Οι πόλεις έχουν από χρόνια ανοικοδομηθεί, η ζωή έχει επανέλθει.
Το Ναγκασάκι θυμίζει ξανά την μοντέρνα βιομηχανική πόλη της Ιαπωνίας που αποτελούσε πριν τον βομβαρδισμό την πύλη εμπορικής και καλλιτεχνικής επικοινωνίας με την Ευρώπη. Την πόλη όπου εξελίσσεται η υπόθεση της περίφημης όπερας Μαντάμ Μπατερφλάι, του Πουτσίνι.
Η Χιροσίμα έχει εξελιχθεί σε κέντρο της βιομηχανίας της περιοχής Τσουγκόκου-Σικόκου, η οποία έχει οικονομία μεγαλύτερη από αυτή ολόκληρων χωρών, όπως η Ελβετία και η Αυστρία.
Η μεγαλύτερη βιομηχανία στην περιοχή είναι η αυτοκινητοβιομηχανία Μάζντα.
Η Χιροσίμα σήμερα
Ωστόσο, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έσπειρε τον πυρηνικό όλεθρο η ρίψη των δυο πυρηνικών βομβών (με μονομερή απόφαση των ΗΠΑ) εναντίον αμάχων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 αντίστοιχα, ο πυρηνικός βομβαρδισμός αποτελεί ένα παροντικό παρελθόν για την ανθρωπότητα και την περιοχή.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν η πυρηνική βόμβα ουρανίου «Λιτλ Μπόι» σκότωσε άμεσα στη Χιροσίμα περί τους 70.000 ανθρώπους, περίπου το 69% των οικοδομημάτων της πόλεως καταστράφηκε εντελώς και κατά τους επόμενους μήνες περί τους 60.000 ακόμα ανθρώπους απεβίωσαν από τραύματα ή έκθεση σε ραδιενέργεια.
Τρόμος!
Το 60% των θανάτων εκτιμάται ότι οφείλεται στην αρχική θερμοκρασία (από ακαριαία ολική εξάχνωση ή τήξη του σώματος), το 20% από μηχανικό τραυματισμό από το ωστικό κύμα (καθαυτό έκρηξη) και το υπόλοιπο 20% από τη ραδιενέργεια.
Πώς θα μπορούσε νάναι αλλιώς αφού, αυτή, η μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητα, με τη δεύτερη πυρηνική βόμβα πλουτωνίου στο Ναγκασάκι σκοτώθηκαν άμεσα γύρω στους 40.000 ανθρώπους, προκλήθηκαν τελικά 73.884 νεκροί, 74.909 τραυματίες και 120.820 ασθενείς (προσβληθέντες από τη ραδιενέργεια). Κι ακόμη από το 1945 μέχρι σήμερα, αρκετές χιλιάδες χιμπακούσα έχουν πεθάνει από ασθένειες που προκάλεσε η έκρηξη της βόμβας, οι περισσότεροι από λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνο των πνευμόνων και άλλα είδη καρκίνου ( Medical Geography, Guilford Press, 2000, σ.202).
Συνολικά, πάνω από 200.000 νεκροί, αμέτρητοι τραυματίες, ανυπολόγιστες καταστροφές, φρίκη και ανείπωτος πόνος!
Φρίκη που επιτείνεται από τις «Hiroshima shadows»: από τις σκούρες απόκοσμες σκιές, τα μοναδικά απομεινάρια ανθρώπων, ζώων και αντικειμένων, που βρέθηκαν χάμω στο κέντρο των εκρήξεων.
Πώς θα μπορούσε νάναι αλλιώς;
Κι όμως για ορισμένες ελίτ είναι ήδη αλλιώς!
Οι χώρες με πυρηνικά όπλα είναι ήδη πολλαπλάσιες της μιας (Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία, Ινδία, Κίνα, Ισραήλ, Ηνωμένο Βασίλειο, Πακιστάν και Βόρεια Κορέα) και μάλιστα εκσυγχρονίζουν διαρκώς το πυρηνικό τους οπλοστάσιο.
