Απόψεις

Ηττα ή Συντριβή;Ο Στάθης στον eniko

Ζωντανό τον τρώνε τον κ. Ξυδάκη τέως συνάδελφοί του στην «Καθημερινή». Στην Ελλάδα ζούμε. Στο δε ίδιο του το κόμμα τον κανιβαλίζουν. Στην Ελλάδα ζούμε…
Καλημέρα σας! «Ο Τσίπρας πανηγυρίζει και η Ελλάδα βουλιάζει» γράφει το «Focus». Στο ίδιο πνεύμα κινείται και μεγάλο μέρος του γερμανικού Τύπου επ’ εσχάτοις. Η κυρίαρχη πολιτική (Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών) στη Γερμανία θέλει την Ελλάδα Προτεκτοράτο, το ίδιο και η πλειοψηφία του Τύπου που υποστηρίζει την εν λόγω πολιτική. Παρά ταύτα, η αλήθεια, ενίοτε, γράφεται.
Ο Ναπολέων έλεγε ότι ο καλός στρατηγός διακρίνεται από τη σύνθεση του επιτελείου του – τον κ. Φλαμπουράρη, τον κ. Παππά, τον (τρόμο των διαπραγματεύσεων) κ. Τσακαλώτο, την Πασιονάρια κ. Αχτσιόγλου, τον κ. Πολάκη, τον κ. Καρανίκα κι άλλους Ικανάτους.
Αλλά, αν ο Τσίπρας διακρίνεται για το επιτελείο του, διακρίνεται περισσότερο για τις στρατηγικές του επιλογές. Απ’ όταν φόρεσε στο «Οχι» τον φερετζέ της αγυρτείας και το παρένδυσε σε «Ναι», όλα όσα επιχείρησε του βγήκαν Φάουσες, Αρπυιες και Χίμαιρες.
Εν πρώτοις το Χρέος. Πάντα ο Τσίπρας προχωρούσε στις (προαναγγελλόμενες από όλους τους άλλους) υποχωρήσεις του, ευαγγελιζόμενος ως αντίτιμο μιαν υποσχετική έστω για τη διευθέτηση του Χρέους. Ουδέποτε συνέβη.
Τώρα τελευταία επικαλέσθηκε (για λίγο και δι’ ολίγων) τη «συμμαχία των λογικών» – του απάντησε δεόντως η Ιερά Συμμαχία και ο ρέκτης ρήτωρ αναδιπλώθηκε ησύχως. Αντιθέτως, επιμένει στην, παλιά άλλωστε, εκτίμησή του για το χάσμα Βορρά – Νότου στον βαθμό που κάτι τέτοιο συνεπάγεται τη δημιουργία ενός Μετώπου του Νότου. Υπερφανής επιβεβαίωση αυτής της στρατηγικής εκτίμησης Τσίπρα είναι η πρόσφατη σύνοδος των Τεσσάρων στις Βερσαλλίες (για την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων), όπου οι τρεις από τις τέσσερις χώρες, η Γαλλία του Νότου, η Ιταλία του Νότου και η Ισπανία του Νότου προσχώρησαν, οι προδότρες, στον σιδηρόφρακτο Βορρά (Γερμανία).
Την ίδια αλά Μπρανκαλεόνε επιτυχία έχει να επιδείξει ο Τσίπρας στις εκτιμήσεις του για αντιθέσεις Μέρκελ – Σόιμπλε, για αντιθέσεις Ευρωπαϊκής Ενωσης – ΔΝΤ, για στροφή της Ευρώπης προς τη Σοσιαλδημοκρατία και άλλα συναφή παρόμοια. Η μόνη αντίθεση
που αυτός ο μαρξιστής-σε-επίπεδο-Καρανίκα δεν ανακάλυψε είναι η αντίθεση του Δου με το Νου κι όλο μαζί ΔουΝουΤου. Ομως, όλον αυτόν τον καιρό που ο Τσίπρας έπεφτε έξω σε όλες του τις εκτιμήσεις, τη μία μετά την άλλη, δεν παρέλειπε να παίρνει «αντίμετρα» υποσχόμενος ισοδύναμα και παράλληλα σύμπαντα άλλοτε χωρίς κόστος (εκτός από την επίδειξη μωρίας) κι άλλοτε με κόστος, όπως με το φιάσκο της… δέκατης τρίτης… σύνταξης.
Δεν μιλάμε εδώ για τα ψέματα, τους ευφημισμούς, τις σοφιστείες και τους λεονταρισμούς που μετέρχεται αυτή η κυβέρνηση στο κατς που παίζει με την πραγματικότητα, αλλά για στρατηγικές αποτυχίες στους στόχους και τις εκτιμήσεις της.
Και τώρα;Tο κόστος αυτής της συμφωνίας, αν επιτευχθεί θα είναι οδυνηρό και αν δεν επιτευχθεί οδυνηρότερο. Επαχθές και ειδεχθές, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Ταυτοχρόνως η Ευρώπη δεν πρόκειται να ωθήσει τον Τσίπρα σε εκλογές – τον χρειάζεται για να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά. Οσο για
τον ίδιο, ο μόνος λόγος για να βαδίσει με δική του πρωτοβουλία προς μια εκλογική ήττα τώρα, θα ήταν για να αποφύγει μια εκλογική συντριβή αργότερα.
Βεβαίως, στον σχεδιασμό που είναι σε θέση να κάνει το επιτελείο Τσίπρα – Καρανίκα, το παιγνίδι που κάνουν με τον χρόνο μπορεί να ποντάρει στο ενδεχόμενο της ποσοτικής χαλάρωσης, στο απρόβλεπτο και στο γεγονός ότι δεν τραβάει ο κ. Μητσοτάκης. Σε αυτήν την εκδοχή παραγνωρίζεται ή υποτιμάται η τιμωρητική διάθεση των Ελλήνων, που όσον οι ημέρες και όσον τα βάσανα, μεγαλώνει.
Ο Τσίπρας είναι τώρα υποχρεωμένος (στρατηγικό κατόρθωμα) να επιλέξει μεταξύ ήττας και συντριβής. Αν η ήττα τον οδηγήσει σε μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, θα συντρίψει το κόμμα του – ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτό. Συνεπώς η ήττα ως συντριβή ή η ήττα ως την τελική συντριβή είναι πλέον θέμα χρόνου και ταυτοχρόνως μονόδρομος. Εκτός απρόβλεπτων γεγονότων. Στα οποία δεν μπορεί κανείς να υπολογίζει, αλλά μόνον να ποντάρει.
Ο Τσίπρας δεν άλλαξε τίποτα (φέρ’ ειπείν, Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών), πρόδωσε πολλά (φέρ’ ειπείν, Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις) και προσχώρησε στην πεπατημένη του νεοφιλελευθερισμού, της εθνικής υποτέλειας και των αντιμεταρρυθμίσεων.
Εκτός λοιπόν από την εμφάνιση του Φρειδερίκου του Μεγάλου πάνω στην Πύλη του Αδριανού, σε τι άλλο μπορεί να ελπίζει ένας ιμιτασιόν Αλκιβιάδης;