Φιλανθρωπία…τι σιχαμένη λέξη.Της Δήμητρας Περλορέντζου.
Σκέψεις και πάλι, σκέψεις μεσημέριατικες τυλιγμένες σε ιλουστρασιόν κόκκινο χαρτάκι.
Καλά ξέρω πως αυτοί που περιγράφω παίζει να μην το διαβάσουν ποτέ.
Ή μήπως κάποιοι είναι και εδώ ανάμεσα μας;
Φιλανθρωπία…τι σιχαμένη λέξη.
Φιλανθρωπία προύχοντων ανεπάγγελτων βολεμένων ‘επώνυμων’ ανθρωπάκων.
Χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα, με βαρύγδουπους αυτοχρισμένους τίτλους και ονόματα παραμυθιών.
Βλέπω να περνάνε από την οθόνη μου όλες αυτές τις μέρες gala σε ξενοδοχεία, αίθουσες δεξιώσεων, μουσικά φιλολογικά στέκια…και μου γυρίζουν τ’αντερα.
Θλιβερές στημένες φιγούρες που τα λεφτά στους πλαστικούς έφταναν να ζήσουν οικογένειες για πάντα.
Στημένες και πεθαμένες χρόνια πριν…σέρνουν τα τομάρια τους μέσα σε τουαλέτες χιλιάρικων με μαλλιά κομμωτηρίου μπογιές στην φάτσα και ανύπαρκτη ψυχή.
Αλληλοκολακέυονται αλληλοφωτογραφίζονται αλληλογλύφονται…
χλαπακίαζουν από μπουφέδες υψηλής γαστρονομίας, ανταλλάσουν δώρα χαμόγελα ψεύτικα φιλοφρονήσεις και χρήμα μη δουλευμένο στα πλαίσια ενός “καλού φιλανθρωπικού σκοπού”.
Γιατί πάνω απ’όλα είμαστε φιλάνθρωποι και αγαπάμε τους φτωχούς μέσα από τις βίλες μας και την γαμάτη επιφανειακή ζωή μας.
Αρκεί να μην τους βλέπουμε να μην τους αγγίξουμε και να μην μας χαλάνε την υπέροχη υπεροπτική λογική μας.
Γιατί απ’όλους αυτούς τους ντενεκέδες ούτε ένας δεν έχει αγγίξει μιλήσει ή αγκαλιάσει έναν άνθρωπο σε ανάγκη.
Δεν έχει δει βάρκα να βυθίζεται πριν την ακτή, δεν έχει δει μωρά να μεγαλώνουν σε κελιά, δεν έχει δει χρήστη να τρώει από τους κάδους, δεν έχει δει παππούδες να κλαίνε στο πεζοδρόμιο, δεν έχει δει αδέσποτο να σέρνει σανακατεμένο πόδι και δεν θα δει.
Γιατί απλά δεν τους νοιάζει.
Είναι τόσο το γαμημένο τους εγώ και τόσο ψεύτικη και ανύπαρκτη η αλληλεγγύη τους όσα κοινά μπορει να έχει το Μόντε Κάρλο με τις Φαβέλες του κόσμου τούτου.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι επιδιώκουν παρουσία σε τέτοια Καραγκιόζ Μπερντέ.
Πως χαμογελούν και χαριεντίζονται με ανθρωπάκους που εμένα μου προκαλούν εμετό.
Δεν βλέπουν το ψεύτικο το ανύπαρκτο και το χαλασμένο;
Χρυσά σάπια φιλανθρωπικά αισθήματα στο όνομα ενός άστεγου νεογέννητου μωρού που ήρθε στον κόσμο μέσα σε μαντρί με αγελάδες και σανό!
Φιλανθρωπία κάθετη και σιχαμένη καλοσυνη για να νιώθουμε καποιοι ανώτεροι και να ξεπλένουμε όλα τα γυαλιστερά σκουπίδια του αφρού!
Μεγαλώνω όμορφα και επιλέγω να βλέπω
και πια διαλέγω αυτούς που διαλέγουν και αγγίζω την ουσία αυτών που αγγίζουν με χέρια τραχιά και λίγο άπλυτα και λίγο δύσκολα μα πάντα αληθινά.
Μεγαλώνω και σιχαίνομαι ευκολότερα και θυμώνω περισσότερο και καθαιρώ και εκθρονίζω ότι μ’απομακρύνει από το νόημα των ουσιαστικών γιορτών.
Οποίων γιορτών επιλέξει κανείς οποίων γιορτών πιστεύει.
Εμένα αφήστε με να βλέπω την μαγεία εκεί που άλλοι δεν θα γύριζαν καν.
Αν είχα μόνο μια ευχή θα ήταν να’ καιγα τον ψεύτικο και σάπιο κόσμο τους κι αν είχα μια δεύτερη θα ήταν να μην χρειαστεί να ξανακάνω τέτοιες μεσημέριατικες σκέψεις τυλιγμένες σε ιλουστρασιόν κόκκινο χαρτί.
Καλές γιορτές λοιπόν όπως τις αντέχει ο καθείς!
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
