Η Δημιουργία της Καταστροφής
(Το παρακάτω άρθρο έχει γραφεί από τον Kevin Tucker τον Φεβρουάριο του 2009, με αφορμή τους σεισμούς των περασμένων ετών στην Ινδία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.)
Δεν μπορεί κάποιος παρά να νιώσει τύψεις για τα χιλιάδες θύματα που άφησαν πίσω τους οι μεγάλοι σεισμοί που έπληξαν την Ινδία. Ασχέτως των πολιτικών απόψεων του καθενός, το είδος των κακουχιών που πολλοί αναγκάστηκαν να υπομείνουν εξαιτίας αυτού του φαινομένου, έχει προκαλέσει, σε όσους γνωρίζουν την κατάσταση, αρκετά συναισθήματα συμπάθειας προς τους πληγέντες. Ποια είναι, όμως, τα διδάγματα που αντλούνται από αυτό το γεγονός; Η βοήθεια αποστέλλεται με το σκεπτικό ότι θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση των περιοχών που έχουν πληγεί ή θα βοηθήσει στην πρόληψη νέων καταστάσεων; Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι ότι η τραγωδία θα μείνει στα βιβλία της ιστορίας και οι Ινδοί θα θρηνήσουν τους νεκρούς τους, ωστόσο η χώρα θα ανοικοδομηθεί και οι μπίζνες θα συνεχιστούν για άλλη μια φορά. Αυτό θα γίνεται, τουλάχιστον μέχρι να χτυπήσει ο επόμενος σεισμός ή κάποια άλλη «φυσική καταστροφή». Με ανάλογο τρόπο, εξάλλου, αντιμετωπίστηκε κάθε άλλη μεγάλη «καταστροφή» των τελευταίων χρόνων. Αυτός ο σεισμός δεν είναι το πρώτο ή το τελευταίο περιστατικό αυτού του μεγέθους και τύπου που λαμβάνει χώρα, οπότε τι κάνουμε; Ανοικοδομούμε και προχωράμε, αφιερώνοντας περισσότερη προσπάθεια και πάθος απ’ ό,τι πριν, για να συμβάλουμε στη διατήρηση του αδύνατου ιδανικού, το οποίο ορίζει ότι μπορούμε να διατηρήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής που έχουμε.
Γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο να επαναξιολογούμε αυτήν την κατάσταση που επαναλαμβάνεται. Η νοοτροπία ότι ανεξάρτητα από το χαρτί [στμ.: εννοεί τα μηνύματα/φαινόμενα της Φύσης] που μας μοιράζει η φύση (ακόμα κι αν αυτό το χαρτί προέρχεται από την υπερθέρμανση του πλανήτη ή τις υπόγειες δοκιμές πυρηνικών όπλων ή κάποιο άλλο «αναγκαίο κακό της προόδου»), εμείς θα υπομείνουμε, και κάθε φορά θα το κάνουμε με περισσότερο σθένος και αντοχή. Κάθε φορά που συμβαίνει μια «καταστροφή» αυτού του τύπου, την αντιμετωπίζουμε σαν να μας έχει αδικήσει η φύση. Σε πολλές περιπτώσεις δεν προσφέρουμε τίποτα περισσότερο από συμπάθεια και βοήθεια σε όσους υπέφεραν, κυρίως από χαρά που δεν ήμασταν εμείς αυτοί που αναγκαστήκαμε να υπομείνουμε τέτοιες κακουχίες. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, κλείνουμε τα μάτια στην πραγματική διάσταση του ζητήματος: ότι η φύση ενεργεί σε κύκλους που δεν μπορούμε καθόλου να καταλάβουμε.
Η ισορροπία της φύσης και οι προσπάθειές μας να την αρνηθούμε
μια σειρά από αλληλένδετες γραμμές.)
