Αφιερώματα - Ιστορικά

Μαιευτική βία Μέρος Α’

Μια έκφανση της εξουσίας πάνω στο γυναικείο σώμα,

ενδεδυμένη με επιστημονισμό

Μέρος Α’

Το κυνήγι μαγισσών, ως ο προθάλαμος του κρατικού ελέγχου της διαδικασίας της γέννησης

***Μάγισσες που μαγειρεύουν παιδιά, Compendium maleficarum,1608***

Η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει από εξουσιαστικά εγκλήματα και λογικές που διαμόρφωσαν τον κόσμο καθοριστικά και σε βάθος με βάση την Εξουσία. Ποιος θα περίμενε, ότι το σημερινό δεδομένο του κρατικού ελέγχου της διαδικασίας της γέννησης, μέσω και της ιατρικοποίησης του τοκετού και της μετέπειτα φροντίδας της λεχώνας, έχει τις βάσεις του στο κυνήγι μαγισσών στην προ-μοντέρνα Ευρώπη; «Κανείς δεν βλάπτει περισσότερο την Καθολική Εκκλησία από τις μαίες», ανέφερε το «Malleus Maleficarum», το επίσημο εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών κατά́ της μαγείας, το οποίο κυκλοφόρησε το 1486 και οδήγησε στον θάνατο χιλιάδες γυναίκες. Ενώ, σε Παπικό Διάταγμα του 1484, αναφέρεται πως «οι μάγισσες καταστρέφουν τα νεογέννητα παιδιά των γυναικών… Εμποδίζουν τους άνδρες να αναπαραγάγουν και τις γυναίκες να συλλάβουν». Το κυνήγι μαγισσών ήταν καίριας σημασίας για το κράτος και την εκκλησία, μια πρακτική που είχε σκοπό να ξεκαθαρίσει με τα εναπομείναντα ανένταχτα κομμάτια που αρνούνταν να ενταχθούν σε μια νέα πραγματικότητα και συνήθειες. Ο Montague Sommers, μεταφραστής του εγχειριδίου των ιεροεξεταστών, το 1920 είχε γράψει πως: «Οι μάγισσες ήταν ένα τεράστιο πολιτικό κίνημα, μια οργανωμένη κοινωνία, η οποία ήταν αντικοινωνική και αναρχική, ένα παγκόσμιο δίκτυο ενάντια στους πολιτισμούς»[1]. Γι’ αυτό η εκκλησία και το κράτος έπρεπε να ξεκαθαρίσουν με αυτή την ανοιχτή πληγή του παρελθόντος, που μπορούσε να απειλήσει τον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο». Έτσι, το κυνήγι μαγισσών, συν πολλά άλλα, ήταν ουσιαστικό για την εγκαθίδρυση του ελέγχου της αναπαραγωγής από το κράτος, αλλά και απαραίτητο για τη συγκρότηση του σύγχρονου βιοπολιτικού θεσμού της μαιευτικής. Η καλλιέργεια του φόβου και της τρομοκρατίας των υποτιθέμενων βρεφοκτονικών πρακτικών μαγείας, οδήγησαν στο να ερμηνευτούν ως επικίνδυνες οι αυτόνομες μαιευτικές πρακτικές και τα βιώματα των γυναικών που ήταν μητέρες και στο να περάσει η αναπαραγωγή στον έλεγχο του κράτους. Η γυναίκα σιγά σιγά έπαυε να έχει τον έλεγχο του σώματός της, καθώς συν τοις άλλοις το κράτος επιθυμούσε τον έλεγχο των γεννήσεων, απαγορεύοντας τις αμβλώσεις και τις μεθόδους αντισύλληψης. Είναι ενδεικτικό, ότι οι πρώτες γυναίκες που κάηκαν ως μάγισσες ασχολούνταν με την αντισύλληψη και τις αμβλώσεις. Την περίοδο εκείνη οι γυναίκες αρχίζουν να χάνουν την ικανότητά τους να ρυθμίζουν την αναπαραγωγικότητά τους, καθώς και τις γνώσεις τους στην διαδικασία της γέννας. Οι μαίες, –καθώς και άλλες ομάδες γυναικών που παραδοσιακά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινότητας και ήταν αναγκαίες καθ’ όλη την διαδικασία της γέννας, αλλά και μετά με τον θηλασμό–, αποκλείονταν σιγά σιγά από τη διαδικασία της γέννας και έτσι οι κοινότητες άρχιζαν να στερούνται των παραδοσιακών τους γνώσεων, κόβοντας έτσι μια αλυσίδα γνώσης που μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά. Οπότε, στην εποχή που ο πληθυσμός της Ευρώπης είχε συρρικνωθεί εξαιτίας της πανούκλας, εμφανίζεται η πρώτη προσπάθεια ελέγχου των γεννήσεων και κατά συνέπεια του γυναικείου σώματος. Ο κρατικός έλεγχος στις γεννήσεις φαίνεται πως εγκαθιδρύεται για τα καλά στην Ευρώπη κατά τον 16ο αιώνα, όπου οι μαίες στη Γαλλία και τη Γερμανία υποχρεώθηκαν να αναφέρουν όλες τις γεννήσεις στο κράτος. Εννοείται πως σήμερα, η μη καταχώρηση μιας γέννησης είναι παράνομη σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.

