Γιατί η συμμετοχή μας σε απεργίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι λάδι στα γρανάζια του συστήματος
Το συνδικαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πλήρως προσδεδεμένο στο άρμα του κράτους και φυσικά του κεφαλαίου. Τα συνδικάτα διακρίνονται σε πρωτοβάθμια (π.χ. σύλλογοι/σωματεία), δευτεροβάθμια (π.χ. ΔΟΕ-ΟΛΜΕ κ.α.) και τα δύο μοναδικά τριτοβάθμια συνδικάτα, ιεραρχικά ανώτερα από όλα τα υπόλοιπα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ). Όταν θέλει οποιοδήποτε εργαζόμενο άτομο να απεργήσει ή να κάνει στάση εργασίας, χωρίς να κινδυνεύει επαγγελματικά και νομικά, οφείλει να το κάνει μέσα από αυτά τα συνδικάτα, τα οποία καλύπτουν την απεργία στα μάτια του κράτους. Αν π.χ. ένας εργαζόμενος του ΑΒ Βασιλόπουλου απεργήσει δίχως την απόφαση-έγκριση ενός από τα παραπάνω συνδικάτα, τότε είναι έκθετος στην απειλή της απόλυσης, χωρίς κανένα νομικό στήριγμα, καθώς θα εκληφθεί ως αδικαιολόγητη απουσία από την δουλειά. Αντίστοιχα και στο δημόσιο τόμεα, αν ο εργαζόμενος απεργήσει δίχως απόφαση σωματείου-συνδικάτου, η απεργία θα ερμηνευθεί επίσης ως αδικαιολόγητη απουσία και θα έρθει αντιμέτωπος όχι μόνο με την αφαίρεση του ημερομησθίου του, αλλά και με άλλες νομικές κυρώσεις (αφαίρεση προύπηρεσίας, πειθαρχικό, διαθεσιμότητα κτλ). Επομένως το κράτος έχει καταφέρει να υποδουλώσει το συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και την μετατροπή των συνδικάτων σε κρατικούς/εργοδοτικούς συμμάχους που λειτουργούν ως νταβατζήδες των εργατικών αγώνων. Μόνο όταν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δώσουν εντολή μπορούν να γίνουν πανελλαδικές απεργίες και φυσικά μόνο αυτές αναγνωρίζει το κράτος, διώκοντας οποιαδήποτε κίνηση εργατικής αντίστασης έξω από το γραφειοκρατικό συνδικαλιστικό πλαίσιο, κρατώντας σιδηροδέσμιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι περιμένουν ή και «απαιτούν» την προκήρυξη απεργίας από τα εν λόγω συνδικαλιστικά όργανα.
Από τη στιγμή λοιπόν που ένας εργαζόμενος αντιληφθεί την αντικραδασμική δράση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τον προστατευτικό τους ρόλο υπέρ κράτους και κεφαλαίου, τότε δεν μπορεί να δει ξανά καμία επίσημη προκηρρυγμένη απεργία ως «δική του». Μία τέτοια απεργία δεν προκηρρύσεται και δεν ελέγχεται από τον ίδιο, ούτε εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, παρά μόνο λειτουργεί ως χρήσιμη βαλβίδα ασφαλείας μίας χλιαρής κοινωνικής αντίδρασης. Συμμετέχοντας σε μία τέτοια απεργία, που ουσιαστικά προκηρρύσεται και ελέγχεται απόλυτα από τα πάνω, ουσιαστικά νομιμοποιεί και εξουσιοδοτεί τις ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ ως μοναδικούς απεργιακούς εγγυητές και παραδίδει σε αυτές την δυνατότητά του να απεργήσει. Ακόμα και εργαζόμενοι οι οποίοι στέκονται κριτικά απέναντι σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, συμμετέχουν στις απεργίες που εκείνες προκηρρύσουν, προσπαθώντας είτε να χτυπήσουν εκ των έσω τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό είτε να αγωνιστούν με έναν διακριτό τρόπο για την εργατική απελευθέρωση (π.χ. ξεχωριστό κάλεσμα ή πορεία). Ωστόσο, όποια επιλογή και από τις δύο και αν ακολουθήσει ο εργαζόμενος, η απεργία δεν ήταν και δε θα γίνει ποτέ δική του, αφού οποιαδήποτε στιγμή ελέγχεται από τις ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ, οι οποίες νομιμοποιούνται να τις αναστείλλουν (και αποδεδειγμένα το κάνουν ακόμα και όταν έρχεται σε αντίθεση με την θέληση της βάσης) με του που φανεί η πρώτη αχτίδα κλιμάκωσης των αγώνων. Τότε ο εργαζόμενος είτε θα πρέπει να γυρίσει σπίτι του απογοητευμένος κα ηττημένος είτε θα πρέπει να «πιέσει» μία εξαρχής εχθρική προς τα συμφέροντά του και ιεραρχικά ανώτερη από εκείνον συνδικαλιστική δύναμη, που και πάλι θα τον θέσει υπόδουλό της και θα εγγυηθεί την ήττα του.
Μόνο απονομιμοποιώντας το σύγχρονο γραφειοκρατικό, κρατικοδέσμιο συνδικαλισμό της ανάθεσης μπορεί να αγωνιστεί πραγματικά ένας εργαζομενος. Μόνο άμα συντονίσει απεργίες από τα σωματεία βάσης ή ακόμα και τα πρωτοβάθμια σωματεία του και περιφρονήσει επιδεικτικά τα ιεραρχικά ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα και τις υποδείξεις τους μπορεί να ελπίζει σε νικηφόρους αγώνες. Μόνο αν τρομάξουν ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ και κράτος θα σημαίνει πως ο εργατικός αγώνας καθίσταται επικίνδυνος για το σύστημα και αυτό θα γίνει μόνο με την ανυπακοή και την απομόνωση κυρίως των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών όργανων, αλλά και των δευτεροβάθμιων, τα οποία είναι εξίσου απρόσιτα, ανεξέλεγκτα από τη βάση και συχνά εχθρικά προς τα εργατικά συμφέροντα. Από τη στιγμή που υϊοθετηθεί ο αναρχικός/ελευθεριακός συνδικαλισμός και ξεχαστεί μια για πάντα ο κρατικοδέσμιος συνδικαλισμός μπορούν να ριζοσπαστικοποιηθούν τα εργατικά κινήματα. Ειδάλλως, θα τρέχουν πάντα με τους ρυθμούς που ορίζουν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΚΡΑΤΟΣ, που θα οδηγούν πάντα προς το αδιέξοδο….
Από μπ@χ@λη
ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
