Δήμητρα Περλορέντζου

Η Παναγία των κατεχώμενων. Της Δήμητρας Περλορέντζου.

Η δική μου Παναγία δεν είναι σαν τις άλλες.
Θυμίζει μέλι μπολιασμένο με το αίμα της.
Και μυρωδιά από μπαρούτι και πληγές.
Θυμίζει δύσκολη ζωή και πονεμένη νιότη παλιών καιρών.
Θυμίζει ακρωτηριασμένη ομορφιά από κατακτητές και τέρατα.
Και ας μην ξέρει καν την άλλη την δική σας.
Η δική μου Παναγία έχει μια αξιοπρέπεια που δεν θα ακουστεί ποτέ.
Βουβή αδέσμευτη ελεύθερη αδάμαστη και μόνη.
Δεν θα την δείτε να ζητάει σαν ζητιάνα.
Δεν θα την δείτε σε εκκλησία και εικονίσματα.
Δεν είναι ξύλο και μπογιά σε χέρια βρώμικα.
Είναι πουλί με της φτερούγες της σπασμένες ,
είναι αγγαλιά με τα στήθη της στεγνά.
Είναι ποτάμι ξεραμένο από ξένους.
Είναι ελιά κομμένη από το Κακό.
Είναι κελί σε φυλακή χτισμένη νόμιμα.
Είναι βιασμός σε βρώμικο τραπέζι.
Είναι μαντήλι ματωμένο στον λαιμό του.
Και λέξεις δυνατές σε χείλη ανήκουστα.
Και ουρλιαχτά σε βραδιά μαύρα.
Είναι κρατήρας από οβίδα πληρωμένη και μια πληγή στο στέρνο όλων των Ανθρώπων.
Η δικιά μου η Παναγία δεν σας ξέρει και δεν θα την μάθετε πότε και εσείς.
Και δεν θα τον δει ν’αναστήθει στα παραμύθια.
Και δεν θα τον ξαναπάρει αγκαλιά.
Θα κουβαλήσει μόνη της το γιό της και θα τον αποθέσει στην γη που της στερούν.
Και θα πεθάνει δίπλα του χωρίς Ανάσταση.
Η δικιά μου η Παναγία είναι ολόκληρος ο κόσμος μου.
Και μην ρωτάτε σε ποια θαύματα πιστεύω.
Ο κόσμος μου δεν χωράει στον δικό σας.
Τα μάτια μου δεν βλέπουν ότι εσείς.
Υπάρχουν όνειρα που δεν θα σας τα δείξω.
Και Θαύματα που δεν θα μάθατε ποτέ.