Η ιατρικοποίηση του τοκετού

Η αρχή του ελέγχου στο γυναικείο σώμα, με αφορμή την διαδικασία της γέννησης είχε γίνει. Η καθολική εγκαθίδρυση του ελέγχου έγινε τον 17ο αι., όπου και οι άνδρες γιατροί έγιναν το σήμα κατατεθέν στις γέννες. Νέα εργαλεία ξεκίνησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Οι άνδρες χειρούργοι άρχισαν να ξεγεννούν με τη βοήθεια λαβίδων και οι μαίες αποκτούν πλέον βοηθητικό ρόλο στην γέννα, ενώ οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να χειρουργήσουν. Κατά το 18ο αιώνα, οι περισσότερες γέννες πραγματοποιούνταν πλέον παρουσία γιατρού και όταν οι μαίες στην Αγγλία διαμαρτυρήθηκαν, κατηγορώντας του άνδρες γιατρούς ότι κερδοσκοπούν από τις γεννήσεις και πως κάνουν κακή χρήση των λαβίδων, εύκολα περιθωριοποιήθηκαν και χαρακτηρίστηκαν με μειωτικούς χαρακτηρισμούς, καθώς και ότι είναι κολλημένες σε πεποιθήσεις και προκαταλήψεις του παρελθόντος. Κάπως έτσι μπορούμε να πούμε πως οι δίκες και οι φωτιές για τις μάγισσες ήταν ο σπόρος για τις παραπάνω συμπεριφορές, οι οποίες ακόμα και σήμερα επιβιώνουν γύρω από την υπόθεση της γέννησης.