Οι κύκλοι της φύσης είναι τελείως διαφορετικοί από οποιονδήποτε ανθρώπινο κύκλο που έχει δημιουργηθεί (εκτός από τους βασικούς κύκλους της γέννησης έως και τον θάνατο, που όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε). Οι κύκλοι της φύσης χτίζονται πάνω σε μια ισορροπία, η οποία έχει διατηρήσει την λειτουργία του φυσικού κόσμου κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων χρόνων της ύπαρξής του. Είναι απρόβλεπτοι και χαοτικοί. Ποτέ δεν θα έρθουν και δε θα φύγουν με τον ίδιο τρόπο, ή ακόμη περισσότερο, ποτέ δε θα έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Το μόνο που θα κάνουν σίγουρα είναι να δράσουν ως καταλύτης στους κύκλους ζωής όλων των ζωντανών όντων. Αυτή η αέναη κίνηση είναι που παρέχει τον αέρα που αναπνέουμε, το φαγητό που τρώμε, το νερό που πίνουμε και οτιδήποτε άλλο επιτρέπει τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι αυτό καταστροφή; Όχι, η καταστροφή συνεπάγεται όλεθρο με μια πολύ αρνητική έννοια. Συνεπάγεται ατυχία και θάνατο (φυσικά, αυτό από μόνο του παρουσιάζει την αντίληψη των εγγενών λειτουργιών της πολιτισμένης-κατακτητικής-λογικής σκέψης). Είναι ένας κύκλος ζωής κάτι το καταστροφικό; Φυσικά και δεν είναι. Μπορεί να εμπλέκεται ο θάνατος, αλλά δεν είναι το τέλος της ζωής (όπως υπονοείται σε όλες τις γλώσσες, σε όλο τον κόσμο), αλλά η άνθηση της ζωής. Η φύση θα αναπληρώσει και θα ανανεώσει τον εαυτό της. Αυτό είναι απαραίτητο για τη ζωή (η άποψη ότι ο θάνατος είναι κάτι για το οποίο πρέπει να θρηνήσουμε είναι ένα ακόμη κομμάτι της αυτοαπομάκρυνσής μας από το σύνολο της φύσης). Πώς γίνεται, λοιπόν, αυτό να είναι μια «καταστροφή»; Είναι προφανές, ότι υπάρχει δυστυχία όταν συμβαίνουν γεγονότα όπως ο σεισμός στην Ινδία, ή οι τεράστιες πλημμύρες, ή οι καταστροφικές πυρκαγιές και ούτω καθεξής, αλλά γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως η γη στην Ινδία άνοιξε ξαφνικά και καταβρόχθισε χιλιάδες σώματα ή μήπως η κίνηση του φλοιού της γης (ένας φυσικός κύκλος οικολογικής βιωσιμότητας) προκάλεσε την μετακίνηση των θεμελίων των μη βιώσιμων, υπέργειων δομών/κατασκευών, και στις περισσότερες περιπτώσεις, ως το σημείο της κατάρρευσης τους; Παρά το γεγονός, ότι μεγαλώσαμε με την επιστημονική φαντασία και με εξωφρενικές ιστορίες δράσης και περιπέτειας, γνωρίζουμε ότι η Γη δεν ανοίγει και καταπίνει χιλιάδες ζωές όταν εκδηλώνεται ένας σεισμός. Άρα το προφανές πρόβλημα, είναι ότι η δυστυχία προκαλείται από το γεγονός, ότι οι πανύψηλες πόλεις μας δεν μπορούν να αντέξουν τους κύκλους της Γης. Αυτός ήταν ο λόγος που πολλοί υψηλά αμειβόμενοι κατασκευαστές προσπαθούν να δημιουργήσουν θεμέλια που μπορούν να αντέξουν μικρές μετακινήσεις στον φλοιό της Γης. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε η αφορμή για μια μαζική επανεξέταση των θεμελίων της πολιτισμένης σκέψης. Περιστατικά όπως αυτό, είναι σημάδια ότι η Γη ουρλιάζει «φτάνει πια!», αλλά δεν την ακούμε. Αντίθετα, συσπειρωνόμαστε για να καταπολεμήσουμε την απώλεια της κυριαρχίας μας στη φύση και να εργαστούμε για να ανακτήσουμε τον θρόνο μας. Υπάρχει ένα εγγενές λάθος εδώ. Τι σημαίνει καταστροφή; Ή καλύτερα, τι προκαλεί τη συμφορά μιας καταστροφής; Αυτή η Γη κατοικείται για εκατομμύρια χρόνια από δισεκατομμύρια είδη, ωστόσο οι πολιτισμένοι άνθρωποι φαίνεται να είναι οι μόνοι που φοβούνται τους φυσικούς κύκλους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα θεμέλια του πολιτισμού είναι προφανή: οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι θα τροποποιούσαν το περιβάλλον τους ώστε να ταιριάζει σε έναν τρόπο ζωής που θα τους παρείχε περισσότερα από αυτά που ήθελαν. Αυτή η αντίληψη αφορούσε όλους τους ανθρώπους; Όχι. Ήταν επειδή έχουμε πλαστεί κατ’ εικόνα του Θεού, και η Γη αφήνεται στην κυριαρχία μας; Όχι, υπήρχαμε πολύ πριν από την εμφάνιση του πολιτισμού και ζούσαμε όπως όλα τα άλλα είδη. Δεν πρέπει, βέβαια, να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ιδέα του Θεού προέκυψε μόνο όταν θα έπρεπε να ξεγελαστεί η μάζα των ανθρώπων, η οποία διαφορετικά θα είχε σφαγιαστεί από μια πεπεισμένη μέχρι το μεδούλι μειοψηφία. Η ιδέα του Θεού/Θεών δικαιολογούσε τον πόλεμο που θα έκανε η ανθρωπότητα ενάντια στη φύση για να γίνει ο βασιλιάς της. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει θεός/δημιουργός/εξωτερική δύναμη; Ανεξάρτητα από το αν ο Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει δόξα και μεγαλοπρέπεια στη μαζική καταστροφή που έχει προκαλέσει ο πολιτισμός στη φύση και στους πληθυσμούς. Με ή χωρίς Θεό, οδεύουμε προς την αυτοκτονία (αυτό το γεγονός είναι ευρέως γνωστό και δεν θα επικεντρωθεί αυτό το κείμενο σε αυτό το θέμα).
Ρύπανση του Ιστού της Ζωής
Όλοι και όλα είναι αλληλένδετα με τον ιστό της ζωής· αυτό συμβαίνει, πέραν των άλλων, προκειμένου να εκτελείται το ελάχιστο των λειτουργιών επιβίωσης. Αυτή η σχέση εξάρτησης καθορίζεται από τους κύκλους της ζωής, και παρ’ ότι υπάρχει δυνατότητα για αλλαγή, απαιτείται ισορροπία. Όταν χάνεται η ισορροπία στο ένα άκρο του κύκλου, θα επηρεαστεί ολόκληρος ο ιστός. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο, και γι’ αυτό η φύση περνάει από κύκλους για να διατηρεί σε τάξη την ισορροπία της ζωής. Όλα τα πράγματα ακολουθούν αυτόν τον βασικό κανόνα ύπαρξης και όσα δεν το κάνουν εξαφανίζονται ή μένουν πίσω. Έτσι λειτουργεί η ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όμως, πριν από περίπου 10.000 χρόνια, μια ομάδα Homo sapiens αποφάσισε ότι αυτό δεν της άρεσε. Το σύνολο των Homo sapiens ζούσαν με την τροφοσυλλογή, το κυνήγι και, σε ορισμένες περιπτώσεις με τη γεωργία μικρής κλίμακας (αλλά σε καμία περίπτωση ως το μοναδικό ή πρωταρχικό μέσο παροχής των βασικών στοιχείων της ζωής). Αυτή η ομάδα αποφάσισε ότι θα συμμετείχε στην πλήρη διαχείριση της Γης. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες, αυτή η ομάδα απαιτούσε αλλαγή στη σειρά των πραγμάτων. Το μέγεθος της αλλαγής αυξήθηκε σταδιακά, καθώς η εξάρτηση και το πλεόνασμα οδήγησαν σε υπερβολική αύξηση του πληθυσμού και στην ανάγκη για περισσότερους πόρους. Σε συνάρτηση με αυτή την αλλαγή πραγματοποιήθηκε και η μόνιμη εγκατάσταση. Προκειμένου να παράγεται συστηματικά τροφή, χρειαζόταν μια συνεχής και μακροπρόθεσμη δέσμευση με ορισμένα εδάφη της γης. Εδώ η εξάρτηση από τον ιστό της ζωής άλλαξε στο να γίνει εξάρτηση από την ομοιομορφία. Προκειμένου να επιβιώσει η ομάδα, χρειαζόταν να υπάρχει μια συγκεκριμένη ποσότητα τροφής διαθέσιμη. Οποιοδήποτε απρόβλεπτο πλήγμα σε αυτό θα οδηγούσε σε καταστροφή, αφού δεν υπήρχαν διαθέσιμα εναλλακτικά μέσα επιβίωσης. Όπως μπορεί να διαπιστώσει καθένας από εμάς καθώς παρατηρεί την τρέχουσα κατάστασή μας, αυτή η ομάδα μεγάλωνε και κατακτούσε, μέχρι που απαίτησε από ολόκληρο τον πλανήτη να αναλαμβάνει διαφορετικούς ρόλους στην παροχή των απαραίτητων (και όλο και πιο περιττών) στοιχείων για την επιβίωση. Το θεμέλιο αυτού ήταν η μόνιμη εγκατάσταση σε μια περιοχή της γης. Στην πλειονότητα τους τα οικοδομήματα κατασκευάστηκαν κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες και απαιτούνταν συνεχής συντήρηση, αλλιώς το έργο θα αναλάμβαναν οι… νόμοι της βαρύτητας. Οικοδομήθηκαν πάνω στην ανυπόστατη θεωρία ότι η φύση θα απέχει από τους κύκλους ζωής της στα εδάφη όπου έχουμε τοποθετήσει τις σημαίες της κυριαρχίας μας. Αυτό μάς έφερε στην τρέχουσα κατάσταση των καταστροφών στον πλανήτη.
Η καταστροφή που προκαλεί η εξάρτηση από τους συνθετικούς κύκλους του πολιτισμού
Ένας σεισμός σε περιοχή με μη πολιτισμένη ζωή θα είχε μικρές συνέπειες. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πέσει ένα δέντρο σε ένα ανυποψίαστο ζώο, αλλά αυτό είναι κάτι αναμενόμενο. Στην περίπτωσή μας, εάν ένα κτίριο καταρρεύσει, θα αποτελέσει τάφο για χιλιάδες ανυποψίαστους κατοίκους. Η πρώτη κατάσταση, η οποία μπορεί να προκαλέσει προσωρινό πόνο, δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα επίκεντρο καταστροφής μεγάλης κλίμακας. Όταν μια πόλη διαλύεται, μετατρέπεται σε έναν παρατεταμένο