Φιοντόρ Μοτσάνοφκι
Απέναντι στους μπολσεβίκους δικαστές.
Η ομιλία του αναρχικού Φιοντόρ Μοτσάνοφσκι στο Επαναστατικό Δικαστήριο της Πετρούπολης, στις 13 Δεκεμβρίου 1922:
Eπιτρέψτε μου να καθυστερήσω λίγο την απάντησή μου στις ερωτήσεις που μου θέσατε για να σας δώσω μερικές πληροφορίες για την ομάδα Μπιζβλάστια, και για την θέση αυτής της ομάδας σχετικά με τις κυβερνήσεις γενικά και τη σοβιετική κυβέρνηση ειδικότερα. Κατ’ αρχήν, και ως μέλος της ομάδας Μπιζβλάστια, επιτρέψτε μου να δηλώσω ότι ούτε ο Τιλ, ούτε ο Τόμσον, ούτε ο Κοζιάρσκι που έχει κατηγορηθεί για ληστείες, έχουν ή είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση με την ομάδα μας και, ότι, ο Κοζιάρσκι δεν ήταν ποτέ μέλος αυτής της ομάδας, ούτε και συνδεόταν με κάποιον τρόπο με την ομάδα. Με βάση αυτά, διαμαρτύρομαι για τα γελοία και ψευδή δημοσιεύματα της Red Gazette, στις 13 Δεκεμβρίου 1922, που αναφέρουν ότι «ο Ιβάν Τιλ είναι μέλος της ομάδας Μπιζβλάστια». Και επιτρέψτε μου να αμφισβητήσω εκ των προτέρων οποιαδήποτε άλλη συκοφαντία εμφανιστεί στον επίσημο σοσιαλιστικό τύπο στο μέλλον. Δεν θα μακρηγορήσω για την ομάδα Μπιζβλάστια και τις δραστηριότητές της. Λίγα λόγια μόνο θα πω.
Ήταν, νομίζω, αρχές Μαρτίου του 1921 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας Bezvlastiya. Η εφημερίδα διέκοψε την κυκλοφορία της τον Αύγουστο, όχι λόγω έλλειψης πόρων αλλά για άλλους λόγους. Η ομάδα διαλύθηκε ταυτόχρονα με τη διακοπή κυκλοφορίας της εφημερίδας. Είναι αδύνατο, λοιπόν, ο Κοζιάρσκι να έχει δώσει απαλλοτριωμένα χρήματα στην ομάδα. (Οι απαλλοτριώσεις έγιναν τον Δεκέμβριο του 1922, και η ομάδα τότε είχε ήδη διαλυθεί.)
Όσον αφορά τη δικιά μου αντίσταση και τις δικές μου πράξεις που στρέφονται ενάντια στην εξουσία των σοβιέτ, αυτά δεν θα τα αμφισβητήσω. Η υπαρκτή αντιπαλότητα μεταξύ αναρχικών και μπολσεβίκων δεν είναι κάτι καινούργιο για τους αναρχικούς. Αυτή η αντιπαλότητα υπάρχει από την εποχή που ο Καρλ Μαρξ και ο Μιχαήλ Μπακούνιν εξέθεσαν τις απόψεις τους. Ο πρώτος αγκάλιασε κράτος και κυβέρνηση, ενώ ο δεύτερος τα απέρριψε ακόμη και σε εμβρυική μορφή. Αυτή η αντιπαλότητα φάνηκε πολύ ξεκάθαρα στο συνέδριο των μαρξιστών στη Χάγη**, υπό την προεδρία των Ένγκελς και Λίμπκνεχτ, όπου δεσμεύτηκαν να κρεμάσουν τους αναρχικούς μόλις έρθουν στην εξουσία.
Ένα συνέδριο στο οποίο το μόνο που έκαναν ήταν να εκφράζονται όπως ακριβώς εκφράζονται και οι μπολσεβίκοι σήμερα στη Ρωσία.
Κατ’ αρχήν, ήδη από το 1918, οι μπολσεβίκοι οργάνωσαν ένα αντιαναρχικό μέτωπο για να διαλύσουν τους αναρχικούς στη Ρωσία. Σε όλη τη χώρα και σε κάθε σφαίρα της καθημερινότητας, εντός της επικράτειας της σοβιετικής δημοκρατίας, έστρεψαν τα όπλα τους ενάντια στους αναρχικούς. Έκλεισαν τις εφημερίδες τους και κάθε άλλη έντυπη έκδοση. Έκλεισαν τους συλλόγους των αναρχικών και τα βιβλιοπωλεία τους. Κατέφυγαν σε κάθε δυνατό μέσο για να εμποδίσουν την οργάνωση αναρχικών συνεδρίων και συλλάμβαναν αναρχικούς. Και όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία, τους τουφέκιζαν με το ένα ή το άλλο πρόσχημα.
Και όλα αυτά γίνονταν με έναν αχρείο και βάναυσο τρόπο. Την εποχή που οι μπολσεβίκοι ανέλαβαν την εξουσία, οι περισσότεροι αναρχικοί κατατάχθηκαν στα διάφορα μέτωπα για να ενισχύσουν τον αγώνα ενάντια στις επιθέσεις των αντεπαναστατών και των Λευκών Φρουρών. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Όσοι επέστρεψαν, βρήκαν τις οργανώσεις τους διαλυμένες από τους μπολσεβίκους. Και, ακόμα και τώρα, παντού στη σοβιετική δημοκρατία, πολλοί αναρχικοί υφίστανται τις πιο βάναυσες συνθήκες εγκλεισμού στις διάφορες φυλακές. Πολλοί από αυτούς έχουν εξαφανιστεί και, πολλούς άλλους, τους έχουν σκοτώσει ή πρόκειται να τους σκοτώσουν.
