H αδικία σε μια είναι αδικία σε όλους!
«Οι ΙWW έχουν κατηγορηθεί ότι έβαλαν τις γυναίκες μπροστά, η αλήθεια είναι, ότι οι ΙWW δεν τις κράτησαν ποτέ πίσω…»Elizabtheth Gurley Flynn (Rebel Girl)
Πρώτ’ απ’ όλα, ας έχουμε υπ’ όψιν μας ότι μιλώντας για την θέση της γυναίκας, η συντριπτική πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού ζει στον 3ο κόσμο, όπου πρωτίστως η θρησκεία εδώ και χιλιετίες και ακολούθως οι δομές των κοινωνιών έχουν την γυναίκα σε θέση όχι απλώς κατώτερη από αυτή του άνδρα, αλλά ενίοτε και κατώτερη αυτή του ανθρώπινου είδους.
Δεύτερον, όσον αφορά τις δυτικές κοινωνίες, τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά, γνωστοποιούνται ζητήματα σεξουαλικής παρενόχλησης, βίας ή και γυναικοκτονίας σε χώρους εργασίας, οικογένειες, σχολεία, δημόσιους χώρους, τα οποία κάθε άλλο παρά κάτι νέο αποτελούν για τις δυτικές κοινωνίες στις οποίες ζούμε. 162 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης, για τη διεκδίκηση της μείωσης των ωρών εργασίας και την εξίσωση των μισθών τους με εκείνους των ανδρών πολλά μοιάζουν να άλλαξαν, στην πραγματικότητα όμως οι όποιες βελτιώσεις έχουν γίνει δεν αναιρούν την καθιερωμένη ανισότητα, με τον αγώνα για χειραφέτηση να εξακολουθεί να είναι αναγκαίος σε άλλη κλίμακα.
Η θέση των γυναικών στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, στο δρόμο, εξακολουθεί να παραμένει δυσμενής και όπου μειώνεται το βιοτικό επίπεδο, ακόμα και χειροτερεύει. Περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο της δουλειάς, ελαστικές σχέσεις εργασίας στοχοθετημένα κατά των γυναικών, επισφάλεια, έμφυλοι περιορισμοί και αποκλεισμοί, απολύσεις εγκύων όπως επίσης και η διαιώνιση της μη αναγνώριση της συνεισφοράς στις οικιακές εργασίες ως μη αναγνωριζόμενης εργασίας, συνθέτουν το εργασιακό σκηνικό για τις γυναίκες εν έτη 2019. Επιπλέον, οι πολλαπλοί ρόλοι στους οποίους καλούνται καθημερινά να ανταποκριθούν στην προσωπική και την επαγγελματική τους ζωή, επιβαρύνουν τις γυναίκες,τις υποβαθμίζουν και καταπιέζουν τις ζωές τους, καθώς υποχρεούνται να αποδεικνύουν διαρκώς στα αφεντικά, τους φίλους, τους ερωτικούς συντρόφους, στους συναδέλφους, στο δρόμο, στα ΜΜΕ ότι ανταποκρίνονται στα όποια πρότυπα θέτει για τις γυναίκες το κυρίαρχο σύστημα και ότι «αξίζουν όλα όσα τους παραχωρεί η πατριαρχία».
Για τις γυναίκες της IWW από πολύ νωρίς, κάθε είδους καταπίεση στάθηκε ως αφετηρία για έναν ισότιμο αγώνα ανδρών & γυναικών για την ελευθερία. Από την Elizabeth Garley Flynn η οποία μίλησε για μια ένωση των εργαζομένων και την IWW που είχε ισότιμα μπροστά τις γυναίκες για να μπορούν να μιλούν για τα ζητήματα που τις αφορούσαν αλλά και για τα ζητήματα των εργατών συνολικά, μέχρι και την απεργία των Bread&Roses, όπου απόσπασμα γυναικών των IWW βγήκε μπροστά στηρίζοντας την απεργία ως μια εργατική απεργία που αφορούσε όλες και όλους λέγοντας «We want bread and roses too». Την Mother Jones, τη Lucy Parsons, τη Matilda Rabinowitz, την Helen Keller, την Felix Arrellano, την Anni Westbrook και πολλές χιλιάδες ακόμη γυναίκες οι οποίες συμμετείχαν ενεργά στα συνδικάτα τους, στους χώρους εργασίας τους και αγωνίζονταν όχι μόνο για τα γυναικεία ζητήματα αλλά τα ζητήματα που αφορούσαν τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στο σύνολο της καθημερινής ζωής, καθώς έβλεπαν τις εαυτές τους ως εργαζόμενες γυναίκες, αξίζει κανείς να τιμά με τη μνήμη αλλά και τους αγώνες του/της στο τώρα.
Η αδικία σε έναν και σε μία, είναι αδικία για όλους και όλες. Η αδικία δε θα σταματήσει αν δε βρει εμπόδιο όλες και όλους εμάς απέναντί της. Προτάσσουμε τον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση για την άρση κάθε καταπίεσης και βίας (συμπεριλαμβανομένης της έμφυλης) στις ζωές και τις δουλειές μας.
Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)Περιφερειακή Οργανωτική Επιτροπή (GreROC)
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
