Καρκινάγρι Ικαρίας…Απόψεις του Θεολόγου Πούλου…
ΚΑΡΚΙΝΑΓΡΙ 10-9-2018
Επιστολή, προς όσους μπορώ ακόμη να αισθάνομαι ως χωριανούς.
Είμαι στο πλοίο της επιστροφής από την Ικαρία προς Πειραιά. Η σημερινή μέρα, είναι μια ιστορική μέρα της ζωής μου.
Επιστρέφω με άδεια χέρια, από ένα ταξίδι, αναζήτησης της ψυχής του χωριού μου. Άκουγα από πολύ καιρό, για πολλά ανήκουστα γεγονότα που διαδραματίζονταν εκεί και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ήθελα να έχω προσωπική εμπειρία. Βρήκα τις πέτρες του, βρήκα τον αέρα του, αλλά δεν βρήκα την ψυχή του. Η συλλογική ψυχή του χωριού που ήξερα, έχει πια εξατμιστεί. Στους δρόμους συναντάς πολλά μουλωχτά δίποδα όντα, που σου μιλούν για να σε παραπλανήσουν.
Έκοψα λοιπόν, τον ομφάλιο λώρο που με συνέδεε με ορισμένους από τους χωριανούς μου. Απελευθερώθηκα από ένα βρώμικο ρούχο, που το σήκωνα προ πολλού και με βάραινε πολύ. Δυστυχώς, άργησα πολύ να το κάνω.
Επί πολλά χρόνια, κάθε μέρα, μαγάριζαν το φυλακτό της ζωής μου, το καταφύγιο της ψυχής μου: το χωριό μου. Και το διέλυσαν. Διέλυσαν τη Φύση του, διέλυσαν την ψυχή του. Τώρα πρέπει να δούμε πώς θα σώσουμε ό, τι σώζεται. Πώς θα επιστρέψει ένας ελάχιστος Σεβασμός στο χωριό, ικανός ν’ αποκρούει το Φασισμό.
Στάθηκα μόνος, απέναντι στους πιο κακοήθεις χωριανούς μου, τη χούντα του χωριού μου, την οργανωμένη σπείρα, με μυαλό και επιθετικότητα κόκορα, κατασκευαστή αυθαίρετων ιδιωτικών και δημοσίων έργων, χωρίς Σεβασμό στο Φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον, τα οποία στη συνέχεια, πρέπει να γκρεμίζονται. Από πολλά χρόνια, η σπείρα αυτή, αξιοποίησε τον κομματισμό και το Λαϊκισμό, για να εγκαταστήσει μέσα στο χωριό, την πιο βαριά καταπίεση, τον πιο βαθύ διχασμό.
Όποιος διαφωνεί με τη σπείρα, πρέπει να εγκαταλείπει το χωριό. Τους το ζητάει η σπείρα, με οργανωμένες διαδηλώσεις κλακαδόρων, έξω από τα σπίτια τους. Διότι δεν θέλει εμπόδια στην ασυδοσία της. Πρέπει όλοι και όλες, να είναι συμμέτοχοι και συμμέτοχες στις ασυδοσίες της.
Δεν μπορούν πια οι άνθρωποι, να πίνουν μαζί το κρασί τους. Δεν μπορεί η κοινωνία του χωριού να συζητά, ούτε τα μικρά, ούτε τα μεγάλα της προβλήματα. Απαγορεύεται η καλόπιστη συζήτηση. Τα ίδια ως γνωστόν, συμβαίνουν και στον Αθηναϊκό σύλλογο του Χωριού. Έχουν γεμίσει το στομάχι μας με αηδία.
Αλλά αφού κατακτήθηκε η δυνατότητα να συζητούμε διαδικτυακά, ο Φασισμός δεν θα ξαναπεράσει.
Σε άλλες επιστολές, θα μιλήσω για συγκεκριμένα έργα και προβλήματα, όπως το λιμάνι, τα αντιπλημμυρικά, τα περιβαλλοντικά κλπ.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Η επιστολή αυτή, έχει ως κύριο θέμα, την ανάκτησης του ελάχιστου Σεβασμού, της ελάχιστης συζήτησης, της ελάχιστης Αξιοπρέπειας, της ελάχιστης Ευθύνης, της ελάχιστης Αλληλεγγύης, της ελάχιστης Συνεργασίας, της ελάχιστης Αυτοκριτικής, για να κρατήσουμε ζωντανό ,το ελάχιστο γνήσιο, Ικαριακό πνεύμα.
Υποχρέωσα λοιπόν τα μέλη της σπείρας, να με ακούσουν, και αυτοί και άλλοι πολλοί. Ελπίζω να έβαλα ένα λιθαράκι, για να αρχίσει το ξήλωμα του αίσχους της βαρβαρότητας, σ’ ένα χωριό, που ζούσε παραδοσιακά, με ένα ελάχιστο Σεβασμό.
Για να ξαναεπιστρέψει στο χωριό και την Ικαρία ο Ικαριακός λαϊκός πολιτισμός της Αξιοπρέπειας, του Σεβασμού, της Ευθύνης, της Σκέψης, της Συζήτησης, της Συνεργασίας, της Αλληλεγγύης. Ένας πολιτισμός που έδενε τους ανθρώπους σε μια συμπαγή κοινωνία και μπορούσε εύκολα και γρήγορα, να μετατρέπει τον κάματο, σε χαροκόπι. Ένας πολιτισμός, που είχε τον τρόπο να μας κάνει να αγαπάμε υπερβολικά, αυτό το δύσκολο τόπο που μας ταλαιπωρούσε, αλλά γύμναζε και το σώμα και την ψυχή και το μυαλό μας.
Ο Ικαριακός πολιτισμός, είναι ένας υψηλού επιπέδου ολοκληρωμένος λαϊκός πολιτισμός, δημιουργημένος στη διάρκεια χιλιετιών, σφυρηλατημένος από τις πιο δύσκολες περιβαλλοντικές συνθήκες. Είναι ο επιβεβαιωμένος διάδρομος επιβίωσης κάθε Λαού και κάθε πολιτισμού, διότι ήξερε να Σέβεται, κάθε τι, άξιο να υπάρχει. Τον δημιούργησαν, άνθρωποι αγωνιζόμενοι και σκεπτόμενοι με σεβασμό, όπως τους επέβαλλε το δύσκολο φυσικό περιβάλλον. Είναι προϊόν πολλαπλής απόσταξης, του ιδρώτα χιλιετιών.
Είχε τη δύναμη, να ανοίγει την αγκαλιά του και να προστατεύει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο γρήγορος εκφυλισμός ενός γνήσιου λαϊκού πολιτισμού, από τραμπουκίζοντα άτομα, που βρήκαν στέγη της κακοήθειάς τους από ανεκτικά κόμματα και αξιοποίησαν την ανεκτικότητα της Ικαριακής κοινωνίας για ευτελείς προσωπικούς σκοπούς, είναι ανάγκη, να σταματήσει εδώ και τώρα.
Είναι ανάγκη, να Σεβαστούμε και να αναστήσουμε τον πολιτισμό μας.
Να Σεβαστούμε και να προστατέψουμε το μοναδικό φυσικό μας περιβάλλον.
Να σταματήσουμε την ισοπέδωση της Φύσης, των Ιδεών, των Λέξεων.
Να εμποδίσουμε την εξαφάνιση μας ως αξιοθαύμαστης πολιτιστικής ιδιαιτερότητας, από τον πολιτιστικό χάρτη.
Να μην τον ξεπουλήσουμε στην τουριστική αγορά ή, άλλες, φτηνές σκοπιμότητες μικροσυμφερόντων.
Οι ιστορικές και περιβαλλοντικές συνθήκες, διαμόρφωσαν μια αξιοθαύμαστα ισορροπημένη κουλτούρα, που από μικρή ηλικία, μας επέτρεπε να θεωρούμε ως φυσικά δεδομένα, τα πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα.
Είναι μεγάλη ντροπή για τη γενιά μας, αν αυτή τη σπουδαία κληρονομιά, την αφήσουμε να εξαερωθεί και να αφήσουμε να πλανάται η άποψη, ότι η Ικαρία είναι ο τόπος της ανευθυνότητας και της αφασίας. Διότι η ανευθυνότητα και η αφασία, οδηγούν στην ασυδοσία, τον τραμπουκισμό και το Φασισμό.
Άνθρωποι που επιβίωναν σκάβοντας με τη τσάπα τους το χώμα που έβρισκαν ανάμεσα στις πέτρες, από το πρωί ως το βράδι, ,ή , εξέθεταν τον εαυτό τους στη δύσκολη, αλίμενη θάλασσα, εκείνο που τουλάχιστον μάθαιναν, ήταν να σέβονται τον εαυτό τους, μάθαιναν να συζητούν, να σκέφτονται, να είναι υπεύθυνοι, να συνεργάζονται, να αλληλοβοηθούνται.
Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ, τις ολονύκτιες, πάνδημες επιχειρήσεις διάσωσης των μικρών και μεγαλύτερων πλεούμενων του χωριού, πολλές φορές υπό βροχή, όταν τα κύματα του Σορόκου, ανέβαιναν απειλητικά και απειλούσαν να τα σπάσουν. Όλο το χωριό, μια ψυχή, για την επιβίωση. Μια επιβίωση, που στη συνέχεια γινόταν βίωση του βάθους της ζωής. Φιλοσοφία βάθους.
Αυτό τον ιδρώτα, που έγινε πνεύμα και κατάκτησε τη λεπτή και θεμελιώδη για τη ζωή, έννοια του Σεβασμού, δεν πρέπει να τον αφήσουμε να πάει χαμένος.
Ένας πνευματικός συναγερμός, ανάκτησης των εννοιών που μας μεγάλωσαν, δεν τον οφείλουμε μόνο στις γενιές που έχτισαν αυτό το σπουδαίο πολιτισμό, τον οφείλουμε στη δική μας ζωή, αλλά κυρίως τον οφείλουμε στις άπειρες γενιές που ακολουθούν και πρέπει να έχουμε πειστικά επιχειρήματα και πειστικά βιώματα, για να τις διαπαιδαγωγήσουμε. Ιδιαίτερα μάλιστα στους τωρινούς και μελλοντικούς καιρούς, που η τεράστια κινητικότητα των πληθυσμών της Γης, αφήνει τα ένστικτα απαιδαγώγητων ατόμων, να γίνονται ασύδοτα και να απειλούν τις κοινωνίες.
Έχουμε ευθύνη να διαπαιδαγωγήσουμε, όχι μόνο τις γενιές των Ελλήνων, αλλά τις γενιές της ανθρωπότητας, αφού τα απομεινάρια αυτού του πολιτισμού, έχουν γίνει σημείο αναφοράς της Ανθρωπότητας. Όταν οι Τουρίστες, θα έρχονται και θα αναζητούν τα ίχνη αυτού του πολιτισμού, πρέπει κάτι να βρίσκουν και κάτι να διηγούνται, όταν θα επιστρέφουν στις πατρίδες τους.
Η χτεσινή μάχη, ήταν μια μάχη, ενός πολέμου με τη φθορά της διαφθοράς, που πρέπει να δίνεται καθημερινά, γιατί η παρακμή καραδοκεί διαρκώς.
