Απόψεις

ΓΚΡΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη

Άλλοτε με το κεφάλι σκυφτό,
διακριτικά αμέτοχοι,
επιμελώς απόντες
σπανίως διαγράφεται στο προσωπείο τους
υποψία χαμόγελου
συχνότερα η έκφραση η επικριτική.
Πάντα υψώνουν το δάχτυλο από απόσταση ασφαλείας
Φτύνουν κοινοτυπίες σα μασημένη τσίχλα
Φτύνουν το «καλημέρα» με αηδία βιαστικά
Υψώνουν τείχη σιωπής
συναινούν
υπεκφεύγουν
αδιαφορούν
Το πρόβλημα τους πάντα είναι οι άλλοι
Μισούν ότι κι όποιον διαφέρει
Φοβούνται τα χρώματα
Είναι οι γκρι άνθρωποι.
Εάν κάτι μπορώ να πω πως χαρακτηρίζει αυτή την κόλαση φτωχοποίησης που ζούμε τα τελευταία εφτά χρόνια, αυτό είναι η αδιαφορία. Την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, όχι όλους ευτυχώς. Όχι μια οποιαδήποτε αδιαφορία όμως, αλλά την αδιαφορία που πλησιάζει την απάθεια. Τα δεχόμαστε όλα, απαθείς, αμέτοχοι, ίσα να βγάλουμε τη μέρα. Ευτυχώς που δεν είμαστε εμείς αυτοί που χάνουμε τη δουλειά, το σπίτι, την ασφάλιση. Ευτυχώς που δεν είμαστε εμείς αυτοί που αρρωστήσαμε, που αυτοκτονούν. Τη βγάλαμε και σήμερα. Το αύριο είναι υπαρκτό μεν στην απειλή του, αλλά μακριά ακόμα ώρες δε. Για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι, κάποιοι άλλοι, συνήθως οι πιο αδύναμοι. Σε περιόδους κρίσης είναι σύνηθες φαινόμενο να στοχοποιούνται, όσοι παρεκκλίνουν από τον μέσο όρο, όσοι αποτελούν εύκολο στόχο για να στραφεί το πλήθος. Είναι μια πετυχημένη μέθοδος όσων ασκούν εξουσία, να στρέψουν την δυσαρέσκεια του κόσμου προς οτιδήποτε εκτός από τους υπαίτιους. Αυτό οδηγεί στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Όλα αυτά ξεκινούν όμως από την αδιαφορία, στην καθημερινότητα μας, από το «δε βαριέσαι», το «που να τρέχεις» το «να τη βγάλουμε εμείς καθαρή» κλπ. Από το ότι βλέπουμε τον άλλον με αντιπαλότητα, με ζήλεια, με φόβο. Και όσο αδιαφορούμε και μένουμε αμέτοχοι, στη συμφορά του «άλλου» τόσο αυξάνει ο δικός μας φόβος, η αίσθηση ανημποριάς, η ματαιότητα του να αγωνιστούμε. Παραδέρνουμε ανάμεσα σε προβαλλόμενους «σωτήρες», τις βιτρίνες που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να μας ελέγχει, να εκτονώνει ή να μεταστρέφει την οργή και την αγανάκτηση σε ελπίδα, ότι κάθε φορά εξυπηρετεί τους εξουσιαστές. Αλλά τα νέα δεν είναι αυτά που θα βόλευαν τα’ αυτιά μας. Τα νέα είναι πως ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μας σώσει, κανείς από αυτούς. Να φοβάστε τους σωτήρες, μόνο να μας σκλαβώσουν θέλουν, τίποτε άλλο. Μόνοι μας θα σωθούμε, ΕΜΕΙΣ, αρχίζοντας από τα απλά, τα καθημερινά. Αρχίζοντας από την πολυκατοικία, τη γειτονιά, τον δρόμο που ζούμε. Αρχίζοντας να βγαίνουμε από το κουκούλι μας το επίπλαστα προστατευτικό, από την απομόνωση μας. Αρχίζοντας να νοιαζόμαστε γι’ αυτόν τον «άλλο» δίπλα μας. Αρχίζοντας να λέμε μια «καλημέρα» με τη καρδιά μας. Αρχίζοντας να αυτοοργανωνόμαστε. Αρχίζοντας να νιώθουμε τον «άλλο», τον όποιο αδύνατο «άλλο», σαν έναν από μας. Είμαστε πολλοί, ΕΜΕΙΣ οι μικροί κι ασήμαντοι. ΕΜΕΙΣ είμαστε η σωτηρία μας, φτάνει να σταματήσουμε να είμαστε Γκρί άνθρωποι.