Γιατί έτσι είναι η Ζωή.Της Δήμητρας Περλορέντζου
Στην ζωή μου εχω γνωρίσει κάθε λογής άνθρωπο…
Από αγγέλους απονήρευτους σατανάδες υπέροχους,
μπεσαλήδες αμαρτωλούς,
δύσκολους διαφορετικούς,
όμορφους αλήτες,
διπρόσωπους μάγκες,
ανώριμους σαρανταπεντάρηδες έξυπνα καθίκια,
όμορφα καθίκια,
λήσταρχους θήτες θύματα,
μάγκες κανονικούς παλιάς κοπής και κάτι πολλά από μαλακές.
Έδωσα επένδησα ξόδεψα χαλάστηκα γλέντησα χάρηκα ερωτεύτηκα κάποιες φορές κέρδισα ,
κάποιες άλλες πήρα τ’αρχίδια μου .
Μεγαλόπρεπα απροκάλυπτα και ανέντιμα.
Και ακόμα στα σαράντα μου μαθαίνω πως τα πάντα είναι πιθανά γιατί οι πάντες ζουν ανάμεσα μας.
Ο κάθε άνθρωπος έχει μια θέση,
όχι αυτή που νομίζουμε στην αρχή.
Αυτή είναι η υποκειμενική εικόνα που είτε ο ίδιος θέλει να προβάλει είτε εμείς στραβωνόμαστε και θέλουμε να πιστέψουμε.
Και όσο πιο πολύ την έχει χτίσει τόσο πιο δύσκολα την ψιλιαζόμαστε.
Και όσο πιο πολύ στραβωνόμαστε τόσο πιο δύσκολα ξυπνάμε.
Μια θέση που μόνη της τοποθετείται μοναχά στο Τέλος.
Όταν αποκαλυφθεί ο πραγματικός εαυτός.
Αυτός που τόσο καλά κρύβονταν ή μήπως όχι τελικά;
Εκεί είναι το κομβικό ζωτικό σημείο.
Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή ακόμα και στην καύλα της αρχής θα δώσουν δείγματα για το τι πραγματικά είναι.
Θα πιάσεις στον αέρα την μαλακία την πουστία και το λάθος.
Άνθρωπος που σε κρεμάει με το “γεια” σας τι περιμένεις να κάνει στο “αντίο” σας?
Κι όμως μαθαίνουμε να μην βλέπουμε όταν κοιτάμε.
Από τον φόβο της μοναξιάς από την έλλειψη εγωισμού,
από άρνηση να δεχτούμε αυτό που νιώθουμε
ή απλά γιατί περιμένουμε ο άλλος να φερθεί όπως θα συμπεριφερόμαστε εμείς.
Εγώ το παραδέχομαι χωρίς ντροπή και αφήνω σε άλλους να το κρύβουν στα χαλάκια τους.
Εκεί λοιπόν γίνεται το λάθος.
Και ερχόμαστε μετά να αναθεωρήσουμε να μουτζώσουμε τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε πόσο μα πόσο μαλακές μπορεί να είμαστε εμείς τα έξυπνα γαμάτα πουλιά του σύμπαντος.
Δεν μένω άφωνη από αυτό…το θεωρώ δεδομένο φυσιολογικό και ανθρώπινο.
Μένω άφωνη από την συμπεριφορά ανθρώπων που θεώρησα δικούς μου.
Που διάλεξαν την επιφάνεια τον αφρό του ξεπλύματος και την μαλακισμένη ψευτομαγκία του τίποτα.
Που όταν γονάτισα μου δώσανε και μια να πάω παρακάτω.
Που όταν πόναγα με καληνύχτησαν να κοιμηθούν.
Που όταν έτρεχα τρελαμενη δεν σήκωσαν ένα τηλέφωνο να δουν γιατί.
Που υποτίθεται ήταν εκεί γιατί το επέλεξαν,
χωρίς ποτέ να αναρωτηθούνε τι επέλεγαν τελικά.
Αλήθεια άραγε τι ρόλο και τι θέσεις είχα εγω στην δική τους ζωή;
Μαθαίνουμε λοιπόν από τα λάθη των παθών μας και αναπλαισιώνουμε ανθρώπους συμπεριφορές και πρόσωπα στο Τέλος.
Εκεί μετριέται η μαγκιά σου μάγκα μου.
Τ’αρχίδια του μυαλού σου και η μπέσα σου, στο φεύγα ή στον τρόπο που το κάνεις.
Και την αξιοπρέπεια σου την κερδίζεις μέρα την μέρα και στιγμή την στιγμή.
Δεν είναι η αρχή που θα θελα ,
είναι το τέλος που ορίζεις με τον τρόπο σου.
Και έχεις μέσα μου την θέση που σου πρέπει.
Και έχω μέσα μου την θέση που μου αξίζω όταν επιτέλους σε βλέπω στην πραγματική σου υπόσταση.
Σε σέβομαι όσο μου επέτρεψε η μαγκιά σου.
Σε αγαπώ όσο μου επιτρέπει η ψυχή σου και σε παιρνώ στα σοβαρά όσο με αφήνει η μαλακία σου.
Στην ζωή μου έχω γνωρίσει κάθε λογής άνθρωπο και δεν θα άλλαζα τίποτα και κανέναν τελικά.
Ήταν και είναι το σχολείο μου,
οι τάξεις προβιβασμού και ο τρόπος για να διαλέξω τι δεν θέλω να μαι.
Όπως όλοι μας θα ήθελα να ελπίζω.
Και ύστερα που η μπόρα περνάει απλά μαθαίνω να χαμογελώ και να λυπάμαι.
Όχι για τις χαμένες μου στιγμές αλλά για τους ηλίθια χαμένους μου ανθρώπους.
Πόσο κρίμα ρε μεγάλε που τελικά ήσουν αυτό και όχι εκείνο;
Ένα μόνο θα θυμάμαι πάντα όπως έλεγε και ο αγαπημένος δικός μου Θανάσης.
“Λυπάμαι τους ανθρώπους που ενώ μπήκαν στην καρδιά μου ξεφτιλίστηκαν στα μάτια μου”.
Την καλησπέρα μου.
Δήμητρα Περλορέντζου.
25/5/2019.
(Αφιερωμένο στα ακριβώς αντίθετα της Ζωής μου και σε δύο φίλες που ζορίζονται πολύ…).
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
