Καταστολή και αστυνομική αυθαιρεσία ή ο κανόνας των “μεμονωμένων περιστατικών” από Θερσίτης
Από τη Νέα Σμύρνη ως την Μινεσότα no justice no peace. Με αφορμή την δυστυχώς όχι απρόσμενη αλλά εξοργιστική νέα δολοφονία από μπάτσους, ένα κείμενο μας που γράφτηκε πριν καιρό με αφορμή την δολοφονία Τζορτζ Φλόυντ…
Καταστολή και αστυνομική αυθαιρεσία ή ο κανόνας των “μεμονωμένων περιστατικών”
Δε θα μιλήσουμε με τσιτάτα, θα επικαλεστούμε τα απειράριθμα ιστορικά παρα-δείγματα από την εγχώρια και διεθνή, πρόσφατη και απώτερη ιστορία των δυτικών αστικών δημοκρατιών. Από την δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα (1965, Αθήνα) μέχρι αυτή του Carlo Giuliani (2001, Γένοβα), από την εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (2008, Αθήνα) μέχρι την εντελώς πρόσφατη περίπτωση του George Floyd. H αστυνομία δεν χρειάζεται χούντες για να αυθαιρετήσει, ούτε χρειάζεται να διαπράξει απροκάλυπτες δημόσιες δολοφονίες για να παρεκτραπεί.
Ο Πέτρουλας δολοφονήθηκε εν μέσω φοιτητικής διαδήλωσης από την αστυνομία που προσπάθησε να συγκαλύψει το έγκλημα, σημειωτέον πως το 1965 δεν είχε έρθει στα πράγματα ακόμα η Χούντα. Το 1965 η κέντρο-δεξιά σύμπραξη της Αποστασίας εφάρμοσε τακτικές που πολλές φορές βολεύει να θυμόμαστε μόνο όσον αφορά στους δικτάτορες. Δυστυχώς όμως δεν ήταν μόνο αυτοί που καταστρατήγησαν τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες. Η βία είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας και της μεθοδολογίας της αστυνομίας. Πέραν αυτού οι μηχανισμοί, αλλά ακόμα και τα φυσικά πρόσωπα πολλές φορές παρέμειναν τα ίδια, όπως στην περίπτωση της Χούντας, (πριν κατά τη διάρκεια και μετά τη δικτατορία). Για παράδειγμα οι αστυνομικοί που χρησιμοποίησαν ως εκτελεστικά τους όργανα ο Μπάμπαλης, ο Μάλλιος και άλλοι δεν αποστρατεύτηκαν από το σώμα. Και αυτοί οι ίδιοι άλλωστε δεν τιμωρήθηκαν από τη δημοκρατία, η οποία προκλητικά προς το λαϊκό αίσθημα άφησε ελεύθερους ακόμα και τους πιο διακεκριμένους και σεσημασμένους βασανιστές. Τα ΜΑΤ, ο κατεξοχήν κατασταλτικός μηχανισμός, είναι επινόηση της μεταχουντικής Δεξιάς.
Η άσκηση βίας (σωματικής και ψυχολογικής) αποτελεί διαχρονικό και παγκόσμιο φαινόμενο. Ο Κάρλο Τζουλιάνι , εκτελέστηκε εν ψυχρώ και σε δημόσια θέα. Πυρο-βολήθηκε στο κεφάλι και πατήθηκε από όχημα των Καραμπινιέρι μπροστά στις κάμερες, εν μέσω μια πάνδημης διεθνούς διαδήλωσης. Η απροκάλυπτη βία συχνά συγκαλύφτηκε από τις άλλες μορφές εξουσίας (δικαστική, νομοθετική). Πλέον η συγκάλυψη αποτελεί ξεπερασμένη τακτική, αφενός λόγω της ραγδαίας εξέλιξης των τεχνολογιών και τη διάδοση της πληροφορίας, αφετέρου γιατί η διαστρέβλωση και η παραπληροφόρηση που επιτυγχάνονται και διευκολύνονται με τα νέα μέσα και μεθόδους «ενημέρωσης» έχουν πολύ πιο καίρια αποτελέσματα και συχνά βοηθούν στην μετάδοση και διάδοση του επικοινωνιακού μηνύματος της καταστολής. Μετατρέπουν την ατομική, την «μεμονωμένη» περίπτωση σωματικής βίας, σε συλλογική-ψυχολογική βία. Όπως στην περίπτωση του Τζουλιάνι, όπου όλη η υφήλιος είδε τη δολοφονία και έλαβε το σαφές μήνυμα που είχε θύμα έναν και αποδέκτη όλους:
«Με αυτήν τη βάρβαρη σφαγή, το μήνυμα που μας στέλνουν είναι ότι η αντι-παγκοσμιοποίηση αποτελεί ποινικό αδίκημα. Το προτεταμένο όπλο εμπρός στο πρόσωπο ενός Ιταλού αναρχικού που έχει καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, απεικονίζει την κλιμάκωση των επιχειρήσεων των ενόπλων δυνάμεων του κεφαλαίου»
Η παραπάνω φράση ήταν το σχόλιο του αφροαμερικανού δημοσιογράφου και ακτιβιστή Mumia Abu-Jamal που από το 1981 κρατείται από το αμερικανικό κράτος καταδικασμένος σε θάνατο για τη δολοφονία ενός λευκού αστυνομικού. Θύμα κι ο ίδιος μιας πλεκτάνης που στήθηκε γύρω του για να τον φιμώσει με ένα ψευδές κατηγορητήριο και μια δίκη παρωδία, αποτελεί μια από τις πλέον τρανταχτές περιπτώσεις ρατσιστικής πολιτικής της μεγάλης χώρας των «ελευθεριών» και του Ονείρου. Εκεί όπου πριν μερικές βδομάδες δολοφονήθηκε από ένα λευκό αστυνομικό, μπροστά σε κόσμο και κάμερες, ένας άοπλος αφροαμερικανός.
