Εκεί που γίνεται Έρωτας το κερδισμένο.Της Δήμητρας Περλορέντζου.
Παίζω αργά με το κρικάκι της μυτούλας, αυτό που αν το βγάλω είπες δεν με θες ανάμεσα σε γέλια και πόνους από μελλοντικές δαγκώματιες
και σκέφτομαι τι θέλω εγώ στο άγγιγμα του.
Μιλώ για τόσα, μαθαίνω τόσα και όμως έχω έναν φόβο παιδικό.
Σαν τρελαμένος Οδυσσέας και σαν Έκτορας.
Φόβος δικός μου μην χαθεί τούτο το βλέμμα, φόβος κρυμμένος μην τελειώσει η μουσική.
Και εγώ έχω μάθει εδώ και μήνες να χορεύω εναν αλλιώτικο ταξιδιάρικο χορό.
Ν’αλλάζω μελωδία και ρυθμό στο άκουσμα σου, σε λέξεις δύσκολες σε ώρες ζόρικες μ’ενα χαμόγελο που δεν θα δει κανείς.
Βήμα το βήμα, σαν ανείπωτη αγκαλιά σαν την αρχή ενός ταγκό που τώρα γράφεται.
Σαν μυρωδιά από αυχένα ιδρωμένο όταν τα δάχτυλα γλυστράνε στην στροφή.
Αυτό μου λείπει μοναχά, η μυρωδιά και των δαχτύλων σου οι άκρες στα μαλλιά μου.
Χαϊδεύω ότι δεν μπορείς εσύ να νιώσεις,
αγγίζω ότι δεν γνωρίζεις τ’αγγίγμα του.
Και δεν κρατάω τιποτ’ αλλο πια για μενα.
Έχω παραδοθεί σε λέξεις αντίστροφες,
σε ένα κοίταγμα αετίσιο,
σ’ενα τσιγάρο δύσκολο και μια γροθιά στον τοίχο.
Και δεν υπάρχει τίποτα να μην το έχω νιώσει.
Όλα κλεισμένα στο μυαλό εκεί που το γυαλί μας επιτρέπει.
Εκεί που γίνεται Έρωτας το κερδισμένο.
Μέσα από τοίχους ξένους και γυάλινα παράθυρα και θέα άγνωστη και φώτα νέον να θαμπώνουν τις σκιές.
Εδώ λοιπόν σ’ έναν χορό που τον μαθαίνω σαν σε συρμάτινη στιγμή.
Πού δεν τον ζούσα πριν ετούτο τον χειμώνα.
Και δεν γουστάρω να χαθώ μέσα σε ράφια και βιβλία δανεικά ,
και δεν γουστάρω να σ’ αφήσω σε βιτρίνες πουλημένες.
Και δεν μπορώ να σε σκεφτώ να μην κοιτάς, να μην ακούς με των ματιών σου το σημάδι, οταν τα φώτα τις σκηνής θα κατεβούν.
Γυρίζα πίσω και ας έκρυβα ότι ήθελα να πω μέσα σε τόσες λέξεις.
Μόνο που χτές έφτασες τόσο μακριά,
σε μια στιγμή έγινες δήμιος σαρδόνιος και ήρθε και σχίστηκε η ψυχή με μια νυχία σου.
Και όσα έκρυβα και όσα ένιωθα και όσα δεν είχα τολμήσει να πιστεύω έγιναν βλέμμα θολωμένο και ξεγύμνωμα.
Σιωπή χαμόγελο παράπονο και κλάμα.
Εγώ χωρίς μιλιά, ανήκουστο.
Εγώ λυγμοί βουβοί, πρωτόγνωρο.
Εγώ σκέψη τρελή που πια δεν έχει να κρυφτεί στο πουθενά της.
Ευτυχισμένη απελπισμένη ανέγγιχτη και παραδομένη.
Και δεν γουστάρω να χαθώ μέσα σε ράφια και βιβλία δανεικά ,
και δεν γουστάρω να σ’ αφήσω σε βιτρίνες πουλημένες.
Και δεν γουστάρω!
Δήμητρα Περλορέντζου.
12/3/2019.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
