Η νίκη του πολίτη Μπλέικ
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Τη μέρα που ένας πολιτικός «σεισμός» έπληξε την Βρετανία, την May Day, τη μέρα που πριν πολλά χρόνια, το 1870, πέθανε ο παραμυθάς των παιδικών μας χρόνων, ο Κάρολος Ντίκενς, αναθυμήθηκα τον πολίτη Μπλέικ, τον «Ντάνιελ Μπλέικ», αυτόν που σήκωσε το ανάστημά του, διεκδικώντας την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά του. Γιατί αυτή ήταν μία νίκη του καταφρονημένου πολίτη Μπλέικ.
Θυμήθηκα, λοιπόν, την επίσκεψή μου στην πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας, τότε που διαπίστωσα ότι κάποιοι επιδίωκαν την ανασύσταση της αυτοκρατορίας τους, αποδομώντας και ανασυνθέτοντας όλη την πολιτιστική παράδοση της χώρας. Αυτός είναι ο λόγος της πλαστογράφησης της ιστορίας, του φιλτραρίσματος της λογοτεχνίας(του Σέξπηρ και του Ντίκενς καθώς και της… Ρόουλινγκ), της προσπάθειας ενσωμάτωσης της μουσικής επανάστασης με την υπάγωγή της σ’ ένα μαλακό και χυδαίο βίντεοκλιπ τύπου «μίστερ Μπιν» αλλά και του θλιβερού μακιγιαρισμένου εκείνου ζόμπι των Μπητλς! Κι όλα αυτά με τη «τεχνητά» βρώμικη μυρωδιά των δρόμων του Πορτομπέλο και των ντοκ του Ντίκενς, η οποία τώρα πουλιέται πανάκριβα στους τουρίστες, πλην όμως αποστειρωμένη από τη μολυσματική δύναμη της εξαθλίωσης. Αλλά, κυρίως, με την αθλιότητα ενός νέου αυτοκρατορικού εθνικισμού που έρχεται με δύναμη για να καλύψει το κενό της ενωμένης Ευρώπης που διαλύεται.
Τώρα δεν χρειάζεται να στηρίξουν την αυτοκρατορική τους αξίωση ως συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων, όπως έκαναν στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, τώρα έχουν την αυτοκρατορική τους παράδοση. Γιατί, τι είναι η Αγγλία; Ένα έθνος που η ψυχή του είναι μία κουρελού φτιαγμένη από τα κομμάτια της ψυχής των κατακτημένων λαών και των δούλων-μεταναστών, ραμμένων με τη χρυσή κλωστή της ιδεολογίας των γηγενών αγγλοσαξόνων(όπως και των WASP’s στις ΗΠΑ). Δείτε στο Βρετανικό Μουσείο, όλα εκεί είναι η Ελλάδα, (ο Παρθενώνας, η Καρυάτιδα, το άλογο της Λυκίας), είναι Αφρική, είναι Αίγυπτος, Ασία, μουσουλμανικές χώρες…. Τι είναι βρετανικό; Είναι εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που το ονόμασαν Πρόοδος και το οποίο έπινε και πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων στις αποικίες, όπως το περιέγραφε γλαφυρά ο Κ. Μαρξ. Γι’ αυτό το μόνο βρετανικό είναι το κέρδος χωρίς όρια.
Ενδεχομένως, τώρα, να συγκρουστούν με τους Γερμανούς που έχουν ομοίως αυτοκρατορικές βλέψεις, διαμορφώνοντας τον δικό τους αυτοκρατορικό εθνικισμό. Γιατί αυτό είναι το Documenta 14.
Αυτός είναι, τελικά, ένας πόλεμος πολιτισμών που έχει ως στόχο τα μυαλά μας!
Ποιος, όμως, είναι πίσω απ’ όλα αυτά; Ποια είναι η αιτία τους; Η διατήρηση του status quo του Σίτι και των νησιών Κέιμαν.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