Σήμερα, νιώθω πιο ανακουφισμένος. Έχω τη συνείδησή μου πιο ήσυχη. Θα κοιμηθώ πιο ήρεμος. Ανταποκρίθηκα σ’ ένα μικρό έστω βαθμό, στο καθήκον μου.
Διότι, είναι αδιανόητο, σε ένα χωριό που το σχολείο του αγωνίζεται να κρατηθεί ανοικτό, η ασύδοτη από τις Αρχές σπείρα με τους κλακαδόρους της, να οργανώνει διαδηλώσεις, μπροστά στα σπίτια αυτών που τολμούν να έχουν οποιαδήποτε αντίρρηση στις αυθαιρεσίες τους, να τους φωνάζει «Ρουφιάνους» ,να τους ζητά να φύγουν, για να «ξεβρωμίσει το χωριό».
Αυτός είναι σήμερα ο βαθμός εκφυλισμού, της «λαϊκής δημοκρατίας της Ικαρίας». Πόσοι ντρέπονται γι’ αυτό;
Δίποδα και τετράποδα κατσίκια, επιδοτούνται επί δεκαετίες, για να καταστρέφουν την ψυχή του Ικαριακού Λαού και το φυσικό περιβάλλον ενός σπάνιου τόπου. Τους σιγοντάρουν, με πολιτική τέχνη απαράμιλλη, άναρχες Αρχές. Ή, μάλλον, Αρχές, που οι αρχές τους , οι προτεραιότητές τους, είναι οι ψήφοι, το χρήμα και η εξουσία, με κάθε ηθικό κόστος κάτω από μια παραπλανητική ταμπέλα.
Η δική μου πεποίθηση είναι, ότι τόσον οι σπείρες της Ικαρίας, όσο και οι ενεργητικοί ή, παθητικοί, ηθικοί αυτουργοί τους, έστω και αργά, πρέπει να σταλούν σε κάποιο κοινωνικό αναμορφωτήριο, να μάθουν στοιχειωδώς την έννοια του Σεβασμού, αντί να αφήνονται να ασκούν εξουσίες, με τόσο καταστροφικά αποτελέσματα, για το παρόν και το μέλλον, ενός τόσο σπάνιου νησιού.
Αλλά επειδή τέτοια πρωτοβουλία δεν προβλέπεται και δεν θα παρθεί, ούτε από τα φθαρμένα κόμματα, που παραβιάζουν συστηματικά τις αρχές τους, συνειδητοποιώ, ότι μια τουλάχιστον Αλληλοδιδακτική Σχολή πάνω στην Ικαρία, που θα αναδεικνύει βιωματικά- με μία τσάπα- τη δημιουργική, δηλαδή την αντιπαρακμιακή δύναμη του Σεβασμού, είναι επείγουσα ανάγκη. Ο Σεβασμός, είναι απόσταγμα του ιδρώτα της ανάγκης.
Διότι αν οι σημερινοί κάτοικοι της Ικαρίας, που σήμερα μοιάζουν περισσότερο με πρόβατα, υποταγμένα στα κατσίκια της Ικαρίας και σχεδόν έχουν ξεχάσει να μιλούν, ανακαλύψουν μέσα τους την Ικαριώτικη ψυχή τους, που σήμερα την κουβαλούν σε λανθάνουσα κατάσταση, θα προκύψει πάλι, η βιώσιμη ισορροπία του Ικαριακού Πολιτισμού πάνω στο νησί, θέλουν δε θέλουν οι διεφθαρμένες Αρχές της σκοπιμότητας.
Αν δεν συμβεί αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε την Ικαρία και τα χωριά της όπως τα ζήσαμε, όταν μας μεγάλωναν και μας γαλουχούσαν.
Όσοι είναι σήμερα έτοιμοι να αποδεχτούν την ιδέα της Αλληλοδιδακτικής Σχολής του Σεβασμού και να τη συνδράμουν με την ψυχή τους, καλό είναι να το δηλώσουν σήμερα. Αν η σκέψη τους ωριμάσει αύριο ή, μεθαύριο, ας το δηλώσουν όποτε θα αισθάνονται συνειδητοποιημένοι.
Για να συγκεντρωθούμε, να γνωριστούμε, να μετρηθούμε και να κατανείμουμε ευθύνες. Η επανάκτηση της αξιοπρέπειας της ψυχής μας, δεν παίρνει αναβολή.
Ίσως έτσι δώσουμε από την Ικαρία, το έναυσμα, της ουσιαστικής ανόρθωσης της ψυχής, όλων των Ελλήνων και όχι μόνο.
Με τιμή
Πούλος Θεολόγος
Φυσιογνώστης-Παιδαγωγός.
29 Σεπτεμβρίου
ΚΑΡΚΙΝΑΓΡΙ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.
Η προηγούμενη ανάρτηση, με θέμα το Καρκινάγρι, ήταν μια κραυγή απόγνωσης, που άργησα πολύ να την βγάλω, για να μπορούμε να υπάρξουμε ως άτομα, μέσα στο χωριό μας. Να αναπνέουμε, να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να συ-ζητάμε.
Λέξεις, όπως Σεβασμός, Αλήθεια, Συζήτηση, Αξιοπρέπεια, Ευθύνη, Αλληλεγγύη, Συνεργασία, εκφράζουν έννοιες, που όλες μαζί, συνιστούν τη θετική ανθρώπινη σκέψη. Οι έννοιες αυτές, υπάρχουν μέσα μας. Στηρίζουν τη λειτουργία του ίδιου μας του οργανισμού, αλλά στηρίζουν στο βαθμό που είναι συνειδητοποιημένες από τα άτομα, τη μακροπρόθεσμη λειτουργία της κοινωνίας των ανθρώπων. Η θετική σκέψη, είναι το πνευματικό εργαλείο, με το οποίο ο άνθρωπος, βάζει τις βάσεις μιας δημιουργικής ζωής, αντιπαλεύει την παρακμή, που τον πολιορκεί ασταμάτητα. Ανοίγει καινούργιους, βιώσιμους δρόμους, διευρύνει τον ορίζοντά του, πηγαίνει μπροστά, με δυο λόγια, προοδεύει. Πρόοδος, δεν είναι η οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά η αλλαγή που αναβαθμίζει και σταθεροποιεί την ανθρώπινη ζωή, σε ανώτερα ποιοτικά επίπεδα.
Η παρακμή, είναι το αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης ροής προς το διάστημα, της ενέργειας που δεν μετατρέπεται σε έργο. Ένα μέρος αυτής της ενέργειας, ελευθερώνουν οι οξειδώσεις, που λειτουργούν διαρκώς, αυτόνομα και οδηγούν κάθε μορφή ύλης, στην πιο οξειδωμένη της μορφή.
Την οξείδωση, αντιπαλεύει η αναγωγή, που είναι συνθετική, δηλαδή δημιουργική χημική διαδικασία και έχει αρχικό ενεργειακό τροφοδότη τον Ήλιο. Στον Ήλιο οφείλουμε τη διαρκή ανανέωση της ζωής στη Γη. Εμείς, ως ζωντανοί οργανισμοί, έχουμε φυσικό υποστηρικτή και σύμμαχο, τον Ήλιο. Κανένας αγωνιζόμενος άνθρωπος δεν είναι μόνος: έχει ενεργό υποστηρικτή, τη μεγαλύτερη πηγή ενέργειας της Γης, τον Ήλιο. Αυτός είναι η ακατάλυτη πηγή της αισιοδοξίας μας.
Ο Ήλιος, με την καθημερινή του παρουσία, αναπληρώνει τις ενεργειακές απώλειες της νύχτας και αποκαθιστά την ισορροπία μεταξύ οξείδωσης και αναγωγής, στο επίπεδο που μπορεί να λειτουργεί και να ανανεώνεται η ζωή. Ο Ήλιος λοιπόν, μας δίνει το μήνυμα, ότι κάθε μέρα, πρέπει να αποκαθιστούμε τις απώλειες της «νύχτας», για να διατηρούμε τις προϋποθέσεις , υποφερτής ζωής.
Αν αφήνουμε να μεσολαβούν μεγάλες «νύχτες», χωρίς αντίδραση, χωρίς αναπλήρωση των ενεργειακών απωλειών, η παρακμή που προκύπτει είναι πολύ μεγάλη, και δεν αποκαθίσταται εύκολα.
Με αυτή τη θεωρητική θεμελίωση της καθημερινής υποχρέωσης όλων μας, για διαρκή αγώνα αντιμετώπισης της παρακμής, που φέρνει κάθε νύχτα, όπως και αν αυτή εκδηλώνεται, έρχομαι στα συγκεκριμένα προβλήματα του χωριού μου, που οφείλονται κυρίως, στο ότι πρέπει να βγει από μια μακριά νύχτα.
Το Καρκινάγρι, είναι το χωριό, που είδα το φως του Ήλιου. Το έζησα πολύ έντονα, στη δεκαετία του 1950-60. Γεννημένος στα 1947, σε ηλικία περίπου τεσσάρων χρόνων, όταν μπορούσα να δραπετεύω από την αυλή του σπιτιού μου, εγκαταστάθηκα στα βράχια της παραλίας, κόλλησα επάνω τους όπως τα άλλα ζώα της θάλασσας και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω, όσο υπήρχε φως. Κάθε μέρα, ανακάλυπτα κάτι καινούργιο από τον κόσμο της θάλασσας, που με έκανε να είμαι διαρκώς μαγεμένος. Οι βάρκες, τα καΐκια, τα καράβια που περνούσαν μπροστά από το χωριό, παίρναν μαζί τους τη φαντασία μου στα ταξίδια τους. Με αυτό τον τρόπο, γνώριζα τον κόσμο. Το κεφάλι μου γέμισε πολύ γρήγορα με απορίες. Εκεί έγραψα με ανεξίτηλο τρόπο στη συνείδησή μου, ότι είμαι κάτοικος κάποιου Παραδείσου. Αυτό τον παράδεισο, που τότε έγραψα στη συνείδησή μου, τον υπερασπίζομαι σε όλη μου τη ζωή. Αυτό κάνω και τώρα.