Όλα τα παραπάνω ήταν η αρχή, ο εξουσιαστικός σπόρος, από ένα είδος βίας που σήμερα έχει κανονικοποιηθεί, περνώντας στο γυναικείο σώμα και στην αντίληψη ως «αναγκαίο» αυτό που ονομάζεται «μαιευτική βία». Αυτό το είδος βίας το υφίστανται αρκετές γυναίκες κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και της λοχείας. Πρόκειται για βία ενδεδυμένη με επιστημονισμό και ενταγμένη σε μια κοινωνικά εξουσιαστική κανονικότητα και δυστυχώς με ευρεία γυναικεία αποδοχή, κυρίως γιατί δεν γίνεται αντιληπτή λόγω της κανονικοποίησής της. Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αυτό που ονομάζεται σήμερα «μαιευτική βία» είναι οι πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν σωματική ή ψυχολογική βία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και της λοχείας. Τα αίτιά της μπορούν αρχικά να αναζητηθούν από την στιγμή που ο τοκετός και η μετέπειτα φροντίδα των γυναικών μετατράπηκε από γεγονός που συνέβαινε στο σπίτι με οικεία πρόσωπα σε μια νοσοκομειακή πρακτική και παράλληλα στην μετατροπή της εγκυμονούσας γυναίκας σε ασθενή, με στόχο την μείωση των ποσοστών της μητρικής και νεογνικής θνησιμότητας. Η δυνατότητα επιλογής που παραδοσιακά γινόταν, για το ποια άτομα θα είναι παρόντα στον τοκετό, με την ιατρικοποίηση και την νοσοκομειακή πρακτική του τοκετού χάνεται. Σ’ αυτή την μεταπήδηση της συνθήκης αναπτύχθηκαν και οι σχέσεις εξουσίας των επαγγελματιών υγείας με τις εγκύους γυναίκες. Βέβαια, οι προσπάθειες για την αύξηση των ζωντανών βρεφών σε μαιευτικές μονάδες και ο στόχος της μείωσης της μητρικής θνησιμότητας επικεντρώνονται κυρίως στις τεχνολογικές πτυχές κατά την διάρκεια της γέννησης και παραβλέπουν σε μεγάλο βαθμό τις συναισθηματικές και κοινωνικές πτυχές της σχέσης μεταξύ των γυναικών και των επαγγελματιών υγείας. Με την είσοδο της γυναίκας στο μαιευτήριο, το σώμα της παύει να είναι αποκλειστικά δικό της και αντιμετωπίζεται ως άρρωστη χωρίς καμία αυτενέργεια και αυτονομία. Επίσης, τις όποιες επιθυμίες της, για τον τρόπο που θέλει να γίνει ο τοκετός της με την είσοδο στο μαιευτήριο, θα πρέπει να δώσει αγώνα για τις κρατήσει, γεγονός τρομερά δύσκολο, καθώς οι εντάσεις εκείνες τις ώρες είναι μεγάλες.

Παραδοσιακά, λοιπόν, η φροντίδα κατά τη διάρκεια του τοκετού και της μετέπειτα περιόδου μετά τη γέννηση εξασφαλιζόταν από μαίες, οι οποίες μετέδιδαν πρακτικές γνώσεις από γενιά σε γενιά και αναλάμβαναν τη φροντίδα των γυναικών κατά τη διάρκεια του τοκετού στο σπίτι. Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως επανέρχεται η λογική των γεννήσεων στο σπίτι αλλά και σε χώρους που δεν είναι αμιγώς νοσοκομειακοί, δυστυχώς όμως τα περισσότερα από αυτά είναι ενταγμένα σε ένα πλαίσιο αγοράς.

Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε την πρόθεση να «αγιοποιήσουμε» πρακτικές του παρελθόντος. Άλλωστε αυτό που σήμερα ονομάζεται «μαιευτική βία» έχει τις ιστορικές του βάσεις στο παρελθόν. Εφόσον ο άνθρωπος περιβάλλεται από εξουσιαστικές λογικές, είναι επόμενο να δημιούργησε, να συντήρησε και να εξέλιξε μέσα στο χρόνο αυτό που σήμερα έφτασε να ονομάζεται «μαιευτική βία». Απλά θεωρούμε, πως η πλήρης ιατρικοποίηση της διαδικασίας της γέννησης απογυμνώνει την ανθρωπινότητα της γυναίκας, εμπεδώνει κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας, αφαιρεί την αυτοδιάθεση και τον αυτοκαθορισμό της και τέλος διαιωνίζει την ίδια την Εξουσία. Η θρησκεία, η αποικιοκρατία, το κυνήγι μαγισσών, οι φυλετικές και οι οικονομικές διακρίσεις, δημιούργησαν, έθρεψαν και «εξέλιξαν» την μαιευτική βία. Ουσιαστικά ο κοινός παρονομαστής όλων παραπάνω είναι η ίδια η Εξουσία, η οποία εμφανίζεται με διαφορετική «προβιά» σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και καθημερινότητας. Θα αναφέρουμε συνοπτικά κάποια ιστορικά παραδείγματα:

-Τον 16ο αιώνα οι ρωμαιοκαθολικές αρχές αφαιρούσαν τα μωρά από τις Εβραίες που βρίσκονταν σε κατηχητικά ιδρύματα (ιδρύματα για μη χριστιανούς), εάν αυτές αρνούνταν να βαπτιστούν χριστιανές.

