Αυτοπροσωπογραφίες…Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Ξαναγυρνάω πού και πού σε όσα κατά καιρούς έχω γράψει. Δημοσιευμένα και ανέκδοτα. Μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα. Με την ίδια πάντα φοβία, συστολή και απορία. Για το τι είναι, τελικά, όλα αυτά, τι θέλουνε να πούνε και αν έχουν κάποια αξία.
Στρώνω λοιπόν μπροστά μου τα βιβλία, ανοίγω αρχεία και αρχίζω το ξεφύλλισμα. Για να ξανάβρω στις σελίδες τους κάτι παλιούς γνωστούς από τον Πόντο, τη Ρωσία, το Κουρδιστάν, τη Μετεωρολογική Υπηρεσία του Στρατού, ένα σχολείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τα πνιγμένα παιδιά της Κάρλας και μια Εταιρεία Μεταλλαγμένων Ειδών.
Αδιόρθωτοι αντι-ήρωες, σε αδρά περιγράμματα, στοιχειωδώς σαν χαρακτήρες. Όσο για να υπάρχουνε για τις ανάγκες της αφήγησης και τις απαιτήσεις της πλοκής, αλλά όχι και για τις δικές μου. Αφού όσο προχωράω το διάβασμα νιώθω πάντα μέσα μου την ίδια επιθυμία. Ανεξήγητη, αδήριτη, εμμονική.
Να τρέξω δηλαδή αμέσως στον καθρέφτη και να στηθώ ολόκληρα λεπτά της ώρας, κοιτώντας το είδωλό μου ευθεία, πλάγια, σε σκιά ή κάτω από δυνατό φως. Με την ελπίδα να βεβαιωθώ ότι το εγώ που βάλθηκα με λέξεις να καμώσω υπάρχει τελικά μπροστά μου – έστω και λειψό ρημάδι.
Πηγή: artinews.gr
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