Αδημονούσα λοιπόν, να έρθει και η δική μου σειρά, να πάω στο σχολείο, να συναντηθώ με το σοφό Δάσκαλο που τα γνωρίζει όλα, να του θέσω τις απορίες μου, να πάρω απαντήσεις. Όμως, στα πέντε μου χρόνια, ένα χρόνο περίπου, πριν γίνω κι’ εγώ Μαθητής του Σχολείου του χωριού, είδα τα χέρια του γείτονά μου, του Γιώργου, βαριά τραυματισμένα, από τη βέργα του Δασκάλου. Ήταν γεμάτες οι παλάμες του με φουσκάλες από υγρό και δεν μπορούσε να τις κλείσει. Μια ανατριχίλα με διαπέρασε, που την αισθάνομαι ακόμη. Παράλληλα, άρχισα να διακρίνω, ότι τα παιδιά, φεύγοντας από το Σχολείο, φώναζαν: Ο Χρίστος έφαγε δέκα πέντε, ο Νίκος έφαγε είκοσι, ο Αντώνης έφαγε τριάντα, κλπ και κλπ. Κατάλαβα ότι στο Σχολείο, γινότανε ένα διαρκές έγκλημα. Αυτό το σοκ, ήτανε καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή μου. Έπεσα σε ένα αγωνιώδη προβληματισμό, για το πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση, που ακύρωνε και την έννοια του Δασκάλου και την έννοια του Σχολείου. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου, πώς, ολόκληρος Δάσκαλος, χτυπούσε τα παιδιά για να τα φρονηματίσει, αντί να τους μιλά και να τα πείθει. Αποτέλεσμα αυτού του προβληματισμού, που πήγε σε μεγάλο βάθος, ότι αποφάσισα να μάθω τα « γράμματα» πριν πάω στο Σχολείο, για να μην δώσω στο Δάσκαλο την αφορμή, να με χτυπήσει. Πριν όμως κλείσει ο πρώτος μου μήνας στο Σχολείο, ο Δάσκαλος, μου καταλόγισε πλημμελή προετοιμασία και με κάλεσε για να με χτυπήσει. Καθώς ήμουν φιλοσοφικά έτοιμος, δεν προσήλθα για να με χτυπήσει, αλλά ανέβηκα πάνω στα θρανία και άρχισα να τρέχω, να αποφύγω τη βέργα του Δασκάλου, που με κυνηγούσε. Κάποια στιγμή, αποφάσισα ότι ήταν πιο εύκολο, να τρέχω γύρω από την έδρα του Δασκάλου. Πράματι πήδηξα κάτω από τα θρανία και συνέχισα το τρέξιμο, γύρω από την έδρα του, όπου μπορούσα εύκολα, να παίρνω τις στροφές. Δεν ξέρω πώς, ο σοφός Δάσκαλος σκόνταψε και έπεσε μπρούμυτα στο πάτωμα.
Ήταν μια απρόβλεπτη κατάσταση, που δεν είχα επεξεργαστεί τη διαχείρισή της. Μπορούσα να ανοίξω την πόρτα του σχολείου και να βγω έξω, όσο ο Δάσκαλος ήταν στο πάτωμα. Δεν το έκανα, γιατί θεώρησα ότι ήταν κατώτερο, του «ιδεολογικού» αγώνα που έδινα. Θα ήθελα να σηκωθεί επάνω, να συζητήσουμε το πρόβλημα και να του εξηγήσω το λάθος του. Ίσως όμως και να αισθάνθηκα ότι είχα υπερβεί τα όρια. Ίσως και να είχα ελπίσει, ότι θα μπορούσε να είχε αντιληφθεί ο Δάσκαλος, όσο ήταν κάτω, ότι ο τρόπος του ήταν αδιέξοδος και να είχε αποφασίσει, ότι μπορούσαμε να λύσουμε καλλίτερα τα προβλήματα με τη συζήτηση. Ίσως και να τον λυπήθηκα, με αποτέλεσμα ότι τελικά τον πλησίασα, για να του συμπαρασταθώ. Αποτέλεσμα, ότι όταν ο Δάσκαλος σηκώθηκε επάνω, με βρήκε κοντά του και έβγαλε επάνω μου, μέχρι εξαντλήσεως των δυνάμεών του, όλο του το θυμό. Είχα αμφισβητήσει τη βασική παιδαγωγική του αρχή. Δεν θα μπορούσε πια να κάνει τη δουλειά του όπως ήξερε. Έπρεπε να ανακαλύψει νέες μεθόδους και αυτό δεν του ήταν εύκολο. Και διότι δεν προσήλθα αυτοβούλως να με χτυπήσει και διότι τον είχα οδηγήσει στο ρεζίλεμα της πτώσης, μπροστά σε εκατό πενήντα παιδιά.
Με χτυπούσε σε όλο μου το σώμα, με όλη του τη δύναμη. Θυμάμαι και τώρα, ότι είχα σταθεί ακίνητη κολώνα για να τον βοηθήσω να τελειώνει το μένος του και ταυτόχρονα αναρωτιόμουνα, πώς είναι δυνατόν, αυτός ο άνθρωπος, να είναι Δάσκαλος. Έτσι ξεκίνησε η σχολική μου ζωή.
Τόσο γρήγορα συνειδητοποίησα και το γεγονός ότι ζω σ’ ένα πραγματικό Παράδεισο και το γεγονός, ότι υπάρχει μεγάλο έλλειμμα Σεβασμού σ’ αυτό τον Παράδεισο, έτσι που μετατρέπουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, τον Παράδεισο σε Κόλαση.
Εμπέδωσα πολύ νωρίς, ότι οι άνθρωποι, έχουν κάποιο διανοητικό πρόβλημα και δεν μπορούν να Σεβαστούν τον Παράδεισό τους. Ότι τους ανθρώπους, δεν τους έδιωξε ο Θεός από τον Παράδεισο. Φεύγουν μόνοι τους.
Δυστυχώς, αφού τα βρήκαμε όλα έτοιμα σ’ αυτό τον Παράδεισο, μας είναι δύσκολο να μπούμε στην αγωνιώδη προσπάθεια της Γης, επί δισεκατομμύρια χρόνια, να δημιουργήσει αυτά που μας προσφέρει σήμερα, απλόχερα. Να υποψιαστούμε έστω, πώς προέκυψαν, όσα αρχίζουμε να διαχειριζόμαστε από τη γέννησή μας σχεδόν.
Ποτέ δεν άκουσα κανένα και καμία, να πει ότι γεννιόμαστε πάμπλουτοι, ενώ αυτή είναι μεγάλη, ολοφάνερη αλήθεια.
Έτσι καταδικάζουμε τον εαυτό μας, στην ισόβια μιζέρια.
Αυτό που εξέφρασε τότε ο Δάσκαλός μου, θα το ονόμαζα σήμερα, Φασισμό της άγνοιας. Είναι η μεγαλύτερη, αν όχι η μόνη κατηγορία του Φασισμού. Δεν ήξερε να κάνει τη δουλειά του αλλιώς, γιατί δεν αναζητούσε κανένα άλλο τρόπο. Θεωρώ ότι αυτό που γνώριζε, το είχε μάθει από τον Πατέρα του και η σκέψη του, δεν μπόρεσε να μετακινηθεί από αυτό το σημείο. Υπάρχουν όμως επίσης, οι Φασισμοί των δογμάτων και οι Φασισμοί της χυδαιότητας, που και αυτοί στο βάθος τους είναι φασισμοί άγνοιας. Τα κάνουν όλα ίσωμα, γιατί δεν θέλουν να προσπαθήσουν να ανέβουν σε κανένα λόφο της ζωής.
Να δουν το θαύμα της ζωής, από κάποιο ύψος.
Καθώς λοιπόν ναυάγησα στα σύννεφα, στον πρώτο μήνα της σχολικής μου ζωής, από τη βέργα του Δασκάλου, μου έσωσε την ψυχή, το ατίθασο περιβάλλον αυτού του χωριού, μέσα στο οποίο καθημερινά μετρούσα τις δυνάμεις μου, τρέχοντας για να συμβάλω στις οικογενειακές υποχρεώσεις της επιβίωσης, από την ηλικία των επτά χρόνων. Στη θάλασσα και στη στεριά. Στην ηλικία του Δημοτικού, τα Καλοκαίρια, κωπηλατούσα και δεκαπέντε ώρες το εικοσιτετράωρο, κόντρα στον άνεμο και τα ρεύματα. Πολλές φορές, δεν μπορούσα να σηκώσω τα χέρια μου, από την κόπωση. Στη στεριά, οι δουλειές ήταν ατελείωτες. Εκτός από τους κήπους του χωριού, είχαμε κήπους στην «Πρινέ» και στη «Λαγκάδα». Μου έλεγε λοιπόν ο Πατέρας μου: Πάρε Θεολόγο ένα καλάθι και πετάξου σαν το πουλάκι μέχρι την «Πρινέ», να ποτίσεις και να φέρεις κανένα φασόλι και καμιά ντομάτα». Χωρίς δεύτερη κουβέντα, έπαιρνα το καλάθι και ανέβαινα δυο ώρες ανηφορικό δρόμο, σαν πουλάκι, για να ποτίσω και να γεμίσω το καλάθι. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αποθησαύρισα ένα μεγάλο πνευματικό και ψυχικό κεφάλαιο, σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου. Αυτό το κεφάλαιο, με στήριξε στα χρόνια που ακολούθησαν. Αυτή την εγγραφή, δεν την έσβησα ποτέ και θα αγωνίζομαι μέχρι τέλους, να φύγω από τον κόσμο αυτό, μ΄ αυτή την εγγραφή, ανεξίτηλη, στο κέντρο της συνείδησής μου. Στους Γονείς μου και στο χωριό μου, αναγνωρίζω ότι μου έδωσαν τη δυνατότητα, να γίνω ένας συνειδητός, ευτυχής κωπηλάτης της ζωής. Και είμαι ευγνώμων στη Μοίρα μου γι’ αυτό.
Αυτή είναι απάντηση, σε κάποιους που μου είπαν ότι έχω φύγει από το χωριό και δεν έχω δικαίωμα να μιλάω. Ότι το χωριό είναι δικό τους και το κάνουν ό, τι θέλουν. Το χωριό δεν είναι ούτε δικό τους, ούτε δικό μου. Είναι της Φύσης που το δημιούργησε. Όποιος δεν Σέβεται τη Φύση του και τη Φύση, κακό του κεφαλιού του.
Όμως, τα έγραψα αυτά, και για να βοηθήσω να κατανοήσουν όσοι με διαβάζουν, ποιος είναι αυτός που γράφει και για να βοηθήσω τους νεότερους, να σκέφτονται και να σέβονται τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους κάθε μέρα, λίγο περισσότερο από την προηγούμενη. Να μην αφήνουν ποτέ τον εαυτό τους, να πέφτει στο Φασισμό της χυδαιότητας και της απαξίωσης του θαύματος της δικής τους ζωής, αλλά και των εκατομμυρίων θαυμάτων που τους περιβάλλουν. Αν μπορέσουν να κατανοήσουν, ότι γεννιούνται πάμπλουτοι και να σεβαστούν αυτό τον πλούτο, θα μπορέσουν να ευτυχίσουν. Αλλιώς, τη ζωή την έχουν χάσει, με οσαδήποτε χρήματα κι’ αν τους αφήσουν οι Γονείς τους. Αν όσα σε περιβάλλουν, δεν έχουν αξία για σένα, τα όποια χρήματα αποκτήσεις, γίνονται άχρηστα, αφού μ’ αυτά, θα αγοράζεις άχρηστα πράγματα.
Σήμερα, στα ίδια βράχια που εγώ έγραψα την πολύτιμη κατάκτηση της σκέψης μου, ότι δηλαδή είμαι κάτοικος ενός Παραδείσου, που είναι γεμάτος θαύματα, δεν μπορούν να πλησιάσουν τα παιδιά, για να κυνηγήσουν καρκίνους(καβούρια) και να ψαρέψουν, όπως έκανα εγώ. Κινδυνεύουν να μολυνθούν , από τα απόβλητα του βόθρου του χωριού, που βρίσκεται λίγο πάνω από τα βράχια, μέσα στο ποτάμι, μπροστά στις ταβέρνες. Το «θαύμα» αυτό, που κατάργησε όλα τα άλλα θαύματα της Φύσης στο σημείο αυτό, για τους ανθρώπους και τα παιδιά του χωριού, αλλά και την έννοια «Καρκινάγρι», που σημαίνει το μέρος που μαζεύω καρκίνους, έγινε πριν από δεκαετίες και όλο το χωριό, το έχει καταπιεί, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ιδού ένα ζωντανό παράδειγμα, που η «ανάπτυξη» είναι υπανάπτυξη, όταν η συνείδηση είναι υπανάπτυκτη. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά, που σπαταλάμε χρήμα και ενέργεια, για να αντικαταστήσουμε τα πρωτεύοντα, με τα δευτερεύοντα.
