Ακμή του Όκαμ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Το να πιστεύετε σε συμπτώσεις, είναι ένας όμορφος, αθώος και σίγουρος τρόπος να απολαύσετε την πτώση από τα σύννεφα, όμως η πτώση δεν θα πάψει ποτέ να είναι επώδυνη, όπως το συνηθίζουν όλες οι καθωσπρέπει πτώσεις. Μοιραία καταδίκη μας, μα και παροδική παρηγοριά μας στις όποιες «συμφορές», είναι το γεγονός πως αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι, μία, το πολύ δύο (και κάποιοι ελάχιστοι παραπάνω) όψεις αυτού που αποκαλούμε πραγματικότητα ή αλήθεια. Αυτό είναι η ντόπα μας, η βεβαιότητα η οποία εξοστρακίζει την άβολα ενοχλητική πιθανότητα να μην έχουμε δίκιο εμείς, ή τουλάχιστον όσο δίκιο θα επιθυμούσε το εγώ μας να έχει.
Που κολλάνε τώρα οι συμπτώσεις; Μα στην κάθε φορά που επιλέξαμε να αγνοήσουμε σημάδια, ενδείξεις, τα οποία έδειχναν πως βαδίζαμε σε λάθος δρόμο ή παίρναμε μια λάθος απόφαση. Κάθε φορά που λέμε «τυχαίο» ή «ήταν γραφτό», κάθε φορά που γυρνάμε από την άλλη σε φαινομενικά ασήμαντα μα στην πραγματικότητα κραυγαλέα πράγματα τα οποία μας χαλούν την ψευδαίσθηση που επιθυμούμε να φτιάξουμε. Είμαστε επιρρεπείς στα λάθη, ειδικά αυτά που χτίζουμε με περισσή στοργή και φροντίδα. Τόσο ταυτιζόμαστε με αυτά σε σημείο να είναι τα πιο πολύτιμα αποκτήματα μας, έως ότου καταρρεύσουν σε συντρίμμια.
Νομοτελειακά ακαταμάχητη η γοητεία των λαθών, έλκουν το ένα το άλλο και χτίζουν ένα «προστατευτικό» οικοδόμημα γύρω μας. Μόνο που δεν μας προστατεύουν, μας απομονώνουν διαστρέφοντας την κρίση μας δηλητηριάζουν την ψυχή μας και αμβλύνουν την οπτική μας. Επικεντρωνόμαστε στο πώς να θρέψουμε τα ψέμα κι αυτό είναι από μόνο του κάτι εθιστικά πικρό. Γινόμαστε επιθετικοί αν το ψέμα μας κινδυνεύσει και ταυτόχρονα τρομοκρατούμαστε στην ιδέα. Ζούμε πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις καθημερινά, στη δουλειά μας στις σχέσεις μας, συγγενικές, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές.
Ανθρώπους που εμμονικά προστατεύουν αυτό που τους τρώει από μέσα. Η κοινωνία μας σε μέγιστο βαθμό στηρίζεται σε συνθήκες ψεύδους και αυτό το έχουμε πληρώσει, το πληρώνουμε και θα το πληρώσουμε ακριβά. Ας μη γελιόμαστε. Η κοινωνία μας είναι ταξική και μεις είμαστε οι πολλοί, διαιρεμένοι, ανίσχυροι γι’ αυτό, οι μονίμως χαμένοι. Ο εχθρός μας είναι πάντα οι λίγοι που κατέχουν τα πολλά, το κεφάλαιο. Ο ταξικός μας εχθρός όμως, έχει πετύχει πέρα από το να μας διαιρέσει, να μας εθίσει σε αυτό με το οποίο μας χτυπά. Το ψέμα. Το χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ανθρώπων καθημερινά, ο ένας εναντίον του άλλου. Δεν χρειαζόμαστε εχθρούς για να μας φάνε, έχουμε ο ένας τον άλλον και τα καταφέρνουμε μια χαρά δυστυχώς. Η επιτυχία του ταξικού εχθρού είναι πως μας έθισε στον κανιβαλισμό.
Βέβαια η λύση στο πρόβλημα, όπως συμβαίνει στα περισσότερα προβλήματα, είναι απλή. Είναι η Ακμή του Όκαμ.( «Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες»). Αυτό θα μας προστατεύσει καταρχήν από τα ψέματα που λέμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Σε πρώτο επίπεδο. Σε δεύτερο επίπεδο θα προστατευτούμε από τα ψέματα των άλλων. Όταν συμβεί αυτό παύουμε να φοβόμαστε. Τότε αρχίζει η θεραπευτική διαδικασία που είναι τόσο μακριά και δύσκολη, όσο θα χρειαστεί για να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Σημ. : Δεν είμαι ειδικός επιστήμονας, ότι γράφω είναι σκέψεις δικές μου που φυσικά μπορεί να είναι και λανθασμένες
Μανόλης Κωνσταντάκης
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
