Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΠΕΝΘΙΜΑ ΑΝΘΑΚΙΑ- του Μανόλη Κωνσταντάκη
Το 2016, η χρονιά που μας πέρασε, σημαδεύτηκε από πολλούς θανάτους σημαντικών κι αγαπημένων ανθρώπων της μουσικής και της τέχνης γενικότερα. Με το δίκιο σας θα πείτε, τόσος κόσμος πεθαίνει κάθε λεπτό, κάθε μέρα, με τρόπους φριχτούς, τι παραπάνω έχει ο θάνατος των καλλιτεχνών; Είναι περισσότερο άνθρωποι; Ο κάθε θάνατος, η κάθε απώλεια είναι σημαντική για την ανθρωπότητα, διάσημων ή αφανών ανθρώπων και ανάλογα με τη συνολική στάση ζωής τους και τα έργα τους προκαλεί είτε οδύνη, είτε καμιά φορά ανακούφιση. Ας γυρίσουμε στους καλλιτέχνες τώρα. Ο δικός τους φυσικός θάνατος συνδέεται με τις προσωπικές μας μνήμες, αναμνήσεις, αγάπες, έρωτες, απογοητεύσεις, χαρές και λύπες. Είναι οι «δικοί μας άνθρωποι» κι ας τους έχουμε δει μόνο από μακριά ή μπορεί να μην τους έχουμε συναντήσει και ποτέ. Ήταν όμως αυτών τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα βιβλία κι οι ταινίες που μας συντρόφευσαν στις στιγμές των συντριβών και των θριάμβων μας. Ήταν αυτοί που μας έδωσαν κουράγιο ή έμπνευση, που μας κράτησαν το χέρι της ψυχής μας. Είναι μέρος της νιότης και των ερώτων μας. Κι η απώλεια είναι που μας πονάει. Το γεγονός πως δεν θα ξαναπάμε στη συναυλία, δεν θα περιμένουμε με λαχτάρα την καινούρια δουλειά τους. Πως θα αρκεστούμε σε ότι έδωσαν. Πήραν κι αυτοί βέβαια, αγάπη μέχρι λατρείας, φήμη, χρήματα, οι περισσότεροι. Πιο πολύ όμως έδωσαν, στον καθένα και καθεμιά από μας. Έτσι κάθε φορά που χάνεται κάποιος από αυτούς, γεμίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από R.I.P. (rest in peace) τον κλασσικό αγγλόφωνο αποχαιρετισμό.
Όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν πεθαίνουν, συνεχίζουν να ζουν μέσα από το έργο τους, μέσα από εμάς. Πεθαίνει ίσως, ένα μέρος από το παρελθόν μας, ή το παίρνουμε απόφαση πως είναι ήδη νεκρό. Τότε συνειδητοποιούμε πως έφυγε η νιότη μας, ο θάνατος ο δικός τους, αυτό μας υπενθυμίζει και αυτό μας γεμίζει θλίψη.
Προσωπικά, προτιμώ να σκέφτομαι το Rest in Peace περισσότερο σαν Rest in Poetry of Music πιστεύω πως είναι περισσότερο ταιριαστό για τους ανθρώπους αυτούς.
Κάθε λοιπόν που γεμίζει η αρχική μου στο facebook από rip, τα φαντάζομαι σαν πολύχρωμα πένθιμα ανθάκια που φυτεύουμε σε έναν άυλο κήπο του καλλιτέχνη που σταμάτησε να περπατάει ανάμεσα μας. Είναι η δική μας προσφορά, μια ύστατη αναγνώριση και μια υπόσχεση πως το έργο του δεν θα πεθάνει, αλλά θα συνεχίσει να ζει. Και θα ζει κι αυτός μέσα από αυτό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ζωή, δεν ξέρω τι γίνεται αφού φύγει κι η τελευταία ανάσα, θα το μάθω κάποια στιγμή φαντάζομαι όπως όλοι μας. Αυτό που ξέρω είναι πως θα μου άρεσε να είχα κι εγώ ένα κήπο από πολύχρωμα πένθιμα ανθάκια…
Μανόλης Κωνσταντάκης
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
