ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΛΥΒΕΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ (2)
«Στην Prima Linea ανήκει επίσης και ο νεαρός Ντονάτ Καττίν, γιος του γνωστού Χριστιανοδημοκράτη, που χρημάτισε πολλές φορές υπουργός. Ο Καττίν φθάνει στο βαθμό του στρατιωτικού διοικητή της Prima Linea. Η ευθύνη για την δολοφονία του δικαστή Αλεσσαντρίνι είναι και δική του. Αρκετά ευφυής αντιλαμβάνεται ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει την οργάνωση. Αποσύρεται μ’ ένα σχέδιο που θυμίζει εκείνο του Superclan· παραμένει κρυμμένος μελετώντας την οικονομική κατάσταση, ετοιμάζεται για την μελλοντική καπιταλιστική κρίση. Τελικά απομακρύνεται από την Prima Linea λίγες μέρες πριν από την σύλληψη στο Τορίνο του μαχητή Σαντάλο, ενός από τους μεγαλύτερους μετανοημένους. Ο Σαντάλο μιλάει, αναφέρει και το όνομα του Ντονάτ Καττίν. Επί δέκα ημέρες δεν γίνεται καμία ενέργεια για την σύλληψή του. Απεναντίας ειδοποιείται και κατορθώνει να διαφύγει στο Παρίσι. Ύστερα ένας από τους εξόριστους, κάποιος Πάολο Σάλβι, παραδίνεται και δίνει στην ιταλική αστυνομία στα σύνορα τις διευθύνσεις όλων των μελών της Prima Linea που κρύβονται στο Παρίσι. Συλλαμβάνονται όλοι εκτός από τον Ντονάτ Καττίν. Περνάει ένας μήνας κι ο νεαρός παραδίνεται κι αυτός, εκμεταλλευόμενος μια ευνοϊκό ρύθμιση που θεσπίστηκε για τους μετανοημένους. Μια συμφωνημένη σύλληψη; Μυστήρια της ιταλικής ζωής, δηλαδή πολιτικάντικα καραγκιοζιλίκια» (Giorgio Bocca Εμείς οι Τρομοκράτες, Δώδεκα χρόνια ένοπλου αγώνα στην Ιταλία, Μιλούν οι Πρωταγωνιστές).
Τα μυστήρια και τα «μυστήρια»…
Οι έγκαιρες εκδηλώσεις πολιτικής μετάνοιας, που προηγούνται των συλλήψεων ή γενικά των «εξελίξεων» στο πεδίο της καταστολής, που διαβάζουν «σωστά» τον ερχομό της πολιτικής αλλαγής, οι συμφωνημένες συλλήψεις, οι συμφωνημένες αδρανοποιήσεις, μυστήρια και αυτές, τα ανταλλάγματα, κρυφά και φανερά, μυστήρια και αυτά, αλλά και οι χρήσιμοι «παράγοντες», γνώστες των επαναστατικών πραγμάτων, μυστήριοι και αυτοί, αλλά σεβαστοί στο επαναστατικό κουρμπέτι, με την αξία τους σταθερή στο κινηματικό χρηματιστήριο, σταθερά νηφάλιοι όταν η ομερτά είναι έτοιμη να σπάσει, έτοιμοι να διορθώσουν τα «σφάλματα», να ισορροπήσουν, να μπουν για μιαν ακόμη φορά στην μέση.
Σιωπή λοιπόν συνιστούν, και θυμίζουν τον κίνδυνο.
Γιατί; Γιατί η αλήθεια, ακόμη και ένα μέρος της, θα διαλύσει την καταχνιά, και τον ζόφο, γιατί η αλήθεια προϋποθέτει αγωνιστές με ήθος.
Ακόμη και όταν φαίνεται ότι είναι ήδη πολύ αργά…
Αφιερωμένο στην μνήμη της Μάρα Καγκόλ που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, ενώ ήταν ήδη τραυματισμένη, στις 5 Ιουνίου 1975 από ειδικές μονάδες του ιταλικού κράτους, την Μάρα, «μια γυναίκα με χαρακτήρα», με μια απίστευτη δύναμη, (όχι βέβαια σωματική) που παρέμεινε για πάντα στην μνήμη των συντρόφων της, που την πένθησαν «με εκείνη την συνειδητοποίηση του θανάτου εκ μέρους των παιδιών όταν χάνεται κάποιος από την οικογένεια, εκείνο το βασικό συναίσθημα του ανεπανόρθωτου της οδύνης».
Δημοσιεύθηκε από Λ_Μ
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
