ΚΑΘΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…
«Δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως ακόμα και το γεγονός μιας μερικής μείωσης της χρησιμότητας, μια ατροφία ή ένας εκφυλισμός, μια απώλεια νοήματος και σκοπιμότητας -κοντολογίς ο θάνατος- ανήκει στις προϋποθέσεις της πραγματικής προόδου, που πάντοτε εμφανίζεται με τη μορφή μιας θέλησης και μιας πορείας προς τη μεγαλύτερη δύναμη και που πάντοτε διεκπεραιώνεται σε βάρος των πολυάριθμων μικρότερων δυνάμεων. Το μέγεθος ενός «προχωρήματος» μπορεί ακόμα να υπολογιστεί από το σύνολο των θυσιών που απαιτήθηκαν για την επίτευξη του. Η ανθρωπότητα θυσιαζόμενη μαζικά για την ευημερία ενός και μόνο είδους δυνατότερων ανθρώπων -αυτό θα ήταν ένα προχώρημα.»
Φ. Νίτσε
Στη Γενεαλογία της Ηθικής, ο Νίτσε, δίνει ένα συντριπτικό πλήγμα στις αναδυόμενες φιλοσοφικές σχολές της κραταιάς Ευρώπης, που είναι βαθιά επηρεασμένες από τις ποικίλες εκδοχές της χριστιανικής θρησκείας. Κάθε εναντίωση στην πηγαία δύναμη, στη δράση των ευγενών, είναι μια αντίδραση, μια μνησικακία και στο τέλος-τέλος τίποτα περισσότερο από επιθυμία για δύναμη. Απενοχοποιημένοι οι ισχυροί, δεν χρειάζεται να φορούν την προβιά του αμνού του Θεού και να τιθασεύουν την θέλησή τους για περισσότερη δύναμη ή να κρύβουν την απόλαυση που αντλούν από την άσκηση της, η οποία υποτίθεται ότι είναι και το πεπρωμένο της ιστορικής εξέλιξης.
Οι φιλόδοξοι ανίσχυροι μπορούν να βρουν «παρηγοριά» καλλιεργώντας και ικανοποιώντας τα εγωικά τους θέλω, παλεύοντας ως άτομα και ξεπερνώντας τους κοινωνικούς περιορισμούς, όσο το επιτρέπει η δύναμη τους.
Σε αυτό το μικρό σχόλιο δεν προσπαθούμε να μεταφέρουμε, τι ακριβώς θέλει να πει ο μεγάλος διανοητής, κάτι που μπορεί να δει κάποιος διαβάζοντας τον ίδιο, αλλά να αναδείξουμε ποιες δυναμικές εγκλωβίζει και ποιες απελευθερώνει. Οι αυτοκρατορίες της Ευρώπης, που έχουν πολεμήσει ανελέητα μεταξύ τους και κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο, ασφαλώς δεν χρειάζονται τον Νίτσε για να κατανοήσουν την αυταξία της Θέλησης για συσσώρευση και αύξηση της Δύναμης τους. Ουκ ολίγοι διανοούμενοι και φιλόσοφοι-αυλικοί, από την αρχαιότητα έχουν εκθειάσει τα θέλγητρα της. Γνωρίζουν καλά και θαυμάζουν τις τεχνικές κοινωνικού κατακερματισμού και αναπροσαρμογής, καθώς και συμμόρφωσης ή εξόντωσης –αντικατάστασης με νεοφερμένους υπηκόους, από την εξουσία που ασκούν στις αποικίες τους, τους τελευταίους πέντε αιώνες.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα ζωηρά πνεύματα της εποχής, συνήθως ευαισθητοποιημένοι γόνοι των ελίτ, που κινδυνεύουν να διολισθήσουν προς τον μηδενισμό, να ασπαστούν εξισωτικές ιδεολογίες όπως ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός ακόμη και η δημοκρατία. Εξελίσσοντας το έργο του Στίρνερ, «Ο Μοναδικός και το Δίκιο του» προτάσσει μια σύγχρονη κοσμοθεωρία, που θα ορίζει τους κανόνες στις μαζικές κοινωνίες τύπου Βαβέλ, που στο εξής θα αντικαταστήσουν τον παλιό κόσμο.