Οι δε ΗΠΑ και η Ρωσία στον πόλεμο στην Ουκρανία απειλούν η μια την άλλη με πυρηνικό βομβαρδισμό!!!
Επιπλέον, το απεμπλουτισμένο ουράνιο προτιμάται σε σχέση με άλλα μέταλλα επειδή έχει μεγάλη πυκνότητα, έχει πυροφορικές ιδιότητες (αυτοαναφλέγεται σε θερμοκρασίες 600–700 °C και ψηλές πιέσεις) και γίνεται περισσότερο αιχμηρό με αδιαβατική θλίψη όταν διεισδύει στο κέλυφος άρματος. Κατά την πρόσκρουση στο στόχο οι διατρητικές κεφαλές από απεμπλουτισμένο ουράνιο αναφλέγονται, θρυμματίζονται σε μικρά κομμάτια και δημιουργούν σύννεφα αιωρούμενης σκόνης (αεροζόλς) απεμπλουτισμένου ουρανίου που μπορεί να αυτοαναφλεγούν στον αέρα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιείται στην κατασκευή βλημάτων για διάτρηση στρατιωτικών θωρακίσεων, όπως αυτές που έχουν τα άρματα, στην κατασκευή της διατρητικής κεφαλής (κώνου) σε πυραύλους και στην κατασκευή θωράκισης των αρμάτων και άλλων στρατιωτικών οχημάτων.
Για όλα αυτά οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ στο Ιράκ και στην Γιουγκοσλαβία.
Αλλά το απεμπλουτισμένο ουράνιο, αυτό το παραπροϊόν της επεξεργασίας του ουρανίου, είναι ραδιενεργό (50% ασθενέστερο του ουρανίου).
Γι’ αυτό και πρόσφατα το Κρεμλίνο στην είδηση ότι οι Βρετανοί θα δώσουν στο Κίεβο τοξικά βλήματα ίδια με αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, τα οποία όπου έχουν χρησιμοποιηθεί και προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας σε στρατιώτες και κατοίκους, επεσήμανε ότι «η χρήση τέτοιων οβίδων εναντίον των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία θα βλάψει πρώτα τους Ουκρανούς στρατιώτες – χειριστές και τον ευρύτερο πληθυσμό, ενώ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα της χώρας για δεκαετίες, ακόμη και για αιώνες».
Στις 26 Απριλίου 1986, 41 χρόνια μετά τον πυρηνικό όλεθρο στην Ιαπωνία, εξερράγη ο αντιδραστήρας νούμερο 4 στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας.
Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι η περιοχή σε ακτίνα 30 χιλιομέτρων γύρω από το Τσερνόμπιλ είναι εξαιρετικά μολυσμένη με ραδιενεργά ισότοπα όπως καίσιο-137, στρόντιο-90 και ιώδιο-131, και, ως εκ τούτου, δεν είναι ασφαλής για τον άνθρωπο. Όμως δεν ισχύει το ίδιο στο Ναγκασάκι ή στη Χιροσίμα όπου μνημεία Ειρήνης, κατάλοιπα βομβαρδισμένων σπιτιών και θύματα της ακτινοβολίας (ανάπηροι και παραμορφωμένοι) θυμίζουν το γεγονός σε πόλεις όμως σύγχρονες πλέον.
Ουσιώδεις διαφορές
Η διαφορά οφείλεται στο ότι ο αντιδραστήρας του Τσερνόμπιλ είχε πολύ περισσότερα πυρηνικά καύσιμα και το σύνολο εξερράγη στο επίπεδο του εδάφους.
Η βόμβα Little Boy είχε περίπου 64 κιλά ουράνιο, η Fat Man 7 κιλά πλουτώνιο και από αυτά από ένα κιλό πήρε μέρος στις δυο πυρηνικές εκρήξεις.
