ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ…Από Χριστίνα Σαββατιανού και Μανόλη Κωνσταντάκη
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία. Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων, τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση, τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε, τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα νά το, σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει, αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος, «όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα», πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.
Κ. Καρυωτάκης
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι, αυτοί που βιώνουν τον πόνο, την αρρώστια, την εξαθλίωση και την απόρριψη στον υπέρτατο βαθμό.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι κι εκείνοι που ψηλαφίζουν τον πόνο, την αρρώστια, την εξαθλίωση και την απόρριψη στις σκιές των άλλων, στον υπέρτατο βαθμό, σαν να ‘ναι δική τους.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι περήφανοι άνθρωποι, που δεν έμαθαν να σκύβουν ή να παρακαλάνε.
Που πνίγουν σε σιωπηρά χαμόγελα στραβά τις κραυγές τους, και χαϊδεύουν για παρηγοριά ένα αδέσποτο παιδί, ένα σκυλί και καλημερίζουν με ένα δάκρυ στεγνωμένο τα κοτσύφια της αυγής.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι αυτοί που κραυγάζουν σιωπηλά την αγωνία τους με την ένταση ενός άδειου βλέμματος.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι αυτοί που δεν βρέθηκε εκείνη τη στιγμή ένας άνθρωπος να τους κοιτάξει στα μάτια, να πει μια κουβέντα, να δώσει μια σφιχτή αγκαλιά τη μαύρη στιγμή της απόφασης.
Γιατί κάποιος τους είπε “κάντο τι περιμένεις”, και για να ησυχάσει τις τύψεις έπειτα, λέει και ξαναλέει, τυφλός παπαγάλος, “μα ποιός το περίμενε ήταν πάντα τόσο δυνατός”!
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι ευγενικοί άνθρωποι που υποκύπτουν στην αγωνία τους γιατί δεν έμαθαν να κραυγάζουν για να μην μας ενοχλούν.
Κι η σιωπή της ευγένειας θηλιά, μαχαίρι και αλάτι στις πληγές τους γίνεται.
(και αποσύρονται από τη σκηνή με την ύστατη δραματική πράξη τους).
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι κουρασμένοι άνθρωποι που δεν απλώθηκε χέρι να σηκώσει λίγο το βάρος που κουβαλούν.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι αποφασισμένοι άνθρωποι που η απόφαση τους έγινε μαύρη σημαία και τους σκέπασε το πρόσωπο.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι αυτοί που χορεύουν στη μουσική των λυγμών τους μόνο.
Και γελάνε, γελάνε δυνατά σαρκάζουν παίζουν κρυφτό με τη σκιά τους για λίγο ακόμα χρόνο, γιατί αγαπούν, δεν την φοβούνται τη ζωή, τα κενά των άλλων ειν’ που τους πνίγουν.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι όσοι νιώθουν τη θάλασσα της αηδίας να τους καταπίνει.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι ίσως κάποιοι κοντινοί μας άνθρωποι που δεν μπορέσαμε να δούμε τη θλίψη τους.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι εκείνοι που πάντα είναι εκεί, ακούν αντέχουν αγκαλιάζουν, στέργουν, θάλπουν και μοιάζει πως ποτέ τους δεν λυγούν.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι ίσως ένας στερνός ρόλος για κάποιους από μας την άγνωστη στιγμή στο μέλλον που θα αποφασίσουμε πως είμαστε μόνοι.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι.
Δεν θα δείτε σχεδόν ποτέ κανένα τομάρι σε αυτούς.
Ιδανικοί αυτόχειρες είναι οι φωτεινοί άνθρωποι, που μοιάζουν τιτάνες στα δύσκολα, σκορπάνε χρώματα και χαμόγελα παντού, στις λέξεις στα αγγίγματα στις παρουσίες ακόμα και στις απουσίες. Δεν θα δείτε ποτέ αληθινό μαύρο ή γκρίζο σε αυτούς. Μόνο ΦΩΣ.
Ο κάθε τέτοιος θάνατος συγκλονίζει, ταράζει, αγριεύει τους ανθρώπους με το ξαφνικό κι αμετάκλητο βάρος του.
Για τους αυτόχειρες δεν έχει σημασία όμως.
Ο θάνατος τους άρπαξε πριν πεθάνουν γιατί δεν το πήραμε έγκαιρα χαμπάρι, να τους κρατήσουμε σφιχτά, στην αγκαλιά μας, να μη φύγουν έτσι, να μοιραστούν τη θλίψη, τα αδιέξοδα που τους κατάπιαν ζωντανούς και την αγωνία τους με πολλούς από εμάς, μέχρι να γίνουν αυτές πολύ μικρά κομματάκια να τα σκορπίσουμε να μην τους τυραννάνε.
(Υπήρξα ιδανικός αυτόχειρας δύο φορές, μα οι άλλοι έκριναν πως δεν ήταν ένας καλός και κατάλληλος ρόλος για μένα. Έτσι με κράτησαν και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.)
(υπήρξα ιδανική αυτόχειρας δύο φορές, μα κάποιοι έκριναν πως δεν ήταν η κατάλληλη ώρα να παίξω αυτό το ρόλο. Με πήραν από το χέρι, με ένα χάδι ο ένας και ανοιχτή καρδιά, ο άλλος με ένα δυνατό ποτό να ζαλίσει την αυτοχειρία, και έναν ξέφρενο λατίνικο χορό και τους ευχαριστώ για αυτό.)
Πάντα ο καταλύτης είμαστε εμείς, οι άνθρωποι.
Μα όσο ο άλλος δεν είναι “εγώ” θα είμαι ιδανική αυτόχειρας.
Χριστίνα Σαββατιανού – Μανόλης Κωνσταντάκης
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
