Η Γεωμηχανική ως ανάθεση για την λύση της κλιματικής αλλαγής από α/α
Τα τελευταία χρόνια, η ανάγκη για ριζικές υποχωρήσεις σε θέματα παραγωγής και κατανάλωσης φαίνονται όλο και πιο επιτακτική για να καταφέρουμε να αποφύγουμε την καταστροφική υπερθέρμανση του πλανήτη. Από το 1990 όπου και υπήρξε το πρώτο ηχηρό καμπανάκι από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα για την μείωση των εκπομπών του άνθρακα, οι διαφορετικές κυβερνήσεις προσπαθούν συνέχεια να αποφύγουν να δράσουν συνεργατικά και με ειλικρίνεια σε συνάρτηση με την σοβαρότητα της κατάστασης. Την ίδια στιγμή που μεγάλες εταιρίες συνεχίζουν να ρημάζουν και να λεηλατούν την φύση, προωθούνται λαικίστικες πολιτικές που μιλάνε για μικρές αλλαγές στους τρόπους ζωής μας, όπως το να πηγαίνεις στην δουλειά με το ποδήλατο ή να ανακυκλώνεις με σύνεση. Όσο συνεχίζεται όμως η άρνηση της αποδοχής της αλήθειας, υπάρχουν όλο και περισσότερα άτομα που έχουν αρχίσει να βασίζονται στην γεωμηχανική για να μας “λύσει το πρόβλημα”.
Υπάρχουν όλο και πιο πολλοί επίδοξοι επιστήμονες οι οποίοι υποστηρίζουν τις μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις στο οικοσύστημα για να μπορέσουμε έτσι να μειώσουμε τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μέχρι πρόσφατα, οι προτάσεις αυτές χρησιμοποιούνταν ως υλικό για μοντέλα ή σε επιστημονικές εργασίες. Η κατάσταση αυτή όμως έχει αρχίσει να αλλάζει.
Το 2012, ένας Αμερικανός επιχειρηματίας ονόματι Russ George έριξε 120 τόνους σιδηρόσκονη από ένα νοικιασμένο αλιευτικό σκάφος ανοιχτά της δυτικής ακτής του Καναδά. Το σχέδιο του ήταν να βοηθήσει στην άνθιση φυτοπλανγκτόν σε τόσο μεγάλο βαθμό που θα δέσμευε άνθρακα (ο οποίος θα γύριζε στον πάτο της θάλασσας) και συνεπώς θα καταπολεμούσε την κλιματική αλλαγή. Πέρα από την επέμβαση στην θάλασσα, μια άλλη ιδέα που εξετάζεται είναι η διασπορά θειικών αερολυμάτων στην ανώτερη ατμόσφαιρα που θα μιμείται την ψυκτική επίδραση μιας μεγάλης ηφαιστιακής έκρηξης και την δημιουργία “φωτεινώτερων” νεφών που θα αντανακλούν περισσότερες ακτίνες του ήλιου πίσω στο διάστημα.
Περιττό να πούμε πως στρατηγικές που μας επιτρέπουν να “παίζουμε τον θεό” εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους που δεν μπορούμε να υπολογίσουμε. Έχουν υπάρξει ήδη επιστημονικές έρευνες που λένε πως η γονιμοποίηση των ωκεανών μπορεί να προκαλέσει τοξικές παλίρροιες ή η μίμηση της έκρηξης ενός ηφαιστείου μπορεί να επηρεάσει τους μουσώνες στην Ασία και την Αφρική. Έρευνες, οι οποίες επιβεβαιώνουν την διπλή φύση του κόσμου μας: Για να μην αναγκαστεί να επανοηματοδοτήσει την ζωή του ο αποικιοκράτης δυτικός πολίτης – μια ζωή η οποία διακατέχεται από τον ατομικισμό και τον καταναλωτισμό- το να θέσουμε την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων του τρίτου κόσμου σε κίνδυνο είναι ένα ρίσκο που αξίζει να πάρουμε.
Αν και υπάρχουν πολλές οργανώσεις και ατομικότητες οι οποίες για πολύ καιρό κρατούσαν την ιδέα της γεωμηχανικής στο περιθώριο, πολλές κυβερνήσεις έχουν αρχίσει και επενδύουν όλο και περισσότερα χρήματα σε έρευνα πάνω στη γεωμηχανική. Επίσης, άτομα όπως ο Bill Gates ξοδεύουν εκατομμύρια δολάρια σε εταιρίες που προσπαθούν να αναπτύξουν εργαλεία με τα οποίο θα μπορούμε να “πυροβολάμε τον ουρανό” για να μην χρειάζεται να μειώσουμε τον εξαντλητικό τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε φυσικούς πόρους. Και το χειρότερο είναι πως τις όποιες καθοριστικές επιπτώσεις τέτοιων πρωτοβουλιών θα τις πληρώσουν εκατομμύρια ανθρώπων του παγκόσμιου νότου, που ο τρόπος ζωής τους επηρεάζει αμελητέα την κλιματική ισορροπία. Και αν σας φαίνεται τόσο εξωπραγματικό αυτό (και πως η κοινωνία μας δεν μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα κανιβαλισμού), φανταστείτε πόσο εξωπραγματική μπορεί να φαίνεται σε κάποιο άλλο άτομο στο μέλλον η κατάσταση εξαίρεσης των μεταναστών σήμερα στην Ελλάδα. Με τις κατάλληλες πλάτες, μπορεί εύκολα να δημιουργηθεί μια αφήγηση που θα λέει πως “τα άτομα στην Αφρική και στην Ασία το αξίζουν (επειδή αναπαράγωνται πιο πολύ απ’όσο μπορεί να αντέξει ο πλανήτης ή επειδή δεν έχουν κουλτούρα και πολιτισμό)”.
Σε ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία για την κλιματική αλλαγή, ο Bill McKibben μας προειδοποιεί πως οδεύουμε στο “Τέλος της Φύσης”. Αν αφήσουμε τον καπιταλισμό -ένα σύστημα που βασικό του άξονα έχει το κέρδος με κάθε πιθανό κόστος- να μας λύσει το πρόβλημα, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική κατάρρευση και ίσως, ακόμα και στην εξαφάνιση του είδους μας. Η απάντηση στην κλιματική αλλαγή βρίσκεται στην ταφόπλακα του καπιταλισμού. Δεν θα καταφέρουμε να πετύχουμε πραγματική “δικαιοσύνη” για τις επόμενες γενιές αν δεν απαιτήσουμε “δικαιοσύνη” και για τους εξαθλιωμένους του κόσμου μας σήμερα. Μακριά από αποικιοκρατικούς ρεφορμισμούς και με σεβασμό στην φύση της οποίας το είδος μας είναι μέρος.
ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
