Δίσκοι ομόκεντροι – Αφορισμός
Οι υπερευαίσθητοι, δύο δίσκοι ομόκεντροι. Σε αντίθετη ροπή. Ίδια ταχύτητα. Ο εξωτερικός πάντα φρενάρει από την τριβή της έκθεσης τους στον κόσμο. Οι διερευνητικές ματιές τους στέκονται τροχοπέδη. Δείχνουν πως αργούν. Ο εσωτερικός, όμως, κινείται γρήγορα. Τα φαινόμενα απατούν κι εσύ πιάστηκες στην ενέδρα τους.
Οι υπερευαίσθητοι έχουν ζήσει ήδη το όνειρο, έχουν ζήσει στο όνειρο. Σε εκείνο το όνειρο που είχαν προετοιμάσει να σε υποδεχτούν, να παίξεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα σου παραχωρούσαν όλο το χειροκρότημα. Είναι ικανοί, βλέπεις, για πολλά. Δε μετράνε ψιλά στις τσέπες. Άργησες όμως. Όπως στην παραβολή του Ιησού με τις δέκα παρθένες, που άργησε ο γαμπρός να έρθει κι αυτές έπεσαν για ύπνο.
Κι όταν στο τέλος τους βρίσκεις, έχουν ήδη ξεκαλουπώσει το τσαντήρι τους, τη σκηνή τους, έχουν φορτώσει την οικοσυσκευή τους και έχουν πάρει δρόμο. Σου αφήνουν έρημη τη στέπα. Και για σένα έρχεται χειμώνας.
Εσύ άργησες να ‘ρθεις. Καθυστέρησες. Αυτοί, εν τη αγνοία σου, εν τη απουσία σου, σε έζησαν αλλιώς. Τώρα που τους χτύπησες την πόρτα, ως φιλοξενούμενος, δεν τους θυμίζεις τίποτε. Είσαι ένας ξένος. Δεν θέλουν πια να σε ξέρουν. Δεν το κάνουν επίτηδες. Είναι που έχουν αναπτύξει άλλες, μεγάλες ταχύτητες. Από το κυνηγητό είναι. Από το λαχάνιασμα. Από την ίδια τους τη βιασύνη, όταν όλοι σέρνουν τα πόδια τους, πηγαίνουν στα τέσσερα, πιστεύοντας πως θα ζεις αιώνια κι ο χρόνος είναι με το μέρος τους.
© Copyright 2018 Σούκουλης Δημήτρης – All Rights Reserved
ΠΗΓΗ
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