πόνο. Οι άνθρωποι στην πόλη εξαρτώνται από τη ζωή που ακολουθεί τους συνθετικούς κύκλους του πολιτισμού. Αν δεν υπάρχουν τρόφιμα στα ράφια του παντοπωλείου, οι άνθρωποι θα λιμοκτονήσουν. Εάν ο χώρος εργασίας τους συντριβεί από ένα τέτοιο συμβάν, δεν θα έχουν χρήματα για να αγοράσουν φαγητό. Αν κάποιο γεγονός, όπως μια πυρκαγιά, εξαφάνιζε την κατοικία τους, θα έχαναν σχεδόν τα πάντα και θα διακυβευόταν η ίδια τους η ζωή. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι γύρω κοινότητες μπορεί να προσφέρουν κάποια βοήθεια, αλλά τι συμβαίνει με την περίπτωση ενός γεγονότος τέτοιου μεγέθους όπως ο σεισμός της Ινδίας; Το μήνυμα είναι σαφές: εφ’ όσον εξαρτόμαστε από κάποιον φυσικό νόμο των Διαρκών Κύκλων Ζωής –τον οποίο είναι αδύνατο να ελέγξουμε– προκειμένου να ανταποκριθούμε στις ανάγκες μιας συνθετικής/βιομηχανοποιημένης κοινωνίας, η ύπαρξή μας είναι αβέβαιη. Ο σεισμός στην Ινδία είναι ένα από τα πολλά προειδοποιητικά σημάδια, ότι ο τρόπος ζωής μας δεν βρίσκεται σε ισορροπία με τη φύση και αν δεν κάνουμε κάτι για να τον αλλάξουμε, αντιμετωπίζουμε με βεβαιότητα την εξαφάνισή μας. Ο σεισμός της Ινδίας είναι μια ακραία προειδοποίηση και πολλοί μπορεί να αισθάνονται ότι ζουν σε μια περιοχή όπου είναι απίθανο να έχουν την ίδια μοίρα με τους χιλιάδες Ινδούς. Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά για να δούμε τις προειδοποιήσεις κοντά στο σπίτι μας, για να καταλάβουμε. Σχεδόν κάθε μέρα στις ειδήσεις, ακούμε για τον τραγικό θάνατο μιας ολόκληρης οικογένειας που κοιμόταν όταν μια πυρκαγιά της πήρε τη ζωή και όλα τα επίγεια υπάρχοντά της. Ή ίσως, όταν κάποιο μέλος της οικογένειας ξύπνησε και παραλίγο να πεθάνει, προσπαθώντας να σώσει όλα τα υπάρχοντα χωρίς τα οποία δεν μπορούσαν να ζήσουν. Το τσιγάρο που πέταξε κάποιος στην αυλή τους ή η κατσαρόλα που έμεινε κατά λάθος πάνω στο μάτι της κουζίνας ή η πρίζα που ήταν ελαττωματικά καλωδιωμένη ή η διαρροή αερίου στο φούρνο μπορεί να προκάλεσε αυτήν τη φωτιά. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο τρόποι για να πεθάνεις σε οποιαδήποτε από τις σύγχρονες δομές μας. Μια πυρκαγιά είναι απλώς ένα παράδειγμα, η προσπάθεια αποτροπής αυτής της αναπόφευκτης πιθανότητας δεν θα σας εμποδίσει να πέσετε από τις σκάλες ή να σας τραυματίσει σοβαρά ένα πιο αιχμηρό αντικείμενο σε ένα περίεργο ατύχημα που ποτέ δεν πιστεύατε ότι θα σας συμβεί (ειδικά όχι σε εσάς!). Αυτά συμβαίνουν χιλιάδες φορές την ημέρα και στρέφουμε την ευθύνη για κάθε περιστατικό σε όποιον στόχο είναι διαθέσιμος. Η πραγματικότητα της κατάστασης είναι ότι υπάρχει εδώ ένα ολόκληρο σύστημα σκέψεων και πρακτικών που διαιωνίζει αυτό το πρόβλημα.
