Λευκός Σκύλος. Ή αλλιώς, μπορούμε να ξεμάθουμε να μισούμε; Της Δήμητρας Περλορέντζου
Τι ακριβώς κάνει τους ανθρώπους να γίνονται πολέμιοι του διαφορετικού.
Πως μαθαίνεις να μισείς έναν άλλον άνθρωπο που δεν γνωρίζεις καν.
Πως ο ρατσισμός σαν διαδικασία γίνεται κομμάτι ενός εαυτού που μεταφέρεται από την μια γενιά στην άλλη;
Ένα παγκόσμιο φαινόμενο με βαθιές ρίζες στον φόβο του αγνώστου,
στην έπαρση της ανωτερότητας και κυρίως με βάσεις σε οικονομικοπολιτικά συμφέροντα.
Και κυρίως πως μπορεί αυτό ν’αλλάξει;
Εχτές παγκόσμια ημέρα ζώων και μένα στο μυαλό μου ήρθε κάτι που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορώ να το ξεχάσω.
Θα ήμουν δεν θα ήμουν δεκαπέντε χρονών όταν τυχαία ψάχνωντας σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο έπεσε στα χέρια μου ένα κόκκινο βιβλίο με ένα πλάσμα αγριεμένο στο εξώφυλλο.
Ο Λευκός σκύλος του Ρομαίν Γκαρύ.
Ενός ιδιαίτερου Γαλλορώσσου συγγραφέα.
Τι θα πει λευκός σκύλος λοιπόν;
Και γιατί λευκός.
Το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη και ξεκίνησα.
Μόνο που κάθε σελίδα με έφερνε πιο κοντά στον εφιάλτη.
Μου πήρε ώρες να αντιληφθώ πως το βιβλίο ήταν αυτοβιογραφικό και τα γεγονότα αληθή.
Μου πήρε μέρες να ψάξω τι σημαίνουν τα “λευκά σκυλιά” στον Αμερικανικό Νότο.
Μια ιστορία που εξελίσσεται στην Αμερική του 1968.
Το Βιετνάμ ανοιχτή πληγή, το Παρίσι καίγεται και οι διώξεις των έγχρωμων από τους λευκούς έχουν φτάσει στο απόγειο τους.
Μια θυελλώδη νύχτα στο Λος Άντζελες ο συγγραφέας βρίσκει στον δρόμο ένα ταλαιπωρημένο και ευάλωτο γερμανικό ποιμενικό.
Όντας όλη η οικογένεια φιλόζωη περιθάλπουν το σκυλί και αποφασίζουν να το κρατήσουν για την τρυφερότητα την ηρεμία και την εξυπνάδα του.
Μέχρι που ανακαλύπτουν κάτι φοβερό.
Το σκυλί σε κάθε επαφή με έγχρωμο ανέπτυσσε ρατσιστικά ένστικτα.
Δολοφονικά ρατσιστικά ένστικτα.
Με επιθέσεις στην οικονόμο, τον ταχυδρόμο.
Σε όποιον είχε σκούρο χρώμα δέρματος.
Αυτή ήταν η αρχή ενός ταξιδιού για μένα να ψάξω να βρω τι ήταν τα λευκά σκυλιά της Αμερικής.
Μου φαίνονταν τόσο φρικιαστικό άνθρωποι να φυτεύουν δολοφονικά ένστικτα στον καλύτερο φίλο του ανθρώπου εναντίον άλλων μόνο και μόνο για το χρώμα τους.
Τα λευκά σκυλιά της Αμερικής λοιπόν ήταν τα σκυλιά φονιάδες έγχρωμων ανθρώπων.
Χωρίς καμία εξαίρεση αν θα ήταν γυναίκα παιδί ενήλικας ή βρέφος μόνο και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματος τους.
Εκτρέφονταν και εκπαιδεύονταν από τα σώματα ασφαλείας του Αμερικανικού Νότου να επιτίθενται μόνο στον έγχρωμο πληθυσμό.
