Goodbye Papandreouο (Papandreou)
Έπρεπε να το περιμένουμε: ο τελευταίος της Δυναστείας των Παπανδρέου, ο αγαπημένος μουσαφίρης της στήλης, που μας προσέφερε γέλιο μέχρι δακρύων, θ’ αυτοκτονούσε ως πολιτικός με αυτό το γελοίο τρόπο, θέτοντας υποψηφιότητα για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα, που κληρονόμησε από τον πατέρα του, τον εκπαραθύρωσε (τυπικά παρέδωσε την προεδρία στον άσπονδο εχθρό του Ε. Βενιζέλο) και στη συνέχεια αποχώρησε με την πριγκηπική του συνοδεία υπό τον αστείο τίτλο «ΚΙΔΗΣΟ» για να συμμετάσχει στις εκλογές του 2015. Απέτυχε, ασφαλώς, να μπει στη βουλή και το 2018 παρακαλούσε τη Φώφη να τον δεχτεί ως συνιστώσα στο νεοσύστατο ΚΙΝΑΛ, αυτός ο κοτζάμ πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Μόνο ο Αλέκος Αλαβάνος μπόρεσε να πετύχει τέτοιο άθλο. Η πλάκα είναι ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα έκανε τέτοια βλακεία. Διότι, ναι μεν δεν είναι το sharpest knife in the kitchen, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες, αλλά τόσο ηλίθιος, κανείς δεν πίστευε πως ήταν.
Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να απολογηθούμε, γιατί δεν παρακολουθήσαμε με την επισημότητα που της αρμόζει, την τελετή εκταφής (νεκρανάστασης για τους πιστούς) των οστών του ΠΑΣΟΚ για να φυλαχτούν με ευλάβεια στο Μαυσωλείο. Το ενδιαφέρον ζωήρεψε αναπάντεχα μετά τον ξαφνικό θάνατο της Φώφης Γεννηματά, καθώς άνοιξε ο δρόμος για τη νέα ηγεσία του μαυσωλείου. Έφτασαν να διαγκωνίζονται επτά υποψήφιοι για τη θέση του Οστεοφύλακα του Κινήματος.
Τα χρόνια των μνημονίων και ενώ το κανονικό, ας πούμε το «υπαρκτό ΠΑΣΟΚ», γκρεμιζόταν θεαματικά από κυβερνητικούς θώκους και μέγαρα και κατέληγε να δίνει μάχη για ένα αξιοπρεπές ποσοστό, ξεκίνησε μια φρενίτιδα για το «παλιό ΠΑΣΟΚ» του Αντρέα και τη «χρυσή» οκταετία ’81-’89. Η εποχή αυτή, σχεδόν από το πουθενά, έγινε για πολλούς το ελληνικό Κάμελοτ και ο Αντρέας ο βασιλιάς Αρθούρος, ένα σύμβολο ειρήνης, δικαιοσύνης και ευημερίας και ταυτόχρονα κυριαρχίας και ελληνικής υπεροχής στη βαλκανική και το Αιγαίο. Οι ιππότες της στρογγυλής τράπεζας είναι ασφαλώς τα υπουργικά συμβούλια, σύμβολα της πασοκικής ανδρείας και του θάρρους κατά της Δεξιάς και το σπαθί Excalibur, τί άλλο, η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, που διαβάστηκε και ξαναδιαβάστηκε πολύ την τελευταία δεκαετία. Ο ανάξιος γιος του Ανδρέα, ο Γιώργος κατάφερε να διαλύσει μεν το κόμμα, αλλά δεν μπόρεσε να καταστρέψει το θρύλο.
Η νοσταλγική τρέλα με τα σύμβολα του παρελθόντος και οι αναστεναγμοί για τον «παλιό καλό καιρό» δεν είναι κάτι πρωτοφανές, το αντίθετο, μάλιστα. Ενδημεί στις ανατολικές χώρες κυρίως στις ηλικιακές ομάδες άνω των 60 ετών, που είχαν ζήσει τον «υπαρκτό» και τα δραματικά γεγονότα της μετάβασης στο σημερινό ολιγαρχικό μοντέλο –μια γεύση μπορεί να πάρει ο αναγνώστης στην πικρή γερμανική κωμωδία «Goodbye Lenin», που ενέπνευσε και τον τίτλο του σημειώματος. Η ελληνική «Ostalgie» («Nostalgie») δεν είναι, βέβαια, καταθλιπτική, αλλά περίπου σαν κυριακάτικο ξεφάντωμα της ελληνικής λέσχης φίλων του θρυλικού 2CV– έχουν βγει πολύ καλύτερα αυτοκίνητα, αλλά το 2CV βρίσκεται για πάντα στην καρδιά μας!