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
«Είναι φοβερό να οδηγεί κανείς αυτό τον υπέροχο ειρηνόφιλο λαό στον πόλεμο, στον τρομερότερο και καταστροφικότερο από όλους τους πολέμους, όπου φαίνεται να κινδυνεύει κι αυτός ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Το δίκαιο όμως είναι πολυτιμότερο από την ειρήνη και θα πολεμήσουμε για τα πράγματα που είχαμε πάντα βαθιά μέσα στην καρδιά μας, για τη δημοκρατία, για το δικαίωμα εκείνων που υπέκυψαν στην εξουσία της δύναμης να έχουν μια φωνή με τις δικές τους κυβερνήσεις, για τα δικαιώματα και την ελευθερία των μικρών εθνών, για μια παγκόσμια κυριαρχία του δίκιου από μια συμφωνία ελεύθερων λαών που θα φέρει την ειρήνη και την ασφάλεια σε όλα τα έθνη και θα κάνει όλο τον κόσμο επιτέλους ελεύθερο».
Από την ομιλία του Ουίλσον με την οποία ζητούσε την κήρυξη του πολέμου
Με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου ξεκινά μια αναδιάταξη της παγκόσμιας κυριαρχικής οργάνωσης. Πρώην δυτικές αποικίες αναστατώνονται και άλλες παρηκμασμένες αυτοκρατορίες διαλύονται, ενώ οι λαοί βρίσκουν ένα παράθυρο από τον ευρωπαϊκό εμφύλιο και διεκδικούν την ελευθερία τους στα πλαίσια του έθνους κράτους. Μια εθνοκαθαρκτική διεργασία ξεκινά σε πολλές περιοχές του πλανήτη, με ποτάμια αίματος να επικυρώνουν τα νέα σύνορα που χαράσσονται, όχι πια ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, αλλά σε έθνη κράτη.
Μόλις πριν έναν αιώνα και πριν την ιταλική και ελληνική επανάσταση δεν υπήρχαν έθνη αλλά εθνότητες. Το μοντέλο έχει δοκιμαστεί με διστακτικότητα, αλλά αποτελεσματικά σε βάρος των Οθωμανών τις προηγούμενες δεκαετίες. Όλες οι διάσπαρτες εθνοτικές, θρησκευτικές, γλωσσικές αλλά και μικτές κοινότητες, που συχνά δεν ενδιαφέρονται ποιες είναι οι ρίζες τους, στα πλαίσια μιας αυτοκρατορίας αξιοποιούνται προς εκμετάλλευση. Όσο πληρώνουν τους φόρους τους και δεν επαναστατούν ενάντια στην κεντρική εξουσία, δέχονται τρόπον τινά την «προστασία» της από διαθρησκευτικές, διαφυλετικές ή διασυνοριακές διενέξεις.
Στα πλαίσια του έθνους κράτους προκρίνονται η εθνοκάθαρση, αλλά και η θρησκευτική και φυλετική μισαλλοδοξία. Σημαίνοντα ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις διαδραματίζει η βιομηχανική πρόοδος, που ελέγχεται από το μεγάλο κεφάλαιο και στην οποία κυρίαρχη θέση κατέχει η πολεμική βιομηχανία, με καθοριστικό ρόλο στην διάνοιξη και προστασία νέων αγορών και εδαφικών κτήσεων.
Ο μεσοπόλεμος είναι μια περίοδος, που η βιομηχανία του πολέμου διογκώνεται και έκτοτε συνεπικουρούμενη από την εξέλιξη της τεχνολογίας αναπτύσσονται παράλληλα με γεωμετρική πρόοδο. Η λήξη και του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου, όπως ονομάστηκε γιατί στην πραγματικότητα και πάλι επρόκειτο για έναν ενδοευρωπαϊκό πόλεμο που με την συμμετοχή των Ιαπώνων και των δυτικών αποικιών επεκτάθηκε παγκόσμια, επέτεινε ακόμη περισσότερο τις εθνικές εξελίξεις. Βρίσκει καταρχάς την Ευρώπη κατεστραμμένη και διαιρεμένη ανάμεσα στην Αμερική και τη Ρωσία.