– Ο θεολογικός εξαναγκασμός στα πλαίσια του τοκετού υπήρχε και κατά τη διάρκεια του αποικισμού της αμερικανικής ηπείρου από την ισπανική αυτοκρατορία, ιδιαίτερα την περίοδο της βασιλείας της Νέας Ισπανίας και του Περού στα τέλη του 18ου αι. Οι αποικιοκράτες ιερείς ανάγκαζαν τις γυναίκες που δυσκολεύονταν να γεννήσουν να υποβληθούν σε καισαρική τομή. Η υποχρεωτικότητα αυτής της διαδικασίας ενισχυόταν με θεολογικό περίβλημα και φόβο ότι προέχει η διάσωση της ψυχής του εμβρύου, ως νέα ζωή, και όχι η ζωή της μητέρας η οποία βαρύνεται από αμαρτίες. Τα παραπάνω τονίζονταν και σε βασιλικά διατάγματα και έτσι προσέδιδαν περαιτέρω κύρος και φόβο προς τις θεολογικές θεωρήσεις.

– Η δουλεία στις ΗΠΑ διαμόρφωσε την αναπαραγωγή μεταξύ του 16ου και του 19ου αι.. Η μαιευτική βία βρισκόταν στο επίκεντρο της δουλείας στις ΗΠΑ, η οποία βασίστηκε στην εκμετάλλευση της αναπαραγωγικής εργασίας των μαύρων γυναικών για οικονομικό όφελος. Στην κληρονομική δουλεία, τα βρέφη των υπόδουλων γυναικών κατάσχονταν για να πλουτίσουν οι καταπιεστές τους και οι γυναίκες που δεν μπορούσαν να συλλάβουν ή να γεννήσουν υγιή παιδιά, υποβάλλονταν σε αυστηρές τιμωρίες και κακοποίηση. Επιπλέον, οι υπόδουλες γυναίκες υποβάλλονταν σε έντονη σωματική εργασία καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους, συχνά χωρίς τη δυνατότητα μεταγεννητικής φροντίδας ή ανάρρωσης.

– Στα τέλη του 19ου και τον 20ο αιώνα, η ιατρικοποίηση του τοκετού επιταχύνθηκε και η ανδροκρατούμενη μαιευτική απέκλεισε τις γυναίκες που παραδοσιακά συνόδευαν τις εγκύους γυναίκες. Έχουν αναφερθεί πολυάριθμες περιπτώσεις στις οποίες οι προσπάθειες εδραίωσης της εξουσίας επί του τοκετού οδήγησαν και σε ευρύτερες μορφές έμφυλης βίας, με τις γυναίκες που «υποτάσσονταν» στους γιατρούς να υποβάλλονται σε αχρείαστα επιθετικές επεμβάσεις κατά τις οποίες έχαναν συστηματικά την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις για το σώμα και την υγεία τους.

Από την ιστορία του φαινομένου, η μαιευτική βία συνδέεται άμεσα με το φύλλο και θα μπορούσε να ενταχθεί ευρύτερα ως μια μορφή έμφυλης βίας. Η κανονικοποίηση αυτού του είδους βίας προς το γυναικείο σώμα και πνεύμα έχει να κάνει με πολλαπλούς παράγοντες καταπίεσης και εξουσίας που βρίσκουν έκφραση στην διαδικασία πριν, κατά την διάρκεια και μετά την γέννηση. Κατά συνέπεια, η μαιευτική βία αποτελεί δομικό εξουσιαστικό στοιχείο, άκρως ανταγωνιστικό με την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί απλά εκδήλωση «κακού χειρισμού», έλλειψη γνώσης ή αμέλειας.