Η «εποχή ΠΑΣΟΚ», οι πράσινοι ήλιοι, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τον Αντρέα να μοιράζει λεφτά με σέσουλα και ελπίδα, καθώς και η σχετική κινητικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προξένησαν το ζωηρό ενδιαφέρον του Αλέξη του Τσίπρα και όχι άδικα. Ο αποθαμένος από 25ετίας ηγέτης του ΠΑΣΟΚ είχε πολύ περισσότερη πέραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα καφενεία από τους «νέους και άφθαρτους» της κυβερνητικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, της δειλής και αναποφάσιστης «δρακογενιάς», που δεν ήξερε να σπάσει αυγά, δεν ήξερε να διαπραγματευτεί, δεν τολμούσε να κάνει τίποτα χωρίς την έγκριση της «μαντάμ Μέρκελ» και δεν ήξερε ούτε μια ζεϊμπεκιά να χορέψει, ούτε ένα σκάνδαλο της προκοπής να προκαλέσει με ωραίες γυναίκες και μυθικά γλέντια. Στην σημαδιακή ημερομηνία της 3ης Σεπτεμβρίου, έφτασε να γίνεται συνωστισμός για το ποιος θα αναβιώσει το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ, με τον Αλέξη Τσίπρα να φτάνει στα όρια της «αντιποίησης αρχής»… Το ρετρό είναι ρετρό, αλλά με μια στοχευμένη επικοινωνιακή εκστρατεία μπορεί να φέρει αναπάντεχα έσοδα από τον τουρισμό.
Όπως και να έχει ο Γ.Α.Π. και η κωμικοτραγική του πρωθυπουργία, που σημαδεύτηκε από την ελληνική πτώχευση, ήταν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, και ο ίδιος μια θλιβερή γραφική φιγούρα, ανάλογη εκείνης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ που πέθανε αυτοεξόριστος κάπου στην Ολλανδία ή τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Ως πρίγκηψ, όμως, είχε δύο σοβαρά ελαττώματα: είχε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα και ήταν ευάλωτος στη δύναμη της κολακείας. Ξεφυλλίζοντας τον τύπο της εποχής διαβάζουμε τον Παπαχρήστου στα Νέα (14/03/2010) (:) «Ο Γιώργος Παπανδρέου το ’χει. Το ’χει γονιδιακά. Ο άνθρωπος κάνει μια προσπάθεια που όμοιά της δεν υπάρχει. Τα ’χει βάλει με τους χίλιους δαίμονες της Κολάσεως κι ακόμα είναι όρθιος»!!!
Ακούγοντας, λοιπόν, τον Γιώργο τον Παπανδρέου με τα μικρούτσικα θλιμμένα ματάκια του να αραδιάζει τις κουταμαρίτσες του για τα επιτεύγματά του ως πρωθυπουργός (οπενγκάβ), ότι ο ίδιος είναι βουλευτής και ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να δώσει τη μάχη στη βουλή και βλέποντας στιγμιότυπα για τη Διαδοχή, ήρθε αμέσως στο μυαλό μας η Χίλλαρυ Κλίντον ως αντίπαλος του χειμαρρώδους Donald Trump. Ίδια θλίψη στο βλέμμα, ίδια πριγκηπική σνομπαρία, ίδια πικρία, που δεν τους καταλάβαινε ο λαός. H Xίλλαρυ που χαρακτήρισε τους ψηφοφόρους του Τραμπ ως «white trash», απεδείχθη ο καλύτερος μεζές, καθώς συμβόλιζε ό,τι ακριβώς απεχθάνονταν, το «καλάθι των αξιοθρήνητων» –basket of deplorables, όπως τους αποκαλούσε με περιφρόνηση προεκλογικά. Μάλιστα, ένα χρόνο μετά έγραψε και βιβλίο για να πει: «Τα έκανα όλα σωστά. Ήμουν ταπεινή»…
Λ.
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
