Μικρά καλοκαίρια και ατέλειωτοι χειμώνες
Ο Γιάννης Καρίμαλης, ο Γιαγκούλας ήταν από τις πρώτες μου γνωριμίες στις Ράχες. Ικαριώτης με κάποια καταγωγή από τη Χίο, χρόνια μετανάστης στην Αμερική, επέστρεψε στην Ικαρία μετά τη σύνταξη και έγινε μελισσοκόμος. Τον γνώρισα στο Χριστό όταν κάποια στιγμή καθόμουν μόνη και με κάλεσε στην παρέα του κερνώντας με κρασί (για πιες ένα “νερό” που κάνει κρύο).
Από το πρωί έπιανε δουλειά, έχτιζε τις πεζούλες του, φρόντιζε τους κήπους του, μετακόμιζε τις μέλισσες -ακόμα και στους Φούρνους τις πήγαινε- και μετά ξαπόσταινε στην πλατεία του Χριστού. Φώναζε στους νεαρούς στα καφενεία όταν τους έβλεπε χωμένους στα κινητά τους: Άντε βγείτε έξω με τα κορίτσια, ζήστε λιγάκι. Τον ενοχλούσε η κατάσταση στη χώρα πολύ, θα πάρω το τουφέκι μου, έλεγε, θα πάω στην Αθήνα και θα σκορπίσω θάνατο παντού.
Γενναιόδωρος αλλά και οξύθυμος όταν δεν του άρεσαν τα πράγματα γύρω του, πάντα είχε ένα ρητό να σου πει από το περίφημο “κρασοδικείο” που είχε φτιάξει με τους φίλους του (ο πίνων ξεροσφύρι, τυγχάνει μεγάλου σεβασμού). Όταν με έβλεπε να βάζω κάπου μουσική, πάντα ζητούσε το Μην Κλαις, της Σωτηρίας Μπέλλου. Μικρά καλοκαίρια και ατέλειωτοι χειμώνες, αυτή είναι η ζωή μου Μαρινάκι, μου έλεγε, και εγώ του το έβαζα ξανά.
Περάσαμε αρκετούς χειμώνες μαζί, στο σπίτι του με τη γυναίκα του- τη φοβερή Γεωργία από τους Φούρνους, στο Χριστό, κάποιες φορές τον τράβηξα και στο γιαλό. Ατέλειωτες οι ιστορίες του για τη Χίο και την Αμερική με αρκετή πίκρα αλλά και με μια περήφανη χαρά που ταξίδευε μέσα στην ίδια του τη νιότη.
Γιαγκούλα μας άφησες πολύ ξαφνικά και το κρασοδικείο ορφάνεψε. Δεν προλάβαμε να πιούμε και ένα τελευταίο “νερό” στην πλατεία.
Μην ξεχάσεις το τουφέκι σου όπου πας.
Μαρίνα Λαγού
marina.lagou@gmail.com
Κοινοποίηση άρθρου
Αρθρογράφος