Η μαιευτική βία στον ελλαδικό χώρο

Στον ελλαδικό χώρο παραδοσιακά ο τοκετός στο σπίτι αποτελούσε μια κοινή πρακτική, μέσα από την οποία οι γυναίκες είχαν τον έλεγχο της διαδικασίας στο γνώριμο χώρο του σπιτιού τους[2]. Είχαν την δύναμη να επιλέξουν ποια άτομα θα παρίστανται στην διαδικασία. Συνήθως τα άτομα αυτά ήταν κυρίως γυναίκες που γνώριζαν τις διαδικασίες του τοκετού, το οικογενειακό περιβάλλον και σπάνια κάποιοι έμπιστοι γείτονες. Αυτό κράτησε ως επί το πλείστον μέχρι τα μέσα του 20^ου αιώνα. Με την ιατρικοποίηση του τοκετού υπήρξε σταδιακά μια απώλεια στις γνώσεις για τον τοκετό. Εκτός από τις γνώσεις, οι γυναίκες απομακρύνθηκαν ουσιαστικά από το σώμα τους, αναθέτοντας το στους ειδικούς επιστήμονες. Ο έλεγχος των πράξεών τους μετατοπίστηκε από τον ίδιο τους τον εαυτό με αποτέλεσμα να απεμπλακούν από την ενεργό συμμετοχή τους στη διαδικασία του τοκετού τους. Τα μαθήματα που υπάρχουν πριν την γέννηση ουσιαστικά πάνε να καλύψουν αυτό το κενό που δημιουργήθηκε με τα χρόνια αλλά, βέβαια, για να σωματοποιηθούν οι πληροφορίες αυτές σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, χρειάζεται ξεκάθαρη βούληση και στόχο από την έγκυο γυναίκα, ότι θέλει να έχει όσο το δυνατόν περισσότερο τον έλεγχο επί της διαδικασίας του τοκετού.

Στο ελλαδικό χώρο, το 2021, το 36,9% των γυναικών δηλώνει πως έχει αντιμετωπίσει μαιευτική βία. Κατά τα έτη 2019 και 2020, υπήρξαν συνολικά 169.417 γεννήσεις στον ελλαδικό χώρο εκ των οποίων το 55,79% ήταν με καισαρική τομή, το 40,24% κολπικά, ενώ υπήρχε και ένα 3,95% που η μέθοδος τοκετού δεν καταγράφηκε[3]. Σαφώς και η αύξηση των αναίτιων καισαρικών τομών αποτελεί ένα είδος μαιευτικής βίας. Άραγε, εάν αυτό συνεχιστεί και αυξηθεί, πως θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του κατά την πάροδο των χρόνων στο ένστικτο των γυναικών να γεννούν; Η πλήρης εναπόθεση της διαδικασίας του τοκετού στα χέρια των ειδικών, με την ταυτόχρονη ελλιπή προετοιμασία και ενημέρωση της εγκύου, δημιουργεί μια αποκοπή από μια φυσική διαδικασία, γεγονός που ίσως, με την πάροδο των ετών, να παίξει το ρόλο του ακόμα και στο πως τελικά θα γεννιούνται οι άνθρωποι στο μέλλον.