Συνήθως διατηρούσαν γερμανικά ποιμενικά λόγω της εξυπνάδας τους και της δύναμης τους.
Τα μεγάλωναν από γενιά σε γενιά για να προστατεύουν πλούσιους λευκούς από την πιθανότητα μιας “μαύρης εξέγερσης” και για να τα χρησιμοποιούν οι λευκοί αστυφύλακες εναντίον των έγχρωμων διαδηλωτών που ζητούσαν ίσα δικαιώματα και ένα δίκαιο Σύνταγμα χωρίς ρατσισμό και διώξεις.
Τα συγκεκριμένα σκυλιά δεν λειτουργούσαν ως άμυνα αλλά ως επίθεση και πολλές φορές χρησιμοποιούνταν από την Κου Κλουξ Κλαν για εκτελέσεις έγχρωμων στην αμερικανική επαρχία.
Το φρικιαστικότερο όλων όμως ήταν πως κατάφερναν να φτιάξουν ένα σκυλί που γινόταν φονιάς στην θέα ενός μαύρου προσώπου.
Συνήθως προσλάμβαναν έναν έγχρωμο άντρα που βρισκόταν σε απόλυτη φτώχια και με εκβιασμούς εκφοβισμό και ένα μικρό οικονομικό αντίτιμο όταν αυτός δέχονταν απομόνωσαν το σκυλί σε ένα μικρό σκοτεινό κλουβί από κουτάβι βάζοντας τον έγχρωμο να το κακοποιεί συστηματικά πολλές ώρες την ημέρα με ξύλο και βασανιστήρια μέχρι το σκυλί να σύνδεσει το πρόσωπο των μαύρων με την κακοποίηση.
Όταν το σκυλί αποκτούσε τα φονικά ένστικτα που δεν είχαν γυρισμό το τέσταραν με ζωντανούς “στόχους” πριν να βγει στα χέρια των λευκών αστυνομικών.
Όσο έψαχνα καταλάβαινα πως τελικά ο άνθρωπος είναι το χειρότερο κτήνος όλων.
Πως το μυαλό ενός ρατσιστή μπορεί να δημιουργήσει τέρατα καταστρέφοντας ένα υπέροχο και δοτικό πλάσμα.
Για την παγκόσμια ημέρα ζώων όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό.
Όλοι σκεφτόμαστε τα δικά μας σκυλιά τα δικά μας πλάσματα που μας συντροφεύουν με αγάπη και αφοσίωση στην μικρή ζωή τους.
Εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το “Λευκό σκυλί”, όλα τα αθώα λευκά σκυλιά που πόνεσαν κακοποιήθηκαν και έφυγαν μαθαίνοντας να σκοτώνουν και να μισούν ανθρώπους χωρίς να το έχουν επιλέξει.
Επειδή κάποτε κάποιος λευκός αποφάσιζε να δημιουργήσει ένα πλάσμα φονιά .
Επειδή κάποτε και ακόμα και σήμερα κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους.
Επειδή ο φόβος κυριαρχεί και κάνει κουμάντο σ’έναν άδικο κόσμο.
Το βιβλίο χάθηκε, είναι χρόνια που δεν το βρίσκω στην βιβλιοθήκη μου.
Η σκέψη όμως εκείνου του λευκού σκυλιού παρέμεινε μέσα μου για πάντα.
Ο πόνος τόσων ζώων χαμένων στα δίχτυα ενός ρατσιστικού παραλογισμού έμεινε για πάντα.
Σαν μια πληγή που κάθε χρόνο ίδια μέρα με κεντρίζει να την ανοίγω για να μην ξεχνώ.
Σήμερα θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας.
Να μην ξεχαστεί να μην χαθεί και να μην σβήσει.
Για όλα τα “λευκά σκυλιά” του κόσμου τούτου λοιπόν.
Δήμητρα Περλορέντζου.
5/10/2020.
Ετικέτες
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
