Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, ΤΟ 1953, ΑΠΟ 19ΧΡΟΝΟ ΒΟΥΛΓΑΡΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ
Στις 3 Μαρτίου 1953, δύο ημέρες πριν από τον θάνατο του Στάλιν, ο 19χρονος τότε βούλγαρος αναρχικός Γκεόργκι Κωνσταντίνωφ ανατινάζει το άγαλμα του σφαγέα Στάλιν στο Πάρκο Ελευθερίας στη Σόφια. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για 10 χρόνια.
Ο Γκεόρκι Κωνσταντίνωφ σήμερα: «Πώς το οργανώσαμε; Ένας φίλος, με τον οποίον μας δίκασαν μαζί, είχε πάει φαντάρος. Από εκεί μπορούσε να βγάλει όλα τα εκρηκτικά υλικά που χρειαζόμασταν ώστε να φτιάξουμε τη βόμβα. Τότε, στο Πάρκο Ελευθερίας υπήρχε, πάνω σε ένα βάθρο ύψους 2 μέτρων, το άγαλμα του Στάλιν με ύψος 4-5 μέτρα. Το άγαλμα έδειχνε προς το μέλλον. Τοποθετήσαμε τη βόμβα μας ανάμεσα στα δύο του πόδια. Όταν αυτή ανατινάχθηκε, έριξε τα πόδια και το άγαλμα έπεσε».
Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από τις αναμνήσεις του Γεόργκι Κωνσταντίνωφ (Yavor Tarinski, Αφιέρωμα για το Μαύρο Ημερολόγιο του ελευθεριακού κινήματος Βουλγαρίας).
«Αυτό συνέβη ακριβώς στις 3 Μαρτίου (σ.σ. η μέρα της ανεξαρτησίας της Βουλγαρίας από την Οθωμανική αυτοκρατορία) το 1953 στις 7:30 το απόγευμα. Εκείνη την ώρα εκεί υπήρχαν τεράστιες εκδηλώσεις, διοργανωμένες από το καθεστώς -με γύρω στα 200.000 άτομα. Μετά την τοποθέτηση της βόμβας απομακρύνθηκα, ενώ οι φίλοι μου πήραν το τραμ και έφυγαν. Εγώ έμεινα ανάμεσα στο πλήθος της συγκέντρωσης ώστε να παρακολουθήσω την έκρηξη και αυτό που θα ακολουθούσε. Μετά την έκρηξη ένας αστυφύλακας έτρεξε σε ένα δημόσιο τηλέφωνο για να τηλεφωνήσει στα κεντρικά τους. Δέκα λεπτά αργότερα, άρχισαν να έρχονται μεγάλα μαύρα φορτηγά, γεμάτα με αστυφύλακες της μιλίτσια, και τζιπάκια με αξιωματούχους της κρατικής ασφάλειας. Περικύκλωσαν το πάρκο με μπλόκα και, επειδή εκείνη την ώρα υπήρχαν πολλά ζευγαράκια μέσα, άρχιζαν να τους συλλαμβάνουν και να τους φορτώνουν στα φορτηγά. Αυτό είναι που είδα εκείνο το βράδυ. Μετά την ανατίναξη του αγάλματος, έγινε η προδοσία. Ένας ηλικιωμένος άντρας, με τον οποίον ένας δικός μας είχε επαφή, και από τον οποίον περίμενε όπλα, έδινε πληροφορίες στις αρχές. Έπειτα από τη σύλληψή μου και τη δική, ήρθε η σειρά της φυλακής -στην οποία μου είπαν εξαρχής πως έχω γλιτώσει τον θάνατο, αλλά τώρα που είμαι στα χέρια τους θα μετανιώσω που δεν με εκτέλεσαν. Είμαι ένας από τους λίγους που έχουν περάσει πάνω από τα μισά τους χρόνια στη φυλακή (σύνολο πάνω από 10 χρόνια) σε απόλυτη απομόνωση. Σου στερούν εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, κουβέντες. Τα κελιά αριστερά και δεξιά από το δικό μου ήταν άδεια, για να μην μπορώ να επικοινωνώ με τους διπλανούς χτυπώντας στους τοίχους. Απαγορευόταν στους φρουρούς να μιλούν μαζί μου. […] Βγήκα από τη φυλακή στα τέλη του 1962, όταν και υπήρξε μια γενική αμνηστία διατασσομένη από τη Μόσχα. Τότε η Μόσχα προσπαθούσε να ζεστάνει τις σχέσεις της με τον δυτικό κόσμο και ένα από τα αιτήματα της Δύσης ήταν πρώτα να καθιερώσει μια ειρηνική συνύπαρξη με τους δικούς της κρατούμενους».
Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Κωνσταντίνωφ καταφέρνει να δραπετεύσει στη Γαλλία μέσω της Γιουγκοσλαβίας για να αποφύγει την περαιτέρω καταστολή. Επέστρεψε στη Βουλγαρία το 1991, μετά την πτώση του καθεστώτος, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Είναι μέλος της Ομοσπονδίας Αναρχικών Βουλγαρίας “ФАБ”, η οποία το 2019 έκλεισε έναν αιώνα ύπαρξης.
Συσπείρωση Αναρχικών
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
