Δήμητρα Περλορέντζου

Η πεταλούδα και η αρκούδα. Της Δήμητρας Περλορέντζου

-Τι όμορφη που είσαι είπε η αρκούδα μέσα από την σπηλιά της.
-Αχ αλήθεια το λες, ξέρεις τι πέρασα για να τα καταφέρω να πετάξω;
Πόσο δύσκολο ήταν να παλέψω να επιβιώσω.
Πόσες φορές έφτασα στον θάνατο σύρθηκα κινδύνεψα πληγώθηκα για να καταφέρω από κάμπια να γίνω πεταλούδα;
Ακόμα και τώρα τα φτερά μου είναι υγρά.
Δεν πετούν καλά, χρειάζομαι αγάπη και τον ήλιο να τα ζεστάνει.
-Εγω, εγώ θα σε αγαπήσω όσο δεν σ’αγάπησε κάνεις θα σε λατρέψω,
θα σε αγγίζω με την λεπτότητα ενός λουλουδιού.
Χρόνια σε περίμενα εδώ μέσα στα σκοτάδια μου.
Πρώτη φορά αγαπάω έτσι μια πεταλούδα.
Είσαι ξέρεις μοναδική και σε θέλω μονάχα δική μου.
-Αλήθεια θα με αγαπήσεις όσο κανείς, ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα πορούσες.
Μα ναι ίσως και αυτό να περίμενα δεν ξέρω.
Τώρα ξεκινάω την ζωή μου με φτερά.
Όλα μου φαίνονται καινούργια και όμορφα.
Έλα λοιπόν μην αργείς, έλα να βγούμε από την σπηλιά, έχω ανάγκη τον ήλιο και το φως για να πετάξω.
-Α όχι δεν κατάλαβες, είπε η αρκούδα.
Την σπηλιά μου την παραχώρησαν χρόνια πριν.
Δεν έχει σημασία αν δεν κατοικείται από άλλους πια.
Εγώ ορκίστηκα να μείνω εδώ και να την φυλάω.
Άλλωστε αν την εγκαταλείψω θα πρέπει να αναγκαστώ να ψάξω για καινούργια.
Και εγώ είμαι μαθημένη αλλιώς.
Μπορώ να ορθώνομαι και να βρυχάμαι αλλά δεν θέλω να προσπαθήσω για άλλη σπηλιά.
Αυτή είναι σίγουρη δεδομένη ασφαλής και ζω δω μέσα χρόνια.
Αν με αγαπάς θα μάθεις να ζεις μαζί μου στο σκοτάδι.
Εδώ που είμαι και εγώ.
Θα μάθεις να μην πετάς να μην χρειάζεσαι τον ήλιο και θα δεις τι ωραία που θα είναι.
Εγώ χρόνια ζω έτσι.
Και ίσως κάποια στιγμή αν το αποφασίσω να βγούμε τελικά να ζήσουμε στο φως όταν αυτή η σπηλιά δεν θα χει τίποτα άλλο πια να μου προσφέρει.
-Μα τότε ίσως να χω πεθάνει,
ποτέ θα προλάβω να πετάξω,
πότε θα ανοίξουν τα φτερά μου,
πότε θα ζήσω στον ήλιο όπως μου αξίζει, είπε η πεταλούδα;
-Α έτσι είναι η αγάπη, για να την έχεις πρέπει να κάνεις θυσίες και υπέρβαση.
Πρέπει να χάσεις πράγματα που δικαιούσαι για ν’αποδειξεις πως αγαπάς αληθινά.
-Και εγώ τι θα έχω, εσύ τι θα θυσιάσεις για να είμαστε μαζί.
Η αγάπη θέλει υπερβάσεις δεν μου είπες;
-Θα χεις εμένα και θα σε αγαπάω όταν ξυπνάω δεν θα χρειάζεσαι τίποτα άλλο αυτό σου φτάνει, είπε η αρκούδα.
Η πεταλούδα έκατσε και σκέφτηκε.
Κάτι της φαίνονταν παράταιρο.
Ήδη όσο βρίσκονταν εκεί το κρύο περνούσε το μικρό κορμί της.
Κρυμμένη στο σκοτάδι μιας ξένης υγρής σπηλιάς.
Αξίζει άραγε τέτοια θυσία για να σε αγαπήσουν;
Και τότε κατάλαβε τι ήταν το παράταιρο σε τούτη την στιγμή.
Μόνο εκείνη καλούνταν να θυσιάσει την ζωή της.
Μόνο εκείνη έπρεπε να ζήσει με όρους που δεν είχε επιλέξει.
Και μόνο εκείνη θα κρυβόταν από τον ήλιο καταδικασμένη σε μια άφτερη σιωπή.
Η θυσία και η υπέρβαση σαν απόδειξη αγάπης δεν είχε πει η αρκούδα;
Σκέφτηκε, σκέφτηκε έψαξε να βρει μέσα της τι ήταν αυτό που δεν της έμοιαζε για αγάπη.
Και τότε πάγωσε.
Σε τούτη την υγρή σπηλιά μονάχα ένας αγαπούσε τελικά.
Αυτός που έπρεπε να μην ξαναπετάξει.
Ξαφνικά κατάλαβε πως η αγάπη είναι ισότιμη και ισάξια.
Είναι μοίρασμα και κοινή ζωή.
Είναι ήλιος και καλοκαίρι, θάλασσα και λουλούδια ολάνοιχτα.
Είναι δικαίωμα και ελευθερία.
Είναι Φως.
-Τελικα δεν θα μείνω άλλο στο σκοτάδι σου, δεν το διάλεξα είναι υγρό και δύσκολο.
Και ξέρεις κάτι δεν υπάρχει τίποτα εδώ που θα με πείσει ότι αξίζει να το συνηθίσω σαν την θυσία μιας υπέροχης ζωής.
Αν με αγαπάς αληθινά θα ζητήσω ότι και εσύ, να σπάσεις την κατάρα του σκοταδιού και να με ακολουθήσεις.
Σπηλιές αμέτρητες και δάση πράσινα και ποτάμια λεύθερα και λουλούδια ολάνθισμενα εκεί στο φως.
Η αρκούδα κοίταξε για λίγο λυπημένη την πεταλούδα που άνοιγε με τρόπο τα φτερά της και κουλουριάστηκε βολεύωντας το σώμα της στα σκοτεινά.
-Φυγε λοιπόν αφού με αρνείσαι, να ξέρεις όμως πως εγώ θα συνεχίσω να σε αγαπάω όπου κι αν πας.
-Οχι καλή μου ,δεν είναι έτσι η αγάπη μόλις μου το απέδειξε η επιλογή σου.
Μόνο τον εαυτό σου αγαπάς, είπε η πεταλούδα και πέταξε ελεύθερη στο Φως.