Γεννήθηκε.Της Δήμητρας Περλορέντζου
Ο Χριστός μου έχει ήδη γεννηθεί.
Και κοίτα άνθρωπε που είναι πάλι ξενητεμένος.
Ο δικός μου Χριστός γεννιέται κάθε σωτήριον έτος που περνάει.
Και είναι συνήθως πρόσφυγας, ορφανό, μόνο, ανυπεράσπιστο και πληγωμένο.
Είναι το μωρό της προγιαγιάς μου που δεμένο στις κοτσίδες της, κάψανε οι σύμμαχοι με λάδι όταν πάλευε να πιαστεί στο καράβι το ’22.
Είναι το βρέφος που θήλαζε την νεκρή Πόντια μάνα του στην γενοκτονία της Τραπεζούντας.
Ειναι το παιδί στα σκλαβοπάζαρα των Αρμενίων στη Χαρπούτ.
Ο μικρούλης τάφος στο Δίστομο.
Το κίτρινο αστεράκι στο Άουσβιτς.
Ξεχασμένο στην παιδόπολη της Φρειδερίκης.
Σκοτωμένο στην Σερβία.
Αφημένο στα ορφανοτροφεία του Τσαουσέσκου.
Θαμμένο δίπλα στα αδέρφια του στην Λορίδα της Γάζας.
Είναι το παιδί που σπαρταράει από την βόμβα φωσφόρου στο νοσοκομείο του Χαλεπίου.
Είναι το παιδί που πεθαίνει από δίψα στα κέντρα κράτησης στα σύνορα του Μεξικού.
Τα ορφανά στις φαβέλες,
οι μικρές νύφες στο Αφγανιστάν.
Είναι ο Αϊλάν, ο Μανόλο, η Μαριάμ,
η Σέχρα, ο Άντζελο, η Άννα, η Ραχήλ, το δίχως όνομα.
Ο δικός μου Χριστός είναι αυτός που χάθηκε, που πνίγηκε, που επιβίωσε και όσοι αιώνες κι αν περάσουν είναι πάντα παιδί.
Ο δικός μου Χριστός δεν έχει ένα όνομα και μια πατρίδα, δεν έχει ένα χρώμα και κάποιες φορές δεν έχει ούτε Παναγιά.
Σήμερα τυλίχτηκε με την κουβερτούλα του και πήραμε μαζί το λεωφορείο.
Φαντάσου.
Τριων ημερών και κάτι θα περάσει τα πρώτα του Χριστούγεννα σ’ένα κοντέινερ στο Καμπ του Σχιστού.
Και ας μην έχει ιδέα για τον δικό σας Χριστό.
Δυο Χριστοί που δεν αντάμωσαν ποτέ από τύχη.
Χωρίς αστέρι χωρίς δώρα και δίχως μάγους.
Του φτάνει μόνο που κατάφερε να γεννηθεί, του φτάνει μόνο το στήθος της μάνας του.
Του φτάνει μόνο που δεν πνίγηκε στο Αιγαίο σαν κάποιους άλλους Χριστούληδες πριν από αυτόν.
Αναμάρτητος αφύλακτος εκτεθειμένος και πάντα παιδί.
Ο δικός μου Χριστός δεν μεγαλώνει γεννιέται κάθε στιγμή σε κάθε πόλεμο.
Γεννιέται με τον πόνο της προσφυγιάς της καταπάτησης και της φτώχιας.
Όπου υπάρχει μάχη ορφάνια και δυστυχία.
Και είναι πάντα ίδιος και απαράλλαχτος αιώνες τώρα.
Δεν ξέρω τι βλέπετε εσείς με τα δικά σας μάτια.
Αν κάποιοι χαίρεστε για τις τρύπιες βάρκες και κάθε πνιγμένο Χριστό.
Για κάθε παράνομο Χριστό του κόσμου τούτου.
Παράνομος, λαθραίος τι λέξη θεέ μου.
Τι λέξη ανυπόφορη στα χείλη των ευσεβών.
Και εγώ και εσύ και η μάνα μου και ο γιός μου.
Λαθραίος πάντα στα μάτια κάποιων άλλων.
Δες τον, μια κούκλα εύθραυστη στην αγκαλιά της.
Έψαχνα με τα μάτια να δω αν αναπνέει.
Ποιός σου είπε πως τα θαύματα γεννιούνται μέσα στους ναούς σας και τα σαλόνια των χιονοδρομικών;
Ποιός σου ‘πε πως η φάτνη είναι ένα διακοσμητικό κάτω απ’ το δέντρο σας;
Αυτός λοιπόν είναι ο Χριστός σας και ας έχει άλλη γλώσσα από σας.
Και ας έχει ίσως κι άλλο θεό.
Και ας ήρθε πρόσφυγας λαθραίος και κυνηγημένος όπως και εκείνος.
Ίδιος και απαράλλαχτος.
Ίδιος και μόνος.
Αν δεν μπορείς να καταλάβεις δεν είσαι άνθρωπος, αν δεν μπορείς να μπεις στην θέση του δεν έχεις ψυχή.
Αν δεν αντέχεις να τον κρατήσεις μια σταλιά στα χέρια σου, χωρίς τίποτα άλλο από αυτό το κουβερτάκι δεν είσαι ζωντανός.
Αν δεν μπορείς να τον δεχτείς δεν σου αξίζει ο Χριστός λοιπόν.
Ούτε ο δικός μου ούτε ο δικός σου ούτε κανένας.
Καλά ζεστά Χριστούγεννα να σου ευχηθώ;
Γεννήθηκε.
Περλορέντζου Δήμητρα.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