Οι μέχρι πρότινος αποικιακές χώρες της Ευρώπης βρίσκονται υπό την πίεση αντιαποικιακών λαϊκών κινημάτων και εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων και σταδιακά χάνουν τις κτήσεις τους. Εξαρτημένα, τα κράτη τους, από την αμερικανική βοήθεια για την ανοικοδόμηση και την άμυνα τους (σχέδιο Μάρσαλ), υποχρεώνονται να παραχωρήσουν τις περιοχές που έλεγχαν στην αμερικάνικη επιρροή, ενώ η εκμετάλλευσή τους συνεχίζεται μοντέρνα στα πλαίσια πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπου και εκεί ηγεμονεύουν τα αμερικανικά κρατικά και ιδιωτικά συμφέροντα.
Αυτό που φαίνεται να σώζει τα ευρωπαϊκά κράτη από περαιτέρω υποβάθμιση είναι η γειτνίαση τους με το ανατολικό μπλοκ και ο κίνδυνος να προσηλυτιστούν από τον κομμουνισμό, λόγω των γενικευμένων κοινωνικών παροχών που κάνει η σοβιετική ένωση στους υπηκόους της.
Το αντίδοτο στην σοβιετική απειλή είναι ο μαζικός εκδημοκρατισμός που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει γενίκευση του δικαιώματος συμμετοχής στις εκλογές, κράτος πρόνοιας, «ισονομία», και ίσες-αξιοκρατικές ευκαιρίες κοινωνικής αναρρίχησης. Κάπως έτσι, η Ευρώπη μετατρέπεται για μισό σχεδόν αιώνα έως και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας σε σύμβολο ειρήνης, ευημερίας και δημοκρατικών ελευθεριών, που ολοφάνερα κάνει και την ίδια την Αμερική να δυσανασχετεί. Δεν συμβαίνει, βέβαια, το ίδιο στη νότια Ευρώπη, με εξαίρεση την Ιταλία, η οποία ανήκει στο στενό πυρήνα της δυτικής ιδεολογικοπολιτικής κυριαρχίας.
Εκεί, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται μονίμως σε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα έκτακτης ανάγκης, ενώ η βόρεια Αφρική, όπου ακόμη και κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Οθωμανών επικρατούσε ο ισλαμικός παναραβισμός, τώρα τεμαχισμένη σε ανεξάρτητες κρατικές οντότητες, βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρωτοφανή πραγματικότητα, αντιμέτωπη με ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της δύσης, το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ.
Αλλά και σε όλο τον πλανήτη τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλύτερα.
Οι προσδοκίες για ελευθερία και για να τερματιστεί, επιτέλους, η ανελέητη εκμετάλλευση των ευρωπαίων σκοντάφτουν τώρα στο σιδηρούν παραπέτασμα, που ξεκινά από την κεντρική Ευρώπη και διαχέεται παντού. Εδώ για άλλη μια φορά αναδεικνύεται, ότι οι δυνάμεις της Δύσης, όπως συνηθίστηκε να αποκαλούνται και που πρωτοστάτησαν στην καπιταλιστική ανάπλαση του κόσμου και παρά τον αδυσώπητο ολοκληρωτικό πόλεμο που διεξήγαγαν μεταξύ τους, διατηρούν έναν συνεκτικό ιδεολογικό πυρήνα συγγένειας, ο οποίος βασίζεται στην δύναμη, την κοσμοθέαση και την φυλή και διασφαλίζει, παρά τις αντιθέσεις τους, την κυριαρχία τους στον πλανήτη.
Ας δούμε, όμως, τι συμβαίνει με την εθνική παλιγγενεσία που συντελείται παγκόσμια.
Η ευρωστία των εθνών κρατών, τα οποία προκύπτουν από την κυριαρχική ανακατανομή ισχύος, είναι εξ αρχής υπονομευμένη, αφού άλλοι είναι αυτοί που ορίζουν και νομιμοποιούν τα σύνορά τους. Τα σύνορα αυτά, συνήθως εσκεμμένα, αλλά και τεχνητά ούτως ή άλλως, είθισται να εμπεριέχουν εδάφη και εθνότητες, που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν τα ίδια μιαν άλλη εδαφική επικράτεια. Ή θα νομιμοποιούνταν να βρίσκονται σε μια γειτονική επικράτεια ενός πιο συγγενικού κράτους.
