Δήμητρα Περλορέντζου

Από κρινόμενος κριτής σε μια στιγμή!Της Δήμητρας Περλορέντζου.

Εχτές το βράδυ ήταν λιγάκι δύσκολα.
Όλες αυτές οι μέρες ομολογώ,
έχουν μεγάλη ένταση άγχος και στεναχώρια.
Κυρίως αυτή.
Στεναχώρια που εμένα προσωπικά με αποδιοργανώνει , με μπλοκάρει.
Με δυσκολεύει να την διαχειριστώ, γεμίζω σκέψεις και όνειρα που το χειροτερεύουν.
Και όπου τα όνειρα ζορίζουν ο ύπνος χάνεται.
Και όπου ο ύπνος χάνεται η κρίση θολώνει.
Εχτές λοιπόν την πάτησα.
Πίστεψα πως ένας άνθρωπος που εμπυστεύομαι, που μιλάμε και μοιραζόμαστε καιρό τώρα προσωπικά μας θέματα τα εξέθεσε δημόσια ερήμην μου.
Και έτσι όπως άγαρμπα τα είδα είχα χίλια δίκια να το πιστέψω.
Και θύμωσα μαζί του.
Έβγαλα συμπεράσματα από μονάχα ένα δεδομένο έστω κι αν φαίνονταν τόσο αυταπόδεικτο.
Και θύμωσα .
Αυτό ήταν το λάθος μου.
Όχι πως θύμωσα, λογικά θα συνέβαινε στον καθένα,
πως δεν τον ρώτησα να μάθω
αν υπάρχει άλλη εξήγηση από αυτήν που θεωρούσα δεδομένη.
Πως τον έκρινα έστω και για ένα λεπτό χωρίς να περιμένω και κυρίως χωρίς να ρωτήσω.
Έναν άνθρωπο που ως τώρα δεν μου έχει δώσει παρά το δικαίωμα του θαυμασμού.
Που είμαι προνομιούχα για την εμπιστοσύνη που λαμβάνω.
Κι όμως εγώ τον έκρινα.
Εγώ που έχω κριθεί σε βαθμό για να ξέρω πως είναι απαγορευτικό και άδικο.
Κι όμως μου ξέφυγε ρε φίλε ,
και κοίτα να δεις πως αλλάζουν οι ρόλοι σε μια στιγμή.
Έστω και για λίγο μπήκα στην θέση όλων αυτών που δεν τους ξεφεύγει.
Που σε περιμένουν στην γωνία για να σε χτυπήσουν, για να σου την πούν για να σε κρίνουν ακόμα κι αν οι συνθήκες μοιάζουν να σου προσφέρουν ελαφρυντικά.
Ακόμα κι αν τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’οτι φαίνονται εξ’ αρχής.
Έγινα για μια στιγμή οι “Αλλοι”.
Και κατάλαβα πόσο εύκολο και πόσο βολικό είναι να βγάζουμε συμπεράσματα χωρίς να περιμένουμε τα γεγονότα.
Την πάτησα σαν μαλάκας , που λένε.
Τόσο απλά και τόσο γρήγορα.
Και εννοείται φταίω.
Σε αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν οφείλω να πω ένα Συγνώμη όχι για ότι ένιωσα αλλά για ότι μου επέτρεψα να σκεφτώ χωρίς να έχω όλα τα δεδομένα.
Χωρίς να περιμένω να ακούσω ,
χωρίς να βάλω λίγο το μυαλουδάκι μου να δει πέρα από το προφανές ίσως για πρώτη μου φορά.
Εκεί πηγαίνει το Συγνώμη το δικό μου και είναι τόσο αληθινό όσο ετούτες οι γραμμές γεμίζουν.
Και ας μου γίνει μάθημα το πόσο εύκολο είναι να μην ακούμε
να μην ρωτάμε και να μην περιμένουμε.
Όχι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και προφανώς η εμπιστοσύνη είναι σπίτι που χτίζεται με τον καιρό, αλλά αν δεν τοποθετήσεις μαζί τα πρώτα υλικά δεν θα καταφέρεις να δημιουργήσεις τίποτα.
Και το να κρίνεις δεν βοηθάει πιστέψτε με.
Το έκανα , το λούστηκα με χάλασε και τώρα ξέρω.