Μια σύντομη βιογραφία του José Maria Villegas (1917-2008)
Γεννήθηκε στις Caniles (Γρανάδα) στις 8 Μαΐου 1917. Ανέπτυξε ενδιαφέρον για τους κοινωνικούς αγώνες πολύ νωρίς στη ζωή του. Για το λόγο αυτό διώχθηκε από τα πολιτικά αφεντικά του χωριού του και αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Βαρκελώνη όπου εργάστηκε ως ξυλουργός και ως επιπλοποιός, δραστηριοποιούμενος στη φημισμένη Ένωση Ξυλουργών της CNT της Βαρκελώνης.
Με το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου, πήρε μέρος στην επανάσταση στη Βαρκελώνη και στη νίκη ενάντια στους φασίστες. Κατατάχθηκε στις πολιτοφυλακές και στην ηλικία των 19 ετών προσχώρησε στην ταξιαρχία Durruti, όπου ορίστηκε εκατόνταρχος (εκπρόσωπος ομάδας 100 ατόμων).
Πήρε μέρος στην επιτυχημένη μάχη του Alcala del Obispo και στις 15 Αυγούστου 1936 τραυματίστηκε στο χέρι, αλλά αρνήθηκε να εγκαταλείψει το μέτωπο και έτσι έμεινε με τους συντρόφους του. Αυτός και η ομάδα του των εκατό ατόμων ξεκίνησαν για τη Μαδρίτη, όπου ο Durruti έχασε τη ζωή του, γεγονός το οποίο, σύμφωνα με τον Βιλιέγκας, κατέστρεψε το ηθικό όλων των συντρόφων του. Παρ’ όλα αυτά αγωνίστηκαν με όλη τους τη δύναμη.
Στη Μαδρίτη κατέφθασαν και άλλες ομάδες και μαχητές και πραγματοποιήθηκαν σκληρές μάχες. Ο ίδιος έλαβε μέρος στη μάχη του ποταμού Jarama και σε μια συνάντηση εκεί συγκρούστηκε με τον Santiago Carrillo (της Unified Social Youth-JSU = Κοινωνική Ένωση Νέων) για το ζήτημα της στρατιωτικοποίησης. Στο τέλος μιας παρέλασης κλήθηκε στην έδρα των επισήμων. Εκεί πήγε μπροστά στον στρατηγό Πόζας, ο οποίος τον χαρακτήριζε απείθαρχο και δειλό και μετά από μια σειρά προκλητικών παρατηρήσεων, ο Βιλιέγκας του έριξε δύο γροθιές. Για αυτή του την πράξη σύρθηκε ενώπιον στρατιωτικού δικαστηρίου και καταδικάστηκε σε θάνατο. Φυλακίστηκε στο κάστρο της Figueras. Ευτυχώς η CNT έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον σώσει και τον βοήθησε να δραπετεύσει.
Προσχώρησε στη Σιδηρά Ταξιαρχία και ως αποστολή είχε να καταλάβει τις πιο άσχημες θέσεις στην πρώτη γραμμή του πυρός, με αποτέλεσμα οι σύντροφοι του να πεθαίνουν «σαν τις μύγες» και ο ίδιος ο Villegas να τραυματιστεί. Το δημοκρατικό στρατόπεδο νικήθηκε και ο Villegas αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γαλλία, όπου έπρεπε να περάσει από πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης (όπως αυτό στο Argelès) όπου και πάλι οι συνθήκες ήταν πολύ σκληρές.
Καταφέρνει να ξεφύγει και να προσχωρήσει σε νέες ομάδες δράσης, οπλισμένος με αυτόματα υποπολυβόλα Thompson, με δύο πιστόλια και με αρκετές χειροβομβίδες κρυμμένα στο αδιάβροχό του. Μετά από μια σειρά επιθέσεων, ανέλαβε το καθήκον τού συντονισμού των αντί-ναζιστικών ομάδων δράσης μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων στον Τύπο. Κατά τη διάρκεια καταδίωξής του από τη γαλλική αστυνομία, προτού μπορέσει να εισάγει αυτά τα κωδικοποιημένα μηνύματα, τραυματίζεται αφού έχει γαζώσει τέσσερις αστυνομικούς. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου δέχθηκε περίθαλψη από συμπαθούντες γιατρούς, οι οποίοι μάλιστα τον βοήθησαν να δραπετεύσει.
Ήταν αυτή τη στιγμή όπου συναντήθηκε με τη μέλλουσα σύζυγό του. Συνέχισε να συνεργάζεται με την Αντίσταση, ενώ έσωσε τη ζωή του Vincent Auriol (μελλοντικού προέδρου της Γαλλίας). Κάποια στιγμή έπεσε σε ενέδρα της γαλλικής αστυνομίας σε ένα αρτοποιείο κοντά στο σπίτι του, με αποτέλεσμα να σκοτώσει δύο από αυτούς και να αναγκάσει τους υπόλοιπους να φύγουν τρέχοντας. Αργότερα θα συλληφθεί εκ νέου και θα σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τελικά απελευθερώθηκε κατά τη διάρκεια μιας πορείας εκκένωσης του στρατοπέδου συγκέντρωσης Buchenwald (ήταν ο αιχμάλωτος με αριθμό 69634) από τον Καναδικό στρατό, ο οποίος επέλαυνε κατά των Ναζί.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισε τον αγώνα κατά του Φράνκο και εντάχθηκε στην ομάδα που απαρτιζόταν από τους Manuel Pareja Perez, Antonio Gil Oliver (γνωστός και ως Antonio Sancho) και Pedro Adrover, μεταξύ άλλων, που είναι μέλη του MLR (Libertarian Resistance Movement). Μεταξύ των επιχειρήσεων στις οποίες συμμετείχε, ήταν και αυτή της εκτέλεσης του πληροφοριοδότη Eliseo Melis, ενός προδότη που προκάλεσε την σύλληψη σχεδόν όλων των επιτροπών [CNT National] κατά τη δεκαετία του 1940. Στην ανταλλαγή πυροβολισμών ο Manuel Pareja Perez τραυματίστηκε και πέθανε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο. Ωστόσο, η πιο τολμηρή δράση του ήταν ο βομβαρδισμός του Pazo de Meiras, όπου ο Φράνκο συνήθιζε να περνάει τα καλοκαίρια του, με προφανή σκοπό να τον σκοτώσει.
Ο José Villegas έζησε στην εξορία στη Γαλλία, στη Γερμανία και τέλος στη Βενεζουέλα, όπου πέρασε αρκετές δεκαετίες δουλεύοντας στη βιομηχανία της ξυλείας, πριν επιστρέψει στην Ισπανία στη δεκαετία του 1990, και συγκεκριμένα στο Baza, κοντά στο χωριό όπου γεννήθηκε, στο Caniles. Προσκλήθηκε σε αμέτρητες σημαντικές τελετές προς τιμήν των θυμάτων των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, εκπροσωπώντας επανειλημμένα τα θύματα από την Ισπανία. Στο Baza ήρθε ξανά σε επαφή με την CNT-AIT το 2006 και επανήλθε στην Ομοσπονδία μέχρι να πεθάνει ήσυχα στον ύπνο του στις 11 Ιουνίου 2008.
Πηγή: CNT (Μαδρίτη) αριθ. 348. Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2008 (Γραμμένο από την CNT Granada, μετάφραση συμπληρωμένη από άλλες πηγές). Μετάφραση: Paul Sharkey.
Μετάφραση – απόδοση Π-Μ-B
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 198, Νοέμβριος 2019
ΠΗΓΗ: anarchypress.wordpress.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
