Εμπορικός πόλεμος «ανακυκλώσιμων» σκουπιδιών. Μια ιστορία κέρδους, κράτους και εξουσίας.
Ο άκρατος καταναλωτισμός πάει χέρι-χέρι με την ανακύκλωση. Η ανακύκλωση λειτουργεί σαν ξόρκι εξιλέωσης, σαν κολυμπήθρα όπου όλα τα «αμαρτήματα» του καταναλωτισμού, μπορούν εκεί να ξεπλυθούν και ως δια μαγείας να εξαφανιστούν. Το ότι ένα πλαστικό απομακρύνεται σε ένα μπλε κάδο και δεν υπάρχει στο σπίτι μας, δεν σημαίνει ότι μπορεί να ανακυκλωθεί, ούτε ότι θα εξαφανιστεί. Τα περισσότερα πλαστικά που παράγονται σήμερα δεν είναι δυνατό να ανακυκλωθούν. Για να επιτευχθεί η ανακύκλωσή τους θα πρέπει να επεξεργαστούν με πλαστικά ίδιας ακριβώς ανακυκλωσιμότητας και χημικής σύστασης. Σήμερα οι μονάδες διαλογής ξεχωρίζουν στα γρήγορα τα υλικά, (αλουμίνιο, πλαστικό, κτλ) και μετά τα πωλούν σε εταιρίες ανακύκλωσης σε όλο τον πλανήτη.
Το 2018 η αξία της βιομηχανίας ανακύκλωσης στις ΗΠΑ υπολογίστηκε περίπου στα 40 δις δολάρια. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες είδη πλαστικού, με διαφορετικούς βαθμούς ανακυκλωσιμότητας. Έτσι, λοιπόν, κάθε πλαστικό έχει διαφορετική χημική σύσταση και μπορεί να ανακυκλωθεί μόνο αν δεν αναμειχθεί με άλλα είδη. Η διαδικασία διαλογής είναι εξαιρετικά χρονοβόρα και πολυέξοδη. Έτσι τα πλαστικά θα πάνε όλα μαζί και το 95% θα καταλήξει στην χωματερή μέχρι να υπάρξει η κατάλληλη τεχνολογία διαλογής. Οι επίσημοι υπολογισμοί λένε πως σήμερα ανακυκλώνουμε το 12% του πλαστικού που παράγουμε και πως έχει ανακυκλωθεί συνολικά το 9% όλων των εποχών. Εννοείται ότι το «επίσημο» απ’ το πραγματικό διαφέρει, οπότε ο καθένας ας υπολογίσει. Τι απέγινε το υπόλοιπο 91% του πλαστικού; Κάηκε, θάφτηκε, παραμένει σε κάποια χωματερή ή υπάρχει στη θάλασσα και στο πόσιμο νερό. Μετά την απόφαση της Κίνας να κλείσει τις πόρτες της για τα περισσότερα είδη πλαστικών αποβλήτων, το 2018, η παγκόσμια αγορά ανακύκλωσης βρίσκεται σε τρικυμία. Πολλές κινεζικές εταιρείες ανακύκλωσης μεταφέρθηκαν στη Μαλαισία, αλλά οι δυνατότητες ανακύκλωσης είναι πολύ χαμηλότερες από τις αφίξεις και ορισμένες περιοχές κατακλύζονται από τα σκουπίδια.
Η Μαλαισία πρόσφατα επέστρεψε στις χώρες προέλευσης 150 κονταίϊνερς πλαστικών απορριμμάτων, δηλαδή περίπου 3.737 τόνους αποβλήτων. Από τα 150 κονταίϊνερς τα 43 ήταν της Γαλλίας. 42 κονταίϊνερς επεστράφησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, 17 στις Ηνωμένες Πολιτείες και 11 στον Καναδά. Η Μαλαισία σκοπεύει να στείλει, σύντομα, άλλα 110, συμπεριλαμβανομένων 60 στις Ηνωμένες Πολιτείες, τονίζοντας ότι θα σταματήσει να είναι η χωματερή των ανεπτυγμένων χωρών. Την ίδια πρακτική υιοθετούν και άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Η Ινδονησία επιστρέφει αρκετές εκατοντάδες κοντέινερς στις χώρες προέλευσής τους, ενώ οι Φιλιππίνες επέστρεψαν φορτηγό πλοίο που περιείχε εξήντα κοντέινερς απ’τον Καναδά το περασμένο καλοκαίρι μετά από μακρά διαπραγμάτευση.
Φαίνεται πως με αυτόν τον τρόπο, το κυριαρχικό ανατολικό κομμάτι, πιέζει το δυτικό κλείνοντας του όχι μόνο τις αποθήκες σκουπιδιών του, αλλά και την κάνουλα εσόδων, από το εμπόριο ανακυκλώσιμων σκουπιδιών. Είναι επίσης προφανές ότι καμία «λύση» στο πρόβλημα του πλαστικού δεν υπάρχει όσο υπάρχει κέρδος, κράτος και εξουσία και η ανακύκλωση δεν είναι λύση, αλλά κομμάτι των παραπάνω.
Ε.
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
