Κράτος κι ελευθερία: σχήμα οξύμωρο
Άλλη μία φαρσοκωμωδία ανέβηκε εχθές στη θεατρική κρατική σκηνή με κομπάρσο το λαό και πρωταγωνιστή τον θεσμικό κλοιό. «Νίκησε η δημοκρατία» φωνάζει ο όχλος. Ο όχλος εκείνος που ακόμα τρέφει αυταπάτες πως εκτελώντας το εκλογικό του δικαίωμα θα βελτιώσει έστω και μία από τις χιλιάδες αδικίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος από τη μέρα της γέννησής του έως το τέλος της ζωής του. Καμία κυβέρνηση δεν έχει ως προοπτική της τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας. Καμία κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να φέρει τον άνθρωπο από το περιθώριο στο προσκήνιο ή να δώσει τέλος στην αγωνία επιβίωσής μας. Το κράτος για να ζήσει πρέπει να τρέφεται και να συντηρείται από εμάς και την ανόητη εμμονή μας πως η παρουσία του αποτελεί την ατραπό που θα μας φέρει στο φως της ισότητας και της αλληλεγγύης. Τόσες φορές δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας στον τροχό της τύχης, τόσες φορές διασχίσαμε διαύλους και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το αμείλικτο πρόσωπο του κράτους. Το κράτος δεν συμβάδιζε, δεν συμβαδίζει και ούτε πρόκειται να συμβαδίσει με την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη. Όλοι εμείς θα αποτελούμε το καύσιμο που θα του δίνει την ενέργεια και το λόγο ύπαρξής του για να μας χρησιμοποιεί σύμφωνα με τις εκάστοτε τεχνητές ηθικές του. Εάν κάποιος έπρεπε να καταδικαστεί αυτό είναι το κράτος που αιώνες τώρα γεννά το μίσος μεταξύ μας διατηρώντας τις ταξικές διαφορές, μοιράζοντας υποσχέσεις που δεν θα τηρήσει, θρέφοντας την ελπίδα των ανίσχυρων πως κάποια μέρα θα βρεθούν σε καλύτερη θέση κι αυτό επειδή θα φροντίσει το ίδιο κι όχι η προσπάθεια, η θέληση και η απόφαση του καθενός μας. Αλήθεια, για ποια δικαιοσύνη μιλάμε; Μήπως δικαιώθηκαν τόσοι και τόσοι προγενέστεροί μας που αναγκάστηκαν να πολεμήσουν για ιδεώδη, για πατρίδες και θρησκείες; Μόνο με την κατάλυση του κράτους θα μπορέσουμε να δούμε καθαρά και να συντρίψουμε τον καρπό του φασισμού: όταν ελεύθεροι πια από την πίεση των θεσμών αποφασίσουμε εμείς για εμάς.