Σήμερα, υπάρχουν μικροί και μεγάλοι βιολογικοί καθαρισμοί, αλλά όχι για το Καρκινάγρι. Στο Καρκινάγρι δεν τους γνωρίζουν.
Ίδια αντίδραση με των κατοίκων, είναι η αντίδραση των αρμόδιων υπηρεσιών του Δήμου, της Αντιπεριφέρειας, της Περιφέρειας, αφού ή, δεν το γνωρίζουν, ή κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν, για να μην μπουν στον κόπο να το διορθώσουν.
Το Καρκινάγρι, είναι στη γωνία του Δήμου, του Νομού και της Περιφέρειας. Λίγοι περνούν από εκεί, λιγότεροι παρατηρούν και ακόμη λιγότεροι, καταλαβαίνουν.
Έχει γίνει παροιμία, η φράση ενός Νομάρχη, που πρότεινε στους χωριανούς, να τους φτιάξει μια πολυκατοικία στην πόλη, να τελειώνει το πρόβλημα όλων, με το Καρκινάγρι. Να μην κουράζονται οι άνθρωποι, να φτάνουν ως εκεί.
Στη συνέχεια, αν σηκώσουμε τα μάτια μας από τα βράχια που δεν μπορούμε να πλησιάσουμε για τους λόγους που ανάφερα, θα δούμε ότι μπροστά στις ταβέρνες, έχουν σηκώσει εξέδρα με μπαζώματα, για να σερβίρουν το Καλοκαίρι οι Ταβέρνες, εμποδίζοντας το νερό των ποταμών, που πολλές φορές γίνεται ανεξέλεγκτο, να φύγει προς τη θάλασσα, προκαλώντας πλημμύρες και στις Ταβέρνες και στα σπίτια, που είναι πιο πάνω.
Αν φύγει η εξέδρα και το σερβίρισμα το Καλοκαίρι, γίνεται στο φυσικό επίπεδο της κοίτης του ποταμού, ποιο είναι το πρόβλημα; Κανένα. Όλοι θα νιώθουν καλλίτερα.
Μάλλον, από το 2010, που έγινε η τελευταία πλημμύρα,, ψάχνουν, αλλά δεν βρίσκουν μπουλντόζα, για να μαζέψει την υπανάπτυκτη σκέψη τους. Ίσως και να περιμένουν τον επόμενο κατακλυσμό για να πάρει αυτά τα μπάζα, χωρίς να πληρώσουν. Δεύτερη έκφραση, της αναπτυγμένης υπανάπτυξης.
Αφήνουμε την εξέδρα και προχωράμε λίγα μέτρα πιο πάνω, όπου συναντάμε την πλατεία του χωριού. Κάτω από την πλατεία, συναντώνται δυο χείμαρροι, οι οποίοι κατά ακαθόριστα διαστήματα, κατεβάζουν ανεξέλεγκτες ποσότητες νερού, όπως ήδη είπα. Γιατί στο Καρκινάγρι, συμβαίνει σε μη περιοδικά διαστήματα, το φαινόμενο που παρατήρησε όλη η Ελλάδα και όχι μόνο, στη Μάνδρα της Αττικής.
Τα νερά γίνονται κατ’ επανάληψη ανεξέλεγκτα και μετατρέπουν τη βραχώδη ακτή, σε αμμουδιά, όταν ξεσπούν οι υδροστρόβιλοι, στα βουνά που περιβάλλουν το χωριό. Τελευταίο μεγάλο επεισόδιο, 18-10-2010. Μέχρι τώρα, κοιμούνται όλοι, Λαός και Αρχές, τον ύπνο το βαθύ και περιμένουν τον επόμενο κατακλυσμό να τους ξυπνήσει, αλλά, για λίγο. Δεν έχουν κάνει τίποτα για να διορθώσουν τα αίτια, που προκαλούν τις πλημμύρες των σπιτιών και των καταστημάτων.
Η φυσική έξοδος των νερών αυτών προς τη θάλασσα, είναι η ευρύτερη περιοχή του «Συρτικού». Αντί να ελευθερώσουν την έξοδο των νερών προς τη θάλασσα, τα κατευθύνουν με το γιοφύρι που έχουν κατασκευάσει κάτω από την πλατεία, σε περίβολο τοίχο, υπό γωνία ενενήντα μοιρών. Στη συνέχεια, τους κάνουν τη χάρη, να κάνουν στροφή ενενήντα μοιρών, για να οδηγηθούν στη θάλασσα, σε διατομή, που εκείνοι αποφάσισαν. Έχουν προφανώς κάνει συμφωνία με τη Φύση. Τους έχει υποσχεθεί, να μην κατεβαίνει περισσότερο νερό, απ’ όσο αντέχουν τα τεχνικά τους έργα.
Αναρωτιέμαι, οι τεχνικοί που υποθέτω επισκέφτηκαν την περιοχή μετά τον κατακλυσμό του 2010, τι είδαν, τι κατάλαβαν, τι έπραξαν;
Κατά τη γνώμη μου, τα πλημμυρικά φαινόμενα που επαναλαμβάνονται στην περιοχή, πρέπει να αντιμετωπιστούν εκτός των συγκεκριμένων διορθώσεων ανακατασκευής της πλατείας και με αλλεπάλληλα πολλαπλά χρήσιμα φράγματα σε διάφορα υψόμετρα, που και το χωριό θα προστατέψουν από τις πλημμύρες και θα του προσφέρουν άφθονο νερό για τις καλλιέργειές του και ηλεκτρική ενέργεια θα μπορούσαν να παράγουν κατά τους μήνες που τα νερά καταλήγουν στη θάλασσα. Ταυτόχρονα, θα προστατευτεί ένα αξιόπιστο λιμάνι, από την άμμο που κατεβάζουν αυτά τα νερά, το οποίο πρέπει να γίνει, στο Καρκινάγρι.
Θα επιστρέψω στη συνέχεια , στο θέμα του λιμανιού, που ήταν το θέμα το οποίο ξεχείλισε το ποτήρι και με ανάγκασε να γράψω δημόσια για το χωριό μου, έστω και καθυστερημένα.
Στις Αρχές,(Δήμο, Αντιπεριφέρεια, Περιφέρεια) έχω γράψει κατ’ επανάληψη διάφορες επιστολές για τα προβλήματα και τις δυνατότητες του Χωριού και ποτέ δεν με ενημέρωσαν σε πιο κάδο τις πέταξαν. Στην τελευταία, του Καλοκαιριού, παρακαλούσα να μου κάνουν γνωστό τον αριθμό πρωτοκόλλου, με τον οποίο μπήκαν στις υπηρεσίες τους. Τον περιμένω ακόμη.
Στο σύλλογο της «Λιβάδας», όταν ζήτησα το email τους για να τους ενημερώνω για τις απόψεις μου, αρχικά το είχαν ξεχάσει και στη συνέχεια «χάλασαν» τα μηχανήματά τους.
Θα προχωρήσω τώρα, για να κάνω μαζί σας και κάποιες άλλες παρατηρήσεις. Αν σηκώσουμε τα μάτια και ρίξουμε μια συνολική ματιά στα σπίτια του χωριού, θα διαπιστώσουμε ότι τα καινούργια σπίτια, προκαλούν με αναίδεια το φυσικό περιβάλλον, που είναι ενταγμένο στις περιοχές νατούρα. Το Καρκινάγρι, με τα βουνά που το περιβάλλουν, είναι ένα τεράστιο αμφιθέατρο. Είναι ένας καταπληκτικός τόπος, με απεριόριστη θέα, μοναδικός, για να ζει κανείς. Σε όποιο σημείο αυτού του αμφιθεάτρου και να σταθεί. Τα σπίτια μας δεν πρέπει να είναι η έκφραση της έπαρσής μας, απέναντι στο φυσικό μας περιβάλλον. Δεν πρέπει να εξέχουν και να το προκαλούν. Τον τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό, μας τον έδειξαν οι πρόγονοί μας, με τα σπίτια που έφτιαξαν στη Λαγκάδα, που δεν τα διακρίνεις από το φυσικό τους περιβάλλον. Επομένως, τα σπίτια μας εξωτερικά, πρέπει να είναι πετρόκτιστα και η στέγη τους μονόριχτη, με πλάκες Ικαρίας, διότι με τον τρόπο αυτό, το σπίτι εντάσσεται και αφομοιώνεται, μέσα στο επικλινές περιβάλλον, με τους μεγάλους βράχους.
Θα φαίνονται σαν βράχοι, μέσα στους άλλους βράχους.
Οι βράχοι του χωριού, είναι το μεγάλο του κεφάλαιο. Είναι τα καλλιτεχνήματά του, τα στολίδια του, αλλά και τα βιβλία, πάνω στα οποία, είναι γραμμένη η μεγάλη του ιστορία, η οποία μετριέται σε πολλά εκατομμύρια χρόνια. Με αφορμή τα καλλιτεχνήματα της δικής μας Φύσης, η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, έγραψε για τα καλλιτεχνήματα της Φύσης, καθώς εντυπωσιάστηκε, όταν κατέβαινε από τον Άγιο Σίδερο για πρώτη φορά, στο χωριό καταγωγής του άντρα της, του μακαρίτη πλέον, σπουδαίου φιλόλογου και εκπαιδευτικού, Δημήτρη Πλάκα. Το σπίτι του, βρίσκεται πίσω από την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Τις φωτογραφίες αυτών των καλλιτεχνημάτων θα πουλούν, οι μελλοντικές γενιές των κατοίκων του χωριού στους τουρίστες, για να ζουν. Όταν θα διαπιστώνεται ο Σεβασμός μας στο φυσικό μας περιβάλλον, οι τουρίστες θα θέλουν να μας επισκέπτονται ξανά και ξανά. Αυτός ο Σεβασμός, θα γίνει διαρκής πλούτος.
Αν κάνουμε όμως μια βόλτα προς τις Αλυκές, θα δούμε ότι η κατάχρηση του τσιμέντου, γίνεται ορατή από τη θάλασσα. Δουλειές του ποδαριού. Κανείς δεν τα βλέπει αυτά τα λάθη για να τα διορθώσει; Κανένα δεν ενοχλούν;
Τι είναι εκείνο, που φέρνει τουρίστες και πλούτο στο Μέτσοβο, στα Ζαγοροχώρια, στο Μόλυβο της Μυτιλήνης και αλλού; Ο ορατός Σεβασμός των κατοίκων στον τόπο τους. Ο ορατός Σεβασμός των κατοίκων σ’ αυτό που παρέλαβαν.
