεται ο Άρης και μετατρέπει χρέη ύψους 17,35 εκατ. ευρώ σε μόλις 2 εκατ. τα οποία καλείται να αποπληρώσει σε 20 δόσεις. Ακολουθεί ο ΟΦΗ, του οποίου τα 7.5 εκατ. ευρώ γίνονται 750 χιλιάδες.
Η πιο τραγικοκωμική περίπτωση είναι εκείνη της ΑΕΚ. Στις 26 Οκτωβρίου 2004, επρόκειτο να εκδικαστεί η αίτηση τριτανακοπής που αφορά το αίτημα της ΠΑΕ ΑΕΚ να ενταχθεί στο άρθρο 44. Αντίδικος της ΠΑΕ ήταν το δημόσιο το οποίο …όλως τυχαίως επιλέγει να μην εκπροσωπηθεί στην κρίσιμη συνεδρίαση. Έτσι, το δημόσιο παραιτείται από την διεκδίκηση των 90,5 εκατ. ευρώ που του όφειλε η ΠΑΕ ΑΕΚ, ποσό το οποίο αντιστοιχούσε στο 53% των συνολικών χρεών της.
Κάπως έτσι εμφανίζονται μετά και οι μεγάλοι «σωτήρες» των ομάδων. Όπως κάποτε ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Ολυμπιακό και πρόσφατα ο Δ. Μελισσανίδης στην ΑΕΚ, όπου αφού πρώτα η ομάδα έπεσε στην ερασιτεχνική τρίτη τη τάξει εθνική κατηγορία και σβήστηκαν όλα της τα χρέη, ανέλαβε τα ηνία της ομάδας. Όπως άλλωστε και ο Ιβάν Σαββίδης στον ΠΑΟΚ, ο οποίος τον Ιούνιο του 2015, και αφού έχει συμβεί όλα τα παραπάνω τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια, προχώρησε στην ολική εξόφληση των χρεών της ΠΑΕ προς το δημόσιο (10,4 εκατ. ευρώ), κάνοντας βέβαια χρήση της ρύθμισης των …100 δόσεων, με την οποία παραγράφονταν και πάλι πρόστιμα και προσαυξήσεις.
Κ. Ν
Βιβλιογραφία:
Διονύσης Ελευθεράτος
Εξουσία τι μπάλα παίζεις;
(εκδόσεις Τόπος)
Των Μάκη Γεωργιάδη, Κυριάκου Νασόπουλου
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
