Αντίπαλός μας ο φόβος μας. Άρθρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Ένας πρωθυπουργός που κινείται μόνο υπό τον κλοιό αμέτρητων διμοιριών των ΜΑΤ και έξω από τις αίθουσες που ομιλεί διεξάγεται χημικός πόλεμος κατά των διαδηλωτών, δεν έχει κανένα μέλλον.
Όπως δεν έχει αύριο ένας πρωθυπουργός – μαριονέτα, ο οποίος έχει αναγορεύσει σε υπερκηδεμόνα τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα, εξυμνείται αποκλειστικά από την Merkel και τοv Geoffrey Pyatt και έχει επιστρέψει την Ελλάδα σε εποχές υποτέλειαςαρκετά χειρότερες από εκείνες που ακολούθησαν τον καταραμένο εμφύλιο πόλεμο.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η τραγική εξέλιξη του Αλ. Τσίπρα, ο οποίος, σκιά του παλιού ανατρεπτικού εαυτού του, προσκαλείται στις πρωτεύουσες της Ευρώπης και στα κέντρα της καταρρέουσας παγκοσμιοποίησης για να επιδεικνύουν αλαζονικά οι εξουσιαστές της Ευρώπης και του πλανήτη το πώς εξημερώνονται και καταντούν πρότυπα δουλοφροσύνης όσοι αποτολμούν να αμφισβητήσουν το σύστημα.
Ο Ευκλ. Τσακαλώτος διέλυσε και τις τελευταίας ψευδαισθήσεις ότι η Ελλάδα τελειώνει με τα μνημόνια, ομολογώντας ανοιχτά ότι μετά τον Αύγουστο θα ακολουθήσει ένα νέο άτυπο μνημόνιο, με τους δανειστές να επιτηρούν εξίσου συχνά και αυστηρά την χώρα και να έχουν «λόγο» στις «μεταρρυθμίσεις» που θα πρέπει να ακολουθήσουν.
Δεν είναι, όμως, μόνο ο Τσίπρας που δεν έχει αύριο. Χωρίς μέλλον βρίσκεται και το μνημονιακό και μεταμνημονιακό πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο που έχει παρακμάσει και αντιμετωπίζει την έσχατη λαϊκή περιφρόνηση, την οποία ματαίως προσπαθεί να κρύψει το κύμα των στημένων δημοσκοπήσεων. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και κατάκοιτος.
Η χώρα δεν χρειάζεται απλώς αλλαγές μεταρρυθμιστικού μείγματος και πολύ περισσότερο εναλλαγές κυβερνήσεων. Η Ελλάδα χρειάζεται νέα θεμέλια. Χρειάζεται μια βαθιά και πολύ ριζοσπαστική ανατροπή.
Οι αυταπάτες έχουν ενταφιάσει την Ελλάδα. Ο φόβος μπροστά στην αλήθεια, ακόμα και μέσα στα λαϊκά στρώματα, θυμίζει τον ξυπόλητο που έτρεμε την απειλή ότι θα του πάρουν τα παπούτσια.
Η Ελλάδα δεν άλλαξε ριζικά μετά την μεταπολίτευση. Επαναπαύθηκε μακαρίωςοχυρωμένη στις δυνατότητες του εθνικού της νομίσματος και μετέπειτα στον εύκολο, εξωτερικό και εσωτερικό δανεισμό, που της παρείχε σε πρώτη φάση η ασύγγνωστη είσοδος στο ευρώ. Οι πελατειακές δομές και μια διαπλεκόμενη ολιγαρχία έσωζαν ένα βαθιά ανίκανο, διεφθαρμένο και άρρωστο πολιτικό κατεστημένο.
Σήμερα, τίποτα από αυτά δεν έχει απομείνει, εκτός από τον γελοίο συναινετικό επανέλεγχο του μιντιακού συστήματος.
Σήμερα, αν δεν υπάρξει μια μεγάλη ριζοσπαστική ανατροπή στη χώρα, η ποινή μπορεί να είναι ο αφανισμός. Ήδη η πένθιμη καμπάνα ακούγεται από μακριά.
Όλοι ξέρουμε τι και πώς πρέπει να αλλάξει στην χώρα. Όλοι, παρά τα αντίθετα συμφέροντα μιας ξεπεσμένης ολιγαρχίας και των παρασιτικών τμημάτων μιας μικρομεσαίας τάξης, γνωρίζουν ότι η χώρα χρειάζεται για πρώτη φορά να κατακτήσει την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της, να φύγει από ένα ευρώ που την καθιστά αποικία, να αλλάξει εκ θεμελίων το κράτος, να σταματήσει το ξεπούλημα και να λάβει ριζοσπαστικά μέτρα διαγραφών για το δημόσιο και κυρίως για το ιδιωτικό χρέος των πολλών.
Όλοι ξέρουν, ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια πολιτική και πρώτα απ’ όλα αξιακή και πολιτιστική επανάσταση μέσα στην κοινωνία, χωρίς την οποία τίποτα δεν μπορεί να γίνει από τις κορυφές.
Όλοι γνωρίζουν. Αυτοί που γνωρίζουν και έχουν συμφέροντα να γυρίζουν την πλάτη στην ανατροπή, δικαιολογούνται. Αυτοί που δεν δικαιολογούνται είναι όσοι φοβούνται μη χάσουν τη μιζέρια και τις αλυσίδες τους.
* Άρθρο του Γραμματέα του Π.Σ της ΛΑ.Ε., Παναγιώτη Λαφαζάνη, στα Νέα του Σαββάτου (5/5)
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