Το χωριό μας, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, αφού είναι περιοχή νατούρα, άρα χρειάζεται τη φροντίδα και το σχεδιασμό του, από αρχιτέκτονες τοπίου, που θα λάβουν υπ’ όψη και τα παραδοσιακά στοιχεία της περιοχής. Οι Αρχιτέκτονες, δεν θα σχεδιάσουν μόνο, αλλά θα συζητήσουν με τους κατοίκους, σε συνθήκες ευπρέπειας και θα τους πείσουν, για την αναγκαιότητα, των όσων σχεδιάζουν.
Είναι αυτονόητο, ότι όσοι χτίζουν, θα πρέπει να κατανοούν, ότι οφείλουν πρώτα στον εαυτό τους, να αφήνουν δρόμους, για να μπορούν να κυκλοφορούν αυτοί πρώτα, αλλά και οι άλλοι. Αν δεν το κάνουν, θα βάλουν τον εαυτό τους, σε διαρκείς τριβές με τους γείτονες, πράγμα που δεν τους συμφέρει. Πρέπει επίσης, να αφήνουν δρόμους, για να κυκλοφορούν τα νερά. Να μην κλείνουν δηλαδή τα ρέματα που έχει διαμορφώσει η Φύση. Γιατί τα νερά δεν αστειεύονται. Είναι θέματα κοινής λογικής.
Ας περάσουμε τώρα, από την περιοχή του Δημοτικού Σχολείου του χωριού. Σε πενήντα περίπου μέτρα, από τον περίβολο του Σχολείου, υπήρχε ο πετρόκτιστος περίβολος του Σχολικού Κήπου του Σχολείου. Στο κέντρο του, μια μεγαλοπρεπής είσοδος, με όμορφη σιδερένια πόρτα. Έργα των Πατεράδων μας και των Παππούδων μας, που σέβονταν τα παιδιά τους. Τώρα, όποιος κοιτάξει προς το σχολικό κήπο, θα δει τον περίβολο ισοπεδωμένο και στη θέση του Κήπου, δυο μπασκέτες. Τώρα, δεν χρειάζεται σχολικός κήπος για να εξοικειώνονται τα παιδιά , με την καλλιέργεια των φυτών και να συνειδητοποιούν, πώς αναπαράγεται η ζωή στη Γη. Πώς η Γη διατηρεί πάντα την αισιοδοξία της. Έχουν αλλάξει τώρα οι προτεραιότητες της ζωής. Όταν αντίκρισα αυτή την αλλαγή, το στομάχι μου έσφιξε και μέχρι τώρα, είναι σφιγμένο.
Μια μπάλα και κάποια χρήματα αμφίβολης προέλευσης, θα είναι πάντα ανεπαρκή για να απαντήσουν στο υπαρξιακό πρόβλημα των ανθρώπων.
Αν προχωρήσουμε λίγο έξω από τα σπίτια, θα συναντήσουμε τις συνέπειες της δράσης των αδέσποτων κατσικιών, που λεηλατούν αδίστακτα την άγρια Φύση, τις καλλιέργειες των όποιων κατοίκων επιμένουν, αλλά και τις ψυχές των πολλών κατοίκων της Ικαρίας. Δεν αφήνουν τα φυτά να αναπτυχθούν, να αναπτύξουν το ριζικό τους σύστημα, να συγκρατήσει το πολύτιμο χώμα, το οποίο σπρώχνουν διαρκώς, μαζί με τα νερά της βροχής, προς τη θάλασσα. Το πρόβλημα της επιδοτούμενης λεηλασίας της Ικαριακής Φύσης από τα αδέσποτα κατσίκια, που κάποιοι λένε ότι είναι δικά τους, είναι παλιό και πάντα άλυτο. Γιατί άραγε;
Στο παρελθόν, οι πρόγονοί μας, έχυσαν ποταμούς ιδρώτα, για να χτίσουν τοίχους πολλών χιλιομέτρων με ξερολιθιά, σε απόκρημνες πλαγιές, προκειμένου να προστατέψουν τις περιοχές που καλλιεργούσαν, από τις περιοχές που έβοσκαν τα ελεύθερα ζώα. Αυτό το έργο, είναι μνημείο του Σεβασμού τους στον εαυτό τους και στην κοινωνία τους. Έτσι απέφυγαν τις θνησιγόνες εσωτερικές τριβές η κοινωνία τους και επιβίωσαν ως μία κοινωνία σφιχτά δεμένη.
Οι Άρχοντες που εκλέγονται, δεν έχουν προφανώς ούτε συνείδηση, ούτε τη δύναμη να λύσουν το πρόβλημα. Τους είναι πιο εύκολο να κάθονται στο γραφείο τους, αντί να εκτίθενται σε δύσκολες συζητήσεις με τους κατοίκους. Δεν έχουν την αναγκαία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ότι μπορούν να τους πείσουν, για τον τρόπο που μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Αν τα κατσίκια μαζευτούν σε περιορισμένους χώρους και αρμέγονται, αντικατασταθούν σε ένα βαθμό από πρόβατα και την μελισσοκομία, μαζί με την βιομάζα που θα παράγουν τα αναπτυγμένα δέντρα, η Ικαρία θα γίνει πολλές φορές πιο παραγωγική, πιο όμορφη, πιο πλούσια. Διότι η ομορφιά, είναι μεγάλος αισθητικός και τουριστικός πλούτος. Ένα φυτό αναπτυγμένο, με χιλιάδες φύλλα, παράγει χιλιάδες φορές περισσότερη βιομάζα, από ένα φυτό με ελάχιστα φύλλα. Διότι η φωτοσύνθεση, είναι ανάλογη του αριθμού των φύλλων του φυτού. Όταν τα κατσίκια δεν επιτρέπουν στα δέντρα να αναπτυχθούν, η οικονομική και αισθητική ζημιά που γίνεται, είναι πολύ μεγάλη.
Αυτή λοιπόν η επιδοτούμενη καταστροφή, είναι καιρός να κατανοηθεί στην έκτασή της και να σταματήσει. Αυτό έχει μόνο μια προϋπόθεση: τόσον οι Δήμαρχοι, όσο και οι αρμόδιοι υπάλληλοι, να μπορούν να πείσουν τους ανθρώπους, με λόγια και πράξεις. Μια υποδειγματική κτηνοτροφική μονάδα, θα έπειθε όλους τους μη κτηνοτρόφους, που δηλώνουν κτηνοτρόφοι, ότι μπορούν να γίνουν πλουσιότεροι, με λιγότερο κόπο και λιγότερο ζημιογόνοι, για το περιβάλλον.
Τα μονοπάτια, είναι ένας τρόπος προσέλκυσης τουριστών, που αγαπούν την πεζοπορία και πρέπει να τα συντηρούμε, αφού είναι ένα έτοιμο κεφάλαιο. Κατεβαίνοντας πριν τρία χρόνια από τον Αγιο-Σίδερο, διαπίστωσα ότι σε πολλά σημεία, τα νερά έχουν σβήσει το μονοπάτι. Καμιά συντήρηση. Αλλά σε κάποιο σημείο, πέφτει ο άτυχος πεζοπόρος πάνω σε συρματοπλέγματα, που κλείνουν το μονοπάτι, έτσι, γιατί κάποιοι το αποφάσισαν. Έτσι υποδεχόμαστε τους τουρίστες.
Τέλος, η Λαγκάδα, που ιδιοκτησιακά, ανήκει στους κατοίκους της περιοχής του Κάβο-Πάπα, ως κοιτίδα της Ικαριακής επιβίωσης μέσα στους αιώνες, μπορεί , λόγω και της θέσης της και του περιβάλλοντός της, που βοηθά την αυτοσυγκέντρωση, να φιλοξενεί τα Καλοκαίρια, ένα φιλοσοφικό προβληματισμό που θα διατυπώνεται από ανθρώπους που θα φτάνουν εκεί, από όλο τον κόσμο και θα αφορά την επιβίωση των κοινωνιών, στις συνθήκες που διαμορφώνει ο σύγχρονος πολιτισμός και ο σύγχρονος τρόπος ζωής.
Τόσο τα προβλήματα, όσο και η σωστή ανάπτυξη του χωριού, απαιτούν συζήτηση. Η συζήτηση θα έχει σκοπό, όχι να καταστρέψει κάποιους, αλλά να βοηθήσει όλους και όλες, να γίνουν πιο ευτυχείς, απ’ όσο είναι σήμερα. Κανείς και καμιά δεν μπορεί να ζει σε βάρος των άλλων. Ο τρόπος είναι γνωστός και δοκιμασμένος: Ο Σεβασμός όλων προς όλους, παντού και πάντα. Μέθοδος απλή, κατανοητή, αποτελεσματική. Συμφέρει όλους και όλες. Όχι λογομαχία πια. Μόνο η συζήτηση, όχι η αναιδής λογομαχία , μπορεί να βοηθήσει την κατανόηση και των προβλημάτων και των λύσεών τους.
Δυστυχώς, οφείλω να πω δημόσια, αυτό που έχω πει στο παρελθόν, στο πλαίσιο του συλλόγου του Κάβο Πάπα, που είναι ο σύλλογος του χωριού στην Αττική, ότι οι χωριανοί έρχονται και φεύγουν από τις συγκεντρώσεις του συλλόγου, αμίλητοι. Έχουν στόμα, αλλά δεν έχουν δημόσια μιλιά. Επισήμανα κατ’ επανάληψη, ότι δεν συζητάμε για τα μεγάλα προβλήματα του χωριού μας όταν συγκεντρωνόμαστε και προσπάθησα να δώσω κάποια ερεθίσματα, να διεγείρω τη σκέψη τους, να γίνει κάποια συζήτηση. Ενόχλησα προφανώς τους «ηγετικούς κύκλους» και την τελευταία φορά που προσήλθα, πριν από περίπου τρία χρόνια, η κυρία που ασκούσε χρέη προέδρου, μου είπε ορθά –κοφτά, προφανώς κατόπιν εντολής, από την αρχή, ότι δεν θα μιλήσεις. Και κανείς-καμία, δεν έβαλε μια φωνή διαμαρτυρίας. Έτσι έλυσαν όλα τα προβλήματα, οι βοσκοί και οι βοσκοπούλες. Διώχνοντας τον ενοχλητικό, που έθετε τα προβλήματα.
Επειδή δεν προλαβαίνω πια σ’ αυτή την ηλικία να γίνω πρόβατο, για να συμμετάσχω στη λαϊκή δημοκρατία των προβάτων, δεν έχω πια θέση σ’ αυτό το σύλλογο, στον οποίο, παλαιότερα, είχα αποθέσει πολλές ελπίδες. Πριν λοιπόν από τρία περίπου χρόνια, ολοκληρώθηκε η απογοήτευσή μου, στο επίπεδο του Αττικού μας συλλόγου και δεν θα προσέρχομαι πια.
Πριν από λίγο καιρό, στις 10-9-2018, ολοκληρώθηκε η απογοήτευσή μου, στο επίπεδο του χωριού. Συνειδητοποίησα, ότι δεν μπορώ να περιμένω τίποτα, από πολλούς, από τους σημερινούς κατοίκους του Παραδείσου μου. Διότι έχουμε άλλη άποψη για τον Παράδεισο. Τους Παραδείσους, τους κάνει ο Σεβασμός. Το Σεβασμό, οφείλουμε όλοι και όλες, να τον διδάσκουμε καθημερινά, με λόγια και πράξεις. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς Σεβασμό. Ας ρωτήσουν γι’ αυτό, τον ίδιο τον οργανισμό τους, όλοι και όλες. Κάποιοι σημερινοί κάτοικοι, δεν Σέβονται τίποτα και έχουν κάνει Κόλαση, τον παλιό Παράδεισο. Δεν μπορώ, να καθίσω πια στο ίδιο τραπέζι μαζί με πολλούς από αυτούς.