Η αποτυχία του ελέγχου
Ο έλεγχος είναι κεντρικό στοιχείο του πολιτισμού. Ο έλεγχος της φύσης είναι αδύνατος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτό, όμως, δεν μας έχει σταματήσει. Οι λόγοι που προσπαθούμε να ελέγξουμε τους κύκλους της φύσης είναι προφανείς: καταστρέφουν όλα αυτά για τα οποία εργαζόμαστε τόσο σκληρά για να τα δομήσουμε και να τα διατηρήσουμε. Η διάβρωση επιβαρύνει τα εμπορικά κέντρα που κατασκευάζουμε. Η βαρύτητα επιβαρύνει τους ουρανοξύστες (και ακόμα περισσότερο τα αεροπλάνα!). Και όταν απογυμνώνουμε από δέντρα τις κορυφές των βουνών και των λόφων, οι άνεμοι και οι βροχές καταστρέφουν όλο και περισσότερες από τις κατασκευές που χτίζουμε στη θέση τους. Δεν υπάρχει τρόπος να αναχαιτίσουμε τη φύση και οι προσπάθειές μας θα γυρίσουν σαν μπούμερανγκ πίσω σε εμάς. Αυτό είναι ιδιαίτερα σαφές, όταν πρόκειται για τη «διαχείριση των δασών». Έχουμε ειδικούς που περνούν χρόνια σε σχολές μαθαίνοντας πώς να εξάγουν πόρους από τη φύση, με τρόπους που να επιτρέπουν σε κάποια ζωή να συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και πέρα από την άντληση των φυσικών πόρων. Αυτό φυσικά δεν εξαιρείται από τη μαζική εξαπάτηση και τη διαφθορά που έχει ενσταλάξει η εξουσία που έχουμε επιλέξει μόνοι μας να αποδεχόμαστε. Μια δασική πυρκαγιά δεν είναι καταστροφή, όσο σκληρά κι αν προσποιούμαστε. Αυτό που συμβαίνει σε μια δασική πυρκαγιά είναι πέρα από την ικανότητα κατανόησής μας. Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, όμως, ότι αυτό που συμβαίνει είναι μια αναζωογόνηση της ζωής στα δάση. Ωστόσο, όταν κηρύσσουμε τα υπολείμματα της φύσης ως «πάρκα», πρέπει να παρέχουμε μια υπηρεσία σε όσους αισθάνονται ότι πληρώνουν για αυτά, ώστε να μην κοπούν. Αυτά είναι τα «πάρκα» που υπάρχουν για τη διασκέδαση των κατοίκων της πόλης, των φορολογούμενων (που αγνοούν τη μαζική αποψίλωση των δασών που συμβαίνει σε αυτά τα εδάφη). Πρέπει, λοιπόν, να κρατήσουν τα πάρκα για να τα δουν όσοι έρχονται για να τα επισκεφθούν και το να αφήσουμε μια φωτιά να ανάψει εκεί φυσικά θα μπορούσε να είναι καταστροφικό. Έτσι, στο όνομα της διατήρησης, μια δασική πυρκαγιά σβήνει με χημικές ουσίες, οι οποίες αργότερα θα βρουν το δρόμο τους πίσω στα ποτάμια και τα ρυάκια, στο έδαφος και τον αέρα και στα σώματα όλων των έμβιων όντων (φυσικά, αυτό περιλαμβάνει και τις μη φυσικές πυρκαγιές, όπως π.χ. αυτές που προκαλούνται από κατασκηνωτές που δεν έχουν την ευσυνειδησία να παρακολουθούν τις φωτιές που ανάβουν). Υπάρχει ο φόβος ότι η φωτιά θα επεκταθεί και στις κοντινές πόλεις. Οι φυλές και οι κοινωνίες κυνηγών δεν ανησυχούσαν ποτέ για αυτά τα πράγματα, γιατί οι πυρκαγιές δεν αποτελούσαν απειλή γι’ αυτές. Δεν είχαν ούτε υπόγεια ούτε γραμμές αερίου. Δεν είχαν ούτε καν πλεόνασμα τροφών. Μπορεί να ήταν μια δοκιμασία, αλλά δεν ήταν θανατηφόρα, όπως είναι για εμάς. Ωστόσο, αυτό δεν μας εμποδίζει να συνεχίζουμε να προσπαθούμε να ελέγξουμε τη φύση. Δηλητηριάζουμε το περιβάλλον και τους εαυτούς μας για να δώσουμε την εικόνα ότι μπορούμε να ελέγξουμε με βιώσιμο τρόπο τη φύση. Ωστόσο, η φύση, είναι και παραμένει πέρα από τον έλεγχό μας.
