Η από τα Αριστερά νομιμοποίηση του ακροδεξιού λόγου ή από τον Πολύδωρα, τον Ζουράρι και τον Καμμένο, στον Τραμπ
κείμενο άποψης του Λ.
Η εκλογή Τραμπ αντιμετωπίστηκε ποικιλότροπα από τις διάφορες τάσεις της ελληνικής Αριστεράς, ξεκινώντας από μια ισοπεδωτική χαιρεκακία για το πάθημα της Μητρόπολης του Καπιταλισμού, διανθισμένη με αυταπάτες πως τίποτα δεν έγινε ούτε μπορεί να γίνει χειρότερο με αυτήν και φτάνοντας μέχρι μια ορθολογιστική αποτίμηση των κινδύνων, από τους νηφαλιότερους, που αυτή προφανέστατα συνεπάγεται για τις ΗΠΑ και για την Ανθρωπότητα. Η εκλογή αυτή επισημοποιεί, σταθεροποιεί και ενδεχομένως νομιμοποιεί μια τάση των πολιτισμικά και πολιτικά καθυστερημένων λαϊκών στρωμάτων να εκδικούνται ή να προσποιούνται πως εκδικούνται το «σύστημα», ψηφίζοντας τις αθλιότερες εκδοχές του. Ένα μεγάλο κομμάτι από αυτούς είναι συνειδητοί παλιάνθρωποι, γοητεύονταν ανομολόγητα πάντα από την ακροδεξιά, τη βία και τον ποικιλόμορφο ρατσισμό και αισθάνονται πως τώρα έχουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν ελεύθερα. Ένα άλλο κομμάτι είναι ηλίθιοι ένα τρίτο απελπισμένοι που πιάνονται από τα μαλλιά τους για να μην πνιγούν. Αυτό που συμβαίνει όμως, πέρα από τη διακινδύνευση της απώλειας κάθε κεκτημένου των δυτικών κοινωνιών, από τα αγαθά που ο Διαφωτισμός και ο Ουμανισμός, η διορθωτική επιρροή των μαρξιστικών ιδεών, το γόνιμο πεδίο των ελευθεριών και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η καλή πλευρά της αστικής Δημοκρατίας και η πρώιμη μεταπολεμική ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία έφεραν, είναι μια ανάδυση επικίνδυνων δήθεν «αντισυστημικών» κινημάτων, που ξεκινώντας από το πιο ανώδυνο, αυτό του Μπέπε Γκρίλο, φτάνουν μέχρι τον Φάρατζ, τη Λεπέν και την αυστριακή ή την ουγγρική Ακροδεξιά, που τώρα πήραν υπερατλαντικό μήνυμα ενθάρρυνσης. Η προοπτική γίνεται ακόμη χειρότερη αν ληφθεί υπ’όψιν πως τα κρίσιμα αντίπαλα δέη στο δυτικό κόσμο είναι το φανατικό Ισλάμ, το αυταρχικό και μαφιόζικο καθεστώς Πούτιν και το βάρβαρα καπιταλιστικό καθεστώς της Κίνας. Αυτή η παγκόσμια δεξιά στροφή έχει τις αντανακλάσεις της και στη χώρα μας, με τις δικές της ιδιαιτερότητες, όπως αναδείχτηκαν από την παρακμή του παλιού πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη των ΣΥΡΙΖΑ, Χ.Α. και ΑΝΕΛ, με μοναδικό αξιακό κριτήριο την αντιμνημονιακότητα, με κρύψιμο κάτω από το χαλί στρατηγικών και εμβληματικών διαφορών και με μια υποκριτική ελπίδα της κοινωνίας, πως αυτό το ακατέργαστο και πρωτόγονο σύνθημα μπορούσε να μετασχηματιστεί σε αποτελεσματική πολιτική πράξη.