Επιστρέφω στο Λιμάνι. Η άλλη μια αποτυχημένη συζήτηση που προσπάθησα να κάνω, για την υπόθεση αυτού του λιμανιού, ήταν η αιτία της προχθεσινής μου έκρηξης. Το λιμάνι αυτό, πρέπει να είναι αξιόπιστο, όχι μόνο για τις βάρκες και τα ψαράδικα των κατοίκων του χωριού, αλλά διότι πρέπει να μπορεί να προσφέρει ασφάλεια στο δύσκολο αυτό σημείο του Αιγαίου, στα τουριστικά και άλλα σκάφη, που παραπλέουν , τη συνήθως τρικυμισμένη θάλασσα. Τέλος, το λιμάνι πρέπει να είναι αξιόπιστο, για να μπορεί ένα μεσαίου μεγέθους σκάφος, που θα κάνει ένα κυκλικό δρομολόγιο στα γειτονικά νησιά των Κυκλάδων (Νάξος, Αμοργός, Κουφονήσια), να μεταφέρει τουρίστες, από και προς τα νησιά αυτά, από και προς όλη την Ικαρία, από το Καρκινάγρι, που είναι το πλησιέστερο σ’ αυτά, σημείο της Ικαρίας. Αν στο αξιόπιστο λιμάνι, προσθέσουμε ένα αξιόπιστο δρόμο Καρκιναγρίου – Μαγγανίτη, που θα κλείνει τον οδικό δακτύλιο της Ικαρίας, το Καρκινάγρι θα γίνει το τρίτο στρατηγικό σημείο της Ικαρίας, μετά τον Άγιο Κήρυκο και τον Εύδηλο. Για να γίνουν όλα αυτά και άλλα πολλά, όπως η αποκατάσταση της λειτουργίας των μονοπατιών, η δημιουργία εργαστηρίων που θ’ αξιοποιούν όλα τα προϊόντα της περιοχής, η οργάνωση της ξενάγησης των τουριστών στην περιοχή, είναι προϋπόθεση, να μπορούν οι άνθρωποι να συ-ζητούν , για να διευρύνουν διαρκώς τον ορίζοντα της σκέψης τους και την έννοια του συμφέροντός τους . Να μπορούν να συνεργάζονται για τα σημαντικά της ζωής τους, που θα επιτρέψουν στους νέους και τις νέες, να εγκατασταθούν εκεί, για να ζήσουν καλά. Με την προϋπόθεση του Σεβασμού, στο Καρκινάγρι, μπορούν να ζήσουν παραδεισένια.
Όταν θα δούμε νέους και νέες, να εγκαθίστανται και να κάνουν εκεί τις οικογένειές τους, θα μπορούμε να πούμε, ότι οι προσπάθειές μας, βρίσκονται σε καλό δρόμο.
Η συζήτηση, ποτέ δεν βλάπτει κανένα. Όλοι επωφελούνται, από τις απόψεις των άλλων. Όλοι και όλες μαθαίνουν, αν προσέρχονται στη συζήτηση με Σεβασμό και μπορούν να μαθαίνουν.
Τι έκαναν λοιπόν, οι «σοφοί Μηχανικοί» του χωριού, που τα ξέρουν όλα και τα κάνουν όλα στη «ζούλα», με μεγάλη περηφάνεια.
Μεγάλη πάντοτε η περηφάνια, διότι η αυτοκριτική, είναι άγνωστη διαδικασία. Έχουν πάντα δίκιο οι αυτοσχεδιάζοντες « Μηχανικοί» του χωριού, ποτέ δεν κάνουν λάθη, γιατί ποτέ δεν συνειδητοποιούν τα λάθη τους. Και οι πιο σοφοί άνθρωποι του χωριού, θεωρούν άκομψο, να επισημαίνουν τα λάθη που γίνονται στο χωριό από τους χωριανούς και να τους πικραίνουν. Αυτός είναι ο τρόπος, που εμποδίζουν οι σοφοί το χωριό, να φύγει από τη μιζέρια. Η Αλήθεια, θα είναι πάντα δυσεύρετη. Αλλά και κανένα χαλί, δεν μπορεί να χωρέσει όλα τα «δε βαριέσαι».
Το αλίμενο Καρκινάγρι, που είναι εκτεθειμένο στους πιο δυνατούς Βόρειους και Νότιους ανέμους του Αιγαίου πελάγους, προσπαθεί αποτυχημένα, κατ’ επανάληψη, από πολλά χρόνια, να αποκτήσει ένα βιώσιμο λιμάνι, ικανό να καλύπτει όλες τις ανάγκες, όπως τις περιέγραψα πιο πάνω. Παρ’ όλο που έχουν ξοδευτεί πολλά εκατομμύρια μέχρι τώρα, το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στο νερό.
Για την ιστορία, για να μαθαίνουν όσοι δεν γνωρίζουν, καταθέτω τα εξής, που γνωρίζω εγώ. Τα υπόλοιπα, είναι ανάγκη, να τα συμπληρώσουν αυτοί που γνωρίζουν, για να κάνουμε όλοι και όλες, κάποια στιγμή, την αυτοκριτική μας.
Η αρχική, φυσική κατάσταση της Λιβάδας, διαμορφωνότανε από μια επιμήκη «ξέρα», που την ονομάζαμε «νησάκι», η οποία πρόσφερε μια μικρή προστασία στις βάρκες και στα καΐκια. Σε πρώτη φάση, περί το 1960, όταν κοινοτάρχης ήταν ο Στέλιος ο Πλάκας (Αράπης), έγινε με λίγα χρήματα του Δημοσίου και πολύ προσωπική εργασία, μια πρώτη μορφοποίηση και σύνδεση της προκυμαίας με το «νησάκι», δηλαδή τη μακρόστενη ξέρα. Όταν είμαστε μικρά παιδιά, ένας από τους πρώτους μας άθλους, ήταν να πάμε κολυμπώντας, στο νησάκι. Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, (1982-84), ήμουν στο Δ.Σ. του συλλόγου του Κάβο –Πάπας. Στην προσπάθειά μου να βοηθήσω να ξεχωρίσουμε και να ιεραρχήσουμε τα πιο σημαντικά προβλήματα που έπρεπε να λυθούν και τις κύριες αναπτυξιακές προσπάθειες που έπρεπε να ξεκινήσουν, για να επιστρέψει η ζωή και οι νέοι άνθρωποι στο Καρκινάγρι, έγραψα δεκαπέντε σελίδες προτάσεων, για να τις συζητήσουμε στο σύλλογο, να τις συζητήσουμε με την Κοινότητα και να προκύψει τελικά, ένα σύνολο προτάσεων, που θα το κάναμε γνωστό στη Νομαρχία και θα προσπαθούσαμε να το υλοποιήσουμε όλοι μαζί, με συνέπεια, σε όποιο βάθος χρόνου, θα ήταν αναγκαίο.
Πρώτο έργο, και πρώτη προτεραιότητα, θεωρούσα ότι έπρεπε να είναι ένα αξιόπιστο λιμάνι, για όλους τους λόγους που ανάλυσα παραπάνω. Διάβασα τις προτάσεις μου στο σύλλογο για να συζητήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος τα θέματα. Η συζήτηση ήταν πολύ φτωχή. Έλειπε η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο χωριό μας, που δεν μπορούσαν να πάρουν τις προτάσεις αυτές, στα σοβαρά. Αντί για σοβαρή σκέψη, προκαλούσαν γέλιο. Στείλαμε όμως τελικά τις προτάσεις αυτές στη Νομαρχία. Από τη Νομαρχία μας απάντησαν, ότι καλές οι προτάσεις, αλλά πρέπει να τις καταθέσει η Κοινότητα, που εκπροσωπούσε νόμιμα την Περιοχή. Το Καλοκαίρι που ακολούθησε, ζήτησα από τον τότε Κοινοτάρχη, όταν θα έχουν Κοινοτικό Συμβούλιο, να με φωνάξει, να τους διαβάσω τις προτάσεις μου, να κάνουμε μια συζήτηση και να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Πράγματι με φώναξε σε ένα Κοινοτικό Συμβούλιο, διάβασα τις προτάσεις μου και όταν τελείωσα, κάλεσα τους παρόντες, να συζητήσουμε, γιατί εγώ μπορεί να κάνω λάθη σε πολλά, όπως τους είπα. Καμιά κουβέντα, δεν βγήκε από κανένα στόμα. Μια παρατήρηση μόνο άκουσα από κάποιον, που ήταν πίσω μου, προς τον διπλανό του: Ήρθε ο Θεολόγος να μας κάνει μάθημα; Άφησα τις προτάσεις μου στον Πρόεδρο της Κοινότητας και έφυγα από το Κοινοτικό Συμβούλιο και από το Χωριό, πολύ απογοητευμένος. Ένας ιδιότυπος εγωισμός, βαθιά ριζωμένος, δεν άφηνε και δεν αφήνει, κανένα περιθώριο για συζήτηση και άνοιγμα των οριζόντων. Να ανακαλύψουμε δυνατότητες που έχουμε οι ίδιοι και το χωριό μας και δεν τις γνωρίζουμε. Η απογοήτευσή μου από τις συζητήσεις που κάναμε στο Σύλλογο και ο πάντα περιορισμένος χρόνος μου, με απομάκρυναν από το σύλλογο. Είχα την επίμονη άποψη, ότι τα χρήματα που μπορούσε να διαθέτει ο σύλλογος, θα ήταν πάντοτε λίγα για να γίνουν τα έργα που είχε ανάγκη το χωριό. Η διάθεσή τους, για αποσπασματικές εργασίες, χωρίς μελέτες, θεωρούσα ότι ήταν σπατάλη των χρημάτων. Θα μπορούσαμε όμως, να βοηθήσουμε με τα χρήματα αυτά, να γίνουν αξιόπιστες μελέτες, στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδιασμού, για να προκύψουν οι αποφάσεις και τα χρήματα, για τα αναγκαία έργα. Η προσπάθειά μου ήταν μάταιη. Δεν είχε νόημα και δεν είχα χρόνο, για συνέχιση της προσπάθειάς μου. Προσθέτω και άλλη μια εμπειρία, όσο ήμουν στο ΔΣ του Συλλόγου κάβο Πάπας.
Σε ένα χορό της Πανικαριακής Αδελφότητας, ήταν παρών ο τότε Νομάρχης Πανταζής. Τον πλησίασα και τον παρακάλεσα να βγούμε στον προθάλαμο της αίθουσας. Ο Νομάρχης ανταποκρίθηκε στην παράκλησή μου, βγήκαμε στον προθάλαμο και άρχισα να του περιγράφω τα προβλήματα και τις σημαντικές δυνατότητες, που έχει το χωριό μας. Όταν τελείωσα, πήρα την αποστομωτική του απάντηση: Δείξε μου πέντε ανθρώπους, με τους οποίους μπορώ να συνεργαστώ, για να κάνουμε αυτά που μου είπες. Γνωρίζω τους χωριανούς σου, καλλίτερα από εσένα. Έτσι μου τράβηξε το χαλί. Έτσι τελείωσε η συζήτηση.