Εκτός από τις αναίτιες καισαρικές τομές, μαιευτική βία μπορεί να υπάρξει και σε έναρξη του τοκετού με διάφορες τεχνητές παρεμβάσεις, όπως η τεχνητή πρόκληση τοκετού, το τεχνητό σπάσιμο των νερών, η χορήγηση ωκυτοκίνης, οι τεχνητοί πόνοι και η γενικότερη ψυχολογική πίεση για έναρξη τοκετού, παρ’ όλο που το σώμα δεν είναι έτοιμο για εξυπηρέτηση των ωραρίων των γιατρών. Επίσης, πολλές γυναίκες αναφέρουν ως τραυματική εμπειρία το κλύσμα, το ξύρισμα, τις συνεχείς κολπικές εξετάσεις, το βίαιο άνοιγμα του τραχήλου της μήτρας από γιατρούς και μαίες, το «δέσιμο» στο κρεββάτι, την άρνηση συνοδείας από άλλο άτομο, την ανεξέλεγκτη είσοδο ιατρικού προσωπικού στην αίθουσα τοκετού και την άρνηση παροχής αναισθησίας ή φαρμάκου ανακούφισης από τον πόνο. Άλλες περιπτώσεις μαιευτικής βίας είναι οι περιττές περινεοτομές,[4] ο λεγόμενος χειρισμός Kristeller[5] και η «βελονιά του συζύγου», ένας χυδαίος σεξιστικός όρος και βαθιά πατριαρχικός.[6] Στην μαιευτική βία συμπεριλαμβάνονται και ψυχολογικές πιέσεις που λαμβάνουν χώρα στο μαιευτήριο. Τέτοιες είναι η πρόκληση απογοήτευσης και φόβου με παραπλανητικά και μη υποστηρικτικά σχόλια, η λεκτική κακοποίηση με ειρωνείες και με προσβλητικά σχόλια, αλλά ακόμα και η απαγόρευση έκφρασης του πόνου ή της ανακούφισης με φωνές, παράπονο και κλάματα. Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούν και πρακτικές που έρχονται σε αντίθεση με προγραμματισμένες επιθυμίες από τις γυναίκες, που όμως δεν εφαρμόζονται την ώρα του τοκετού αλλά και μετά από αυτόν. Πρόκειται για επιθυμίες που έχουν να κάνουν με το δέσιμο μητέρας- βρέφους, αλλά και με την μετέπειτα υγεία του βρέφους και της μητέρας. Τέτοιες είναι: α) Ο άμεσος χωρισμός μητέρας-βρέφους, με το άμεσο κόψιμο του ομφάλιου λώρου (απολίνωση) ακόμα και αν αυτή αρχικά εκφράσει την αντίθετη επιθυμία[7]. β) Η έλλειψη υποστήριξης των γυναικών στο να θηλάσουν μέσα στα μαιευτήρια, τρομοκρατώντας τες και γεμίζοντας τες τύψεις για την υγεία του παιδιού τους. Τέτοιες πρακτικές συμβαίνουν ακόμα και σε μαιευτήρια που στο brand τους πλασάρονται ως «φιλικά στον μητρικό θηλασμό», φυσικά μόνο ως κράχτης, ενώ στην πραγματικότητα, στην καλύτερη περίπτωση είναι τουλάχιστον αδιάφορα προς τον θηλασμό, εξυπηρετώντας τις εταιρείες πρόσθετου γάλακτος. γ) Η απομάκρυνση του βρέφους από την στιγμή της γέννησης του για αρκετές ώρες, που θεωρούνται κρίσιμες για την ομαλή λειτουργία του μητρικού θηλασμού και δ) η έλλειψη ενημέρωσης της μητέρας για την κατάσταση της υγείας του βρέφους, θεωρώντας ότι η μητέρα δεν μπορεί να καταλάβει ιατρικά θέματα που στην τελική την αφορούν.

Τα τραύματα, ψυχικά και σωματικά, που μπορεί να αφήσει η άσκηση μαιευτικής βίας είναι πολλά. Η γυναίκα που έχει υποστεί κάποια μορφή μαιευτικής βίας μπορεί να αποξενωθεί από το σώμα της και να σκέφτεται μια μελλοντική γέννα με τρόμο. Ακόμα και η επιλόχειος κατάθλιψη πλέον συνδέεται με την μαιευτική βία.[8] Φράσεις όπως, «με πίεζαν για να σπάσω τα νερά μου», «περνούσαν και μου έβαζαν δάχτυλα», «με έσκισε», «με έραψε» κ.λπ., δείχνουν μια σχέση εξουσίας μεταξύ γιατρού και εγκύου που εμπεριέχει πατριαρχία, σεξισμό και στην τελική μια απόλυτη εξουσία του γιατρού πάνω στο γυναικείο σώμα. Δυστυχώς το παραπάνω πρόβλημα είναι εντονότερο σε γυναίκες σε χαμηλά οικονομικά κοινωνικά στρώματα, τσιγγάνες, μετανάστριες και πρόσφυγες.

Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να επιλέγει ο ίδιος για το σώμα του. Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός και τα μετέπειτα στάδια του, είναι ως επί το πλείστον μια σωματική και ψυχική εμπειρία ξεχωριστή στην ζωή της γυναίκας, η οποία συμβαίνει μεν για μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, αλλά ουσιαστικά επηρεάζει χρονικά το υπόλοιπο της ζωής της. Δεν θα πρέπει να τσαλαπατιέται ελαφρά την καρδία, από κάθε είδους ειδικούς. Επίσης, επειδή ποτέ δεν θα πρέπει να περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι και έχοντας επίγνωση των παραπάνω, οφείλουμε να διαφυλάξουμε το σώμα μας και ουσιαστικά την ίδια μας την ζωή, μέσω μιας συνεχούς διαδικασίας αυτοεπιμόρφωσης, ενημέρωσης και προετοιμασίας, όσο επώδυνη και αν είναι από άποψη χρόνου· ίσως ακόμα και να αναζητήσουμε πραγματικούς συντρόφους ζωής, ώστε να βοηθήσουν και να σταθούν αρωγοί, ώστε να διασφαλιστεί ότι εκείνος ο λίγος χρόνος στην ζωή μιας γυναίκας όπου περιμένει παιδί και ο μετέπειτα κρίσιμος χρόνος που ακολουθεί την γέννα, θα είναι σύμφωνα με τα πρότυπα που εκείνη έχει επιλέξει και οι επιλογές της να είναι προϊόντα αυτής της διεργασίας και όχι φορεμένες από τους ειδικούς.

Ελευθερόκοκκος

[1] Lady Stardust, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ, Το κυνήγι μαγισσών στην Ευρώπη, οι περιφράξεις και η άνοδος του καπιταλισμού, Κόκκινο Νήμα, 2010.

[2] Βλέπε και «Η ιατρικοποίηση του τοκετού», Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας, ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 77, Νοέμβριος 2008

[3] Έρευνα στο Antoniou, K. (2021). The experience of childbirth in public hospitals. An investigation of

the phenomenon of obstetric violence in Greece. [Master’s thesis]. Hellenic Open University

[4] Η περινεοτομή είναι μια ιατρική πράξη τομής στο περίνεο, δηλαδή στην περιοχή μεταξύ του τέλους του κόλπου και του πρωκτού. Σκοπός του είναι η διευκόλυνση της γέννησης και προτιμάται από ένα φυσικό σκίσιμο (εάν συμβεί) με πιο εύκολη επούλωση. Ωστόσο υπάρχουν έρευνες που είναι αντίθετες σε αυτή την πρακτική.

[5] Πίεση του χεριού στο πάνω μέρος της μήτρας ώστε να «σπρωχτεί» το βρέφος προς τον κόλπο.

[6] Ο «όρος» χρησιμοποιείται για την περιγραφή ενός πρόσθετου ράμματος στο περίνεο και συνδέεται σεξιστικά και πατριαρχικά με υποτιθέμενη σεξουαλική ευχαρίστηση του άντρα.

[7] Πολλές έρευνες αναφέρουν πως ο λώρος θα πρέπει να μην κόβεται για κάποια λεπτά, αφού μέσω αυτού ο πλακούντας μεταφέρει υψηλές ποσότητες θρεπτικών συστατικών για την υγεία του βρέφους τους επόμενους μήνες της ζωής του.

[8] Silva-Fernandez et al, (2023)

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.254, Δεκέμβριος 2024

ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com