Η οικονομία τους είναι υποθηκευμένη από το μεταπρατικό κεφάλαιο, το οποίο προσανατολίζει την παραγωγική τους ανάπτυξη σε εκείνες τις δραστηριότητες που απορροφούν τον πλούτο τους και τον μεταβιβάζουν στα παγκόσμια μητροπολιτικά κέντρα. Όταν, πάλι, συσσωρεύεται ένα ικανό τοπικό κρατικό ή και ιδιωτικό κεφάλαιο, ώστε να δημιουργηθεί εγχώρια ανάπτυξη, αν αυτή δεν συμπίπτει με τον καταμερισμό που επιφύλαξαν οι παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις για αυτή τη χώρα, προκύπτουν νέα προβλήματα, ίσως χειρότερα κι από τη φτώχεια.
Εθνοσωτήριες, εθνοσοσιαλιστικές ή και φιλελεύθερες επαναλαμβανόμενες δικτατορίες είναι συχνά το τίμημα της εθνικής ανεξαρτησίας, όταν τα πράγματα δεν χειροτερεύουν είτε με εμφύλιες διενέξεις, είτε με επίκληση ή πρόκληση εθνικών συγκρούσεων με γειτονικά ανταγωνιστικά κράτη. Η εδαφική τους ακεραιότητα, η εσωτερική τους σταθερότητα και η όποια δυνατότητα ανάπτυξης τους εξαρτάται από έξωθεν στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, που τα υπονομεύει ακόμη περισσότερο. Και αλίμονο για αυτά, αν τολμήσουν να αντιταχθούν σε κάποια από τις μεγάλες δυνάμεις, που τα εκμεταλλεύονται.
Γιατί οι δυνάμεις αυτές φροντίζουν να εκπαιδεύουν και να χρηματοδοτούν τις διανοητικές, στρατιωτικές, οικονομικές και γραφειοκρατικές ελίτ, που θα δρομολογήσουν τα κοινωνικά ήθη και στην κρίσιμη περίσταση θα κάνουν αυτό που αξιώνουν οι ευεργέτες τους.
«Τα έθνη της Ευρώπης μετέβαλαν την ισορροπία των δυνάμεων σε μια κούρσα εξοπλισμών, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η σύγχρονη τεχνολογία και η μαζική στρατολόγηση είχαν κάνει έναν γενικό πόλεμο τη μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια τους και για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό στο σύνολο του.»
Χ. Κίσιντζερ, Διπλωματία
Για την Αμερική τα πράγματα ήταν απλά.
Γνωρίζοντας τους προγόνους της και αφού έλεγξε την επικράτεια της, χωρίς να κινδυνεύει από μια εξωτερική επίθεση, μπορούσε να τους αφήσει να φαγωθούν μεταξύ τους και να επεμβαίνει στο πλευρό της συγγενούς ναυτικής δύναμης, της Αγγλίας, όταν οι αντίπαλοι θα είχαν εξαντληθεί. Για την ακρίβεια να ακολουθεί την αγγλική πολιτική διαχείρισης της Ευρώπης, συμπεριλαμβάνοντας μέσα σε αυτήν και την ίδια την Αγγλία. Ένας κατακερματισμός του κόσμου σε μικρότερες μονάδες ισχύος, όπως τον συνέλαβε ο Γουίλσον στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, μετά από την Δεύτερη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή ήταν πλέον πραγματικότητα. Γι’ αυτό και η μεγαλοψυχία, που έδειξε απέναντι στη Γερμανία μετά το 1918, δεν ήταν παρά μια παρότρυνση να επαναλάβει σαν φάρσα την ιστορία!
