ΦΑΣΟΥΛΗΔΕΣ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη.
Σε καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε, όπου η οικονομική ένδεια συνοδεύεται από την απελπισία για την έλλειψη προοπτικής, πράγμα που σημαίνει την οιονεί διαιώνιση των προβλημάτων, είναι πολύ εύκολο να σερβιριστεί πολιτικός σανός ως παντεσπάνι.
Οι δηλητηριώδεις πολιτικά και ηθικά ανυπαρκτότητες, που προκάλεσαν την κρίση στο παρελθόν και την τρέφουν στο παρόν, παρουσιάζονται ως οι από μηχανής θεοί, επίδοξοι φερέλπιδες «σωτήρες» των ζωών μας, θλιβεροί πλουμισμένοι φασουλήδες στο φως των προβολέων. Είναι η φανταχτερή βιτρίνα, ο σπάγκος και το καλάμι από όπου κρέμεται το καρότο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτοί το χέρι που κρατάει το καλάμι. Είναι τα πρόθυμα και χρήσιμα εργαλεία του Χρήματος, του πραγματικού εξουσιαστή και δυνάστη μας. Ανέκαθεν ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε κοινωνίας φώλιαζε στις τράπεζες. Εκείνες είναι η πραγματική εξουσία. Το Χρήμα που κρατάει και το καρότο και το μαστίγιο, όσο για τους φασουλήδες του, ενεργούν πότε σαν καρότο και πότε σαν μαστίγιο. Πάντα λένε οι φασουλήδες τις κατάλληλες ατάκες, τις ίδιες πάντα, χρόνια δοκιμασμένες με επιτυχία. Όσο μεγαλύτερη η εξαθλίωση και η απελπισία, τόσο πιο εύκολα αρθρώνονται οι φτηνές ατάκες τους. Εναλλάσσονται στη σκηνή, με την ίδια πάντα παράσταση και τους ίδιους θεατές, απρόθυμους ή πρόθυμους χειροκροτητές, θαμπωμένους από τα φώτα της ράμπας, υπνωτισμένους. Έξω, είναι το σκοτάδι τους λένε από τη σκηνή. Το άγνωστο, ο φόβος κι ο τρόμος. Το καράβι που φιλοξενεί τη σκηνή, μπάζει νερά, αλλά είναι καλύτερα εδώ παρά να κολυμπήσουμε σε άγνωστα νερά τη νύχτα, τους λένε κι αυτοί σκύβουν το κεφάλι, υποψήφιοι ναυαγοί, καταναλωτές απέλπιδων υποσχέσεων.
Όμως δεν θέλουν να σκέφτονται πως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται για να σωθεί, αλλά στο τέλος πνίγεται.
Οι φασουλήδες είναι από φελλό κι επιπλέουν πάντως…
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