Ο αντιδραστήρας νούμερο 4 στο Τσέρνομπιλ είχε περίπου 180 τόνους πυρηνικών καυσίμων απ’ όπου, τουλάχιστον 7 τόνοι διέφυγαν στην ατμόσφαιρα μέρος των οποίων κατακάθισε στο έδαφος με αποτέλεσμα το έδαφος να μετατρέπεται σε ραδιενεργό!
Αυτοί οι 7 τόνοι ραδιοακτινοβολούν δίχως όμως ποτέ να φτάνουν στο κρίσιμο σημείο της πυρηνικής έκρηξης.
Οι υπόλοιποι μέσα στις δεξαμενές – αντιδραστήρες βρίσκονται υπό τον έλεγχο κατάλληλων επιβραδυντών – απορροφητών νετρονίων (φύλλα μολύβδου) που περιορίζουν τις πυρηνικές αντιδράσεις κάτω από το όριο μιας αυτοσυντηρούμενης πυρηνικής έκρηξης. Εκτός κι αν γίνει ζημιά ή σφάλμα…
Στην περίπτωση του Τσερνόμπιλ, λοιπόν το έδαφος έγινε ραδιενεργό.
Το Τσέρνομπιλ σήμερα
Τελευταία, κάποιες αναφορές περιγράφουν ότι άγρια ζώα, ελάφια, κάστορες, αγριογούρουνα, βίδρες, ασβοί, άλογα, πάπιες, κύκνοι, πελαργοί, αρκούδες, λύγκες και αγέλες λύκων, αρχίζουν να επιστρέφουν στη μολυσμένη περιοχή με φυσιολογική εμφάνιση αλλά παρουσιάζουν υψηλή ραδιενεργό μόλυνση.
Οι πρώτες μεταλλάξεις ζώων και φυτών, συμπεριλαμβανομένων των δυσπλασιών, δημιουργούν ένα οικοσύστημα που τα δεδομένα του βοηθούν τελικά στην κατανόηση των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων της ακτινοβολίας.
Αλλά πόσο μακροπρόθεσμων;
Το σίγουρο είναι πως ένα ραδιενεργό στοιχείο παύει να ακτινοβολεί σε χρόνο ίσο με δέκα φορές το χρόνο ημιζωής του.
Ως χρόνο ημιζωής λέμε το χρόνο που απαιτείται για να πάψει να ακτινοβολεί η μισή της αρχικής του ποσότητας (ακριβέστερα ο χρόνος που απαιτείται για να μεταστοιχειωθεί η μισή ποσότητα του ραδιενεργού στοιχείου).
Αλλά ο χρόνος ημιζωής των ραδιενεργών στοιχείων ποικίλει από μερικά υποπολλαπλάσια του sec ως μερικά εκατομμύρια χρόνια ανάλογα με το στοιχείο.
(Ο πίνακας δίνει μια εικόνα χρόνων ημιζωής από όπου μπορεί κανείς να γνωρίσει για πόσο χρόνο μπορεί να μολυνθεί μια περιοχή. Τα συμπεράσματα τρομάζουν).
Με πρόσχημα τη λήξη ενός πολέμου που είχε ήδη λήξει
Οι βόμβες λοιπόν ρίφθηκαν με εντολή του τότε προέδρου των ΗΠΑ Τρούμαν και του στρατιωτικού του επιτελείου.
Ρίφθηκαν με το πρόσχημα να τελειώσει γρήγορα ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος και με λιγότερα θύματα καθώς και για την επιβολή της παγκόσμιας Ειρήνης!
(Έκτοτε όμως οι ίδιοι οι Αμερικάνοι έχουν προκαλέσει πολέμους με εκατομμύρια θύματα ανά την υφήλιο) .
Αλλά όταν ρίφθηκαν η Γερμανία είχε παραδοθεί ήδη τρεις μήνες πριν. Στις 8 Μαΐου 1945 κυρώθηκε στο αρχηγείο του Κόκκινου Στρατού στο Κάρλχορστ έξω από το Βερολίνο, η συμφωνία άνευ όρων παράδοσης της ναζιστικής Γερμανίας από τους εκπροσώπους της ανώτατης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Γερμανών.