Η άλλη μεγάλη κερδισμένη του μεγάλου πολέμου είναι η Ρωσία. Αν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος και η ήττα των τσαρικών στρατευμάτων από τα γερμανικά στάθηκε η αφετηρία της Οκτωβριανής επανάστασης, το τέλος του Β΄ βρήκε την Ρωσία να εκτείνεται από το ανατολικό Βερολίνο, ως και βόρεια της κορεατικής χερσονήσου. Η πρωτοτυπία έγκειται στο ότι για πρώτη φορά στην εξουσιαστική ιστορία, αν εξαιρέσουμε την ανάδειξη θρησκειών, όπως ο ισλαμισμός και ο χριστιανισμός, που όμως είναι διαφορετικά κοινωνικά φαινόμενα, μια αυτοκρατορία, χρησιμοποιεί μια εξισωτική υποτίθεται ιδεολογία, την σοσιαλιστική για να εξαπλωθεί και να εδραιώσει την κυριαρχία της.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου ευχάριστα για τους λαούς που βρίσκονται κάτω από την δικτατορία του προλεταριάτου. Το μαρτυρούν οι επαναστάσεις, που ξέσπασαν στις περισσότερες λαϊκές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης, το μαρτυρούν μικρότερες εθνότητες, που σε λίγες μέρες βρέθηκαν από τη μια άκρη της σοβιετικής ένωσης στην άλλη, το μαρτυρούν τα Γκούλαγκ.
Όταν ο Μάο το 1951 ανατρέπει την αυτοκρατορική δυναστεία στην πολυπληθέστερη χώρα της Ασίας στο όνομα του σοσιαλισμού, ένα γεγονός που διαταράσσει τη συμφωνία της Γιάλτας, στην οποία περιλαμβανόταν η επίλυση του ελληνικού ζητήματος με το γνωστό τρόπο στην πρώτη σύγκρουση δια αντιπροσώπων Δύσης-Σοβιετικής Ένωσης, η αντιπαράθεση οξύνεται. Ιδρύεται το ΝΑΤΟ και αργότερα το σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ η εισβολή στην Κορεατική χερσόνησο σηματοδοτεί μια νέα περίοδο συγκρούσεων που έχει ως αντικείμενο ολόκληρο τον κόσμο.
Τις επόμενες δεκαετίες, δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη που να μην ταλανίζεται από την ιδεολογική αυτή σύγκρουση μεταξύ ιδιωτικού και κρατικού καπιταλισμού. Στο εσωτερικό της Δύσης, ως Μακαρθισμός χαρακτηρίστηκε το κυνήγι των κομμουνιστών, ενώ στην Ανατολή ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας των κομμουνιστικών καθεστώτων μετατρέπει τις χώρες που επιβλήθηκε ο υπαρκτός σοσιαλισμός σε ιδιότυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Δεν υπάρχει χώρα του λεγόμενου τρίτου κόσμου, «υποανάπυκτη» ή «αναπτυσσόμενη», που να μη βρέθηκε στη μέγγενη των δύο παγκόσμιων δυνάμεων, που ανταγωνίζονταν στρατιωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά να αυξήσουν την επιρροή τους. Τα ένοπλα κινήματα και οι δικτατορίες γίνονται το προσφιλές μέσο, τόσο για την επέλαση του κομμουνισμού όσο και του φιλελευθερισμού. Για τους πρώτους τα πραξικοπήματα έχουν ιδεολογικό προκάλυμμα την υπεράσπιση της πατρίδας και την έλευση της αταξικής κοινωνίας μέσα από την υπερανάπτυξη των κρατικών δομών και για τους δεύτερους την ελευθερία της αγοράς, της έκφρασης, του έθνους και των πατροπαράδοτων αξιών που κινδυνεύουν από το ριζοσπαστισμό.
Και βεβαίως, κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, είναι ευπρόσδεκτο για την επίτευξη της τελικής νίκης που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από τα δεινά της.
«…η τρίτη βιομηχανική επανάσταση, η μεγάλη άνθηση της οποίας συνέπεσε, κι όχι τυχαία, με την ωρίμανση της δυτικής μαζικής δημοκρατίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κατήργησε σε μεγάλο βαθμό τα όρια μεταξύ «πολιτικής» και «στρατιωτικής» τεχνολογίας πάνω στη βάση της ηλεκτρονικής και του αυτοματισμού. Η ανάπτυξη και η χρήση προοδευμένης στρατιωτικής τεχνολογίας δεν απαιτεί διαφορετικές μεθόδους εργασίας, και συχνότερα ούτε καν διαφορετικά μηχανήματα, από ότι η πολιτική βιομηχανία, έτσι ώστε η μετάβαση από τον πολιτικό στο στρατιωτικό τομέα της οικονομίας συντελείται όλο και πιο άνετα».