Τα ελαττωματικά θεμέλια του πολιτισμού
Τα θεμέλια του πολιτισμού χτίζονται πάνω σε μυωπικές λογικές. Βλέπουμε μόνο ό,τι είναι προσοδοφόρο για εμάς, αλλά ολόκληρος ο ιστός της ζωής είναι πέρα από τη σκέψη μας. Εξοντώνουμε έντομα ή τρωκτικά, και μετά δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έχει αυξηθεί ο πληθυσμός άλλων «παράσιτων». Ο ιστός της ζωής ισορροπεί μόνος του. Όμως, όταν βλέπουμε μόνο τα μέρη που είναι χρήσιμα για εμάς, και δεν δείχνουμε σεβασμό για τη ζωή, χαλάμε την ισορροπία. Όταν αποψιλώνουμε τα τροπικά δάση, δεν καταλαβαίνουμε γιατί τα νέα δέντρα δεν είναι υγιή όπως τα προηγούμενα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γνωρίζαμε ότι είναι απαραίτητα τα βακτήρια, τα οποία χρειάζονται εκατοντάδες χρόνια για να αναπτυχθούν, αλλά τα καταστρέψαμε όλα όταν καθαρίσαμε το δάσος εκ των προτέρων. Δεν είναι θέμα έλλειψης γνώσης, είναι απλώς ένα γεγονός που ο πολιτισμός αρνήθηκε να αναγνωρίσει πως: η ζωή, η φύση είναι πολύ περίπλοκη για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε όλες τις λειτουργίες της. Δεν είναι ο στόχος μας, ως άνθρωποι, να τα καταλάβουμε όλα, αλλά να πραγματοποιήσουμε το μέρος των κύκλων μας. Όταν βγήκαμε από τους κύκλους μας και ξεκινήσαμε τον δρόμο για την κυριαρχία του πλανήτη και των βασιλείων των φύσης που υπάρχουν σε αυτόν, παραβλέψαμε αυτό το βασικό γεγονός. Οδεύοντας προς το σημείο της σχεδόν ολοκληρωτικής κυριαρχίας (που μας μεταφέρει στον ίδιο τον πυρήνα της ζωής όπως το ξέρουμε, το DNA), συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο τα αποτελέσματα της μυωπίας μας. Αιώνες ανέμελης βιομηχανοποίησης έχουν προκαλέσει τεράστιες επιπτώσεις στα οικοσυστήματα και η πραγματικότητα αυτού του γεγονότος μάς χτυπάει στα κατά πρόσωπο και μας δίνει καρκινικούς όγκους, χρόνια τώρα. Προφανώς, αυτό θα έπρεπε να αποτελέσει έδαφος για μια συνολική επανεξέταση των βασικών θεωρήσεων των πολιτισμών. Ωστόσο, οδήγησε μόνο σε ελαφρύ πρασίνισμα του βιομηχανικού συστήματος και σε μαζική απάτη από την πλευρά των δημοσίων σχέσεων. Εξακολουθούμε να ζούμε με το ρητό «πρόοδος με κάθε απαραίτητο μέσο». Ο κύκλος των «αναγκαίων κακών» διευρύνεται συνεχώς για να καλύψει το επίπεδο των πόρων που απαιτούνται για να τροφοδοτήσει τον πολιτισμό του θανάτου. Ο ορθολογισμός μας στο να προσδιορίζουμε τι θα επιτρέψουμε να συμβεί, ώστε να γεμίσουμε τον καταναλωτικό τρόπο ζωής μας, αντλείται από τα βάθη της απληστίας στο όνομα του χρήματος, αυτού που μας αντιπροσωπεύει και που έγινε θεός μας. Ο αέρας, το νερό, το έδαφος και η ίδια η ουσία της ζωής μας μολύνονται. Ζούμε με τη νοοτροπία τού «ό,τι βλέπουμε δεν μας ενοχλεί», καθώς πετάμε ό,τι πιστεύουμε ότι δεν μας χρησιμεύει στους σωρούς