Ενάντια στα σύγχρονα “Απαρτχάιντ” από Anarchist’s Corner
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, αναφέρουμε τη σφαγή που πραγματοποιήθηκε στο Σάρπβιλ την 21η Μαρτίου του 1960 από την αστυνομία, υπό το καθεστώς Απαρτχάιντ και θέτουμε το ζήτημα της συνεχούς και καθημερινής πάλης ενάντια στο ρατσισμό.
Πόσοι ακόμα χρειάζεται να δολοφονηθούν από φασιστικές κυβερνήσεις και από άδικους νόμους; Πόσα χρόνια ακόμα θα χρειαστεί να περάσουν μετά από κάθε σφαγή, μετά από κάθε δολοφονία, μετά από κάθε βασανισμό και σύλληψη προκειμένου να καταλάβουμε το αυτονόητο; Το ότι κανένας δε μπορεί να και δεν πρέπει να επιβάλλει στον οποιονδήποτε μια συμπεριφορά ή περιορισμούς λόγω της φυλετικής του καταγωγής; Το καθεστώς του Απαρτχάιντ στην Αφρική δολοφόνησε δεκάδες μαύρους πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά στις 21 Μαρτίου του 19601. Και μόλις τον Ιούνιο του 1991 καταργήθηκε αυτό το ντροπιαστικό καθεστώς.
Ο φασισμός του Απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική χώριζε τους ανθρώπους σε κατηγορίες: κατώτερους και ανώτερους. Το καθεστώς δεν επέτρεπε γάμους μεταξύ λευκών και μαύρων. Ο σκοπός του ήταν να καταστήσει εμφανή τον διαχωρισμό μεταξύ των φυλών που ζούσαν στο ίδιο κράτος και σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, ώστε να μην υπάρχουν μιγάδες. Οι διακρίσεις και οι ρατσιστικές αντιλήψεις πέρα από την απαγόρευση κοινών γάμων επεκτείνονταν σε κάθε τομέα σχεδόν της καθημερινής ζωής. Απαγορεύτηκε να εκπροσωπούνται πολιτικά όσοι δεν ήταν λευκοί, ενώ αντιμετωπίζονταν ρατσιστικά στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στη διασκέδαση και σε άλλες υπηρεσίες και υποχρεώνονταν να ζουν σε συγκεκριμένες περιοχές.
Όταν το καθεστώς ψήφισε το νόμο που υποχρέωνε τους μαύρους να διαθέτουν διαβατήριο μετακίνησης μέσα στη χώρα τους, εντείνοντας την ανισότητα και την άδικη μεταχείρισή τους, χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους. Φοιτητές, αλλά και οικογένειες, διεκδικώντας ίσα δικαιώματα και μαχόμενοι κατά των φυλετικών διαχωρισμών διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά, στις 21 Μαρτίου του 1960. Όταν η πορεία των διαδηλωτών έφτασε έξω από το αστυνομικό τμήμα της πόλης Σάρπβιλ, οι διαδηλωτές διαπίστωσαν ότι μαχητικά αεροσκάφη άρχισαν να πραγματοποιούν χαμηλές πτήσεις πάνω τους. Τρομαγμένοι πέταξαν πέτρες σπάζοντας τα οδοφράγματα και αφού τα δακρυγόνα δε λειτούργησαν οι αστυνομικοί αποφάσισαν να ανοίξουν πυρ στο άοπλο πλήθος. 69 νεκροί και περισσότεροι από 180 τραυματίες ήταν ο απολογισμός, μεταξύ των οποίων δεκάδες γυναίκες και παιδιά, ενώ πολλοί από τους διαδηλωτές είχαν πυροβοληθεί στην πλάτη.