Αν θελήσουμε να αναλύσουμε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, θα δούμε πως υπήρχε μέσα στη στρατηγική του από την αρχή η συνεργασία με την Άκρα Δεξιά των ΑΝΕΛ, όχι από ανάγκη για κοινοβουλευτική πλειοψηφία (τι διαφορά έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ και από το Ποτάμι;), αλλά από στρατηγική επένδυση στον αγοραίο πατριωτισμό, στη συμμαχία με μερίδα της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας (με όλες τις σχετικές οικονομικές και θεσμικές αβαρίες), στην αποδοχή από το σώμα των αξιωματικών, στη δικτύωση με δικαστικούς ευεπίφορους στη συνεργασία με την εκάστοτε εξουσία, στην απεύθυνση στην ρεβανσιστική καραμανλική Δεξιά που οραματίζεται επιστροφή του λιποτάκτη αρχηγού της, αλλά και σε πολιτικά υποανάπτυκτα λαϊκοδεξιά στοιχεία της κοινωνίας και φθαρμένους αστέρες του παλιού πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, σε μια συνάντησή τους με μια πολύ φτηνή αριστερή δημαγωγία, που έσκιζε τα μνημόνια, χάριζε τα χρέη, χόρευε τις αγορές, έκλεινε το μάτι στην αυταρχική και μαφιόζικη Ανατολή (Ρωσία, Ιράν, Αζερμπαϊτζάν), είτε από μερική συναισθηματική ταύτιση με τα καθεστώτα, είτε ως όπλο ενός φαντασιακού εκβιασμού προς τη Δύση. Έτσι προέκυψαν μετά τον σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη και κάποιους ακόμη αφανείς ακροδεξιούς και «πατριώτες»συμβούλους του κ.Τσίπρα, που αποκαλύφθηκαν από διαδοχικά ατυχήματα, τρία στελέχη της κοσκωτικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ, οι κ.κ. Μαντζουράνης, Ρουμελιώτης και Ρουμπάτης (στην ΕΥΠ!), ο κ.Παυλόπουλος, ο καραμανλικός δικαστικός της ΕΥΠ Παπαγγελόπουλος, το κόμμα-περιβόλι με άνθη του Κακού του Καμμένου, που αρχικά στέγαζε ακόμη και συνήγορους υπόδικων Χρυσαυγιτών, ο Δ.Καμμένος του Νταχάου, ο περιφερόμενος Ζουράρις, ο συγγραφέας αντισημιτικών σχολίων και συνεντευξιαστής του Κασιδιάρη Θ.Καρυπίδης, που αντάλλαξε ασπασμούς με τους Τσίπρα-Παππά στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως ο εμβληματικός Πολύδωρας, επίδοξος αρχιχωροφύλακας και λογοκριτής των τηλεοπτικών συχνοτήτων, εκπομπών και καναλιών.
Θα αρκούσε η πρόταση συνεργασίας με τη Χ.Α. αυτού του αρχιρουσφετολόγου στοργικού πατέρα και μάλλον φαιδρού παλαιοδεξιού και σκληρού υπουργού του γνωστού αστυνομικού τμήματος τα Ομόνοιας και της ζαρντινιέρας, για να τον έχει καταστήσει κόκκινο πανί ως ενδεχόμενη επιλογή ενός αριστερού κόμματος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ο υπερασπιστής των φωνηέντων και της καθαρότητας της φυλής Βύρων εξύβριζε κάποτε ως «φωλιά της βίας», δεν έχει κανενός είδους αναστολές. Η «Εφ.τ.Συντακτών» (Δ.Ψαρράς-31.10.2016), υπενθύμισε ακόμη και κάποιες θρασύτατες φιλοχουντικές του παρεμβάσεις που έχουν ξεχαστεί: «Θυμήθηκα πως η δικτατορία είχε θεσπίσει τον εορτασμό της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Καλώς και δικαίως. Θυμήθηκα ακόμη πως η Πολεμική Αρετή των Ελλήνων εγιορτάζετο στις 29 Αυγούστου, επέτειο της νίκης της δημοκρατίας στον Γράμμο και το Βίτσι. Δεν άφησαν ούτε την ίδια ημερομηνία. Και εγώ ερωτώ: Γιατί; Μήπως θα προτιμούσαν να νικούσαν σ’ εκείνα τα βουνά, τότε, οι κομμουνιστές; Ετσι φθάσαμε στον εορτασμό της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων τον Δεκαπενταύγουστο. Ενας εορτασμός “σούπα”» (15.7.1996). «Αν δεν είχε απαξιωθεί τόσο δραματικά και με εθνική συμφορά η εκδοχή της επεμβάσεως του στρατού, σήμερα το βήμα της νεαρής δημοκρατίας δεν θα ήταν έτσι ασταθές και… αυτάρεσκα οκνηρό» (24.7.1995, Βλ. εδώ: http://www.efsyn.gr/arthro/enas-praitoras-gia-ethniko-symvoylio-radiotileorasis )
Τώρα που κόπασε το ίδιο απότομα όσο εμφανίστηκε η ιλαροτραγωδία Πολύδωρα, μπορούμε να ρίξουμε μια σύντομη ματιά να δούμε τι σηματοδοτεί αυτή η μακιαβελική και αυτοκαταστροφή επιλογή του προσώπου από έναν πρωθυπουργό που έχει αποδείξει μια επίμονη έφεση να ψαρεύει συνεργάτες και συμμάχους στα θολά νερά του Καραμανλισμού, της λαϊκοδεξιάς, της Ακροδεξιάς και της κρατικής Εκκλησίας. Ακόμη και ως χαρτοπαικτικό κόλπο, αν δεχθούμε δηλαδή πως έτσι πρέπει να ασκείται η αριστερή πολιτική, που ήθελε να στριμώξει τη ΝΔ, ήταν εξαιρετικά βλακώδες, αφού σκόρπισε διαίρεση στον ΣΥΡΙΖΑ και έδωσε ακόμη και στον Άδωνη την ευκαιρία να βγει από Αριστερά στην κυβέρνηση («Δεν δεχόμαστε ανθρώπους που πρότειναν συνεργασία με τη Χ.Α.»). Ο για 13 φορές βουλευτής της ΝΔ Πολύδωρας, είναι πολύ παραπάνω από μια γραφική παλαιοκομματική φιγούρα της Δεξιάς που ακούει στο ρομαντικό όνομα Βύρων και που και το επώνυμό του ακόμη, από σύμπτωση-γιατί η λαϊκή του καταγωγή από τα Περιβόλια Ολυμπίας δεν αφήνει περιθώρια να ήταν μια συνειδητή πατρική επιλογή-παραπέμπει στον δύστυχο Πολιντόρι, επίδοξο συγγραφέα και γιατρό του ίδιου ποιητή, γεγονός που αδικεί και τα δυο αυτά τραγικά πρόσωπα. Όχι πως και η απλή ιδιότητα του γραφικού, δεν θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα, στο να τον προτείνει μια αριστερή κυβέρνηση επικεφαλής ενός στρατηγικού οργάνου του ελέγχου της ποιότητας και του περιεχομένου της ενημέρωσης που παρέχουν τα ΜΜΕ, σε μια χώρα που ο ρόλος τους παραμένει κομβικός, αφού ο Τύπος περνάει μεγάλη κυκλοφοριακή κρίση, το διαδίκτυο είναι σχετικά απροσπέλαστο από τις μεγαλύτερες ηλικίες και γενικά οι πολίτες της δεν διαβάζουν.
