ΚΑΒΑΤΖΕΣ…Του Μανόλη Κωνσταντάκη
Καταλαβαίνεις την τοξικότητα κάποιων ανθρώπων τόσο μέσα από την καθημερινή συναναστροφή μαζί τους, όσο κι από τις φανερές ή τις όχι και τόσο φανερές συνήθειες τους. Ιδιαίτερα τοξικό είδος είναι οι αποταμιευτές, οι άνθρωποι της καβάτζας.
Αποταμιεύουν τα πάντα, κάτι μεταξύ σκίουρου, κίσσας και Εμπενίζερ Σκρούτζ. Η ανάγκη γι΄ αυτό, γεννιέται από χαμηλή αυτοεκτίμηση και ανασφάλεια για τα πάντα, από φόβο που μεταλλάσσεται σε φθόνο, μέχρι τα όρια της αποστροφής για τους άλλους. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις δεν αρκεί μόνο η συσσώρευση υλικών αγαθών, ότι θεωρούν ως αγαθό, αλλά γίνονται και συλλέκτες, επαίτες ή άρπαγες συναισθημάτων.
Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να γεμίσουν το εσωτερικό ψυχικό κενό τους, την ασίγαστη δίψα που τους δημιούργησαν τα ματαιωμένα όνειρα και οι πραγματωμένες απογοητεύσεις όσων θέλησαν και θεώρησαν πως έπρεπε να έχουν. Είναι μια τοξική αρρώστια που τρώει και τους ίδιους αλλά με πολύ αργό ρυθμό, μια που ο ξενιστής είναι πολύτιμος. Όπως κάθε αρρώστια όμως, πρέπει να μεταδοθεί και να δημιουργήσει νέους ξενιστές. Οι υγιείς που έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με την αρρώστια αυτή, βιώνουν ένα μεγάλο σοκ όταν συμβεί. Όταν ο κοντινός τους άνθρωπος αποκαλυφθεί πως πάσχει, πως τους κατασπαράζει. Απογοήτευση, φόβος, λύπη, αυτά νιώθουν. Τότε γίνονται φορείς της αρρώστιας. Πάντα προσπαθούν να δουν αν έχουν κλειστεί σε κάποια καβάτζα ως απόθεμα, ή αρχίζουν να δημιουργούν κι αυτοί τις δικές τους. Η αρρώστια γεννάει αρρώστια. Δυστυχώς δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία και φάρμακο.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να μην προσβληθεί κάποιος, να τους αποφύγει. Να κόψει κάθε επαφή και σχέση.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
