Είμαστε ο “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε.” ηλίθιε! Δήμητρα Περλορέντζου
Όχι πρέπει να το παραδεχτώ είμαστε μαγικός λαός.
Με παντιέρα το Εγώ μας.
Ένα τόσο υπερθετικό εγώ εκπαιδευμένο από παιδιά να τρέφεται με όποιο αδύναμο ‘εμείς’ ή ‘αυτοί οι άλλοι’ βρεθεί στο διάβα του.
Δεν ξέρω ποιοί άλλοι πολίτες σε χώρα με στοιχειώδη πολιτισμό έχουν τέτοια μηδενική συλλογική συνείδηση.
Σε ποιά άλλη χώρα του Δυτικού κόσμου οι κανόνες υπάρχουν για να καταπατούνται από την μαγκιά μας και να εφαρμόζονται μονάχα από τους απέναντι που συνήθως φταίνε για όλα.
Σε ποιά άλλη χώρα οι πολίτες θεωρούν σπίτι τους και υποχρέωση τους ότι υπάρχει από την πόρτα τους και μέσα.
Σε ποιά πετάνε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι να βρούν τον κάδο μαζί με κουτάβια ζωντανά και γατομωρά σε σακούλες.
Σε ποια άλλη χώρα παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια, ράμπες αναπήρων και μονοπάτια τυφλών, γκαζώνουν σε διαβάσεις και εγκαταλείπουν θύματα σαν να μην τρέχει μια.
Μιλούν με τόση αγένεια βρίζουν με το παραμικρό και τσαμπουκαλεύονται μοναχά εκεί που τους παίρνει.
Σε ποιά οδηγούνε χωρίς κράνος τρικάβαλα, σε ποιά η ζώνη είναι άγνωστη λέξη και βάζουνε τα παιδιά τους για αερόσακους στις μπροστινές θέσεις χωρίς κάθισμα και ασφάλεια.
Σε ποιά καπνίζουνε σε κλειστούς χώρους με μωρά-παιδιά και ανθρώπους που δεν αντέχουν έτσι απλά γιατί είναι μάγκες και γουστάρουνε.
Σε ποια χώρα τα ‘καλά παιδιά’ σκοτώνουνε από αγάπη γιατί ο άλλος τόλμησε να μην αντέχει την αγάπη που σκοτώνει άλλο πια.
Σε ποιά ποδοπατούνε αθώους ανθρώπους μέχρι να πεθάνουν με χειροπέδες και διαπομπεύουν οροθετικές με μια υπουργική απόφαση.
Στην χώρα του “ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε” δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει η έννοια της κοινωνίας και του εθελοντισμού.
Δεν υπάρχει το Εμείς αν δεν βολεύει το σόι μας στο δημόσιο,
αν δεν μας εξασφαλίζει ψήφους και επιδοτήσεις.
Λίγοι ρομαντικοί αλλάζουν το σκηνικό λίγοι που προσπαθούν να σπάσουν ένα απόστημα ατελείωτων χρόνων πατριαρχείας οικογενειοκρατίας λαϊκισμού υποκουλτούρας και υποκρισίας.
Λίγοι μετρημένοι στα δάχτυλα που γίνονται σε ένα βράδυ το κόκκινο πανί οι ‘άλλοι’ αυτοί οι επικίνδυνοι που απειλούν πολιτισμό και θέλουν να καταστέψουν έθνος και θρησκεία.
Αυτοί που δεν μας μοιάζουν που κουνάνε με όποιο τρόπο μπορούν άλλωτε με την γλώσσα και άλλωτε βίαια το σαθρό σάπιο σπιτάκι μας.
Και όχι δεν μου αρκεί πως υπάρχουν και χειρότεροι, δεν είναι άλλοθι αυτό για την σκέψη μας και την συμπεριφορά μας.
Δεν ψάχνω το χειρότερο για να δικαιολογήσω ότι βλέπω γύρω μου και ότι σιχαίνομαι σαν νοοτροπία.