Νομίζω πως αν περίμενε κάποιος λογικός και πραγματιστής κάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ούτε η ανατροπή στη Ν.Ευρώπη, ούτε το σκίσιμο των μνημονίων, ούτε τέλος πάντων κάποια ιστορικής σημασίας ανατροπή της υπάρχουσας τοπικά και ευρύτερα τάξης πραγμάτων. Περίμενε όμως διορθώσεις στο βραδύ και συχνά και διεφθαρμένο μηχανισμό απόδοσης Δικαιοσύνης, εκδημοκρατισμό και κάθαρση των Σωμάτων Ασφαλείας, φορολόγηση της Εκκλησίας και χωρισμό της από το Κράτος, δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, θανάσιμο χτύπημα στη δολοφονική χιτλερική συμμορία, σοβαρή και στρατηγικού τύπου μέριμνα για την Παιδεία, δικαιότερο φορολογικό σύστημα, πραγματικό «Πόθεν Έσχες» και σύλληψη του μαύρου χρήματος.
Aν ο αντισημίτης Δημήτρης Καμμένος ήταν ο υπουργός της μιας ημέρας, ο Βύρων Πολύδωρας ήταν ο Πρόεδρος της μιας ημέρας στην οποία πρόλαβε και διόρισε την κόρη του, πράξη για την οποία δεν μετανιώνει, αφού ακολουθεί τη συνταγή ενός άλλου «ρομαντικού» «διανοούμενου» της Αριστεροακροδεξιάς του υφυπουργού Θρησκευμάτων Ζουράρι, ενός λόγιου που θέλει να στείλει τη Ρεπούση στο στρίμωγμα των Χρυσαυγιτών για να την συνετίσει: «Εμείς κάνουμε ρουσφέτι με την αριστοτελική έννοια». Όλη αυτή η συνάφεια της κυβέρνησης με την Ακροδεξιά δεν είναι τυχαία, εκφράζει έναν βαθύ αμοραλισμό, ένα έλλειμα αρχών και ιδεολογίας. Εφευρέθηκε το γελοίο κριτήριο της αντιμνημονιακότητας, το οποίο δεν λέει απολύτως τίποτα αφού ως αντιμνημονιακή εμφανίζεται και η Χ.Α. ενώ οι αντιμνημονιακοί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ προσχώρησαν στα μνημόνια μόλις πήραν την εξουσία Αλλά ακόμη κι αν η κάθετη αντιμνημονιακότητα σήμαινε κάτι, αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται ως συνδετικός κρίκος του ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών συμμάχων του. Άρα ήταν ένα απλό πρόσχημα για να καλύψει μια άθλια στρατηγική κατάληψης της εξουσίας για καθαρά προσωπικά συμφέροντα, μια «συμμαχία ης Αριστεράς με το Διάβολο», όπως άλλωστε την είχε προαναγγείλει σιβυλλικά ο Τσίπρας, πριν τις εκλογές του 2015. Mία στρατηγική που τους έφερε δεξιότερα από τον αντιρατσιστικό νόμο Σαμαρά-Βενιζέλου, στον οποίο απαγόρευσαν με την ψήφο της πλειοψηφίας τους να εφαρμοστεί στην απαράδεκτη συμπεριφορά του ακροδεξιού συμμάχου τους του ομοφοβικού (για ομοφυλόφιλους που δεν φοράνε ράσο) Νικολόπουλου.
Θλιβερά και απαισιόδοξα είναι όλα αυτά και η εκλογή Τραμπ κάνει το μέλλον της Ελλάδας αλλά και όλων κοινωνιών σκοτεινότερο.
Πηγή:
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