Ένας νεκρός Ιταλός αποτέλεσε μήνυμα για εκατομμύρια λευκούς Ευρωπαίους ότι το διεθνές κεφάλαιο, δε θα διστάσει να πυροβολήσει και να ποδοπατήσει οποιονδήποτε επιχειρήσει να σταθεί απέναντι. Ο Τζουλιάνι έγινε σύμβολο των εξεγερμένων, των από κάτω, των αγωνιζόμενων. Και ο ίδιος ο Μηχανισμός ήθελε ένα σύμβολο: συντριβής του αγώνα ακόμα και των πολιτών του 1ου κόσμου, χωρίς υπόγειες μεθοδεύσεις, χωρίς παρακράτος, χωρίς τρίκυκλα (πάλι με δημοκρατική κυβέρνηση, τότε βέβαια ακόμα χρειάζονταν τη συγκάλυψη). Ο θανατοποινίτης αφροαμερικάνος αποτέλεσε μήνυμα για εκατομμύρια αφροαμερικάνους, πως όποιος αντισταθεί, ορθώνοντας το ανάστημα και το λόγο του, θα αλυσοδεθεί και θα περάσει τη ζωή του σαν αιχμάλωτος (περιμένοντας το θάνατο του), αφού δεν του έφτανε που έπαψε να είναι σκλάβος, όπως οι πρόγονοι του.
Το ζητουμένο είναι η νοηματοδότηση της πράξης. Και αυτό το έργο το αναλαμβάνει η πανίσχυρη και άτυπη Τέταρτη Εξουσία. Νομιμοποιώντας πρακτικές και δαιμονοποιώντας απόψεις και ταυτότητες. Αν ο Τζουλιάνι ήταν αναρχικός και επιτέθηκε με έναν πυροσβεστήρα, οι εκτελεστές που επικαλέστηκαν αυτοάμυνα, ήταν εντεταλμένα όργανα της πολιτείας, της Δημο+κρατίας και όχι αυτόκλητοι κυνηγοί κεφαλών ή τραμπούκοι σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Υπάρχουν νόμοι, θεσμοί και κράτος δικαίου. Ο Πέτρουλας ήταν φοιτητής και αν είχε κομματική ταυτότητα, ανήκε στη νεολαία ενός νόμιμου κόμματος. Ο Γρηγορόπουλος ήταν 15 ετών και άοπλος. Από την άλλη ο Mumia Abu Jamal δεν κρατούσε πυροσβεστήρα, ούτε καταδικάστηκε γιατί κάποτε ανήκε στο κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, αλλά γιατί όντας άοπλος γινόταν άκρως επικίνδυνος με τη μάχιμη δημοσιογραφία και την πολιτική του ρητορική. Αυτός πολεμούσε άοπλος για αυτό δεν μπορούσε να σκοτωθεί, συνεπώς έπρεπε να «σκοτώσει».
Τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι τα μόνα και δεν είναι αποκλειστικά. Η ριζο-σπαστική ταυτότητα/θέση και δράση τους δεν τους κατέστησε παράνομους, ούτε επικινδύνους για το κοινωνικό σύνολο. Ο Mumia Abu Jamal κρατείται σχεδόν 40 χρόνια και παρολίγον να εκτελεστεί για ένα φόνο που του χρέωσαν για πολιτικούς λόγους. Από την άλλη ο για πολιτικούς λόγους, κατά συρροή δολοφόνος Μπρέιβικ, καταδικάστηκε από το νομικό-δικαστικό σύστημα της χώρας του σε 21 χρόνια φυλάκισης! Η αμφισβήτηση του πολιτικό-κοινωνικού κατεστημένου και των οικονομικών του βάσεων είναι η πραγματική απειλή και για αυτό οποίος, έστω και συμβολικά τάσσεται εναντίον του, πατάσσεται…έστω και για λόγους συμβολισμού. Είτε είναι η σύνοδος των G8, είτε ένας μαθητής ενάντια σε έναν «ακραίο» φορέα της κατασταλτικής ιδεολογίας, πυροβολείται. Στο κεφάλι ή στην καρδιά. Και στις δύο περιπτώσεις η σφαίρα «εξοστρακίζεται». Δεν έχει τόση σημασία αν η εντολή έχει δοθεί την αμέσως προηγούμενη στιγμή. Ο φυσικός αυτουργός υπάρχει. Ο ηθικός είναι και ιδεολογικός και υπάρχει εκεί πριν και πέρα από τα πρόσωπα και χωρίς να χρειαστεί τανκς.
Όσοι δεν πυροβολούνται, μπορούν να στοχοποιούνται. Επειδή βρέθηκαν ακόμη και σε μια νόμιμη/ειρηνική διαδήλωση (την βίαιη εκτροπή συνήθως την επιδιώκουν εκείνοι που θα επωφεληθούν), επειδή συνδικαλίστηκαν, επειδή δεν επέλεξαν την παθητική ανοχή της ρατσιστικής βίας ή της επιβολής μιας επιβουλής πάνω τους. Πολλές φορές γιατί βρέθηκαν (ή όχι) στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή (και εν ώρα εργασίας).
Πηγή: Θερσίτης
ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