σκουπιδιών που περιβάλλουν τις πόλεις μας (και πέρα από αυτά τα όρια, όπως είναι τώρα τα σκουπίδια μας που χύνονται στο διάστημα και στον βυθό της θάλασσας). Όλα αυτά για να διατηρήσουμε την ιδέα ότι είμαστε ανώτεροι και πως υπάρχουμε έξω από τη σφαίρα της φύσης, πως έχουμε την ικανότητα να την ελέγξουμε και να καθορίσουμε τη μοίρα της, ότι θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο DNA και να χειριστούμε την εξέλιξη για να συμβαδίσουμε με τις ασθένειες [τα διπροϊόντα (bi-products) της βιομηχανικής/τεχνολογικής ύπαρξης]. Καλύπτουμε τα αυτιά μας στις προειδοποιήσεις της φύσης ότι αυτό δεν είναι έτσι, αλλά αυτό δεν θα εμποδίσει τις συνέπειες που θα μας ωθήσουν στην εξαφάνιση. Πρέπει να αρχίσουμε να ακούμε και να αναρωτηθούμε: «αξίζει τον κόπο;»
Παίρνοντας μαθήματα από την καταστροφή
Είναι πέρα για πέρα προφανές, ότι δεν γεννηθήκαμε ώστε να κυριαρχούμε στη φύση. Τι είναι αυτό στο οποίο γαντζωθήκαμε και δεν μπορούμε απλά να το αφήσουμε; Η διαμεσολαβημένη ύπαρξή μας, το μέλλον στο οποίο διαρκώς προσβλέπουμε αλλά δεν θα φτάσουμε ποτέ, η προσδοκία ότι δεν χρειάζεται να εργαζόμαστε πια για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες επιβίωσης μας, όλα τα υλικά μας αγαθά που θα μπορούσαν να εξαφανιστούν σε μια απρόβλεπτη φωτιά, για τα οποία ωστόσο, θα ήμασταν πρόθυμοι να πεθάνουμε για να τα σώσουμε. Ολόκληρη η πολιτισμένη ύπαρξη είναι ένα βάρος, τόσο για τον πλανήτη όσο και για τη δική μας ζωή. Μέχρι πότε θα προσπαθούμε να κρατάμε ψηλά την αδύνατη αυτοκρατορία; Ως πότε θα προσπαθούμε να δικαιολογούμε την καταστροφή μας, όταν αυτό ακριβώς που λατρεύουμε θα μπορούσε να μας καταστρέψει ανά πάσα στιγμή; Οι ζωές μας κινδυνεύουν μέσα και από τον πολιτισμό. Ποτέ δεν ξέρουμε τι καταστροφή θα μπορούσε να συμβεί ή πότε, αλλά είμαστε παγιδευμένοι. Τα πάντα γύρω μας θα μπορούσαν να μας αφαιρέσουν τη ζωή· τι θα είχαμε να πούμε για αυτό, πέρα από τη συμβολή μας στο αδύνατο όνειρο; Οι καταστροφές είναι ένα από τα πολλά κόστη του πολιτισμού και της μόνιμης εγκατάστασης· θα συμβαίνουν όσο υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις. Θα αρχίσουμε, λοιπόν, να ακούμε τις προειδοποιήσεις ή να παίρνουμε μαθήματα από κοινωνίες που λειτουργούν σε ισορροπία με τη φύση; Η μία λύση καταλήγει σε καταστροφή και η άλλη λύση είναι η ζωή. Εναπόκειται σε εμάς να επιλέξουμε ποια θα είναι η μοίρα μας και να ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτήν την απόφαση.
Πηγή: theanarchistlibrary.org
Σημείωση: οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας
Μετάφραση-απόδοση Α. – Π.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.241, Οκτώβριος 2023
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