Παναγιώτης Κονδύλης, Η πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο
Οι θεωρίες της συσσώρευσης δύναμης, πλούτου και φυλετικής ανωτερότητας δεν είναι κάτι καινούριο στην ανθρώπινη ιστορία. Ευδοκιμούν, όποτε εφευρίσκεται ένα ισχυρότερο όπλο, ή μια αποτελεσματικότερη στρατηγική τεχνική και ενσαρκώνει μια «ανώτερη» ανθρώπινη υπόσταση, δίνοντας στους νικητές το δικαίωμα «ζωής» και θανάτου απέναντι στους ηττημένους.
Πλέον, όμως, βρίσκεται μπροστά σε ένα προφανές αδιέξοδο.
Την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων. Η γενικευμένη χρήση τους για τη εξουδετέρωση του αντιπάλου απειλεί εξίσου νικητές και ηττημένους. Αυτός είναι και ο λόγος, που αυτή η περίοδος ονομάζεται ψυχρός πόλεμος. Οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις μπορούν να ξοδεύουν αμύθητα ποσά, για να κατασκευάζουν και να αποθηκεύουν χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές, να κοκορεύονται για το πόσες φορές μπορούν να καταστρέψουν τον πλανήτη, όμως, κανείς δεν είναι τόσο τρελός, υποτίθεται, για να ξεκινήσει μια πυρηνική αναμέτρηση.
Οι πολεμικές βιομηχανίες, ωστόσο, κορωνίδα των οποίων είναι η πυρηνική τεχνολογία με δεδομένο το ότι θα πρέπει να καλύπτουν τα έξοδα τους, αποκτούν τη δική τους αυτόνομη και ανεξέλεγκτη δυναμική έναντι των άλλων επιχειρηματικών κλάδων επιρροής και εκμετάλλευσης.
Θα περίμενε κάποιος, ότι τα γνωστικά και τεχνολογικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας και η καλλιέργεια μιας συμπεριληπτικής κοινωνικής συνείδησης θα ήταν ικανά να σταματήσουν ή έστω να μετριάσουν αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία, που πλέον μέσω του πυρηνικού ανταγωνισμού εκλαμβάνει διαστάσεις ολοκληρωτικής καταστροφής για το ανθρώπινο είδος. Ή τουλάχιστον να τα χρησιμοποιήσει, ώστε να πραγματώσει τον «επί της γης παράδεισο», το ζητούμενο, της τόσο διαδεδομένης χριστιανικής θεωρίας στον κυρίαρχο δυτικό κόσμο.
Αντί αυτού, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Ο ανταγωνισμός επεκτάθηκε σε κάθε σφαίρα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, άλλωστε ο εχθρός έχει πάντα και μια εσωτερική διάσταση και όταν αυτός δεν υπάρχει, όπως επιτάσσουν οι στρατηγικές δύναμης και εγρήγορσης, θα πρέπει να εφευρεθεί! Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος διεξήχθη στα χαρακώματα, τα λαγούμια που άνοιγαν οι σκαπανείς του πεζικού, προκειμένου να προστατευτούν από τις σφαίρες και τα βλήματα του πυροβολικού. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο θα χρειάζονταν καταφύγια και οχυρά ενισχυμένου οπλισμένου σκυροδέματος για να προστατέψουν τους άμαχους πληθυσμούς και τις στρατιωτικές δυνάμεις από τα βλήματα της αεροπορίας και του πυροβολικού εκείνης της εποχής.
Κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου υπόγειες υποδομές, ακόμη και εκατοντάδες μέτρα κάτω από την γη κατασκευάστηκαν για να προφυλάξουν, όχι μόνο το στρατιωτικό προσωπικό, τις τεχνολογικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, τις αποθήκες όπλων και πυρομαχικών, αλλά και ένα μέρος από τους πληθυσμούς, που θα διασώζονταν από έναν πυρηνικό όλεθρο. Μοιάζει σαν κάποιοι να βάλθηκαν να κρύψουν τον ουρανό, κι αυτό ακόμη το φως του ήλιου, από τον άνθρωπο!
Και έπεται συνέχεια…
Αδάμαστη Συνείδηση
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.257, Μάρτιος 2025
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
