Απόψεις

Μάγδα Φύσσα: “Μεγαλείο”

H Μάγδα Φύσσα. Η μάνα του Παύλου. Και όλων μας. Η μάνα – κουράγιο που οι φασίστες την τρέμουν για την ορθοστασιά της. Που οι γλίτσες δεν της συγχωρούν το ανάστημά της. Που οι λεμέδες του καθεστώτος και οι μηχανισμοί τους προσπάθησαν τόσες φορές να την λερώσουν μοιράζοντας στα καθίκια που έχουν στην δούλεψή τους σκονάκια με βρωμιές εναντίον της που έφτασαν μέχρι τον γκεμπελισμό για… “εξαργύρωση” (!) της στάσης της στο πλευρό της μνήμης του δολοφονημένου από τους ναζί παιδιού της.

Η Μάγδα του αντιφασιστικού αγώνα, από το 2013 άνεργη, από τις 6 Μαρτίου δουλεύει στις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου Κερατσινίου ως τραπεζοκόμος. Δεν το “διαφήμισε”, δεν το πρόβαλε η ίδια. Την εντόπισε το ρεπορτάζ. Και φυσικά τίποτα από αυτά δεν θα ήταν “θέμα”, αν δεν είχαν προυπάρξει αυτοί που αναφέραμε: Οι γκεμπελίσκοι, οι γλίτσες, οι μηχανισμοί τους και οι βρωμιές τους.

Η Μάγδα Φύσσα διδάσκει Αλληλεγγύη. Πάλι.

Αντιγράφουμε από την ανάρτηση του κ.Ioannis Xydis στο facebook:

“Δουλεύω εδώ από τις 6 Μαρτίου και προσλήφθηκα μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ .Ενας συν ένας χρόνος εργασίας. Ημουν άνεργη από το 2013 . Για πρώτη φορά φέτος ειδοποιήθηκα από τον ΟΑΕΔ για προσφορά εργασίας: τραπεζοκόμος στις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου. Αν αρνηθείς τρεις φορές την προσφερόμενη εργασία διαγράφεσαι από τα μητρώα του ΟΑΕΔ. Οι ανάγκες της οικογένειας είναι πολλές αλλά ήμουνα και έτοιμη πια για να επιστρέψω σε δουλειά. Γνώριζα για τα συσσίτια του Δήμου ,αλλά δεν τα είχα επισκεφτεί ποτέ. Εδώ η λέξη κλειδί είναι το «ΜΑΖΙ». Λες και το σύμπαν συνηγορεί και βοηθά όλη η ομάδα εδώ να δουλεύει με αγάπη, σύμπνοια , φροντίδα, αλληλεγγύη και να μην το αντιλαμβάνεται ως αγγαρεία. Φροντίζουμε όλοι μας όσοι παίρνουν ένα πιάτο φαγητό από τα χέρια μας να μην αισθάνονται άβολα που έφτασαν σε αυτήν την ανάγκη. Να μην έχουν ενοχή. Το κράτος τους οδήγησε σε αυτήν την ανημποριά. Αυτό έχει την ευθύνη για την αδυναμία τους. Δεν φταις εσύ, τους λέμε, που είσαι εδώ. Το σημαντικότερο για μένα είναι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στην ανάγκη, να μην χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Εγώ νομίζω ότι κάτι κάνω εδώ, κάτι προσφέρω στον άνθρωπο. Μόνο που αυτές τις υπηρεσίες και τις δομές που έχει ο Δήμος, όφειλε να τις έχει το κράτος. Να μην εξαρτάται το λεγόμενο κοινωνικό κράτος από χορηγίες και δωρεές πλουσίων… Η μεγαλύτερη μου χαρά ήταν όταν τις γιορτές ένας οφελούμενος των συσσιτίων, έφερε σε όλους εμάς τους εργαζόμενους δωράκια ,εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του και το ευχαριστώ. Με το ένα χέρι έπαιρνε την μπλε σακκούλα της αλληλεγγύης και με το άλλο επέστρεφε τη αγάπη του. Μεγαλείο..»