Όταν προέκυψαν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και οι Νομαρχίες αναζητούσαν έργα για να τα εντάξουν στα ΜΟΠ, εντάξανε ένα αλιευτικό καταφύγιο στο Καρκινάγρι, προϋπολογισμού, εκατό εκατομμυρίων δραχμών, ένα σημαντικό ποσό για την εποχή. Ίσως η πρόταση αυτή, να ξεκίνησε από την επιστολή που τους είχαμε στείλει. Δεν γνωρίζω πώς πάρθηκαν οι αποφάσεις που οδήγησαν στο τελικό έργο. Ποιοι ήταν οι λιμενολόγοι που έκαναν τις σχετικές μελέτες και ποιοι οι κατασκευαστές. Όταν έγινε το έργο, πήγα στο χωριό να το καμαρώσω και είδα ότι με τα εκατό εκατομμύρια, είχε γίνει μια τρύπα στο νερό. Μίλησα για την απογοήτευσή μου με ένα μακαρίτη σήμερα ψαρά και επέστρεψα στην Αθήνα, με την καινούργια απογοήτευσή μου. Όταν νέος νομάρχης τοποθετήθηκε ο Θανάσης Χειμάρας περί το 1989, ήρθε στην Πανικαριακή Αδελφότητα για να συζητήσει τα προβλήματα της Ικαρίας, με τους Ικαριώτες της Αττικής. Ήμουν παρών στη συνάντηση και επωφελήθηκα της ευκαιρίας, για να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την τρύπα στο νερό που είχε γίνει στο Καρκινάγρι, με εκατό εκατομμύρια δραχμές. Τον ρώτησα πράγματι, αν δεν ντρέπονται για το αποτέλεσμα και πώς θα απολογηθούν στους Ευρωπαίους, όταν θα τους ζητήσουν εξηγήσεις. Παρ’ όλο το σοκ που προκάλεσα με την ειλικρίνεια του λόγου μου, ο Νομάρχης με άκουσε με προσοχή, όπως δήλωσε ο ίδιος. Πράγματι πήγε στο χωριό, είδε με τα μάτια του, του λόγου το αληθές, πήρε το Νομαρχιακό του Συμβούλιο και πήγε στο Καρκινάγρι, για να δει και το Νομαρχιακό του Συμβούλιο το πρόβλημα και να αποφασίσουν με την Κοινότητα και τους κατοίκους, τη διόρθωση του λάθους. Το επίπεδο της συζήτησης που έγινε εκεί, είχε ως αποτέλεσμα, να φύγουν Νομάρχης και Νομαρχιακό Συμβούλιο, κακήν –κακώς από το Καρκινάγρι, ματαιώνοντας μια σημαντική ευκαιρία διόρθωσης ενός μεγάλου λάθους, που κοστίζει και τώρα πολλά, για το χωριό. Αιτία και του νέου κακού, ο στενός πνευματικός ορίζοντας, η στενή αντίληψη της έννοιας του συμφέροντος των κατοίκων, η έλλειψη αυτοεκτίμησης και η αδυναμία συζήτησης που ακυρώνει τη σωστή λύση, κάθε προβλήματος. Ενδιάμεσα ακολούθησαν και νέες προσπάθειες βελτίωσης του Αλιευτικού Καταφυγίου, χωρίς ποτέ να δοθεί λύση, ούτε στο πρωταρχικό πρόβλημα, της ασφαλούς επιβίβασης και αποβίβασης, των επιβατών του σκάφους που κάνει το δρομολόγιο Καρκινάγρι-‘Αγιος Κήρυκος.
Όλος ο προϋπολογισμός της Ελλάδας να διατεθεί στο Καρκινάγρι, αν δεν μπορεί να προηγηθεί σοβαρή συζήτηση και σωστός σχεδιασμός, κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί, ποτέ.
Από εκεί λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε: από τον εαυτό μας. Να κάνουμε κάθε βράδυ, όχι μόνο την προσευχή μας, αλλά και την αυτοκριτική μας. Αυτοί που συ-ζητούν, μπορούν να χτίζουν. Αυτοί που λογομαχούν, δεν μπορούν να χτίζουν. Τα προβλήματά τους θα μένουν πάντοτε άλυτα και πάντα θα φταίνε οι άλλοι. Το μόνο που καταφέρνουν οι λογομαχούντες, να γκρεμίζουν τις γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων.
Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε ως συνειδητοί πολίτες του χωριού μας να προσφέρουμε στη λύση των προβλημάτων μας, δεν είναι η κατάργηση των υπεύθυνων επιστημόνων μελετητών, αλλά η βοήθειά μας προς αυτούς, με τις όποιες γνώσεις μας, να καταρτίσουν τις πιο ολοκληρωμένες μελέτες. Πρωταγωνιστές, των σημερινών λαθραίων, αμελέτητων έργων, που αναστάτωσαν το χωριό με τα ήθη τους και τα έργα τους, ήταν ανευθυνοϋπεύθυνοι Κοινοτάρχες, στη μακριά αλυσίδα των αποτυχημένων προσπαθειών του παρελθόντος, να λύσει το χωριό, ένα βασικό του πρόβλημα. Το πρόβλημα να αποκτήσει ένα αξιόπιστο λιμάνι και για το χωριό και για την ευρύτερη ναυσιπλοΐα. Άλυτο πρόβλημα επίσης παραμένει, η ολοκλήρωση του δρόμου Καρκινάγρι -Μαγγανίτης, παρ’ όλο που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την αρχική του διάνοιξη, γεγονός που θα επιτρέψει τη λειτουργία μιας κυκλικής λεωφορειακής γραμμής στην Ικαρία, με πολύ μεγάλες, άμεσες, ευεργετικές συνέπειες για τους κατοίκους, τα μελίσσια τους και την τουριστική ανάπτυξη του νησιού. Οι ανεύθυνοι Κοινοτάρχες, πρέπει μάλλον να εξηγήσουν στους κατοίκους του χωριού, τι έκαναν και τι δεν έκαναν, τα πολλά χρόνια, που τους εμπιστεύτηκαν να διαχειρίζονται τη ζωή τους. Για να λυθεί ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να περιγράψεις το πρόβλημα και να καταθέσεις αρμοδίως, το αίτημα της λύσης του. Τα αιτήματα δεν κατατίθενται στα καφενεία.
Αυτά για την ιστορία.
Τα τελευταία χρόνια, παρά την οικονομική δυστοκία, φάνηκε στον ορίζοντα, η περίπτωση διόρθωσης των λαθών που έχουν γίνει σε σχέση με το λιμάνι, σε πιο βαθμό δεν γνωρίζω, με την κατασκευή ενός πιο αξιόπιστου λιμανιού.
Ενώ λοιπόν γνωρίζουν όλοι οι κάτοικοι, ότι έχει γίνει η ανάθεση των μελετών αυτού του νέου λιμανιού, οι οποίες προχωρούν, μια ομάδα ανθρώπων, αποφασίζει να φτιάξει σύλλογο και να αρχίσει να κάνει λιμενικά έργα λαθραία, πριν προλάβει να κάνει αρχαιρεσίες, μέσα στην περιοχή, που προγραμματίζονται τα νόμιμα, αγνοώντας τις άσχημες, έως και καταστροφικές συνέπειες που μπορούν να έχουν οι αυθαίρετες ενέργειές τους, για το όλο νέο έργο. Ενέργειες, ακατανόητες με κάθε λογική. Ήδη το έργο, πήρε αναβολή έναρξης εργασιών, ενός χρόνου. Δεν τους πέρασε από το μυαλό, ότι η συμπεριφορά τους, μπορεί να οδηγήσει σε απένταξη του έργου από τα προγράμματα; Άλλη μια φορά, οι χωριανοί υπονομεύουν το συμφέρον του χωριού και αποδεικνύουν, ότι η βλακεία και η κακοήθεια, είναι ανίκητες.
Οι πρωταγωνιστές της πρωτοβουλίας, δικαιολογούν την πράξη τους λέγοντας ότι ήθελαν να δώσουν μια λύση που έπρεπε να έχουν δώσει προ πολλού-πολλού χρόνου, στην προσέγγιση δηλαδή, του σκάφους που κάνει το δρομολόγιο Καρκινάγρι- Άγιος Κήρυκος. Αλλά, αν έτσι δικαιολογούν τη βιασύνη τους, γιατί δεν πήγαν να βρουν τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους και τους μελετητές του έργου, να συνεννοηθούν μαζί τους και να δοθεί μια προσωρινή λύση, ενταγμένη από πριν, στο συνολικό σχεδιασμό; Αν ήθελαν την πιο σωστή λύση του όλου προβλήματος, γιατί δεν πήγαν να συναντήσουν τους αρμόδιους και τους μελετητές, για να τους βοηθήσουν με τα υπομνήματά τους, να διαμορφώσουν τις πιο πλήρεις μελέτες, ενός δύσκολου έργου, που πρέπει να γίνει, αλλά και να σωθεί αφού γίνει, από την άμμο που θα κατεβάσει ένας αναμενόμενος κατακλυσμός, όπως μας προειδοποιεί η ιστορία της περιοχής;
Ένας γέρος καπετάνιος, που συμβαίνει να είναι αδελφός μου, τόλμησε να τους πει, να μην προχωρήσουν να κάνουν τη βλακεία τους πράξη και του κήρυξαν ένα απίστευτα χυδαίο πόλεμο. Μέχρι και διαδήλωση οργάνωσαν μπροστά στο σπίτι του, για να του ζητήσουν να φύγει, για να ξεβρωμίσει το χωριό. Και πρωταγωνιστής σε όλα αυτά, ο πρώην, σχεδόν ισόβιος Κοινοτάρχης και πρώην αντιδήμαρχος Ραχών, υπεύθυνος για πολλά που έγιναν και πολλά που δεν έγιναν, στη μακρά περίοδο της εξουσίας του. Όμως, αυτό είναι το επίπεδο ευθύνης των χωριανών, που άλλοτε είναι πολύ ξύπνιοι και τα ξέρουν όλα, άλλοτε πολύ κουτοπόνηροι και δεν ξέρουν τίποτα.
Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, πού είναι, τι ξέρουν και τι κάνουν οι υπεύθυνες Αρχές , αν έχουν συνείδηση της ευθύνης τους. Στο Δήμο Ικαρίας, στην Αντιπεριφέρεια της Σάμου, στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, στο Λιμεναρχείο Αγίου Κηρύκου. Ούτε οι εκλεγμένοι άρχοντες, ούτε οι επιστήμονες που στελεχώνουν αυτές τις υπηρεσίες, δεν βρήκαν το κουράγιο να πάνε έγκαιρα στο Καρκινάγρι, να καλέσουν τους κατοίκους του χωριού, να τους εξηγήσουν ότι κάνουν λάθος. Τους άφησαν να προχωρήσουν, να αμαρτήσουν, για να πληρώνουν στη συνέχεια πρόστιμα. Οι διάφορες εξουσίες, για να παράγουν θετικό έργο για την κοινωνία, χρειάζονται εκτός από την ευφυΐα και τη γνώση, Σεβασμό, Αξιοπρέπεια και Τόλμη, να λένε τα σύκα, σύκα, προληπτικά.