Όσο θα υπάρχει η πελατειακή σχέση μεταξύ ανθρώπων και κράτους τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή μας. Τα έχουμε πει και θα τα ξαναλέμε. Όταν ο άνθρωπος μάθει να συμπεριφέρεται ως άτομο ελεύθερο τότε ίσως καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από τα δεσμά εκείνα που μας υποχρεώνουν να ζούμε σαν αναλώσιμα υλικά. Ο φασισμός συμφέρει να υπάρχει και κανείς δεν έχει τη διάθεση να τον καταστρέψει. Για να μην υπάρχει φασισμός θα πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον άνθρωπο (και πρωτίστως τον εαυτό μας). Έχετε μιλήσει εκεί έξω με άτομα που δεν υπακούν στις κοινωνικές καταβολές να δείτε πόση δυστυχία κουβαλούν; Φυσικά και δεν θα πιστέψω πως από σήμερα γίναμε καλύτεροι άνθρωποι και πως δεν υπάρχουν άτομα των οποίων οι προθέσεις κάθε άλλο παρά αγαθές είναι για τον συνάνθρωπό τους. Το κράτος μάς έχει μελετήσει πολύ καλά και κάθε φορά μας δίνει λίγη από την υποτιθέμενη δημοκρατία ώστε να παραμένουμε άβουλοι κι ευχαριστημένοι. Έχω να πω κι άλλα αλλά θα προτιμούσα να ενδιαφερθεί ατομικά ο καθένας από μας για το τι πραγματικά μας προσφέρει αυτό που αποκαλούμε κράτος και να αντιληφθούμε πως είμαστε θύματα μιας ιστορίας που δεν έχει αρχή μέση και τέλος αλλά έχει παρόν και οφείλουμε να το διεκδικήσουμε. Οι μέρες ανήκουν στα όνειρά μας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ούτε τις μέρες ούτε τα όνειρά μας. Και φυσικά δεν θα πιστέψουμε πως ξαφνικά έγιναν αντιφασίστες όλοι αυτοί που μέχρι χθες βρίζανε αλλοδαπούς, ομοφυλόφιλους, άθεους, μονογενεϊκές οικογένειες, άστεγους, άτομα εξαρτημένα από ουσίες, χλευάζανε άτομα που έπεσαν θύματα κακοποίησης, στοχοποιούσαν αναρχικούς και κάθε πλάσμα που δεν συνάδει με την αισθητική τους διαταράσσοντας με τη διαφορετικότητά τους την οικογενειακή θαλπωρή τους, την καθημερινότητά τους ή την κομματική τους ευμάρεια. Για αυτούς τους ανθρώπους πάντα θα αποτελούμε απειλή όσοι και όσες από μας δεν συμβαδίζουμε με την εποχή και τα αντίστοιχα ήθη και έθιμά της. Όσο αναποτελεσματική θα αποδεικνύεται η ύπαρξη των συστημάτων τόσο θα υπάρχει χώρος για ανεγκέφαλους δειλούς που θα πιστεύουν πως είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους επειδή κάποιος (θεός, πολιτικός, συγγενής κ.λπ.) κατάφερε να τους πείσει με αναξιόπιστα επιχειρήματα και αποδείξεις. Μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και τις πράξεις μας. Ο άνθρωπος είναι ον ακόρεστο στο αίμα και την εξουσία. Αρκεί να του τάξουν μια καλύτερη ζωή και εκείνος θα προσφύγει στο υποτιθέμενο καταφύγιο δίχως δεύτερη σκέψη. Αντιστεκόμαστε σθεναρά απέναντι στην ανθρώπινη παρουσία και στην ανθρώπινη θέληση δαπανώντας τις ελάχιστες δυνάμεις μας σε αοριστολογίες και ψεύτικες υποσχέσεις. Το «Ποτέ δεν είναι αργά» δεν ισχύει στη ζωή μας. Έτσι μας εκπαίδευσαν αιώνες τώρα: να μην διαμαρτυρόμαστε για τίποτα και να υπομένουμε τα πάντα ως καλοί πιστοί, ενώ την ίδια στιγμή ράβουν και κόβουν πάνω στις πλάτες μας ωθώντας μας στην ένδεια και αναφέρομαι κυρίως στην πνευματική ένδεια. Βλέπετε δεν συμφέρει σχεδόν