Και όχι δεν μου αρκεί πως έχουμε και καλά όταν αυτά πνίγονται στα σπάργανα από τον σκοταδισμό τον ατομισμό και την μαλακία μας.
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον καλούμαστε να κάνουμε κάτι που εξ’ ορισμού θα έπρεπε να μας απαγορεύονταν.
Γιατί είμαστε επικίνδυνοι απλά.
Ανώριμοι απαίδευτοι και χωρίς στοιχειώδη λογική.
Να ψηφίζουμε.
Και αν το θεωρείτε ακραίο σκεφτείτε λίγο τα τελευταία 45 χρόνια που μας επιτρέπεται.
Σκεφτείτε όσοι έχουν μια σκέψη σαν και την δική μου τα τελευταία εφτά χρόνια.
Τι ακριβώς κάναμε τι ακριβώς ψηφίσαμε και σε ποιούς δώσαμε από μια θέση στα έδρανα οπλίζοντας τους με μαχαίρια και εφτά χιλιάδες δικά μας αποτυπώματα.
Σκεφτείτε.
Πως ψηφίσαμε λίγες μέρες πριν…όσοι ψήφισαν δηλαδή με 60άρια απόχης.
Πως λειτουργούμε τιμωρητικά και με τέτοιο μίσος σαν να σιχαινόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Δεν υπάρχει πιο αυτοκαταστροφικός λαός μα την πίστη μου.
Περνάμε τα πάνδεινα ταλαιπωρούμαστε από όσα επιλέξαμε, τρώμε από κάδους και σκουπίδια, μένουμε χωρίς φάρμακα και χωρίς κλίνες σε νοσοκομεία και εντατικές.
Δουλεύουμε για ψίχουλα όσοι δουλεύουν χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα βλέποντας τα παιδιά μας μετά από χρόνια ανεργίας σε καταναγκαστικό ξενιτεμό.
Κι όμως εμείς οι ίδιοι άνθρωποι μπροστά στην κάλπη χαζεύουμε.
Μαγκεύουμε και αυτό λόγω χαζομάρας και λειτουργούμε όπως ο τυφλός που δεν ελπίζει πια να δεί αλλά παρακαλάει να τυφλωθεί και ο διπλανός για να μην νιώθει μόνος.
Δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει στα χρόνια που έρχονται,
μεταξύ μας οι ελπίδες μου είναι λιγοστές.
Ξέρω μόνο πως η παιδεία και η αίσθηση του γενικού καλού αυτής της γαμημένης συλλογικής ευθύνης ξεκινάει από τα πρώτα μας βήματα.
Από το πρώτο μας περιβάλλον.
Από την πρώτη σφαλιάρα στον πιο αδύναμο συμμαθητή,
από το πρώτο χλεύασμα στον υπέρβαρο έφηβο της παρέας,
από την πρώτη κλωτσιά στο αδέσποτο της γειτονιάς και φτάνει μέχρι την κάλπη.
Δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να πάμε παρακάτω.
Ελπίζω μόνο σε αυτούς τους λίγους ρομαντικούς που σαν το κόκκινο πανί θα γεμίσουν τον κόσμο με χρώμα.
Ελπίζω μόνο πως ο γιός μου που μεγαλώνει και αρχίζει να αντιλαμβάνεται αυτά τα πρώτα, θα τους μοιάζει.
Και θα φροντίσω εγώ.
Με κάθε κόστος.
Κι αυτό γιατί κάποια στιγμή θέλω να παραδεχτώ πως είμαστε μαγικός λαός και να το εννοώ έτσι για το ρημάδι το πείσμα μου.
Το δικό μου και κάποιον άλλων αλλόκοτων ανθρώπων που δεν γουστάρουμε να τιμωρήσουμε κανέναν.
Για τον γιό μου που θέλω μεγαλώνοντας να χαμογελάει χωρίς ποτέ να αναγκαστεί να γράψει ένα κείμενο σαν αυτό.
Τόσο απλά, τόσο αυτονόητα και τόσο άπιαστα συνάμα.
Την καλησπέρα μου.
Δήμητρα Περλορέντζου.
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
