Αν κάποιοι μάθετε ενημερώστε με.Της Δήμητρας Περλορέντζου
Λένε πως αν δεν αγαπηθείς από την μάνα σου σαν παιδί
δεν θα μάθεις ποτέ να αγαπάς ως ενήλικας
και το χειρότερο δεν θα μάθεις ποτέ να εκτιμάς την αγάπη που σου δίνεται.
Και ίσως εν μέρη να χουν δίκιο όσο είσαι το απροστάτευτο πλάσμα που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Το βαθύ κενό και το πλήγωμα ως παιδί πάντα θα ακολουθεί το ελειπές της μετέπειτα ζωής σου.
Πάντα όμως;
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αλλάξει αυτό.
Ο ίδιος ο εαυτός σου.
Θέλει πολλή προσπάθεια
αληθινή προσπάθεια και πολύ προσωπικό κόστος και δύναμη
για να γίνεις, να μάθεις μόνος να παίρνεις και να δίνεις κόντρα σε αυτό που πρωτογνώρισες ως συνθήκη.
Είναι απόλυτη αλήθεια και δυστυχώς για κάποιους ένα άλλοθι που θα τους αυτοκαταστραφεί σε πρώτη ευκαιρία.
Και εγώ απλά αναρωτιέμαι ένα δύσκολο λυπημένο γιατί.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αγάπη που από τύχη τους δόθηκε;
Γιατί δεν αντέχουν να την κάνουν καλά και να την πολλαπλασιάσουν.
Και κυρίως γιατί δεν μπορούν να γεμίσουν τον ατελείωτο βαρέλι τους και να ξεκινήσουν να δίνουν πίσω τα καλούδια της ζωής;
Γιατί;
Γιατί καταστρέφουν άλλους ανθρώπους διαλύοντας οικογένειες απαρνιόντας παιδιά και συντρόφους για να γυρίσουν σε εκείνο το τίποτα που από χρόνια τους πληγώνει;
Πως μπορείς να γίνεσαι αυτό ακριβώς που μίσησες ξεκινώντας και όχι το ακριβώς αντίθετο ;
Γιατί δεν σπας την αλυσίδα γαμώ το στανιό μου όταν ξέρεις τι σε πόνεσε;
Και γιατί παίρνεις τον ρόλο εκείνης της μάνας που σε έφερε εδώ;
Το άλλοθι πια δεν υφίσταται είσαι ενήλικας σκεπτόμενος και έχεις όλες τις γαμημένες ευκαιρίες του κόσμου.
Όλοι μας φτιάξαμε αυτό που ήμαστε σήμερα με δουλειά και πολύ σκέψη.
Και κάποιοι έχουμε ζήσει με τέτοιους ανθρώπους ή τους συναντήσαμε κάποτε από τύχη ή κατάρα.
Εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το γιατί.
Πως κάποιοι άνθρωποι είμαστε προνομιούχοι και πλεονασματίκοι το γνωρίζω.
Πως κάποιοι άνθρωποι δεν θέλησαν να μάθουν να γίνονται δεν μπορώ να το καταλάβω και σίγουρα να το δεχτώ.
Όταν δεν αντέχεις δεν μένεις.
Όταν δεν μπορείς μιλάς.
Δεν χρειάζεται να πάρεις κι άλλους στον λαιμό σου.
Και γιατί να μην θες να προσπαθήσεις να γίνεις ένας ακόμα άνθρωπος που θα χτίζει την αγάπη που του δόθηκε και θα την δώσει πίσω αν όχι στο διπλάσιο τουλάχιστον ισότιμα.
Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να αγαπηθεί να φροντιστεί και να δημιουργήσει ότι για αρχή δεν είχε;
Ποιος;
Δεν ξέρω αν πρέπει να τους λυπάμαι ή να τους κακιώνω.
Και αν η αγάπη είναι για αυτούς ένας τρόπος να γιατρεφτούν ή μια θεωρητική αδυναμία δική σου που κάποια στιγμή το προσπάθησες.
Τελικά ποιος είναι ο δυνατός και ποιος ο ευάλωτος και τι λογάται για άλλοθι όταν φτάσεις να έχεις την δυνατότητα να αλλάξεις;
Μάλλον το ότι δεν θες.
Αυτό το δεν θες πρέπει να μάθουμε να το δεχόμαστε εμείς που θέλουμε τελικά.
Αν κάποιοι μάθετε αυτό το δύσκολο γιατί ενημερώστε με.
Εγώ ακόμα αναρωτιέμαι και περιμένω απαντήσεις.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