κανένα σε αυτή την τεχνητή κοινωνία και τον κατασκευασμένο πολιτισμό να προοδεύσει στην πράξη ο άνθρωπος ανακαλύπτοντας πτυχές άγνωστες προς αυτόν μα τόσο ενδιαφέρουσες. Πότε, αλήθεια, το κράτος και τα όργανά του ή οι περιβόητοι θεσμοί άγγιξαν έστω και ελάχιστα τα προβλήματά μας ή ένιωσαν αληθινά τον πόνο ή την πείνα ή την εξαθλίωση εκείνων που δεν έχουν ζωή, πέρα από ένα φρικτό ωράριο να τους καταδυναστεύει σε όλη τους τη ζωή, γιατί πρέπει να δουλεύουν και δεν τους επιτρέπεται να ζουν; Πόσο τυφλός μπορεί να είναι ακόμη ο κόσμος γύρω μας, όταν αναρίθμητα παραδείγματα έρχονται να υπενθυμίζουν πως δεν αξίζουμε τίποτα όσο αξίζει η καρέκλα και τα προνόμια όσων τάχα επιτελούν κοινωνικό έργο; Πότε δώσανε στους ανθρώπους την ευκαιρία να εμπιστευτούν τα όνειρά τους χωρίς να κινδυνέψουν να εκτεθούν από τον περίγυρό τους; Και όσο κοιτάς και παρατηρείς βλέπεις τη μοναξιά, την κακοποίηση, την απάθεια (εκείνη την απάθεια που σε κάνει να θέλεις να ουρλιάξεις: ξυπνήστε από το λήθαργο και πάρτε τις ζωές στα χέρια σας!). Από την παιδική μας ηλικία ακούμε για το καλό και το κακό αφήνοντας τη ζωή μας να την ορίζουν ανύπαρκτοι θεοί και τυχάρπαστοι πολιτικοί. Σαν σκονισμένα προϊόντα ταξινομημένα σε ένα ράφι περιμένουμε τη στιγμή που θα μας κατεβάσουν και θα μας δώσουν το ρόλο που πρέπει να υποδυθούμε: έτσι, χωρίς καμιά εξήγηση. Συναισθηματικός εκβιασμός, σωματική κακοποίηση, διαχωρισμός ανθρώπων σε καλούς και κακούς, ο,τιδήποτε μας κάνει να φαντάζουμε μικρόψυχοι και έρμαια. Η ζωή ποτέ δεν θα χωρέσει στις γραμμές που αραδιάζουμε προσπαθώντας να αντιληφθούμε τον κόσμο μέσα από τη μοναξιά μας και την απόφαση να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε. Όταν κάνεις το πρώτο βήμα και κοιτάξεις πίσω τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Και δε θα γινόταν να είναι ίδιο από τη στιγμή που ο άνθρωπος αλλάζει σε κάθε βήμα του: σήμερα είμαι εδώ και επικοινωνώ μαζί σας μέσω των γραπτών μου κι αύριο την ίδια ώρα, ακόμα κι αν καταπιαστώ με τη γραφή, δεν θα είμαι αυτή που ήμουν χθες αλλά μια μορφή παρελθοντική που έκανε ένα μικρό βήμα στο μέλλον. Ας παρακινήσουμε όσους και όσες περισσότερους μπορούμε στο δρόμο της επιλογής και της θέλησης για έναν καλύτερο κόσμο δίχως θύματα του εκάστοτε πολιτικού, θρησκευτικού, οικογενειακού συστήματος: έναν καλύτερο κόσμο που τόσα χρόνια ακούμε μα ακόμα δεν γευτήκαμε. Η ελευθερία έχει τη γεύση που της δίνουμε. Καταργώντας μέρα με τη μέρα και από μία προκατάληψη, ξεφεύγοντας από τα δίχτυα της αποκοίμησης και της καταστολής (σωματικής και πνευματικής), τόσο θα πλησιάζουμε στο παρόν και στην απελευθέρωση μας από δεισιδαιμονίες και πρακτικές χωρίς αντίκρισμα. Όσο αμφισβητείς τόσο περισσότερα βλέπεις.
Κλείνω με την επιγραφή στον τάφο της Έμμα Γκόλντμαν και θεωρώ πως συμπεριλαμβάνει μέσα της όλα εκείνα τα υλικά που χρειάζεται η ανθρωπότητα για το επόμενο βήμα προς την αναρχία: «Η ελευθερία δεν θα κατέβει στον λαό, ο λαός πρέπει να ανυψωθεί στην Ελευθερία».
Ophelia
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
