Ας μην ξεχνούμε…
Σαν σήμερα (5 Μαρτίου 1953), πριν από 64 ολόκληρα χρόνια, απήλθε του ματαίου τούτου κόσμου ένας ακόμη στυγνός δικτάτορας, ο αιμοσταγής Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, ο επονομαζόμενος Στάλιν. Δεν είναι τυχαία αυτή η επονομασία, δεδομένου ότι η εγκληματική φύσις αυτού του ατόμου είναι ανυπέρβλητη.
Βεβαίως, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Γι’ αυτό θα πρέπει να κατανοηθεί η όλη πραγματικότης: ότι, δηλαδή, ο Στάλιν δεν ήταν μόνος του, ο Σταλινισμός προκειμένου να εδραιωθεί απαιτεί ιδεολογία, την πολιτική της εφαρμογή, άτομα τα οποία θα την υλοποιήσουν και ένας κοινωνικός χώρος ο οποίος θα ασπασθεί, θα αποδεχθεί, θα ακολουθήσει, θα θέσει σε πράξη και θα ανεχθεί την τυραννία.
Το εν λόγω (όπως και τα άλλα ομοειδή του Κορέα, Κίνα κ.λπ.) τυραννικό κομμουνιστικό καθεστώς δεν έχει εξαιρέσεις, έχει διακυμάνσεις. Ο Στάλιν και ο σταλινισμός δεν είναι η εξαίρεση, είναι εκδήλωση του κομμουνισμού, μιας στυγερής κρατιστικής ιδεολογίας, στις δεδομένες ιστορικές συνθήκες.
Πολλοί κομμουνιστές φροντίζουν να εξυμνούν τον Στάλιν ενώ οι ριζοσπάστες τον κριτικάρουν. Όμως, τόσον οι πρώτοι όσον και οι τελευταίοι, όταν βρεθούν στην εξουσία, δεν χάνουν την ευκαιρία να εφαρμόσουν τις πολιτικές πρακτικές του και όλοι μαζί εξαπολύουν κατάρες κατά του Χίτλερ και του χιτλερισμού προβάλλοντάς τον ως το χειρότερο κακό, για να συγκαλύψουν, έτσι, το αποτρόπαιο πρόσωπο του κομμουνισμού. Η διαδοχική αλυσίδα Μαρξισμός-Λενινισμός-Τροτσκισμός-Σταλινισμός συνιστά την πλέον εγκληματική μορφή εξουσίας κατά τον 20ο αιώνα. Ο δε Πούτιν και η παρέα του είναι οι άξιοι συνεχιστές αυτή της παραδόσεως.
Στα 25 χρόνια της εγκληματικής παρουσίας του Μπολσεβικισμού-Σταλινισμού, μόνο στην επικράτεια της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ οι εξοντώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων ήταν ρουτίνα. Εξορίες, μαζικές δολοφονίες, βασανισμοί για την απόσπαση ομολογιών –σύμφωνα με τα όσα επινοούσε η νοσηρή φαντασία της εξουσιαστικής – τρομοκρατικής συμμορίας του ΚΚΣΕ υπό τον Στάλιν και των συν αυτώ (Ντζερζίνσκι, Βοροσίλωφ, Γιάγκοντα, Γιέζωφ, Μόλοτωφ, Ζντάνωφ, Χρουστσώφ, Μπέρια, Κόσαρεφ, Βισίνσκυ, Μαλένκωφ, Καγκάνοβιτς, Μπουλγκάνιν και άλλων…)– εκκαθαρίσεις ομοϊδεατών, γενοκτονίες (Κοζάκων, Τσετσένων, κ.λπ.), θάνατοι από λιμό (Ουκραϊνία), ήταν το πλούσιο έργο και η παρακαταθήκη στους επιγόνους.
Εκατομμύρια σελίδες θα χρειαζόταν να γραφούν (περισσότερες και από τα 60 εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού στην πρώην ΕΣΣΔ) προκειμένου να αναλυθούν και να καταγραφούν τα έργα και οι ημέρες του κομμουνισμού, επί των ημερών της σταλινικής θηριωδίας. Όλα αυτά δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχασθούν. Επειδή, όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, η βασική διαφορά ανάμεσα στον Χιτλερισμό και τον Σταλινισμό δεν είναι τα πολλαπλάσια εγκλήματα, τα οποία προκάλεσε ο σταλινισμός (μολονότι, κακά τα ψέμματα, και οι αριθμοί έχουν σημασία), αλλά στο ότι η κτηνωδία του Χιτλερισμού είναι ωμή ενώ του κομμουνισμού είναι ντυμένη με ιδεολογικά καλλωπιστικά φτιασίδια.
Γι’ αυτό οφείλουμε να μην λησμονούμε, δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με μία συστηματική εγκληματικότητα, η οποία εκπορεύεται από ιδεολογία.
Ρομφαίος
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
