εκόντες άκοντες…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Η αέναη κατάρα των ανθρώπων, η ατέρμονη προσωπική και συλλογική τους κόλαση, δεν είναι η επίγνωση της ύπαρξης και της θνητότητας τους.
Είναι η απόγνωση να ξορκίσουν την άγνοια για το «μετά» την διαφαινόμενη νομοτελειακά ανυπαρξία τους.
Πλάθουν θεούς και σύμβολα, σημαίες και θεωρίες ικανοποιώντας την λυτρωτική αυταπάτη τους για συνέχεια στο Χρόνο, μέσα από αυτά. Ως φορείς ο καθένας, της Απόλυτης (κατ’ αυτούς) Αλήθειας.
Στρέφονται εναντίων του Άλλου, του διαφορετικού, μα στην ουσία αυτό που προσπαθούν να εξαφανίσουν, είναι ο κοινός σε όλους φόβος.
Ασπίδα τους και όπλο τους, αυτό που τους χωρίζει από τους υπόλοιπους.
Κάπου εκεί απεμπολούν οι περισσότεροι τη μόνη πραγματικά κοινή τους ιδιότητα.
Την Ανθρωπιά.
Και πικρή υπενθύμιση της κοινής τους μοίρας, ο θάνατος.
Το μόνο όπου ενώνονται εκόντες άκοντες, όλοι.