Η δε ΕΣΣΔ είχε δηλώσει ήδη πως θα κηρύξει τον πόλεμο στην Ιαπωνία.
Αναφέρει στο βιβλίο του «The White House years: Mandate for change» ο κατοπινός συντηρητικός πρόεδρος των ΗΠΑ στρατηγός Αϊζενχάουερ: «Ήταν πεποίθησή μου, πως η Ιαπωνία εκείνη τη στιγμή αναζητούσε τρόπο να παραδοθεί με το λιγότερο εξευτελιστικό τρόπο. Η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και η ρίψη της βόμβας ήταν εντελώς μη απαραίτητη.
Η χώρα μας θα έπρεπε να αποφύγει να σοκάρει την παγκόσμια κοινή γνώμη με τη χρήση ενός όπλου, το οποίο δεν ήταν πια υποχρεωτικό ως μέσον για να σώσουν ζωές Αμερικανών».
«Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποίησαν ατομικά όπλα εναντίον ενός εχθρού που είχε ουσιαστικά ηττηθεί» συμπληρώνει στο Bulletin of the atomic Scientists το 1946 ο ίδιος ο Oπενχάιμερ.
Η ρήψη λοιπόν έγινε για άλλους λόγους. Παρ’ όλα αυτά το επιχείρημα επανέρχεται διαρκώς.
Αρκεί να ψάξει κανείς για άρθρα με τίτλο «Γιατί ήταν πολιτικά ορθή η απόφαση να πέσει η ατομική βόμβα στην Ιαπωνία» και θα καταλάβει.
Ο Χίτλερ όμως τον Αύγουστο του 1945 είχε ήδη αυτοκτονήσει. Οι ναζί είχαν υπογράψει συνθηκολόγηση με την υπογραφή του στρατάρχη Βίλχελμ Κάιτελ.
Η Ιαπωνία έμενε μόνη και με κατεστραμμένο τον ιαπωνικό στόλο, με 64 πόλεις κατεστραμμένες από συμβατικούς βομβαρδισμούς (μόνο στο μαζικό βομβαρδισμό του Τόκιο στις 9 και 10 Μάρτη 1945 έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι), τους πολίτες της χώρας να υποφέρουν από την πείνα και την παραγωγή να βρίσκεται κυριολεκτικά στο μηδέν.
Η Ιαπωνία είχε ήδη χάσει.
Ανήμπορη να διατηρήσει τον πόλεμο προσπαθούσε να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία με τους Συμμάχους.
Ο δε Ιάπωνας πρεσβευτής στην Ελβετία, με εντολή της κυβέρνησης του, είχε κάνει γνωστές στις ΗΠΑ και μέσω Μόσχας κινήσεις για συνθηκολόγηση.
Πυρηνικός βομβαρδισμός για την παγκόσμια κυριαρχία
Η ρήψη λοιπόν έγινε ως επισφράγιση της παγκόσμιας κυριαρχίας του νέου κυρίαρχου που διαδεχόταν τη Μ. Βρετανία και η ευθύνη της απόφασης τόσο για τον πυρηνικό βομβαρδισμό όσο και για την ανάπτυξη της υδρογονοβόμβας ανήκε στην κυβέρνηση και στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ.
«Η χρήση της ατομικής βόμβας θα κάνει την Ρωσία πιο χειραγωγήσιμη» ήταν η πολιτική άποψη με βάση την αμερικανική κυβέρνηση και προεξάρχοντα τον Τζέιμς Φ. Μπερνς, τότε υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ
Ένα όχι αμελητέο μερίδιο όμως ανήκει σε πυρηνικούς επιστήμονες υψηλού επιστημονικού κύρους που είχαν πλήρη γνώση της καταστροφικότητας του νέου όπλου.