Επειδή οι απερίγραπτες περσινές αθλιότητες συνεχίστηκαν και φέτος και απείλησαν (τι θες εσύ εδώ ρε;) τον άνθρωπο που εξανέστη με το θράσος τους και κατάγγειλε τα παράνομα έργα, θεώρησα υποχρέωσή μου να πάω στο χωριό, να κάνω μια καλόπιστη συζήτηση μαζί τους, να διαπιστώσω με τα δικά μου αυτιά, τι τέλος πάντων έχουν στο κεφάλι τους, να κατανοήσω πώς προκύπτουν αυτά τα γεγονότα. Να διαπιστώσω αν υπάρχει η ελάχιστη λογική και το ελάχιστο ήθος, που μας επιτρέπει να συζητάμε.
Κάλεσα λοιπόν τους πρωταγωνιστές, σε μια συζήτηση, το βράδυ της 10-9-2018, στα καφενεία-ταβέρνες, που συγκεντρώνονται οι χωριανοί τα βράδια. Πράγματι προσήλθαν κάποιοι από αυτούς. Κάθισαν αριστερά και δεξιά του δρόμου που περνάει μπροστά από τις ταβέρνες και με φώναξαν να συζητήσουμε. Τους πρότεινα να καθίσουμε σε ένα τραπέζι για να συζητήσουμε καλόπιστα. Μου είπαν όχι. Στάσου στη μέση του διαδρόμου και ζήτα συγνώμη από το χωριό, για τις «ρουφιανιές» της οικογένειάς σου. Τους εξήγησα ότι με τον τρόπο αυτό, δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση. Η συζήτηση ευτελίζεται, τους είπα και αυτό υποτιμά εσάς, τους ίδιους. Δεν άκουσαν την παρατήρησή μου. Δεν είχαν έρθει να συζητήσουν λογικά και ήρεμα, να καταλάβουν αν έκαναν λάθη, τι λάθη έκαναν. Ζητούσαν από εμένα, να ζητήσω συγνώμη, για τα δικά τους έργα. Ήθελαν οπωσδήποτε δικαίωση. Είχαν έρθει, για να με εξουδετερώσουν, να με ευτελίσουν, να με γελοιοποιήσουν, όπως ακριβώς έκαναν και με κάθε άλλον, που είχε άλλη άποψη. Δεν με άφηναν να ξεκινήσω το λόγο μου, αν δεν έλεγα αυτά που ήθελαν να ακούσουν. Οι διακοπές, οι δήθεν ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις από αριστερά και δεξιά, διαδέχονταν η μια την άλλη. Μέσα από διαρκείς διακοπές, κατάφερα να περιγράψω κάποια από αυτά που γνωρίζω, για το πώς κατάφερε το χωριό, να μην έχει τον τρόπο να εξυπηρετήσει ούτε το σκάφος που κάνει τη συγκοινωνία με τον Άγιο Κήρυκο, παρά τις ευκαιρίες που είχε στο παρελθόν. Μου ζητούσαν επίμονα να τους πω, ότι μου αρέσει το έργο τους. Τους είπα ότι δεν μου αρέσει και τους κάλεσα να πάμε κοντά, για να τους δείξω, γιατί δεν μου αρέσει. Τότε, ο ισόβιος Κοινοτάρχης, αντί να πάρει το λόγο να εξηγήσει τι έκανε και τι δεν έκανε στα χρόνια που είχε την ευθύνη της διαχείρισης των προβλημάτων του χωριού, σηκώθηκε και κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος μου, λέγοντάς μου να μην ξαναπεράσω από εκεί. Κάθε άλλος στη θέση μου, με μεγάλη δυσκολία θα είχε συγκρατηθεί, για να μην χειροδικήσει μαζί του. Σηκώθηκαν άλλοι και τον μάζεψαν. Η τελευταία μου προσπάθεια συζήτησης με τους χωριανούς μου, είχε φτάσει στο τέλος της. Έφυγα και τους άφησα να απολαμβάνουν τον εαυτό τους με τον τρόπο που εκείνοι ξέρουν και μπορούν. Τα κατσίκια, προφανώς, έχουν επηρεάσει βαθιά, τη σκέψη και την πράξη των χωριανών μου. Εγώ, δεν μπορώ πια να καθίσω στο ίδιο τραπέζι, με πολλούς, για καμιά συζήτηση. Η συζήτηση, θα γίνεται πλέον από το facebook.
Δεν έχουν καμιά σχέση αυτοί οι χωριανοί, με αυτούς που άφησα πίσω, όταν έφυγα από το χωριό. Αυτά είναι καινούργια φρούτα. Με αυτά τα ήθη και αυτή την ευφυΐα, μόνο κακό θα κάνουν στο χωριό, αυτοί οι άνθρωποι, που θέλουν τώρα να το σώσουν επειγόντως, αφού ξέχασαν να το σώσουν επί δεκαετίες στο παρελθόν, όταν ήταν οι υπεύθυνοι Κοινοτάρχες. Τους συμβουλεύω λοιπόν, να πάνε να κρυφτούν και να αφήσουν τις πρωτοβουλίες για τη λύση των προβλημάτων του χωριού, σε ανθρώπους που μπορούν να σκέφτονται, να σέβονται, να συζητούν, να γράφουν, να πείθουν για τα προβλήματα του χωριού και να συνεργάζονται με τις αρμόδιες Αρχές για τη λύση του κάθε προβλήματος.
Διότι το Καρκινάγρι, ως ανεξάρτητο κράτος , που το διοικούν με το έτσι θέλω, τραμπούκοι και τρομοκράτες, δεν έχει καμιά τύχη. Αρκετό κακό έχουν συσσωρεύσει τόσα χρόνια.
Πληροφορήθηκα, ότι συγκέντρωναν υπογραφές, για να καταθέσουν μήνυση εναντίον μου, για όσα αναφέρω στην πρώτη μου ανάρτηση. Θα χαρώ πολύ, να ακουστούν στην αίθουσα ενός Δικαστηρίου διάφορα πράγματα και να καταλάβουν επιτέλους, ότι το Καρκινάγρι δεν μπορεί να εκπροσωπείται από την κακοήθειά τους. Έχουν κάνει το χωριό ανέκδοτο. Αν μου δώσουν αυτή την ευκαιρία, τους πληροφορώ από τώρα, ότι θα προσέλθω χωρίς δικηγόρο, χωρίς Μάρτυρες και χωρίς κλακαδόρους. Θα τους διευκολύνω να με καταδικάσουν. Επιχειρήματά μου, θα είναι τα ήθη τους και τα έργα τους.
Το Καρκινάγρι, όπως και κάθε χωριό που θέλει να επιβιώσει ως ψυχή, πρέπει να αποκτήσει εκτός από τα καφενεία και τις ταβέρνες, ένα πολιτιστικό χώρο, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να διαβάζουν ένα βιβλίο και να κάνουν μια σοβαρή συζήτηση για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Για τα μικρά παιδιά, που μεγαλώνοντας, ζητούν απαντήσεις για τη ζωή και τη ζωή τους και τα πνίγει η πνευματική ασφυξία. Η πρωτοβουλία αυτή, δεν χρειάζεται σοφία. Κανείς δεν είναι σοφός. Καλή πίστη χρειάζεται και σεβασμό, στον εαυτό μας και τα παιδιά μας. Μια τέτοια πρωτοβουλία, θα τη συντρέξουν πολλοί και πολλές. Στο ψυχολογικό κλίμα που υπάρχει σήμερα, η αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου που ζει εκεί, τσαλακώνεται. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει ηθικά και πνευματικά. Οι Γυναίκες που είναι πιο κοντά στα παιδιά και τα προβλήματά τους , αλλά και πιο μακριά ελπίζω, από την πρέφα και το κουμ-καν, ας πάρουν μια πρωτοβουλία, που θα αλλάζει σιγά-σιγά, το τοπίο. Το οφείλουν στον εαυτό τους, την οικογένειά τους, τα παιδιά τους.
Στην Ικαρία, υπάρχουν, εκτός από τις Αρχές και Δημοσιογράφοι. Από ποια απόσταση παρακολουθούν τη ζωή, σε ποιο βάθος πηγαίνει η ματιά τους και με πόση τόλμη;
Λυπάμαι που σας κούρασα, να διαβάσετε είκοσι σελίδες στο facebook, αλλά θεώρησα αναγκαίο, να διατυπώσω το συνολικό μου γενικό προβληματισμό σε σχέση με το χωριό μου, για να βοηθήσω τους καλόπιστους χωριανούς αλλά και τους ανθρώπους των Αρχών που θα συμβεί να με διαβάσουν, να συντρέξουν το χωριό, όπως ο καθένας ξέρει και μπορεί, αλλά με την αναγκαία ιστορική και άλλη γνώση.
Στα χωριά, οι κάτοικοι, ζουν δίπλα στα θαύματα της Φύσης. Αυτό είναι πολύ μεγάλο προνόμιο. Όμως, δεν το αξιολογούν ως παράγοντα της ευτυχίας τους και δεν το αξιοποιούν, στο βαθμό που μπορούν. Έτσι, αφήνουν τη ζωή τους να πέφτει στις άγονες τριβές και τη μιζέρια, ενώ η ευτυχία είναι στη συζήτηση και τη συνεργασία. Είναι κρίμα, αφού η ζωή μας είναι μία και μικρή, αν και θαύμα, να τη σπαταλούμε τόσο άδοξα.
Ευχαριστώ για το κουράγιο σας να με διαβάσετε και ίσως να με ξαναδιαβάσετε. Προσπάθησα να βάλω το ευρύ πλαίσιο, μέσα στο οποίο ενοποιούνται όλα τα επιμέρους, σε οργανική ενότητα, για να βρίσκουμε πάντα, το δρόμο της συν-εννόησης, που μετατρέπει σε έργο, την ενέργειά μας.
Ευχαριστώ επίσης το facebook, που μου δίνει τη δυνατότητα, να βγω από τα δύσκολα της ζωής μου. Να επικοινωνήσω τις βαθύτερες σκέψεις μου, σε συμπατριώτες μου που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Ζούμε σε μια μαγική εποχή. Μπορούμε να τη χαρούμε. Για σκεφτείτε, πόσες καλές ιδέες μπορούν να προκύψουν για το καλό του χωριού, αν το καλοκαίρι που συγκεντρώνονται οι χωριανοί από όλα τα σημεία του ορίζοντα, μπορούσαν να συζητούν και να συνθέτουν τις απόψεις τους για το χωριό και τους χωριανούς.
Σας φιλώ όλες και όλους, αφού ανεβούμε σε ένα επίπεδο της ζωής μας, λίγο πιο ψηλά από το σημερινό, για να αγναντέψουμε από εκεί, τον εαυτό μας, το χωριό μας, το νησί μας, την Ελλάδα μας, ως μέρος, του κοσμήματος του κόσμου.
29-9-2018
ΠΗΓΗ:Πούλος Θεολόγος
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