Από την εποχή της οκτωβριανής επανάστασης και μέχρι το 1920, έχοντας στο νου τους τον πόλεμο στο εξωτερικό μέτωπο, οι αναρχικοί υιοθέτησαν μια στάση αναμονής. Αλλά, από το 1920 και μετά, οι αναρχικοί θέτουν το εξής ερώτημα στην Κεντρική Επιτροπή του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος: «Είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τους αναρχικούς, ή θα συνεχίσετε να κάνετε αυτά που κάνετε τώρα;»
Ένα ερώτημα στο οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα απάντησε: «Αυτό εξαρτάται από την εκάστοτε απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος!»
Από τότε, οι περισσότεροι αναρχικοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις δημόσιες δραστηριότητές τους, καθώς δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις για αλλαγή τακτικής εκ μέρους των μπολσεβίκων.
Στην «απελευθερωμένη» δημοκρατία των σοβιέτ δεν υπάρχει αναρχικός έντυπος λόγος, ενώ σε αστικές χώρες –όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Αγγλία και η Αμερική– κυκλοφορεί ελεύθερα και μπορεί να διανεμηθεί χωρίς περιορισμούς.
Από την εποχή του Σωκράτη έως τον 19ο αιώνα, χάρη στις ιδέες εξαιρετικών στοχαστών και φιλοσόφων κάθε εποχής, ο ανθρώπινος νους έχει αρχίσει να απορρίπτει τον ζυγό της εκκλησιαστικής και της κοσμικής εξουσίας και να αναζητεί κάποιον δρόμο με τον οποίο η ανθρωπότητα θα μπορέσει να φτάσει στην ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την καθολική ευτυχία. Από αυτό προκύπτει ότι, για το καλό τής κοινωνικής προόδου, η ελευθερία του λόγου είναι απαραίτητη, έτσι ώστε, κάθε εγχείρημα, κάθε γνώμη, κάθε ιδέα, είτε προέρχεται από ένα άτομο είτε από μια ομάδα ατόμων, να εξετάζονται –να φιλτράρονται, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε– με τη βοήθεια της κριτικής. Στη θεωρία του, ο Δαρβίνος δείχνει πώς ένα αχρησιμοποίητο όργανο ατροφεί και αφανίζεται. Λέμε ότι το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους, που οπισθοδρομούν όταν δεν αγωνίζονται. Οι άνθρωποι μπορούν να συλλογίζονται οσοδήποτε θέλουν, αλλά εάν δεν μπορούν να ανταλλάξουν τις εντυπώσεις τους με άλλους ανθρώπους, δεν μπορούν να εξελιχθούν…
Η κυβέρνηση των μπολσεβίκων, όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση, τρομοκρατημένη από την κριτική που δέχεται εξ αιτίας της ανέντιμης τακτικής της, αρνείται στους ανθρώπους το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης των απόψεών τους και, προσπαθώντας να παραγεμίσει τα κεφάλια όλων με τις ιδέες του Μαρξ, εμποδίζει την ελεύθερη ανάπτυξη του ατόμου.
Αντί να εξελιχθούν ξεκινώντας από τις ιδέες του Καρλ Μαρξ, οι μπολσεβίκοι σκόνταψαν εξ αιτίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους. Αποφάσισαν να ιδρύσουν κράτος κι έτσι θεμελίωσαν την καταστροφή τους. (Κάθε κυβέρνηση είναι φορέας τής αποσύνθεσής της.) Από το δόγμα τους επινόησαν μια θρησκεία και ξεκίνησαν την αιματοχυσία για να τη διαδώσουν, όπως ακριβώς κάνουν και οι Χριστιανοί, που επίσης θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους πιο φωτισμένους ανθρώπους όλων των εποχών.
Στους αρχέγονους χρόνους, οι άγριοι λάτρευαν θρησκευτικά τη φύση, τους προφήτες και άλλα είδωλα. Το ανθρώπινο μυαλό πολέμησε αυτές τις τάσεις για χιλιάδες χρόνια. Στις μέρες μας μετατρέπονται σε είδωλα τόσο οι ιδέες των σπουδαίων μυαλών όσο, βεβαίως, και τα ίδια τα μυαλά και μπροστά τους προσκυνούν οι ακόλουθοί τους. Χάρη σε αυτήν τη νέα προσέγγιση, μετατρέπουν πάλι την ανθρωπότητα σε σκλάβους. Αυτό είναι το σκοτάδι στο οποίο μας έφεραν οι μπολσεβίκοι, και ο φετιχισμός τους δεν γνωρίζει όρια.
Αυτή είναι η άποψή μου για όλες τις κυβερνήσεις, κι αν κάποια μέρα δημιουργηθεί –ακόμη και από αναρχικούς– οτιδήποτε που να μοιάζει έστω και στο ελάχιστο με την κυβέρνηση των «ελεύθερων σοβιέτ», εξ ονόματος της αναρχίας θα σταθώ ενάντια σε οποιαδήποτε τέτοια συγκρότηση της κοινωνίας.
* Πρόκειται για το πέμπτο συνέδριο της Α΄ Διεθνούς Ένωσης Εργατών, που διεξήχθη τον Σεπτέμβρη του 1872 στη Χάγη, στην Ολλανδία και όπου ο Μαρξ και οι ακόλουθοί του διέγραψαν με συκοφαντίες τον Μπακούνιν και πολλούς άλλους αναρχικούς. Ο Βίλχελμ Λήμπκνεχτ ήταν ο πατέρας του Καρλ Λήμπκνεχτ.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 176, Νοέμβριος 2017
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