Σίγουρο είναι πως ειδικά όλοι ανεξαίρετα οι περίφημοι φυσικοί, ο Μπορ, ο Οπενχάιμερ και ο Κόμπτον, ο φον Νόιμαν και ο Λόρεντζ, ο Χάιζενμπεργκ και ο Φέρμι γνώριζαν. Ο Ενρίκο Φέρμι είχε ήδη από το 1938 τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ της Φυσικής για την συνεισφορά του “στον προσδιορισμό των νέων ραδιενεργών στοιχείων που παράγονται από τον βομβαρδισμό ουδετερονίων (νετρόνια) και την ανακάλυψη των πυρηνικών αντιδράσεων που συμβαίνουν με βραδέα ουδετερόνια“.
Από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα ήταν γνωστή επίσης η «αρχή ισοδυναμίας μάζας κι ενέργειας» του Αϊνστάιν με βάση την οποία γνώριζαν επακριβώς τα ασύλληπτα ποσά θερμικής, ωστικής και ραδιενεργούς ενέργειας που απελευθερώνει μια ατομική έκρηξη.
Αυτό που δεν γνώριζαν καλά ήταν όχι το αν αλλά το κατά πόσον το αποτέλεσμα της ραδιενέργειας μπορούσε να επηρεάσει επόμενες γενιές. Δηλαδή ποιες είναι οι δόσεις που προκαλούν βιολογικές μεταλλάξεις, τερατογενέσεις και τα διάφορα είδη θανατηφόρων και μη καρκίνων.
Κυβερνώντες και επαΐοντες γνώριζαν λοιπόν πολύ καλά το καταστρεπτικό μέγεθος μιας πυρηνικής έκρηξης. Άρα η άγνοια δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν τη ρίψη των πυρηνικών βομβών, διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στο σημερινό κόσμο οι ΗΠΑ, ο υποχωρών ηγεμόνας (ακόμα) των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στη διαπάλη για διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα.
Το γεγονός πως κανείς αμερικανός πρόεδρος δεν ζήτησε ποτέ ούτε μια συγγνώμη, πως κανείς αμερικανός πρόεδρος δεν επισκέφθηκε ποτέ τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (ο Νίξον τις επισκέφθηκε πριν και ο Κάρτερ μετά την προεδρία, ο Ομπάμα πήγε δίχως όμως μια συγγνώμη) δεν έχει μόνο συμβολική σημασία.
Οι ΗΠΑ με κύριο σύμμαχο το Ισραήλ αποτελούν εξαιρετική απειλή για την ανθρωπότητα.
Με πρόσχημα τα όπλα μαζικής καταστροφής, στέφονται εναντίον όλων όσων αμφισβητούν, ή εκτιμούν πως μπορεί να αμφισβητήσουν την παντοκρατορία τους. Εξ ου και η πολιτική παραγωγής των λεγόμενων «πυρηνικών τσέπης» για τη διεξαγωγή περιορισμένων πυρηνικών χτυπημάτων που επαγγέλλεται το αμερικανικό κατεστημένο. Μόνο που τα πυρηνικά τσέπης στο όνομα των οποίων σχεδιάζονται περιορισμένα δήθεν πυρηνικά χτυπήματα χρησιμοποιούν σύγχρονες βόμβες που ως καψούλι έχουν τις βόμβες στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα!
Καθώς λοιπόν οι ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, η απελευθέρωση των τυφλών, από ένα σημείο και μετά, δυνάμεων του πολέμου χτυπά διαρκώς τους δρόμους και τις πόρτες του κόσμου.
Γι’ αυτό η πολιτική για την αποτροπή του πολέμου είναι ανεκτίμητα αναγκαία και επίκαιρη.
Και είναι η μόνη πολιτική που μπορεί να συγκεντρώσει και συγκροτήσει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για την σύγχρονη απελευθέρωση από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που είναι και η μήτρα του πολέμου