Η σφαγή των ειρηνικών διαδηλωτών στο Σάρπβιλ ξεσήκωσε ακόμα περισσότερους να αντιδράσουν και χιλιάδες μαύροι έσκισαν τα διαβατήρια που τους είχαν δώσει με σκοπό τον έλεγχο των μετακινήσεών τους. Έκτοτε, επιβλήθηκαν ισχυρότεροι νόμοι καταστολής, αλλά πραγματοποιήθηκαν και κάποιες ανεπιτυχείς προσπάθειες ανατροπής τους καθεστώτος (το 1964 έγινε η σύλληψη του Νέλσον Μαντέλα, αγωνιστή ενάντια στο Απαρτχάιντ) και προσπάθειες ευνοϊκότερων μεταχειρίσεων για τους μαύρους. Μετά την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα το 1990 και τη νίκη του στις εκλογές ήρθε και η πτώση του καθεστώτος Απαρτχάιντ, χωρίς όμως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι εξαλείφθηκε μια για πάντα ο ρατσισμός και οι διακρίσεις…
Η σφαγή του Σάρπβιλ πραγματοποιήθηκε έξω από ένα αστυνομικό τμήμα, όταν οι ειρηνικοί διαδηλωτές κατέληγαν εκεί για να παραδοθούν στις αρχές, επειδή αρνούνταν να δεχτούν να δεχτούν τις διακρίσεις εις βάρος τους. Επειδή διεκδίκησαν το αυτονόητο, την ελευθερία και την αντιμετώπισή τους χωρίς προκατάληψη, χωρίς ρατσισμό. Τα όργανα του κράτους άρπαξαν τα όπλα τους, υπακούοντας για άλλη μια φορά στους ανώτερους, σε όσους προσπαθούν να εξουσιάσουν και να ελέγξουν κάθε ελεύθερο πνεύμα, χωρίς δισταγμό και χωρίς έλεος. Πυροβολήθηκαν πισώπλατα. Σκοτώθηκαν ακόμα και οικογένειες. Όταν ρωτήθηκαν για ποιο λόγο το έκαναν αυτό, οι αρχές απάντησαν “Η ντόπια νοοτροπία δε τους επιτρέπει να συγκεντρώνονται και να διαδηλώνουν ειρηνικά” 2 .
Να πάνε να γαμηθούν όσοι νομίζουν ότι μπορούν να κρίνουν και να καταλήγουν σε εσφαλμένα και παράλογα συμπεράσματα χρησιμοποιώντας τις προκαταλήψεις τους και τις φασιστικές τους αντιλήψεις. Να πάνε να γαμηθούν όλες οι σύγχρονες κυβερνήσεις που θεωρούν ότι μπορούν να περιορίσουν την ελεύθερη έκφραση και τις διαμαρτυρίες όσων αντιδρούν απέναντι στην άδικη μεταχείρισή τους, με το πρόσχημα την απουσία “ειρηνικής” συμπεριφοράς. Να πάνε να γαμηθούνε όσοι επικαλούνται την ειρήνη χωρίς να την εννοούν και θαρρούν ότι η δική τους “ειρήνη” είναι ικανή να κουκουλώσει και να καλύψει κάθε αδικία και κακομεταχείριση πολιτών. Να πάνε να γαμηθούνε οι ρατσιστές και κάθε είδους φασίστες ανά τον κόσμο που επιβάλουν τα σύγχρονα Απαρτχάιντ τους. Να πάνε να γαμηθούν.
Η 21η Μαρτίου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, αλλά δε χρειαζόμαστε καμία παγκόσμια μέρα για να πολεμήσουμε για τα αυτονόητα, γιατί διακρίσεις εξακολουθούν να γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται αν δεν αποφασίσουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα όλων, καθημερινά, με την πρώτη ευκαιρία.
1 Frankel, P. (2001). An Ordinary Atrocity: Sharpeville and Its Massacre. Yale University Press
2 “The native mentality does not allow them to gather in a peaceful demonstration” (Lieutenant Colonel Pienaar)
https://anarchistscorner.wordpress.com/
ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
