Ανθρώπων σκιές.Της Δήμητρας Περλορέντζου
Ναι ρε μαλάκα έχω μάθει να σέβομαι.
Να θεωρώ τους ανθρώπους άξιους μέχρι ν’αποδείξουν πως δεν ήταν.
Να τους μιλάω με τον τρόπο που θα ήθελα να μιληθώ.
Λένε πως αργείς να γνωρίσεις κάποιον, τρίχες…..
έχεις δείγματα από τις πρώτες επαφές αλλά συνήθως έχεις και εκπτώσεις.
Και εκεί γίνεται η πατάτα,
παίρνουμε στα σοβαρά τα εύκολα που μπορεί να πει ο καθένας χωρίς κόστος και αντίκρισμα για να βουτήξει αυτό που επιθυμεί
και στο ντούκου τα δύσκολα που χτυπάνε καμπανάκια πριν καν αρχίσουν,
από τον φόβο να μην μας κατατάξουν στους υστερικούς.
Και αυτό γιατί κάποιοι πιστεύουν πώς γεννήθηκαν με το δικαίωμα του μαλάκα που φέρεται όπως γουστάρει, ενω κάποιοι αλλοι πασχίζουν να μην το κληρονομήσουν εδώ και χρόνια.
Εγώ πάλι λέω να το πάω λίγο αλλιώς.
Και ναι έχω μάθει να φέρομαι όπως ταιριάζει σε έναν τέλειο ηλίθιο εν έτει 2019 και ξέρεις κάτι δεν θ’αλλαξει.
Γιατί δεν θέλω εγώ ν’αλλάξει.
Απλά μαθαίνω να πετάω την σκαρταδούρα αφου αποδείξει πως αξίζει πέταμα.
Όχι τα ακριβά φτηνά και το αντίστροφο.
Κάποτε πίστευα πως αυτή η γυάλα υπάρχει από τον έξω κόσμο για να μας απωθεί, με τα χρόνια κατάλαβα πως αυτός ο μικρόκοσμος η γυάλα που χτίζουμε από παιδιά είναι εκεί για να μας προστατέψει.
Είναι το σπίτι μας η βολή μας το κρεβάτι μας όταν η πόρτα κλείνει έξω, ότι δεν θέλουμε να μας τρώει τα σωθικά.
Απλά εγώ για να πετάξω θέλω αποδείξεις,
θέλω να μου τρίψεις στην μούρη τον κωλοχαρακτήρα σου,
να μου αποδείξεις την αναξιότητα σου για να μπορώ να είμαι δίκαια σε μένα και ακόμα και σε σένα που σ’έφερε η κατάρα εδώ!
Και για κάτι άλλο ρε φίλε γιατί δεν γουστάρω να σου μοιάσω με την καμία όμως.
Και δεν πρόκειται…ακούς;
Μαλάκα.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
